04 Απριλίου, 2011

Ο ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

image

Τα πάνω κάτω ήρθαν, μέσα σε λίγες μέρες, στη διοίκηση των οικονομικών της Εκκλησίας. Μετά την αποχώρηση του Αντώνη Ζαμπέλη από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της Εκκλησιαστικής Υπηρεσίας Οικονομικών (ΕΚΥΟ), ακολούθησε η προς αρχιεπίσκοπον επιστολή του προέδρου της, μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητου, που υπέβαλε την παραίτησή του θεωρώντας πως η άρνηση των μητροπολιτών και του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου να κρατήσουν τον Ζαμπέλη στρεφόταν ευθέως εναντίον του. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Στους διαδρόμους της Ιεράς Συνόδου όλοι μιλούσαν από καιρό για μια κρίση στις σχέσεις των δύο ιεραρχών που σοβούσε εδώ και καιρό. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Θεόκλητος έλυνε κι έδενε στα οικονομικά χωρίς να δίνει λογαριασμό στον αρχιεπίσκοπο. Ο Αρχιεπίσκοπος όμως έκανε υπομονή, ως καλός αρβανίτης, συμφώνησε στην κάλυψη του Θεόκλητου και την ανανέωση της εμπιστοσύνης της Ιεράς Συνόδου όταν ετέθη το θέμα με τα οικόπεδα της Βουλιαγμένης, και ανανέωσε τη θητεία του στην προεδρία της ΕΚΥΟ… Ηρθε όμως η υπόθεση Ζαμπέλη και αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Μακαριωτάτου από την πρώτη στιγμή που εκλέχθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο Ζαμπέλης, χειρίστηκε επί τρία χρόνια τα οικονομικά της Εκκλησίας με μια τεχνοκρατική αντίληψη, που πολλές φορές προκάλεσε μουρμούρες από μητροπολίτες. Το θέμα Ζαμπέλη συζητήθηκε τελικά στα τέλη του προηγούμενου μηνός στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, καθώς έληξε η απόσπασή του από την εταιρεία Real Estate της Εμπορικής και η Εκκλησία εκλήθη είτε να τον απαλλάξει από τα καθήκοντά του είτε να τον κρατήσει, αναλαμβάνοντας βεβαίως και τα έξοδα της μισθοδοσίας του τα οποία, με τα εκκλησιαστικά μέτρα, είναι υψηλά.

Και φυσικά οι μητροπολίτες δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια τέτοια επιβάρυνση, πολύ περισσότερο δε όταν ο Ζαμπέλης με τη συμπεριφορά του είχε προκαλέσει την οργή πολλών.

Ο κοσμικώτατος λοιπόν Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος, ο οποίος στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί καπνίζοντας το τσιγάρο του, και στο Εξωτερικό έχει θεαθεί χωρίς ράσο μεταξύ άλλων γράφει στην Επιστολή που απέστειλε στην Ιερά Σύνοδο «…Η επικράτηση του κοσμικού πνεύματος πέραν πάσης εκκλησιολογικής οικονομίας και η συμπεριφορά αδελφών αρχιερέων στην άσκηση των συνοδικών τους καθηκόντων με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η επισκοπική αυθεντία χρησιμοποιείται ευκαίρως-ακαίρως και όλως αντιεκκλησιολογικώς, για την εξυπηρέτηση κοσμικών και προσωπικών σκοπιμοτήτων».

Επίσης είχε κάνει γνωστό στον αρχιεπίσκοπο και σε άλλους ιεράρχες, ότι τυχόν απομάκρυνση του διευθυντή των Οικονομικών Υπηρεσιών Αντ. Ζαμπέλη θα είχε ως αποτέλεσμα και τη δική του αποχώρηση, δεδομένου ότι είχαν κοινή γραμμή πλεύσης. Ο κ. Θεόκλητος όμως έπρεπε να είχε καταλάβει, ότι είναι Μητροπολίτης και όχι Πασάς των Ιωαννίνων. Εξάλλου ήταν ο πρώτος που δεν ήθελε να ακούσει για Ζαμπέλη, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του, τώρα τι άλλαξε άραγε; και απείλησε πως αν φύγει ο Ζαμπέλης θα παραιτηθεί και αυτός. Ακούγεται δε ότι απειλεί και ο Ζαμπέλης να ανοίξει το στόμα του, αυτό τι σημαίνει; Τόσο καιρό ήταν μουγκός;

Ο κ. Θεόκλητος καλά θα κάνει να απαντήσει σε δυο πρόσφατες επιστολές του Οικονομολόγου κ. Παναγιώτη Αποστόλου με ημερομηνία 20/2/2011 και 8/3/2011.

Τέλος κ. Θεόκλητε, μιας και περάσατε τα 80 θα έπρεπε από την πείρα σας μέσα στην Εκκλησία, να γνωρίζετε ότι: Για να θεραπεύσει η Εκκλησία τα τραύματα, που υπέστη στο διάστημα των δέκα ετών περίπου, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να απολυμάνει και να καθαρίσει τις πληγές της. Και αυτό γιατί μόνο με την απολύμανση και την κάθαρση των πληγών της θα γίνει και η απολύμανση και η κάθαρση και η θεραπεία των τραυμάτων της.

