23 Απριλίου, 2011

«Και παθόντα και ταφέντα και Αναστάντα»

clip_image0024« καί γάρ τό Πάσχα ημών,

υπέρ ημών ετύθη Χριστός » (Α’ Κορινθ. ε’,7)

11

 α) Ό Χριστός άπέθανεν επί του Σταυρού.

«Και παθόντα και ταφέντα». Ομολογούμε με τή φράση αυτή ότι ό Χριστός έπαθε και απέθανε επί του Σταυρού και ύστερα ετάφη. Ή ταφή του Χριστού είναι απόδειξη του θανάτου του. Έάν δεν απέθνησκε δεν θά εθάπτετο. Και έχει σημασία αυτό, γιατί υπήρξαν μερικοί αρνητές πού ισχυρίσθηκαν ότι ό Κύριος δεν απέθανεν επί του Σταυρού, αλλά έπαθε νεκροφάνεια και εξύπνησε αργότερα μέσα στό μνήμα και εμφανίσθηκε σάν αναστάς.

Ωστόσο, αύτή ή υπόθεση δεν ευσταθεί επειδή ή ταφή του Κυρίου είναι βεβαιωμένη, αλλά και ό θάνατός του βεβαιωμένος. Τόν εβεβαίωσε ό έκατόνταρχος, ειδικός επί των θανατικών εκτελέσεων ρωμαίος αξιωματικός. Κανένας από τούς συγχρόνους του Χριστού εχθρούς του δέν εσκέφθη νά αμφισβητήσει τόν θάνατο του και τήν ταφή του. Και όταν έμαθαν τήν πληροφορία γιά τήν ανάστασή του εσκέφθησαν νά πουν ότι οί μαθητές του τόν έκλεψαν από τον τάφο και είπαν ότι αναστήθηκε.

β) Ετάφη και κατήλθε στόν Άδη.

Σύμφωνα με τή διδασκαλία της Εκκλησίας ό Κύριος όταν παρέδωσε τό πνεύμα, αποκαθηλώθηκε και τό σώμα του ετάφη. Ή περιγραφή της ταφής γίνεται με λεπτομέρειες γνωστή από τούς Ευαγγελιστές. Αυτοί μας πληροφορούν γιά τόν Ιωσήφ και τόν Νικόδημο, πού έλαβαν τό νεκρό και άψυχο σώμα καΐ τό ενταφίασαν «ώς έστιν έθος τοίς Ίουδαίοις ενταφιάζειν» δηλ. τηρώντας τή διαδικασία της ταφής πού ακολουθούσαν οί Ιουδαίοι της εποχής εκείνης. Αυτό σημαίνει ότι ό Κύριος τυλίχθηκε σε φασκιές, όπως τά μωρά παιδιά, αλείφθηκε με μύρα «ωσεί λίτρας έκατόν» και τό κεφάλι του τυλίχθηκε με τό σουδάριο. Έτσι ενταφιάσθηκε. Και λέγουν οί ειδικοί πώς, και άν ακόμη δεν είχε πεθάνει επί του Σταυρού, αλλά είχε πάθει νεκροφάνεια - όπως ισχυρίζονται μερικοί - θά απέθνησκε από τήν ασφυξία μέσα στόν τάφο εξ αιτίας τών βαρειών αρωμάτων και της πνιγηρής ατμόσφαιρας.

Πέραν όμως από τά φυσικά αυτά γεγονότα, μεγαλύτερη σημασία έχει γιά τήν πίστη μας τό χρονικό διάστημα πού τό σώμα του Κυρίου έμεινε στον τάφο. Τί συνέβη στή διάρκεια αυτού του διαστήματος; Μέσα στόν τάφο παρέμεινε τό χωρίς ψυχή νεκρό σώμα του Κυρίου, χωρίς βέβαια νά υποστεί τήν παραμικρή φθορά από τόν θάνατο. «Τάφου δε διαφοράν ούκ είδε τό άχραντον σώμα του Λυτρωτού τών ψυχών ήμών» ψάλλει ή Εκκλησία μας. Και πώς ήταν δυνατόν νά γίνει διαφορετικά, πώς ήταν δυνατόν «κρατείσθαι ύπό της φθοράς τόν αρχηγόν της ζωης» διερωτάται και ό Μ. Βασίλειος.

