01 Μαΐου, 2011

Λιβύη: Νεκρός ο νεότερος γιος του Καντάφι από νατοϊκή επιδρομή.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ

Ο ηγέτης της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι επέζησε τελικά από την επιδρομή των αεροσκαφών του ΝΑΤΟ, αργά το βράδυ του Σαββάτου στην πρωτεύουσα Τρίπολη, αλλά ο νεότερος από τους γιους του ο Σαΐφ αλ-Αραμπ και τρία από τα εγγόνια του, έχασαν τη ζωή τους, όπως ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μούσα Ιμπραίμ.

Ο Ιμπραίμ ανέφερε ότι ο Σαίφ ήταν πολίτης και όχι μέλος των ενόπλων δυνάμεων της Λιβύης, ήταν 29 ετών και σπούδαζε στη Γερμανία.

Λίβυοι αξιωματούχοι οδήγησαν τους δημοσιογράφους στο οίκημα όπου βρήκαν το θάνατο τα μέλη της οικογένειας του Λίβυου ηγέτη, το οποίο είχε βληθεί τουλάχιστον από τρεις πυραύλους. Η οροφή του κτηρίου είχε καταρρεύσει σε πολλά σημεία αφήνοντας τις ατσάλινες δοκούς θωράκισης σωριασμένες ανάμεσα σε πλάκες σκυροδέματος.

Το ΝΑΤΟ πάντως αρνήθηκε ότι η αεροπορική επιδρομή στο κέντρο της Τρίπολης, αργά το βράδυ του Σαββάτου είχε ως στόχο μέλη της οικογένειας του Μουαμάρ Καντάφι ή τον ίδιο.

Ο επικεφαλής των ανθρωπιστικών επιχειρήσεων της Συμμαχίας στη Λιβύη, Καναδός υποστράτηγος Τσαρλς Μπουσάρντ, επιβεβαίωσε τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Κυριακής, ότι ένας από τους στόχους της πυραυλικής επιδρομής των αεροσκαφών του ΝΑΤΟ το βράδυ του Σαββάτου, ήταν ένα στρατηγείο των δυνάμεων του καθεστώτος στο κέντρο της Τρίπολης, αλλά διέψευσε ότι στοχοποιήθηκαν μέλη της οικογενείας του Λίβυου ηγέτη.

«Το ΝΑΤΟ συνεχίζοντας την τακτική των χτυπημάτων ακριβείας κατά των στρατιωτικών εγκαταστάσεων του καθεστώτος στην Τρίπολη, κατά τη διάρκεια της νύχτας του Σαββάτου, έπληξε με πυραύλους κέντρο διοίκησης και στρατηγικού σχεδιασμού στη συνοικία Μπαμπ αλ-Αζίζιγια» ανέφερε ο διοικητής των Νατοϊκών επιχειρήσεων.

«Όλοι οι στόχοι των επιδρομών είναι διαπιστωμένα στρατιωτικοί, δεν χτυπάμε πολίτες», τόνισε στις δηλώσεις του ο Μπουσάρντ ο οποίος παραδέχθηκε ότι έχει ενημερωθεί για το ενδεχόμενο να έχασαν τη ζωή τους από το βομβαρδισμό μέλη της οικογένειας του Μουαμάρ Καντάφι.

Ο ΆΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ - Α' ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ)

image Ο Άγιος Θωμάς έζησε στα χρόνια του Ιησού Χριστού. Ήταν Ιουδαίος στην καταγωγή και ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Όταν ο Ιησούς κάλεσε τον Θωμά να τον ακολουθήσει, εκείνος το έκανε αμέσως και έτσι από φτωχός ψαράς έγινε ένας από τους μαθητές του Χριστού.

Παρόλο που ήταν από τους πιο θερμούς μαθητές του Ιησού, πίστεψε ότι ο Δάσκαλος του αναστήθηκε μόνο όταν μπόρεσε να ψηλαφίσει τις πληγές Του, κατά την διάρκεια της δεύτερης εμφάνισης του Χριστού, στους μαθητές, μετά την Ανάσταση Του. Όπως αναφέρουν οι γραφές κατά την πρώτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές, ο Άγιος Θωμάς απουσίαζε.

Μετά την Πεντηκοστή και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ο Άγιος Θωμάς, όπως και όλοι οι υπόλοιποι απόστολοι, ακολούθησε την επιθυμία του Δημιουργού και ταξίδεψε μεταφέροντας τον Θείο Λόγο σε μακρινούς τόπους. Μετά από Θεία Παρέμβαση, ο Άγιος Θωμάς ταξίδεψε ως την Ινδία, ως δούλος του εμπόρου Αμβανή.