Αλλ’ επειδή την κάθαρση των πληγών της Εκκλησίας, πρέπει να την κάνει αυτός που τις προκάλεσε και δεν υπάρχει σήμερα για να τις καθαρίσει, εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένος ο σημερινός Προκαθήμενος να τις καθαρίσει, καλά θα κάνετε κ. Θεόκλητε, να τον αφήσετε να τις καθαρίσει όσο καλύτερα μπορεί για το καλό της Εκκλησίας, αν όντως και εσείς την αγαπάτε!

ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΙΧΑΛΗ ΛΙΑΠΗ.

image

1/Είναι αλήθεια κ. Λιάπη ότι διατηρείτε λογαριασμό στην Τράπεζα Αlpha 148.000.000 €

2/Επίσης είναι αλήθεια πως όταν ερωτηθήκατε για το ως άνω ποσό αν είναι αληθές απαντήσατε πως ναι αλλά σας τα έχει αφήσει ο  αείμνηστος θείος σας Κων/νος Καραμανλής με τον όρο πως όταν έχει ανάγκη το Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να το βοηθάτε εσείς  με αυτό το ποσό.  Εμείς δεν λέμε ότι υπάρχουν η δεν υπάρχουν αυτά τα χρήματα. Το χαρτί της Τράπεζας Alpha το λέει.

Η απάντηση πάντως που εδώσατε δεν ήταν πειστική, αλλά ήταν για γέλια.

Γι’ αυτό καλό θα ήτο να ανασκευάσετε την απάντησή σας με αληθή στοιχεία. Και εν πάση περιπτώσει εάν σας άφησε ο αείμνηστος αυτά τα χρήματα, γιατί  δεν τα δίδετε στο Κόμμα να ξοφλήσει που χρωστάει, μη έχοντας να πληρώσει ακόμα και τα ενοίκια και αναγκάζεται έτσι να πουλάει κουπονάκια του Κόμματος;

 

 

Οι "τρομοκράτες" της Κερατέας

image

Εργάτες, μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι, αλβανοί μετανάστες, καταστηματάρχες, άνεργοι, νοικοκυρές βρίσκονται τρεις μήνες τώρα σε πόλεμο με την αστυνομία για να σώσουν τον τόπο τους

Στις 3 περίπου το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης οι σειρήνες στην Κερατέα ήχησαν. Ταυτόχρονα άρχισαν να χτυπούν και οι καμπάνες των εκκλησιών. Για κάποιον που βρισκόταν ως επισκέπτης στην Κερατέα, η κατάσταση θύμιζε πόλεμο. Για όσους όμως κατοίκους -και είναι οι περισσότεροι- βρίσκονται επί ποδός από τις 11 Δεκεμβρίου του 2010, το τι θα επακολουθούσε ήταν αναμενόμενο. Σαν να παίρνουν μέρος σε οργανωμένο σχέδιο δράσης, οι κάτοικοι πήραν θέση μπροστά από τα οδοφράγματα.

"Αυτό συμβαίνει συνέχεια. Δεν υπάρχουν ούτε περίεργοι ούτε ύποπτοι ανάμεσά μας. Όσοι φοράνε κουκούλες είναι για να προστατευθούν από τα χημικά που ρίχνουν τα ΜΑΤ. Οι άνθρωποι που παίρνουν μέρος σε αυτές τις αντιπαραθέσεις είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι γείτονές μας. Και πολλοί από αυτούς είναι πλέον άνεργοι και βρίσκουν έναν λόγο για να υπάρξουν. Θεωρούν ότι αυτός είναι ο τόπος τους. Και δεν θέλουν να τον χάσουν. Έχασαν ήδη τις δουλειές τους", λέει ο Γ. Ιατρού.

Την ίδια περίπου ώρα κυβερνητικό στέλεχος δήλωνε ότι "η περίπτωση της Κερατέας" μπορεί να δημιουργήσει ένα "ντόμινο" αγανακτισμένων πολιτών σε όλη την Ελλάδα", ενώ ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρ. Παπουτσής συμπλήρωνε ότι "ορισμένοι επιχειρούν με συστηματικό τρόπο να μετατρέψουν την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει έναν οργανωμένο χώρο για τη διαχείριση των απορριμμάτων σε αστυνομική υπόθεση. Κάποιοι είναι οχυρωμένοι πίσω από την κατάσταση, κάποιοι ωφελούνται".

Το τελευταίο διάστημα δημοσιεύονται κυρίως στον χώρο του διαδικτύου κείμενα που κάνουν λόγο για "τρομοκράτες", οι οποίοι έχουν αναμειχθεί με τους κατοίκους της περιοχής, για Αλβανούς οι οποίοι χρησιμοποιούνται από ορισμένους και για ειδικές βόμβες μολότοφ, οι οποίες κατασκευάζονται από επαγγελματίες, προκειμένου να προξενήσουν ζημιές. Άλλοι πάλι αποδίδουν τα επεισόδια που τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν σε "κυνηγούς, απόστρατους αστυνομικούς, αλλά και άνδρες των ειδικών δυνάμεων του στρατού".