Ναί, με τόν θάνατον του Χριστού εχωρίσθη ή ψυχή από τό σώμα. Και τό μεν σώμα ετέθη στό μνήμα, αλλά δεν ύπέστη την φθοράν του θανάτου. Ό Κύριος έμεινε μέσα στό μνήμα σάν νά κοιμάται. «Σαρκί ύπνώσας ώς θνητός ό βασιλεύς και Κύριος» και «Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος». Ή ψυχή του όμως «τεθεωμένη» κατήλθε στόν "Αδη, στό νοητό τόπον της κολάσεως, όπου ήσαν συγκεντρωμένες οί ψυχές όλων τών απ’ αιώνος κεκοιμημένων ανθρώπων, γιά τούς όποίους δεν υπήρχε καμμία μέχρι τότε δυνατότητα σωτηρίας, τό Μ. Σάββατον τό «ύπερευλογημένον».Τό ότι ό Κύριος κατήλθε στόν άδη και εκήρυξε τό λέγει ό Άπ. Πέτρος:

Ό Χριστός «θανατωθείς μέν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι εν ω και τοίς εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξε» Α' Πέτρ. γ', 18-19. Και ό 'Απ. Παύλος τονίζει γιά τόν Χριστόν ότι «κατέβη εις τά κατώτατα μέρη της γης» Έφεσ. δ'. Τήν ίδια αλήθεια συναντούμε και στήν Π. Διαθήκη. Στους Ψαλμούς π.χ. είναι γραμμένο: «Συνέτριψε πύλας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασε» Ψαλμ. ρστ' 16 και στον Ίώβ: «Ανοίγονταί δέ σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δέ άδου ίδόντες σε έπτηξαν» Ίώβ λη' 17.

Γι' αυτό ό M. Βασίλειος συνοψίζοντας αυτή τή διδασκαλία λέγει τά έξης στήν εύχή της Λειτουργίας του: «Και κατελθών διά του σταυρού εις τόν άδην, ίνα πληρώση εν έαυτώ τά πάντα, έλυσε τάς όδύνας του θανάτου. Και όδοποιήσας πάση σαρκί τήν εκ νεκρών άνάστασιν, εγένετο άπαρχή τών κεκοιμημένων, πρωτότοκος εκ τών νεκρών...». Τό πρωί του M. Σαββάτου ψάλλει ή Εκκλησία μας: «Σήμερον ό άδης στένων βοά, κατελύθη μου ή εξουσία». Πράγματι, ό διάβολος εδέχθη τόν Χριστόν στόν άδη σάν ένα κοινό θνητό, και απεδείχθη ότι αύτός διέλυσε τόν άδη.

Συνέτριψε τήν δύναμή του και άνήρπασε πρός τήν ζωή τόν κόσμο τών πνευμάτων πού έκρατούντο άπό τόν διάβολο στή φθορά. Νά πώς τό εκφράζει αυτό παραστατικά ό υμνογράφος του M. Σαββάτου: «Σύ κραταιέ, τεθείς εν τάφω, ζωαρχικη παλάμη τά του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας και εκήρυξας τοίς άπ' αιώνος νεκροίς καθεύδουσι λύτρωσιν άψευδή». Και πάλιν αλλού: «Τέτρωται άδης εν τη καρδία δεξάμενος ός υπνούντα τον δημιουργόν».

γ) Διδαχή άπό τήν ορθόδοξη εικονογραφία.

"Αν προσέξουμε τή βυζαντινή εικόνα της Άναστάσεως θά παρατηρήσουμε όλες τις λεπτομέρειες της εις άδου καθόδου του Χριστού. Γιατι ή ορθόδοξη άπεικόνιση της Αναστάσεως δεν έχει τίποτε τό κοινό μέ τά φραγκολεβαντίνικα κατασκευάσματα πού παριστάνονν ένα μνήμα μέ ένα άγγελο νά κάθεται εκεί κοντά και ένα ρομαντικό Χριστό νά ξεπετάγεται μέσ' άπ' αύτό και μέ μιά σημαία νά κατενθύνεται στόν ούρανό σάν νά κάνει άλμα εις ύψος.  Γιά τήν ορθόδοξη κατανυκτική αγιογραφία ή 'Ανάσταση σημαίνεται μέ τήν κάθοδο του Χριστού στόν "Αδη. "Ετσι εικονίζεται ό Χριστός μέ λεύκα ενδύματα στό κέντρο μέσα σέ «δόξα» δηλ. σέ ένα ωοειδές περίγραμμα πού εκπέμπει άκτίνες φωτός.