Ο Αμβανής είχε σταλθεί από τον Ινδό βασιλιά Γουνδιαφόρο, στην Ιερουσαλήμ, για να βρει ένα κτίστη ο οποίος θα αναλάμβανε την ανέγερση ενός ανακτόρου. Υπό αυτήν την ιδιότητα ο Άγιος Θωμάς οδηγήθηκε στην Ινδία από τον Αμβανή. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ο Άγιος Θωμάς ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο, προσηλυτίζοντας και βαπτίζοντας Χριστιανούς πολλούς ειδωλολάτρες.

Το ταξίδι όμως τελείωσε κάποια στιγμή και ο Άγιος Θωμάς παρουσιάστηκε στον βασιλιά Γουνδιαφόρο. Από αυτόν έλαβε την εντολή και το απαραίτητο χρυσάφι ώστε να του χτίσει ένα ανάκτορο. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Αγίου Θωμά, ο Γουνδιαφόρος αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη.

Κατά την διάρκεια της απουσίας του, η οποία διήρκεσε τρία χρόνια, ο Άγιος Θωμάς λάμβανε με εντολή του βασιλιά χρυσάφι το οποίο έπρεπε να χρησιμοποιήσει για την ανέγερση του ανακτόρου. Αντί αυτού όμως, ο Άγιος Θωμάς ανέπτυξε μεγάλη ιεραποστολική δράση στην περιοχή και το χρυσάφι το μοίραζε στους φτωχούς.

Η δράση αυτή του Αγίου Θωμά, έφτασε στα αυτιά του Γουνδιαφόρου, ο οποίος κάλεσε τον Άγιο να απολογηθεί για τις πράξεις του. Ο Άγιος αποκρίθηκε στον βασιλιά λέγοντας του ότι πράγματι του έκτισε ένα παλάτι, με την μόνη διαφορά ότι το παλάτι αυτό είναι στον ουρανό, εννοώντας ότι οι καλές πράξεις που έγιναν με το χρυσάφι του Γουνδιαφόρου, του εξασφάλισαν μια θέση στην Ουράνια Βασιλεία του Ιησού Χριστού.

Ο βασιλιάς θεωρώντας ότι ο Άγιος Θωμάς τον κοροϊδεύει διέταξε την φυλάκιση του Αγίου. Η Θεία Πρόνοια όμως οδήγησε έτσι τα πράγματα ώστε ο βασιλιάς πείστηκε για την αλήθεια των λόγων του Αγίου Θωμά. Τον έβγαλε από την φυλακή και βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο. Το παράδειγμα του Γουνδιαφόρου ακολούθησαν πολλοί και βαπτίσθηκαν και αυτοί Χριστιανοί.

Ο Άγιος Θωμάς έχοντας τελειώσει το αποστολικό του έργο στην περιοχή αυτή, ταξίδεψε προς τα ανατολικά και έφτασε σε μια άλλη περιοχή της Ινδίας όπου βασιλιάς ήταν ο Μίσδιος. Στον τόπο αυτό, για άλλη μια φορά, ο Άγιος Θωμάς άρχισε να "αλιεύει" ψυχές, βαπτίζοντας πολλούς χριστιανούς. Μεταξύ αυτών που βαπτίσθηκαν ήταν και η γυναίκα του Μισδίου.

Αυτό ήταν και η αιτία που ο Άγιος Θωμάς φυλακίστηκε μετά από εντολή του βασιλιά. Στην φυλακή, συνέχισε το αποστολικό του έργο, βαπτίζοντας ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τα παιδιά του βασιλιά. Μετά από αυτό ο Μίσδιος έδωσε εντολή να θανατωθεί ο Άγιος. Έτσι κι έγινε. Πάνω σε ένα βουνό οι στρατιώτες του Μισδίου θανάτωσαν τον Άγιο Θωμά.

Το σώμα του έθαψαν οι Χριστιανοί της περιοχής και στον τάφο του γίνονταν πολλά θαύματα. Το ιερό λείψανο του Αγίου Θωμά, παρέμεινε εκεί έως ότου ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1204 μ.Χ. το λείψανο μεταφέρθηκε στην Ρώμη, μαζί με τα λείψανα άλλων Αγίων που είχαν συγκεντρωθεί στην Βασιλεύουσα. Την μνήμη του Αγίου Θωμά εορτάζουμε στις 6 Οκτωβρίου.