"Εμείς ξεκινήσαμε την περιφρούρηση του Οβριοκάστρου, μιας πανέμορφης περιοχής που έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος από πέρυσι. Δημιουργήθηκαν καλαίσθητα φυλάκια από ξύλο και ανεβαίναμε όλοι μαζί οι κάτοικοι όχι μόνο της Κερατέας αλλά και των γύρω περιοχών για να χαρούμε το τοπίο, να κάνουμε πικνίκ, όμως στη συνέχεια εξοπλιστήκαμε για να περιφρουρήσουμε τον χώρο.

Σκοπός μας ήταν να δημιουργήσουμε ομάδες φύλαξης. Προμηθευτήκαμε κιάλια και ασύρματους, και φυλούσαμε σκοπιά. Εάν δούμε μπουλντόζα να έρχεται, ειδοποιούμε ο ένας τον άλλον. Το κεντρικό σήμα φθάνει στο δημαρχείο. Σε διάστημα όχι μεγαλύτερο των πέντε λεπτών, αγροτικά και Ι.Χ. αυτοκίνητα ανεβαίνουν στον λόφο. Το λέω αυτό γιατί το έχουμε κάνει και είναι αποτελεσματικό". Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε κάτοικο της περιοχής, ο οποίος πρόσφατα, όπως εξομολογήθηκε, μετακόμισε στην Κερατέα και είναι 69 χρόνων!

Από το φροντιστήριο στα μπλόκα

κι από τα παραθεριστικά στην κινητοποίηση

Αλβανοί που εγκαταστάθηκαν πριν από 20 χρόνια στην περιοχή και έχουν πλέον τα δικά τους σπίτια εδώ, εργάτες άνεργοι, καταστηματάρχες που έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους εδώ και ένα μήνα σχεδόν, παραθεριστές που έχουν αυθαίρετα εξοχικά στα λιμανάκια της Κερατέας, φοιτητές από τις γειτονικές περιοχές όπως τα Καλύβια, την Ανάβυσσο, μαθητές, όλοι παίρνουν μέρος στα μπλόκα.

"Στην αρχή έμεινα άφωνος. Ο συγκεκριμένος μαθητής έκανε πριν από λίγη ώρα μάθημα στο φροντιστήριο που διδάσκω. Τώρα τον βλέπω να φτιάχνει μια αυτοσχέδια μολότοφ και να την εκτοξεύει. Πού τα έμαθε αυτά; Πού βρίσκεται όλη αυτή η οργή;" λέει ένας εκπαιδευτικός.

"Κρατήστε αυτήν την τελευταία φράση. Οργή. Απελπισία. Ανεργία. Κρίση. Όλα αυτά είναι το μείγμα της πιο εκρηκτικής μολότοφ. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πραγματικά βρει έναν σκοπό. Τους ενώνει κάτι. Αυτή η συσπειρωμένη οργή είναι ο μεγαλύτερος φόβος της κάθε εξουσίας", λέει η Ρούλα Ιακώβου, κοινωνιολόγος.

Αρχαιολογικός χώρος

μέχρι το 2007, χωματερή το 2010

Η θέα από το οχυρό του Οβριοκάστρου είναι ένα εκτενές πανόραμα. Στα ανατολικά διακρίνεται μια ευρεία έκταση του Αιγαίου Πελάγους και του Νότιου Ευβοϊκού, με το όρος Όχη και την Άνδρο στον ορίζοντα. Τη θέα προς το νότο κλείνουν τα νησιά Μακρόνησος, Κέα και Γυάρος. Στη βόρεια και βορειοδυτική πλευρά βρίσκεται το Μαυροβούνι και η Μερέντα, με το Πεντελικό και την Πάρνηθα στο βάθος. Δυτικά, σε μια ευρεία ανοικτή κοιλάδα, βρίσκεται το χωριό Κερατέα με το όρος Πάνειο πίσω της και τον Υμηττό στο βάθος. Η θέα προς το νότο κλείνεται από τους λόφους της Λαυρεωτικής, αλλά στα νοτιοδυτικά μπορούμε να διακρίνουμε την πεδιάδα της Αναβύσσου και τον Σαρωνικό κόλπο.

Εκεί ψηλά, σε έναν χώρο που το 1995 κρίθηκε αρχαιολογικός και μέχρι το 2007 συμπεριλαμβανόταν στον χάρτη με τα αρχαιολογικά μνημεία στην Ελλάδα, θα δημιουργηθεί ένας ΧΥΤΥ (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) όπως υποστηρίζουν τα αρμόδια υπουργεία, ή ΧΥΤΑ όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι.

Κι όμως, με υπογραφή του τότε υπουργού Πολιτισμού Θάνου Μικρούτσικου, ο αρχαιολογικός χώρος του Οβριοκάστρου στον δήμο Κερατέας κηρύχθηκε ως Α Ζώνη απολύτου προστασίας λόγω αρχαιολογικού ενδιαφέροντος (ΦΕΚ/170/29-12-1995). Την ίδια ακριβώς ημέρα 29/12/1995 με έγγραφό του ο Ενιαίος Σύνδεσμος Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής υποδεικνύεται ως χώρος για ίδρυση ΧΥΤΑ, μέθοδος διάθεσης απορριμμάτων που θεωρείται ξεπερασμένη στην Ευρώπη. Με δύο διαδοχικά έγγραφα του υπουργείου Πολιτισμού απαγορεύεται η ίδρυση ΧΥΤΑ σε αυτόν τον χώρο (2676/6-6-1996, 1876/17-3-1997), ενώ με νέο έγγραφό το οποίο υπογράφει ο ίδιος προϊστάμενος (7095/3-10-2003) επιτρέπεται!