Πατά επάνω στις πύλες του άδου πού έχουν εξαρθρωθεί ενώ δεξιά και άριστερά κοίτονται κλειδιά, μοχλοί, σίδερα και άλλα σύνεργα βασανιστηρίων και φυλακών, όλα δείγμα του ότι ό νικητής Χριστός «πύλας άδου συνέτριψε» και «μοχλούς αιωνίους σννέθλασε». Ό Χριστός είναι εύθύς μετά τόν θάνατό του «ό βασιλεύς της δόξης», είναι ό νικητής του θανάτου και του άδου και κατεβαίνει στην κόλαση, στόν άδη, εκεί καταλύει τήν εξουσία του διαβόλου και σνντρίβει τά δεσμά μέ τά όποία εκρατούντο επί αιώνες φυλακισμένες οί ψυχές τών άνθρώπων.

Κηρύττει σ' αύτές τή διδασκαλία του και καλεί όλο τόν κόσμο τών νεκρών νά πιστεύσει, άνεγείρων έτσι άπό μιά μόνιμη πτώση όλο τό άνθρώπινο γένος. Γι' αυτό και στήν εικόνα αυτή, ό Χριστός σκύβει ελαφρά και πιάνει μέ τό δεξί και τό άριστερό του χέρι τόν Αδάμ και τήν Εύα ως εκπροσώπους του γένους μας, ανασηκώνοντάς τους από τή φθορά του θανάτου και καλώντας τους στήν αιωνιότητα. "Ετσι, ό Χριστός μέ τό θάνατο τον, μεταβάλλεται σέ «νεκρόν ζωαρχικώτατον και πανσθενουργόν» δηλ. παντοδύναμον πού σώζει όλο τό άνθρώπινο γένος, νεκρούς και ζωντανούς.

«Και παθόντα και ταφέντα» μάς λέει τό «Σύμβολό» μας. Και εμείς ομολογούμε έτσι τόν Χριστόν μας επί του Σταυρού και αφού πέθανε, ετάφη και μέχρι τήν 'Ανάστασή του κατήλθε στόν άδη και εκήρυξε στούς νεκρούς. Ποιοί και πόσοι εσώθησαν πιστεύσαντες δέν είναι γνωστό, ούτε και ενδιαφέρει. Θά ήταν σχολαστικό τό νά αναζητούμε τέτοιου είδους βεβαιότητες. Οί δίκαιοι άνθρωποι πού εύηρέστησαν στό Θεό και οί μέ άγαθή διάθεση εκ τών της Π. Διαθήκης άσφαλώς εύλογήθησαν γιά νά πιστεύσουν και νά σωθούν. Ό Χριστός ονομάζεται «πρωτότοκος τών νεκρών εκ κοιλίας άδου ερρύσατο ήμάς».

Πρώτοι λοιπόν οί νεκροι του άδου εδέχθησαν τό μήνυμα της σωτηρίας και εκλήθησαν στή λύτρωση. Ύστερα και οί ζώντες διά μέσου τών αιώνων. Σημασία έχει εάν τό κήρυγμα της σωτηρίας άκούεται σήμερα άπό όλους μας, σέ μιά εποχή όπου οί άνθρωποι έγιναν άλαζόνες και εγωιστές. Πάντοτε, όμως, θά μάς χρειάζεται νά ακούμε τον σωτήριο λόγο του Θεού, γιατί πάντοτε θά έχουμε άνάγκη τή σωτηρία πού έφερε μέ τό θάνατο και τήν άνάστασή του ό Χριστός!

Αγαπητοί επισκέπται του Ιστολογίου.