Το όνομά του στην αραμαϊκή γλώσσα "Τέομα" σημαίνει δίδυμος. Στο ιερό Ευαγγέλιο του δίδεται όντως η προσωνυμία "Δίδυμος" (Ιωάν.11,16). Οι αγιογραφικές πληροφορίες για το Θωμά είναι σχετικά λίγες και γι' αυτό έχουν εγερθεί κατά καιρούς αυθαίρετες ερμηνείες για το πρόσωπό του. Προσπάθησαν να εντοπίσουν τίνος δίδυμος αδελφός ή αδελφής υπήρξε. Κάποιοι τον ταυτίζουν με τον αναφερόμενο από τον Ματθαίο (13,55) αδελφόθεο Ιούδα.

Μάλιστα οι πολέμιοι του Χριστού συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αυτός υπήρξε δίδυμος αδελφός του Κυρίου, παρά τις αντίθετες μαρτυρίες των Ευαγγελίων, θέλοντας να πλήξουν την υπερφυσική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου! Αρχαία παράδοση, την οποία αποδέχεται η Εκκλησία μας ο Θωμάς ήταν δίδυμος αδελφός κάποιας Λυδίας ή Λυσίας. Κάποιοι άλλη παράδοση αναφέρει ότι ήταν δίδυμος αδελφός κάποιου Ελεάζαρου.

Ο Θωμάς καταγόταν από την Αντιόχεια, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των μαθητών, που ήταν Γαλιλαίοι (Ιωάν.21,2). Κλήθηκε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει και αυτός υπάκουσε (Ματθ.10,3.Μάρκ.3,18.Λουκ.6,15). Γενικά υπήρξε από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές, τον οποίο διέκρινε το θάρρος. Όταν οι άλλοι μαθητές προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Χριστό να μεταβεί στη Βηθανία να αναστήσει το Λάζαρο, για το φόβο κακοποιήσεώς τους από τους φανατικούς Ιουδαίους, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο τους είπε: "άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ' αυτού" (Ιωάν.11,16).

Ταυτόχρονα υπήρξε και σχετικά ορθολογιστής. Στο Μυστικό Δείπνο δε δίστασε να ρωτήσει τον Κύριο: "Κύριε, ουκ οίδαμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;" (Ιωάν.14,5). Επίσης ήταν και σκεπτικιστής και δύσπιστος. Για να πιστέψει στην Ανάσταση του Κυρίου ζήτησε να έχει απτή βεβαίωση, να ψηλαφίσει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές του διδασκάλου του. Μετά την ψηλάφηση ομολόγησε με ενθουσιασμό και αυθορμητισμό: "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου" (Ιωάν.20,28).

Αρχαία παράδοση αναφέρει ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Περσία και την αχανή χώρα των Ινδιών. Ως τα σήμερα θεωρείται ο φωτιστής των χωρών αυτών. Το τέλος της ζωής του υπήρξε μαρτυρικό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.

Στο όνομα του Θωμά έχουν διασωθεί τρία απόκρυφα κείμενα του 2ου μ. Χ. αιώνα. Πρόκειται αναμφίβολα για ψευδεπίγραφα κείμενα αρχαίων αιρετικών γνωστικών, οι οποίοι θέλοντας να δώσουν κύρος στις αιρετικές τους δοξασίες, τις απέδωσαν στον απόστολο Θωμά.

Ο Απόστολος Θωμάς ήταν ο μόνος από τούς Αποστόλους που είδε τη θαυμαστή Μετάσταση της Θεοτόκου. Δεν είχε μπορέσει να παρευρεθεί στην κηδεία της ευρισκόμενος στις Ινδίες. Εκεί, μετά από τρεις ημέρες, και ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στη Γεθσημανή με θαυμαστό τρόπο και είδε όλα όσα συνέβησαν.

Τότε παρακάλεσε την Παναγία να του δώσει για ευλογία τη Ζώνη της. Και εκείνη, καθώς ανέβαινε στούς ουρανούς, του έριξε το Ιερό κειμήλιο «προς δόξαν ακήρατον, ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά την πάνσεπτον Ζώνην σου» ψάλλουμε στο απολυτίκιο της εορτής της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης.