Το φρούριο του Οβριοκάστρου, που ορισμένοι ισχυρίζονται ότι είναι προϊστορικό, δεν έχει ακόμη ανασκαφεί. Το Εβραιόκαστρο (Κάστρο των Εβραίων), Οβριόκαστρο ή Παλαιόκαστρο μπορεί να παραμείνει ανεξερεύνητο για πάντα, αφού αντί για αρχαιολογική εκσκαφή, η περιοχή αναμένεται να ισοπεδωθεί από μπουλντόζες. Κι ας βρίσκουν ακόμη και σήμερα όσοι ανεβαίνουν πήλινα θραύσματα ή θραύσματα λεπίδων οψιανού, που μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν. Κι ας ήρθε στο φως από την ίδια περιοχή ο Κούρος της Κερατέας (6ος π.Χ.), ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

"Ποια τύχη αξίζει σε μια χώρα που αντί να προβάλει τις αρχαιότητές της και να τις συντηρεί τις θάβει κάτω από τα σκουπίδια; Μήπως η εταιρεία ‘Μεσόγειος’, που δραστηριοποιείται στο σχεδιασμό και εκτέλεση έργων ΧΥΤΑ-ΧΥΤΥ έχει δυνατότερη φωνή από αυτήν των κατοίκων των Μεσογείων", ρωτά ένας κάτοικος της περιοχής.

Το Αρχιεπισκοπικό ζήτημα (1900-1910) ως έκφαση του Ενωτικού Κινήματος: Η Βρετανική Θεώρηση. ( Γ’ ΜΕΡΟΣ ) ‏

image2

B. Οι βασικοί πρωταγωνιστές

του Αρχιεπισκοπικού Ζητήματος και της «Ένωσης»

Όταν στις 9 Μαΐου του 1900 (π.η.) απεβίωσε ο Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος, λίγοι θα πίστευαν ότι ο διάδοχός του θα ανέβαινε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο δέκα ολόκληρα χρόνια αργότερα. Αυτή η ταραχώδης περίοδος που μεσολάβησε μέχρι την εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου – αρκετά έντονη κατά περιόδους – κατά την οποία κυριάρχησε η διαμάχη μεταξύ των δύο διεκδικητών του αρχιεπισκοπικού θρόνου, έγινε ευρέως γνωστή ως το Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα.

Σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό νόμο, ο επίσκοπος Πάφου, ως ο πρώτος τη τάξει ανάμεσα στους ιεράρχες και προεδρεύων της Συνόδου, αναλάμβανε (προσωρινά) το ρόλο του τοποτηρητή του αρχιεπισκοπικού θρόνου, μέχρι να εκλεγεί ο νέος αρχιεπίσκοπος[50]. Στην περίπτωση αυτή όμως, ο επίσκοπος Πάφου, είχε πεθάνει ένα χρόνο ενωρίτερα και διάδοχός του δεν είχε ακόμη εκλεγεί[51].

Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο περίπλοκη όταν τα δύο εναπομείναντα και με δικαίωμα εκλογής μέλη της Ιεράς Συνόδου αξίωναν τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Αφού και οι δύο είχαν το ίδιο όνομα (Κύριλλος), οι πιστοί αναφέρονταν σε αυτούς  χρησιμοποιώντας παρώνυμα, τα οποία σχετίζονταν με τη σωματική διάπλασή τους: «Κυριλλάτσος» για τον Κύριλλο Παπαδόπουλο, επίσκοπο Κιτίου και «Κυριλλούδιν» για τον Κύριλλο Βασιλείου, επίσκοπο Κυρηνείας[52]. Ο πρώτος είχε ορμητικό και επιθετικό χαρακτήρα, ενώ ο δεύτερος ήταν ήρεμος και κατά κάποιο τρόπο πιο πνευματικός[53].

Επιπλέον, ο Κιτίου είχε ενεργό σχέση με την πολιτική καθότι ήταν βουλευτής[54], και δεν δίστασε πολλές φορές να εκδηλώσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Για παράδειγμα, το 1901 δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί μνημόσυνο εις μνήμη της Βασίλισσας Βικτώριας[55]. Το Σεπτέμβριο του 1900, το στρατόπεδο του επισκόπου Κιτίου εξασφάλισε σαράντα έξι «υποστηρικτές» οι οποίοι είχαν αναδειχθεί νικητές στις εκλογές των γενικών αντιπροσώπων[56].