Η βίωση του σταυρώσιμου και αναστάσιμου Πάσχα, είναι το κέντρο της ζωής κάθε χριστιανού και ολόκληρης της χριστιανικής κοινότητος.

Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν εγκάρδια σας εύχομαι όπως ο παθών υπέρ ημών και αναστάς εν δόξη τριήμερος Χριστός ημών, οδηγεί τα βήματά σας στην κοινή μετ’ Αυτού συμπόρευση, συσταύρωση, συνταφή και συνανάσταση και να σας χαρίζει σωματική και ψυχική υγεία.

xr 

ΠΑΣΧΑ  2 0 1 1

ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄ ΕΠΙ ΤΗ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 2011.

4

Χριστός Ανέστη!!

«Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ώς παντοδύναμος»! Εορτών εορτή καί πανήγυρη πανηγύρεων εορτάζουμε. Ή Ζωή νίκησε τόν θάνατο. Ή Αλήθεια κατατρόπωσε τό ψεύδος. Τό φως εξαφάνισε τό σκοτάδι. Ή ελπίδα αποδείχθηκε δυνατότερη άπό τούς φόβους καί τίς αγωνίες πού δηλητηριάζουν τόν βίο μας.

Ή εβδομάδα των παθών προηγείται της Αναστάσεως. Πρίν επικρατήσει ή Αλήθεια προηγούνται οί τραγικές προσπάθειες τών κατεστημένων κάθε εποχής νά τήν στραγγαλίσουν, όταν αυτή απειλεί συμφέροντα καί εξουσίες τού κόσμου τούτου. Ή σταύρωση καί ό θάνατος τού Ιησού Χριστού έπί τού Σταυρού συνοψίζουν τήν τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης.

"Ολοι οί πόνοι, οί θλίψεις, οί κατατρεγμοί καί οί αδικίες, τά αδιέξοδα καί ή απελπισία πού κυριαρχούν στή ζωή μας συνοψίζονται στόν Σταυρό. Όμως τό μυστήριο τού Σταυρού φανερώνει ότι οί προσωπικές, άλλά καί οί κοινές αγωνίες, όπως αυτές πού χρωματίζουν τόν παρόντα εθνικό μας βίο, δέν είναι ισχυρότερες άπό τήν ελπίδα πού ανέτειλε έκ τού κενού Τάφου τού Αναστημένου δοτήρα τής Ζωής.

Διά τού Σταυρού όλες οί μορφές τών θλίψεων καί τών δοκιμασιών τού άνθρωπου μεταμορφώθηκαν σέ Ανάσταση καί οί θλίψεις μας απέκτησαν νόημα. Κάτω άπό τό άνέσπερο φως της Αναστάσεως, τά ψεύδη, ή υποκρισία καί οί απόπειρες παραπλάνησης μας άπό τά οργανωμένα συμφέροντα, πού γεννούν κρίσεις καί δοκιμασίες χλωμιάζουν καί αποδυναμώνονται.

Ό Χριστός αναστήθηκε! Ό θάνατος νικήθηκε! «Δεύτε πάντες οί πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τού Χριστού άγίαν άνάστασιν- ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού, χαρά έν όλω τω κόσμω». Κανείς δέν μπορεί πιά νά μάς στερήσει τήν ελπίδα.Οί Έλληνες τό γνωρίζουμε αυτό καλύτερα άπό όλους. Όσες φορές τό γένος μας έφθασε στά όρια τής εξουθένωσης, ή ελπίδα της Αναστάσεως τό ανέδειξε πάλι ρωμαλέο καί αναστημένο.

Μέ αυτή τήν ελπίδα έμεινε ζωντανό στήν τουρκοκρατία. Χάρη σέ αυτή τήν ελπίδα καρποφόρησε ή επανάσταση τού 1821. Έτσι αναστήθηκε ή πατρίδα μας μετά τή Γερμανική κατοχή. Έτσι θά αντέξει κάθε μορφής κρίση καί δοκιμασία τού παρόντος καί τού μέλλοντος.