Ο Απόστολος Θωμάς στη συνέχεια πληροφόρησε και τούς υπόλοιπους Αποστόλους για τα θαυμαστά αυτά γεγονότα και τούς έδειξε την Αγία Ζώνη της Παναγίας. Εκείνοι δοξολόγησαν τον Θεό και του ζήτησαν να τούς ευλογήσει, καθώς ήταν ο μόνος που αξιώθηκε να δει την ένδοξη Μετάσταση της Θεοτόκου.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ (Δ΄ΜΕΡΟΣ).

image

Κατά τήν ορθόδοξη αντίληψη, όπως εκφράζεται στήν Άγια Γραφή καί τήν πατερική παράδοση, δηλαδή σέ ολόκληρη τήν εκκλησιαστική μας εμπειρία, ή παρουσία μας στήν ζωή αυτή έχει σκοπό τήν ένωσή μας μέ τόν Χριστό, τήν πορεία μας άπό τήν πτωτική κατάσταση στήν θέωση, πού είναι ή κοινωνία μας μέ τόν Θεό εν Χριστώ Ιησού, ώστε νά περάσουμε σέ μιά άλλη μορφή ζωής πού θά είναι πνευματική. "Ετσι δίνουμε μεγάλη σημασία στήν μετάνοια τοΰ άνθρωπου, ή οποία μετάνοια νοείται ώς πορεία άπό τό παρά φύση στό κατά φύση καί στό υπέρ φύση.

Μέσα άπό τήν προοπτική αυτή μπορούμε νά δούμε καί τήν παράταση τής βιολογικής ζωής. Δέν είναι μιά δυνατότητα γιά νά συνεχισθή ή πτωτική κατάσταση, ή αισθητική καί αισθησιακή ζωή, άλλά μιά προσπάθεια γιά πραγματική ένωση τοΰ άνθρωπου μέ τόν Θεό καί εκπλήρωση τού βαθύτατου σκοπού τής υπάρξεως του. Μέσα άπό τήν προοπτική αυτή βλέπουμε καί τόν άνθρωπο εκείνον πού βρίσκεται στήν κατάσταση τού λεγομένου κλινικού θανάτου ή ακόμα καί τού λεγομένου έγκεφαλικού θανάτου.

Στήν κατάσταση αυτή μπορεί νά μή λειτουργούν μερικά όργανα τού σώματος τού άνθρώπου, όπότε ή ψυχή, όπως λέγαμε προηγουμένως, είναι ενδεχόμενο νά μήν ενεργή διά τών συ-γκεκριμένων αυτών οργάνων, άλλά όμως υπάρχει ακόμη ή ψυχή μέσα στόν άνθρωπο, καί λειτουργεί δι' άλλων σωματικών οργάνων καί ενεργειών.

Όπότε, σέ μιά περίπτωση ανανήψεως τού άνθρώπου πού βρίσκεται στόν λεγόμενο κλινικό θάνατο, όπως έχουν έντοπισθή τέτοια παραδείγματα, μπορεί νά συντέλεση στήν αιώνια σωτηρία του, δηλαδή είναι δυνατόν νά ένεργήση σωστικά μέ ένα πνεύμα μετανοίας καί στροφής πρός τόν Θεό. Επομένως, αντιμετωπίζουμε άπό θεολογικής καί ποιμαντικής πλευράς τόσο τόν δότη όσο καί τόν λήπτη, μέσα άπό τήν προοπτική τής μετανοίας γιά νά επιτυχή τό αιώνιο μέλλον του.

Δέν μας ενδιαφέρει απλώς ή βιολογική παράταση τού λήπτου, άλλά ή αιώνια σωτηρία του καθώς επίσης δέν μας ενδιαφέρει απλώς ή αγάπη τού δότου, άλλά ή δυνατότητα δι' αύτού του τρόπου νά απόκτηση τό αιώνιο μέλλον του, νά ένωθή μέ τόν Χριστό. Άλλωστε, ή παρούσα ζωή είναι στάδιο προετοιμασίας γιά τήν είσοδο μας σέ άλλον τρόπο υπάρξεως, στόν όποίον δίνουμε μεγάλη σημασία καί προτεραιότητα.

δ) Μέ τήν ενανθρώπηση τού Χριστού καί τήν μετοχή στά αγαθά τής ενανθρωπήσεως ό άνθρωπος θεούται. Όταν κάνουμε λόγο γιά τήν θέωση τού ανθρώπου, εννοούμε θέωση ψυχής καί σώματος, όποτε ό άνθρωπος γίνεται κατοικητήριο τού Τριαδικού Θεού καί ναός τού Παναγίου Πνεύματος. Ή άκτιστη Χάρη τού Θεού διαπορθμεύεται διά τού νού καί σέ ολόκληρο τό σώμα. Θά ήθελα στό σημείο αυτό νά αναφερθώ στήν διδασκαλία τού άγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου.