Ωστόσο, οι αντίπαλοί τους αμφισβήτησαν τις εκλογικές διαδικασίες ως αντικανονικές, άποψη που συμμεριζόταν και η πλειοψηφία της Συνόδου, που απαρτιζόταν τότε από τους επισκόπους Κιτίου και Κυρηνείας, τους ηγουμένους του Κύκκου και του Μαχαιρά, τον Αρχιμανδρίτη και τον Έξαρχο της Αρχιεπισκοπής. Ο Κιτίου αρνήθηκε να δεχθεί τις αποφάσεις της Συνόδου και αποσύρθηκε από αυτή, οδηγώντας  με αυτό τον τρόπο την εκλογική διαδικασία σε ένα αδιέξοδο και δημιουργώντας ένα οξύ ανταγωνισμό μεταξύ των δύο υποψηφίων[57].

Κατά τα πρώτα χρόνια, η σύγκρουση ήταν τεταμένη, προτού περάσει –προσωρινά– από μια φάση ηρεμίας. Αναζωπυρώθηκε κατά το έτος 1907, μετά την αξίωση των υποστηρικτών του επισκόπου Κιτίου να εισαγάγουν νομοθεσία με στόχο την ομαλοποίηση των αρχιεπισκοπικών εκλογών. Αυτή η απόφαση προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις από την Ιερά Σύνοδο και σύντομα η κατάσταση περιπλέχτηκε και πάλι[58].

Ξέσπασε τόσο μεγάλη αναταραχή που ο Μέγας Αρμοστής υποχρεώθηκε να «κηρύξει στρατιωτικό νόμο στην πρωτεύουσα και να χρησιμοποιήσει στρατεύματα για να διατηρήσει την τάξη»[59]. Το Φεβρουάριο του 1908, ο Κυρηνείας ορίστηκε αρχιεπίσκοπος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο παρενέβη στο ζήτημα μετά από σχετική πρόσκληση  από τη Σύνοδο[60]. Η «εκλογή» του όμως, προκάλεσε μεγάλη αντίδραση από τους αντιπάλους του και με τη συγκατάθεση των Βρετανών αναγκάστηκε να αποσυρθεί[61].

Τελικά, το 1909 ο Κιτίου Κύριλλος Παπαδόπουλος εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος[62] ενώ στον Κυρηνείας Κύριλλο Βασιλείου δόθηκε ο τίτλος «Μακαριώτατος, πρώην Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και πρόεδρος Κυρηνείας»[63]. Η διαμάχη λύθηκε οριστικά το Φεβρουάριο του 1910, με τους δύο πρωταγωνιστές του αρχιεπισκοπικού ζητήματος να συμφιλιώνονται δημόσια[64].Εκτός από τη διαμάχη μεταξύ των δύο επισκόπων[65], το Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα αποτέλεσε ένα βασικό πολιτικό ζήτημα που είχε σχέση με την ένωση.

Ο Κυρηνείας υποστηριζόταν από το άτυπο κόμμα των Συντηρητικών, με επικεφαλής τους πολιτικούς Αχιλλέα Λιασίδη και Πασχάλη Κωνσταντινίδη. Αυτό όμως δεν πέρασε απαρατήρητο από τους Βρετανούς οι οποίοι περιέγραψαν τον Κυρηνείας ως «ένα άντρα χωρίς πολλή λαϊκή επιρροή, ο οποίος όμως υποστηριζόταν από δύο μέλη του Νομοθετικού και Εκτελεστικού Συμβουλίου»[66].

Από την άλλη, ο Κιτίου υποστηριζόταν από το «πολιτικό κόμμα  των Αδιάλλακτων» με επικεφαλής τους Πελοποννήσιους Νικόλαο Κατάλαλο και Φίλιο Ζαννέτο, και τον Θεοφάνη Θεοδότου, οι οποίοι ήταν φανατικοί υποστηρικτές της ένωσης[67]. Ο ίδιος ο Κιτίου ήταν μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου μεταξύ του 1899 και 1911, απολαμβάνοντας ευρεία υποστήριξη στη βάση της πίστης ότι η ένωση θα επέλθει μόνο μέσα από τη συνεχή και ανυποχώρητη πίεση πάνω στους Βρετανούς[68].

Επιπλέον, η φιλονικία εξελίχθηκε σε μια πολιτική διαμάχη ανάμεσα στην παλαιά τάξη, που αντιπροσώπευαν οι υποστηρικτές του Επισκόπου Κυρηνείας και τη νέα τάξη, που προωθούσε μια πιο ριζοσπαστική στάση στο θέμα της ένωσης. Τη νέα αυτή τάξη εκπροσωπούσε η νέα γενιά, η οποία δεν είχε βιώσει την Οθωμανική κυριαρχία.

Πολλά από τα μέλη της είχαν σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο και ήταν διαποτισμένο από τον πανελλήνιο (Panhellenic) αλυτρωτισμό[69] και είχε διαμορφώσει την καινούρια μεσαία τάξη[70] προσδίδοντας εις το εξής στη διαμάχη και μια κοινωνική διάσταση. Οι πιστοί έλαβαν ενεργό μέρος στη διαμάχη και χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα:

Στους Κιτιακούς, που χαρακτηρίζονταν από μία αδιάλλακτη στάση απέναντι στους Βρετανούς και την έντονη επιθυμία για ένωση, και στους Κυρηνειακούς, που εκπροσωπούνταν από τους παλαιούς συντηρητικούς πολιτικούς του νησιού. Οι τελευταίοι αποκαλούνταν από τους αντιπάλους τους «Καταχθόνιοι», ενώ οι Κιτιακοί χαρακτηρίζονταν ως «Μασόνοι».