Ας επαναλάβω, λοιπόν, κι έγώ αυτό πού είπε ό Αναστημένος Χριστός στίς μυροφόρες: «Μη φοβείσθε»! Καμία αδικία, καμία ασθένεια, καμία δυσκολία τής καθημερινότητας, καμία οικονομική κρίση, καμία αβεβαιότητα γιά τό μέλλον δέν πρέπει νά μάς φοβίζει. Οί χριστιανοί είναι οί άνθρωποι της Αναστάσεως, οί «μή μετακινούμενοι άπό τής ελπίδος τού Ευαγγελίου» (Κολ. 1,23).

Ή Ανάσταση τού Χριστού επέβαλε οριστικά τή δύναμη τής αγάπης πού ελευθερώνει τόν άνθρωπο άπό όλους τούς φόβους του, διότι «ή τελεία αγάπη έξω βάλλει τόν φόβον» (Α' Ίωαν. 4,18). Μή φοβάστε λοιπόν άλλά γίνετε άνθρωποι της Αναστάσεως.

Ελάτε νά πορευτούμε μέ θάρρος καί ελπίδα στήν καινούργια ζωή πού μάς χάρισε ό αναστημένος Κύριος.

Χρόνια πολλά καί ευλογημένα.

Χριστός Ανέστη!!!

Αληθώς Ανέστη!!!

image2

ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ.

ΛΑΜΠΑΔΕΣ Κάθε Μεγάλο Σαββάτο

το μεσημέρι στον Πανίερο Ναό

της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα

επαναλαμβάνεται το

ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

που συγκλονίζει, συγκινεί, αγαλλιάζει, σκορπίζει

χαρά και πίστη σε όσους έχουν την τιμή και ευλογία

να παρευρίσκονται στην ιεροτελεστία

του Αγίου Φωτός.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί πριν από την τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται πρώτα ένας σχολαστικότατος έλεγχος του Παναγίου Τάφου και αμέσως μετά τον σφραγίζουν με το μελισσοκέρι που είχε ετοιμαστεί το πρωί. Ο έλεγχος γίνεται για να διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει οτιδήποτε μέσα στον Πανάγιο Τάφο, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει φωτιά. Αφού σφραγιστεί ο Πανάγιος Τάφος με το μελισσοκέρι, οι Αρχές τοποθετούν πάνω στο κερί τις σφραγίδες τους.

Μεγάλο ενδιαφέρον για τον έλεγχο δείχνουν και όλα τα άλλα δόγματα τα οποία με διάφορους τρόπους και πιέσεις έχουν από παλιά αποκτήσει δικαιώματα στον Πανάγιο Τάφο. Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αν τύχει κάποια χρονιά να μη βγάλει το Άγιο Φως ο Ορθόδοξος Πατριάρχης τότε θα αναλάβουν το προβάδισμα της τελετής του Αγίου Φωτός άλλοι. Ο έλεγχος αρχίζει στις 10 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου και τελειώνει στις 11. Όσο γίνεται ο έλεγχος Ορθόδοξοι Άραβες νέοι διαδηλώνουν μέσα στον Ιερό Ναό υπέρ των ορθοδόξων δικαιωμάτων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τον σχολαστικό έλεγχο του Παναγίου Τάφου παρακολουθούν εκπρόσωποι των Αρμενίων και άλλων δογμάτων.

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

Η τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται στις 12 η ώρα το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και αποτελείται από τρία στάδια:

α. Την Λιτανεία,

β. Την είσοδο του Πατριάρχη στον Πανάγιο Τάφο και

γ. Τις προσευχές του Πατριάρχη για να βγει το Άγιο Φως.

Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου ο Ορθόδοξος Πατριάρχης με την συνοδεία του-αρχιερείς, ιερείς και διακόνους-αλλά και τον Αρμένιο Πατριάρχη μπαίνει στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως, ενώ οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Πριν από την είσοδο του Πατριάρχη ο Σκευοφύλακας του Πανίερου Ναού φέρει την ακοίμητο κανδήλα, σβηστή εκείνη την ημέρα, για να αναφτεί με το Άγιο Φως.