Σέ πολλά σημεία τής διδασκαλίας του βλέπουμε ότι τά διάφορα μέλη του εθεωρούντο άπό αυτόν καί ήταν μέλη τού Σώματος τού Χριστού. Άλλωστε αυτό λέγει καί ό Απόστολος Παύλος "ή ούκ οίδατε ότι τό σώμα υμών ναός τον έν ύμίν Άγίου Πνεύματος έστιν, ου έχετε άπό Θεού, καί ούκ έστέ εαυτών, ήγοράσθητε γάρ τιμής δοξάσατε δή τόν Θεόν έν τω σώματι υμών καί έν τω πνεύματι υμών άτινά έστι τού Θεού" (Α' Κορ. στ' 19-20).

"Ούκ οίδατε ότι τά σώματα υμών μέλη Χριστού έστιν; άρας ούν τά μέλη τού Χριστού ποιήσω πόρνης μέλη; μή γένοιτο" (Α' Κορ. στ' 15). "Ύμείς δέ έστε σώμα Χριστού καί μέλη έκ μέρους" (Α' Κορ. ιβ' 27). Ό άγιος Συμεών κατά τήν διάρκεια τής θεωρίας τού Θεού έβλεπε ολόκληρο τό σώμα του ώς σώμα Χριστού: Δέν μπορώ νά εισέλθω στήν καρδιά τού άγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου γιά νά γνωρίσω τί θά έκανε υστέρα άπό αυτήν τήν εμπειρία, εάν τού ζητούσαν νά γίνη δωρητής σώματος.

Δέν μπορώ ακόμη νά εισέλθω στήν καρδιά τού θεουμένου αυτού άνθρωπου καί νά εξετάσω άν θά ήθελε νά δεχθή μόσχευμα γιά νά έπιμηκύνη τόν χρόνο υπάρξεως του επάνω στήν γή, καί δέν θά είχε στόν νού του τό χωρίο τού Αποστόλου Παύλου: "επιθυμώ άναλύσαι καί σύν Χριστώ είναι" (Φιλ. α' 23).

Εκείνο πού γνωρίζω καί μπορώ νά τό εκφράσω όσο είναι δυνατόν άπλά είναι ότι ένας σύγχρονος θεούμενος, πού πολλές φορές είδε τό άχτιστο φως, καί είχε μεγάλες εμπειρίες τής πνευματικής ζωής, ήταν προβληματισμένος άπό μιά προσωπική του περιπέτεια. Χρειάσθηκε νά κάνη μιά μεγάλη επέμβαση καί νά βάλη ξένο αίμα στόν οργανισμό του. Τό έκανε, βεβαίως, γιατί θεωρούσε ότι ή παράταση τής βιολογικής ζωής παρέχει τήν δυνατότητα μεγαλύτερης μετάνοιας. Άλλά όμως αισθάνθηκε ότι εισήλθε ξένο καί βαρύ στοιχείο στόν οργανισμό του καί ότι έχασε τήν νοερά προσευχή γιά μήνες.

Δηλαδή, χρειάστηκε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε ό πνευματικός του οργανισμός νά γίνη μέλος τού Σώματος τού Χριστού, νά οίκειοποιηθή καί νά ενσωματώσει τό ξένο αυτό στοιχείο. Γνωρίζω ότι δέν βρισκόμαστε πολλοί σέ αυτήν τήν κατάσταση, καί δέν μπορεί νά τεθή ώς κριτήριο γιά τήν λήψη καί τήν προσφορά οργάνων, άλλά είναι μιά πραγματικότητα, τήν όποια δέν μπορούμε νά άρνηθούμε γιά τόν προβληματισμό πάνω στό θέμα τών μεταμοσχεύσεων.

Αυτή ή άποψη δέν είναι εξεζητημένη, άφού υποστηρίζεται καί άπό ειδικούς επιστήμονες, οί όποιοι, κάνοντας λόγο γιά τίς μεταμοσχεύσεις ιστών καί οργάνων, όμιλούν γιά δυνατότητα αλλοιώσεως τής ταυτότητας τού προσώπου τού λήπτου "όταν ό αριθμός τών (νευρικών) κυττάρων πού μεταμοσχεύονται είναι πολύ μεγάλο. Επίσης δέν γνωρίζω άν πολλοί σύγχρονοι άγιοι πού έχουν ζωντανή κοινωνία μέ τόν Χριστόν θά ήθελαν ευχαρίστως νά γίνουν δωρητές οργάνων τού σώματος.