Η κατηγορία της «μασονίας» (τεκτονισμού) δεν ήταν άσχετη με το οργανωμένο σχέδιο των Κυρηνειακών να στηρίξουν την εκστρατεία τους πάνω στο θεμέλιο της επίκλησης της θρησκείας, στο βαθμό που και οι Κιτιακοί είχαν αναγάγει την εθνική ταυτότητα σε σύνθημά τους[71] αφού πολλοί αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «πατριώτες» [72].

Η διαμάχη απέκτησε ένα ταξικό χαρακτήρα σε τέτοια έκταση που «διέσπασε την εμπορική και επαγγελματική τάξη, και διαμέσου αυτών το υπόλοιπο του νησιού, σε “μετριοπαθείς” και σε “ασυμβίβαστους εθνικιστές”»[73]. Πραγματικά, το Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα πέρα από πόλεμος δύο μεγάλων μεσαιωνικών αρχόντων, ήταν η σύγκρουση δύο τάξεων, της παλιάς και της νέας, δύο ιδεολογιών, του φιλελεύθερου συντηρητισμού της Λευκωσίας, που έβγαινε από την τουρκοκρατούμενη Κύπρο, και του συντηρητικού φιλελευθερισμού της Λεμεσού και της Λάρνακας[74], που εμφανίσθηκε με τη νέα γενιά.

[…] Αυτόματα, ήταν η σύγκρουση δύο στάσεων και προγραμμάτων έναντι της Αγγλίας[75].Επιπλέον, κατά τη δεκαετία του 1900 ενδυναμώθηκε το αίτημα και η επιθυμία για ένωση. Κατά το 1903 και 1904 οι εννέα Έλληνες-μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου πέρασαν ψηφίσματα υπέρ της ένωσης, επωφελούμενοι από την απουσία ενός από τα μη Ελληνικά μέλη[76].

Δύο χρόνια μετά, το Υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας ζήτησε από την πρεσβεία του στην Αθήνα να διαμαρτυρηθεί στην Ελληνική κυβέρνηση εξαιτίας εκδηλώσεων που υποκινήθηκαν από την επίσκεψη του εκπαιδευτικού στρατιωτικού πλοίου του ελληνικού ναυτικού «Ναύαρχος Μιαούλης» στη Λεμεσό[77].

Τον Οκτώβριο του 1907, η επίσκεψη του Υφυπουργού Αποικιών, Winston Churchill, αντιμετωπίστηκε από τον ελληνικό πληθυσμό ως  ακόμη μια ευκαιρία  για να εκφράσουν τα εθνικά τους οράματα. Ο Κιτίου τον υποδέχθηκε στη Λάρνακα θυμίζοντάς του την επιθυμία του λαού για ένωση[78].

Επιπλέον, ένα μνημόνιο που του παραδόθηκε από τους Έλληνες-μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου έκανε για μια ακόμα φορά αναφορά στον Gladstone και στο προηγούμενο της παραχώρησης των Ιονίων Νήσων, ενώ ο ίδιος ο Churchill δέχθηκε επανειλημμένα τη θερμή παράκληση να κατανοήσει τον «ισχυρό και ένθερμο πόθο που κατακαίει το στήθος κάθε Κυπρίου»[79].

Μεταξύ αυτών που υπόγραψαν το υπόμνημα ήταν οι πολιτικοί Θεοφάνης Θεοδότου και ο μεγαλύτερος αδερφός του Αντώνιος Θεοδότου, ο Χριστόδουλος Σώζος, ο Ιωάννης Κυριακίδης και φυσικά ο ίδιος ο Κιτίου, όλοι τους μέλη του στρατοπέδου των Κιτιακών[80].

Σε κάθε σχεδόν περίσταση, οι Κιτιακοί προωθούσαν την αξίωσή τους για ένωση, για να συναντήσουν τη βρετανική άρνηση στη βάση του ότι «η Βρετανία δεν θα μπορούσε να παραχωρήσει την Κύπρο εφόσον δεν είχε καθαρό καθεστώς ιδιοκτησίας της»[81]. Έτσι, η προοπτική της ένωσης, σύμφωνα με δήλωση του Αρμοστή, δεν ήταν παρά «ένας κυκεώνας από αδύνατους παραλογισμούς»[82].

Πάνω απ’ όλα όμως, οι Βρετανοί αντιμετώπιζαν τους Κιτιακούς με περισσότερο σκεπτικισμό παρά τους αντιπάλους τους και, μολονότι είχαν χειριστεί το ζήτημα της διαδοχής με διακριτικότητα, τα συμφέροντά τους στο νησί θα εξυπηρετούνταν προφανώς καλύτερα από μια πιθανή νίκη των Κυρηνειακών.