Από την εσωτερική είσοδο του Ναού του Αποστόλου Ιακώβου μπαίνει ο Πατριάρχης στο Ιερό Βήμα του Καθολικού και κάθεται στον πατριαρχικό θρόνο. Από αυτό το σημείο περνάνε και ασπάζονται το χέρι του Πατριάρχη οι εκπρόσωποι των Αρμενίων, των Αράβων, των Κοπτών και άλλων για να τους δοθεί το Άγιο Φως.

Σύμφωνα με τα προνόμια αν δεν ασπαστούν το χέρι του Ορθόδοξου Πατριάρχη δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του. Αμέσως μετά αρχίζει η Ιερή Λιτανεία η οποία περιφέρεται τρεις φορές γύρω από τον Πανάγιο Τάφο και μετά ο Πατριάρχης σταματάει μπροστά στον Πανάγιο Τάφο όπου βρίσκονται και οι επίσημοι. Μετά την Λιτανεία αποσφραγίζεται ο Πανάγιος Τάφος και ο Πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο.

Κατόπιν ο διοικητής της Ιερουσαλήμ και ο αστυνομικός διευθυντής ελέγχουν σχολαστικά τον Μακαριότατο Πατριάρχη μπροστά σε όλους ώστε να διαπιστωθεί ότι δεν έχει τίποτα μαζί του το οποίο μπορεί να μεταδώσει φως. Μετά τον έλεγχο ο Μακαριότατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων λαμβάνει τους σβηστούς πυρσούς και εισέρχεται μαζί με τον Δραγουμάνο των Αρμενίων στο Ιερό Κουβούκλιο.

Όλα τα κανδήλια είναι σβηστά και τίποτα δεν είναι αναμμένο στον Ιερό Ναό αλλά και στον Πανάγιο Τάφο. Κάθε Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα επαναλαμβάνεται το ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ που συγκλονίζει, συγκινεί, αγαλλιάζει, σκορπίζει χαρά και πίστη σε όσους έχουν την τιμή και ευλογία να παρευρίσκονται στην ιεροτελεστία του Αγίου Φωτός.

ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Μέσα στον Πανάγιο Τάφο ο Πατριάρχης γονατιστός κάνει αρχιερατική προσευχή διαβάζοντας και ειδικές ευχές παρακαλώντας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να στείλει το Άγιο Φως του ως δώρο αγιασμού για τους ανθρώπους. Και μέσα στην απόλυτο ησυχία κατά την ώρα που προσεύχεται ο Πατριάρχης ακούγεται ένας συριγμός και σχεδόν ταυτόχρονα γαλαζόλευκες αστραπές του Αγίου Φωτός διαπερνούν από παντού, λες και ανάβουν εκατομμύρια φωτογραφικά φλας και τα κανδήλια ανάβουν μόνα τους.

Μέσα στο Πανάγιο Τάφο οι πυρσοί που κρατάει προσευχόμενος ο Πατριάρχης και αυτοί ανάβουν μόνοι τους από το Άγιο Φως. Ταυτόχρονα το πλήθος ξεσπάει σε ζητωκραυγές ενώ δάκρυα χαράς και πίστης τρέχουν από τα μάτια του κόσμου.

Το Άγιο Φως για μερικά λεπτά της ώρας δεν έχει τις ιδιότητες τις φωτιάς. Αυτό συμβαίνει τα πρώτα λεπτά της ώρας, όταν βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο ο Πατριάρχης και δίνει το Άγιο Φως στους πιστούς. Μπορεί οποιοσδήποτε να αγγίζει την φλόγα 33 κεριών και να μην καίγεται! Μετά από πάροδο 33 λεπτών περίπου η φλόγα είναι κανονική.

Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον. Το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού.

Είναι ένα Θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο. Η επιστήμη δεν έχει την δυνατότητα να εξηγήσει αυτό το μεγάλο θαύμα και αυτή την φορά προς τιμή της δεν τόλμησε να αποφανθεί ούτε θεωρητικά. Σε ένα αληθινό θαύμα άλλωστε πως να αποφανθεί η επιστήμη;

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ Η Εις Άδου Κάθοδος.