Καί αυτό γιατί, καίτοι αγαπούν τους άλλους ανθρώπους, έν τούτοις στέκονται μέ μεγάλο σεβασμό απέναντι στό σώμα τους, τό όποιο δέν τό θεωρούν δικό τους, άλλά μέλος τού Σώματος τού Χριστού. Άλλωστε, τό θέμα τών μεταμοσχεύσεων δέν μπορούμε νά τό εξετάσουμε μόνο άπό τήν προοπτική τού πότε βγαίνει ή ψυχή ενός άνθρωπου, ούτε άπό τήν χρηστική καί ωφελιμιστική πλευρά αυτής τής πράξεως, άλλά καί μέσα άπό τους πνευματικούς νόμους.

Καί ξέρουμε καλά ότι ή εκκλησιαστική πορεία είναι πορεία θεώσεως, καί μάλιστα όλοι οί Χριστιανοί, ανάλογα μέ τήν κατάσταση στήν όποια βρίσκονται βιώνουν μερικές ανταύγειες αυτής τής εμπειρίας, είτε τής καθαρτικής, είτε τής φωτιστικής, είτε τής θεοποιού ενεργείας τού Θεού.

ε)Όταν αντιμετωπίζεται τό πρόβλημα τών μεταμοσχεύσεων, γίνεται πολύς λόγος γιά τήν αγάπη ώς θυσία. Κανείς δέν αντιλέγει σέ αυτό τό σημείο, καί μάλιστα ομολογούμε ότι ό Χριστιανός, κατά τό πρότυπο τού Χριστού, πρέπει νά θυσιάζη τήν ζωή του γιά νά ζήσουν οί άλλοι. Αυτό τό θυσιαστικό ήθος τό βλέπουμε στόν Γολγοθά καί αυτό τό θυσιαστικό ήθος είναι τό λεγόμενο ευχαριστιακό ήθος, πού είναι ή πνευματική ατμόσφαιρα καί τό βαθύτερο περιεχόμενο τής Θείας Λειτουργίας.

Στήν εκκλησιαστική ιστορία υπάρχουν πολλά παραδείγματα στά οποία φαίνεται ή θυσιαστική αγάπη τών Χριστιανών πού έφθασαν καί μέχρι τό μαρτύριο χάρη τού Χριστού καί τών συνανθρώπων τους, έφθασαν στό νά πωλούν τόν εαυτό τους ώς δούλο καί νά είσέρχωνται στήν φυλακή γιά νά έλευθερωθούν οί άλλοι, έφθασαν στό σημείο νά ζητούν νά έλθη ή ασθένεια τού άλλου επάνω τους, εάν αυτό συντελούσε στήν θεραπεία τών άλλων. Βέβαια, δέν έχω ύπ' όψη μου παραδείγματα άπό τήν ζωή τών αγίων πού έδωσαν μέλη τού σώματος τους καί έμειναν εκείνοι ανάπηροι στήν ζωή τους, άφοΰ τότε δέν υπήρχε ή δυνατότητα τής μεταμοσχεύσεως.

Καί επειδή ή ζωή τής Εκκλησίας καθορίζεται άπό τήν δράση καί τήν ενέργεια τών άγιων καί επειδή ή Εκκλησία προχωρεί στήν ιστορία μέ τά βήματα τών άγίων γι' αυτό καί θά περιμένουμε καί τέτοιες αντιδράσεις αγιασμένων ανθρώπων γιά νά δώσουμε τό στίγμα αντιμετωπίσεως τού προβλήματος τών μεταμοσχεύσεων.

Εκείνο τό όποιο μπορούμε νά πούμε είναι ότι δέν άρκεί γιά τήν σωτηρία ή λεγομένη φυσική αγάπη, τήν οποία μπορεί νά έχουν καί οί άθεοι, άλλά ή λεγομένη πνευματική αγάπη, πού είναι καρπός καί αποτέλεσμα τής κοινωνίας τού άνθρώπου μέ τόν Τριαδικό Θεό έν προσώπω Ιησού Χριστού. Ό αλτρουισμός έχει τήν κοινωνική καί ανθρωπιστική του αξία, άλλά πρέπει νά συντονίζεται στόν ρυθμό τής πνευματικής αγάπης.