Παρόμοια άποψη συμμερίζεται και ο Sir George Hill που αναγνωρίζει ως Ίσως μοιραίο το γεγονός ότι οι συμπάθειες των βρετανικών αρχών, όσο κι αν δεν επιθυμούσαν να αναμειχθούν στη διαμάχη μεταξύ των δύο παρατάξεων στην Εκκλησία, τάσσονταν υπέρ της πλευράς που ήταν αντίπαλη του Επισκόπου Κιτίου[83].

Σημειώσεις:

49.    Georghallides, History (υποσ. 5) 62.
50.    Σύμφωνα με τον τότε εκκλησιαστικό νόμο, τον αρχιεπίσκοπο θα αναδείκνυαν οι ψήφοι της Ιεράς Συνόδου (που απαρτιζόταν από τους Επισκόπους, τους Ηγουμένους των μεγαλύτερων μοναστηριών και τους αξιωματούχους κληρικούς της Αρχιεπισκοπής) μαζί με αυτούς των εξήντα γενικών αντιπροσώπων (είκοσι κληρικοί και σαράντα λαϊκοί). Οι τελευταίοι εκλέγονταν από τους ειδικούς αντιπροσώπους, που με τη σειρά τους εκλέγονταν ανάμεσα στους άνδρες άνω των είκοσι ετών. CO 67/131/29932: Sir W. F. Haynes-Smith (Μέγας Αρμοστής) στον Joseph Chamberlain (Υπουργός Αποικιών), 22 Ιουλίου 1902.  Βλ. επίσης Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 32-3, 45˙ Alastos, Cyprus (υποσ. 1), 332˙ Hill, «Ottoman province» (υποσ. 14), τ. 4ος, 581.
51.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 56-7.
52.    Γ. Μιχαηλίδης, «Ο λόγιος κληρικός Ιωάννης Μακούλης και τα εν Λεμεσώ παρεπόμενα του Αρχιεπισκοπικού Ζητήματος του 1900-1909» ΚΣ 64-65 (2000-1) 626˙ Παπαπολυβίου, «Κύπρος 1878-1909» (υποσ. 37), τ. 5ος, 293.
53.    Για βιβλιογραφικές πληροφορίες σχετικά με αμφότερους τους δύο υποψηφίους, βλ. Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 36-9 και Κουδουνάρης, Λεξικόν (υποσ. 18), 198-99.
54.    Όπως τονίζει ο Hill, στο βιβλίο του  «Ottoman province», (υποσ. 14 ), τ. 4ος, 508, «σε ένα τόπο όπου κάθε κληρικός είναι ένας πολιτικός, η υποψηφιότητα του επισκόπου Κιτίου για την αρχιεπισκοπή ήταν στενά συνδεδεμένη με την εκστρατεία για την ένωση με την Ελλάδα».
55.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 37.
56.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 50-1.
57.    Alastos, Cyprus (υποσ. 1), 332˙ Katsiaounis, Labour (υποσ. 37), 230˙ Κιτρομηλίδης, «Η ζωή» (υποσ. 22), τ. 14ος, 394.
58.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 76-8.
59.    Alastos, Cyprus (υποσ. 1), 333. Βλ. επίσης Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 93˙ Μιχαηλίδης, «Κληρικός Ιωάννης Μακούλης» (υποσ. 52), 626.
60.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 91-2˙ Alastos, Cyprus (υποσ. 1), 333.
61.    G. S. Georghallides, «Lord Crewe’s 1908 statement on Greek Cypriot national claims», ΚΣ 34 (1970) 28˙ Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 92-8.
62.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 109-12. Οι υποστηρικτές του επισκόπου Κυρηνείας απείχαν από τις εκλογές με αποτέλεσμα να δώσουν τη νίκη στους αντιπάλους τους.
63.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 111.
64.    Alastos, Cyprus (υποσ. 1), 333. Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 113-16.
65.    Εγγλεζάκης, Είκοσι μελέται (υποσ. 44), 582.
66.    CO 67/125/42242: Haynes-Smith στον Chamberlain, 15 Δεκεμβρίου 1900. Βλ. επίσης Hill, «Ottoman province» (υποσ. 14), τ. 4ος, 579.
67.    Αναγνωστοπούλου, Εκκλησία (υποσ. 17), 204.
68.    Κουδουνάρης, Λεξικόν (υποσ. 18), 198˙ Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 38.
69.    Χριστοδούλου, Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα (υποσ. 43), 19˙ Γ. Τσαλακός, «Σύντομη επισκόπηση ορισμένων όψεων της Αγγλοκρατίας στην Κύπρο», στο (επιμ. Γ. Τενεκίδης και Γ. Κρανιδιώτης ), Κύπρος: Ιστορία, προβλήματα και αγώνες του λαού της, Αθήνα 1981, 152˙ Georghallides, «Churchill’s visit» (υποσ. 2), 182. Ο Επίσκοπος Κυρηνείας ήταν επίσης απόφοιτος του ίδιου πανεπιστημίου, προτίμησε ωστόσο να ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική στάση στο ζήτημα της ενώσεως.
70.    Αναγνωστοπούλου, Εκκλησία (υποσ. 17), 203.
71.    Katsiaounis, Labour (υποσ. 37), 229.  Οι κατηγορίες κατά των αντιπάλων τους ήταν ότι πρόσφεραν βοήθεια στην Κυβέρνηση και ότι πρόδιδαν την ίδια τη χώρα τους˙ Hill, «Ottoman province» (υποσ. 14), τ. 4ος, 508-9.
72.    CO 67/127/8845: Haynes-Smith στον Chamberlain, 28 Φεβρουαρίου 1901.
73.    Attalides, Cyprus (υποσ. 35), 24.
74.    «Οι ταραχές στις πόλεις εκπηγάζουν από τη Λεμεσό και τη Λάρνακα όπου διαμένουν οι πιο εύρωστοι οικονομικά από τους Έλληνες κατοίκους της Κύπρου, και διεκπεραιώνεται η κύρια εμπορική δραστηριότητα»˙ CO 67/128/45019: Haynes-Smith στον Chamberlain, 28 Νοεμβρίου 1901.
75.    Εγγλεζάκης, Είκοσι μελέται (υποσ
. 44),  582.
76.    Georghallides, «Churchill’s visit» (
υποσ
. 2), 182.
77.    Hill, «Ottoman province» (
υποσ. 14), τ. 4ος
, 514.
78.    Georghallides, «Churchill’s 1907 visit» (
υποσ. 2), 183-4˙ Georghallides, «Lord Crewe’s statement» (υποσ
. 61), 27.
79.    CO 67/149/38671: King-Harman
στον Bruce, 21 Οκτωβρίου 1907˙ Reed Coughlan, «Sources for the History of Cyprus», New York 2004, τ. 6ος, 62-4˙ Georghallides, «Churchill’s visit» (υποσ.
2), 192-9.
80.    Το 1906, το κόμμα των Κιτιακών βγήκε κερδισμένο από τις εκλογές για το Νομοθετικό Συμβούλιο εκτοπίζοντας τους Κυρηνειακούς˙ Alastos, Cyprus (υποσ.
1), 333.
81.    Georghallides, «Churchill’s visit» (
υποσ
. 2), 186.
82.    Hill, «Ottoman province» (
υποσ. 14), τ. 4ος
, 517.
83.    Αναφορά στο Hill, «Ottoman province» (υποσ. 1)