22Τώ Άγίω καί Μεγάλω Σαββάτω

τήν Θεόσωμον Ταφήν

καί τήν είς Άδου κάθοδον

τού Κυρίου καί Σωτήρος

ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν

Η  Κ Ο Υ Σ Τ Ω Δ Ι Α

Η ήττα είναι στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Η έκβαση κάθε αγώνα δεν μπορεί να είναι πάντοτε νικηφόρα. Η ήττα δεν γίνεται εύκολα δεκτή από τον εγωισμό μας. Και μας θλίβει ακόμη περισσότερο όταν έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να βγούμε νικητές και δεν το κατορθώνουμε. Κάθε ήττα είναι μία μορφή θανάτου για τη ζωή μας. Και ο θάνατος δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Κουβαλά μαζί του τις κουστωδίες του, τους πανηγυριστές της ήττας και της αποτυχίας μας, όσους θα περιφρουρήσουν και θα διατηρήσουν τις συνέπειες τους.

Η Εκκλησία το Μεγάλο Σάββατο μοιάζει ηττημένη. Ο Ιησούς πέθανε στο Σταυρό και ετάφη. Φάνηκε ότι ηττήθηκε από τις δυνάμεις της ανθρώπινης και της δαιμονικής εξουσίας, το κακό που επιβάλλεται συντρίβοντας τα οράματα για την μεταμόρφωση του κόσμου σε Βασιλεία των Ουρανών. Και η κουστωδία που ο Πιλάτος έδωσε στους Αρχιερείς για να φυλάξουν το σφραγισμένο τάφο, αποτελεί την τελευταία έκφραση αλαζονείας του θανάτου και των συνεργών του σ' αυτή τη ζωή. Όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το συναξάρι της ημέρας, "Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία.

Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωία". Δεν μπορεί ο τάφος και η κουστωδία του να κρατήσουν Αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία, η αμαρτία αποτελούν αναγκαιότητες στη ζωή του μεταπτωτικού ανθρώπου, αλλά το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να φρουρούν τον τάφο. Γιατί μας μιλούν για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του.

Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των κουστωδιών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση. Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή. Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, είναι μάταιες οι κουστωδίες της. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή. Ο Ιησούς Χριστός ως προσωπικός Θεός και Σωτήρας μας, δεν συμβιβάζεται με τις κουστωδίες, ούτε ακόμη τον ίδιο το θάνατο.

Τον συντρίβει, γιατί δεν παίρνει ζωή από αλλού, αλλά είναι ο ίδιος η Ζωή. Και καλεί τον καθένα να αντλήσει από το Σώμα και το Αίμα Του, από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη προς Αυτόν την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει ήττα. Ακόμα κι αν πρόσκαιρα χάσουμε βιολογικά, η ύπαρξη μας συνεχίζει οντολογικά την κοινωνία της με το Νικητή του Θανάτου. Και προσδοκά την ανάσταση των νεκρών για να ζήσει τον μέλλοντα αιώνα, χωρίς κουστωδίες, αλλά με μέτρο το Φως και την Αγάπη, την κοινωνία που θα έχει μεταμορφώσει τα πάντα καινούρια, κατά το μέτρο που ο Θεός προόρισε από καταβολής κόσμου για την κτίση και τον άνθρωπο.

Η ήττα συντρίβεται. Μαζί της ό,τι μας χωρίζει από τον Κύριο. Ο εγωισμός, η αμαρτία, η θλίψη, ο διωγμός, ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος. Μπορεί πρόσκαιρα η Ζωή να σαββατίζει στον τάφο και ο λίθος του μνήματος να είναι "μέγας σφόδρα". Μπορεί η κουστωδία να φαντάζει πανίσχυρη και ανίκητη. Μάτην όμως φυλάττει. Η Αγάπη θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει κάθε κοπιώντα και πεφορτισμένο. Αυτόν που ελπίζει και με ταπείνωση την προσδοκά. Αυτόν που δεν προσπερνά φοβισμένος μπροστά στις κουστωδίες.

Αυτόν που ζει μαζί με την ηττημένη Εκκλησία τον Ιησού Χριστό ως Προσωπικό Θεό και Σωτήρα. Και περιμένει τη νίκη Του. Την οριστική, την αιώνια και την αμετάτρεπτη, αναφωνώντας και πάλι: "Ναι, έρχου Κύριε"!

ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

xr