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

image23333333333

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος Γεώργιος ο εν Μαλαιώ. Έγινεν μοναχός στο όρος Μαλαιόν. Προείπεν το τέλος του και εξεδήμησε ειρηνικά.

2) Οι άγιοι μάρτυρες Θεόδουλος και Αγαθόπους. Αυτοί καταγόταν από την Θεσσαλονίκη. Δια την πίστι εις τον Χριστόν ωδηγήθησαν προ του άρχοντα Φαστίνου και επειδή δεν αρνήθηκαν τον Χριστόν ερρίχθηκαν στο βυθό της θά­λασσας και επνίγηκαν.

3) Η αγία μάρτυς του Χριστού Φερφούθη και η Αυταδέλφη αυτής, καθώς και η Παιδίσκη τους (δούλη τους) εμαρτύρησαν από τον βασιλέα των Περσών διότι ησπάσθησαν τον Χριστιανισμόν.

4) Οι άγιοι πατέρες Θεωνάς, Συμεών και Φερβίνος.

5) Ο άγιος πατέρας Ζωσιμάς. Αφιερώθη στον Θεόν από βρεφική ηλικία και ήλθεν προς Κύριον πλήρης ημερών. Μετάλαβε των αχράνων μυστηρίων την ο-σίαν Μαρίαν την Αιγυπτίαν και την εκήδευσε.

6) Ο άγιος πατέρας Πλάτων. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε ηγούμενος της μονής Σακκουδέων. Ήταν υπέρμαχος των εικονολατρών και ε­ξεδήμησε προς Κύριον.

7) Ο άγιος Θεωνάς επίσκοπος Θεσσαλίας.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1770 εις τον Μελίπυργον Μεσσηνίας ο Ιω. Μαυρομιχάλης και οι 25 σύντροφοι του κατόπιν σθεναρός αντιστάσεως των εναντίον των επιτιθεμένων Τούρκων ευρίσκουν σκληρόν θάνατον.

Το 1821 οι Τούρκοι κατακρεουργούν τον μέγα διερμηνέα Μουρούζην και άλλους Έλληνες. Τελευταίες λέξεις του Μουρούζη ήταν «αιμοβόρε Σουλτάνε η τελευταία ώρα της βασιλείας σου εσήμανε».

Το 1897 συνάπτεται μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων παρά τον συνοριακόν σταθμόν Μπαϊρακτάρη. Οι Έλληνες καταλαμβάνουν το όρος Ανάληψης.

Το 1920 Στο μέτωπο της Μ. Ασίας γίνεται δράση περιπόλων.

Το 1921 Σε ολόκληρο το μέτωπο της Μ. Ασίας γίνονται ελάχιστες δράσεις περιπόλων.

Το 1922 Η ελληνική στρατιά Μ. Ασίας μάχεται με πυροβολικό και αποσπά­σματα περιπόλων.

Ενισχυσε Και συ Το Εργο

Της Ιερας Αρχιεπισκοπης Αθηνων

Μεσω Της -Ate Bank -

clip_image00143333333333

Η ως άνω διαφήμιση της Ι.Α.Α.

αναρτάται δωρεάν από το Ιστολόγιό μας.