ΤΟ ΧΑΛΚΕΥΜΕΝΟ 1821 !!!

Αφιερώνεται

στο τελευταίο επεισόδιο

της Τηλεοπτικής σειράς του ΣΚΑΪ

Τὴν Τρίτη 25-1-2011 προβλήθηκε ἀπὸ τὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ Σκάι τὸ πρῶτο ἐπεισόδιο τῆς πολυδιαφημισμένης καὶ πολυδάπανης σειρᾶς «1821». Ὁ παρουσιαστὴς κ. Τατσόπουλος στὴν εἰσαγωγική του τοποθέτηση προϊδέασε τοὺς θεατὲς ὅτι θὰ ζήσουν τὴν ἱστορία ὅπως δὲν τὴν ἔχουν ξαναδῆ καὶ ὅτι θὰ καταρρίψη τοὺς μύθους ποὺ μέχρι τώρα πίστευαν οἱ Ἕλληνες γιὰ τὸ 1821. Ἐν συνεχείᾳ ἔγινε ἀναφορὰ στὴν Τουρκοκρατούμενη Ἑλλάδα καὶ ὑποστηρίχθηκε ὅτι τοὺς δύο πρώτους αἰῶνες Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ζοῦσαν ἁρμονικά, οἱ Ἕλληνες ἀπολάμβαναν τὰ προνόμια ποὺ ἡ Πύλη τοὺς εἶχε παραχωρήσει· θρησκευτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐλευθερία. Ἀπόρροια τῆς προνομιακῆς μεταχείρισης ἦταν ἡ πληθυσμιακὴ καὶ  οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἡ ἀκώλυτη ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων  καὶ ἡ πολιτισμικὴ ὤσμωση. Ὡς τεκμήρια ἐπιστρατεύτηκαν ἡ πληθυσμιακὴ καὶ οίκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς  πολίχνης Παναγιὰ τῆς Βοιωτίας περὶ τὸ 1500 καὶ ἡ ἀνασκαφὴ ἑνὸς νεκροταφείου στὴν Κόρινθο, ὅπου Χριστιανοὶ καὶ Μουσουλμάνοι ἦταν ἀπὸ κοινοῦ θαμμένοι.

Τέλος μάθαμε ὅτι οἱ Κλέφτες ἦταν φυγόδικοι ἐγκληματίες καὶ ὅτι οἰκονομικοὶ λόγοι ὁδήγησαν τοὺς Ἕλληνες στὸν μεγάλο ξεσηκωμὸ τοῦ 1821. Εἶναι κατανοητὸ βέβαια ὅτι μιὰ τηλεοπτικὴ σειρὰ ἀποσκοπεῖ στὴ θήρευση θεατῶν προκειμένου νὰ αὐξήση μέσῳ τῶν διαφημίσεων τὰ ἔσοδα τοῦ σταθμοῦ, ἐξ οὗ καὶ ἡ προαναγγελία τοῦ παρουσιαστῆ ὅτι θὰ μάθουμε ἐκ νέου  τὴν Ἱστορία τῆς Ἐπαναστάσεως, γιὰ τὴν ὁποία μέχρι σήμερα εἴχαμε στρεβλὴ εἰκόνα. Δὲν δικαιολογεῖται ὡστόσο τόση οἴηση. Ἐγκρατεῖς ἱστορικοί, Ἕλληνες καὶ ξένοι, ἔχουν γράψει ἀξιόλογα πονήματα γιὰ τὴν ὑπὸ συζήτηση περίοδο. Ἑπομένως θεωροῦμε τουλάχιστον ἀφενὸς ἀγενές, ὅτι ἱστορικοὶ μεγάλου ἐκτοπίσματος, ὅπως ὁ Βακαλόπουλος, ὁ Σφυρόερας, ὁ Ράνσιμαν, ὁ Ζακυθηνός, ὁ Κόκκινος, μᾶς τροφοδοτοῦσαν τόσα χρόνια μὲ μύθους καὶ ἀλαζονικὸ ἀφετέρου, ὅτι ὁ κ. Βερέμης, ἐπιστημονικὸς σύμβουλος τῆς σειρᾶς, καὶ οἱ ὁμογνώμονές του ἀνακάλυψαν τὸν τροχὸ ἐν ἔτει 2011.

Στοὺς δύο πρώτους αἰῶνες, σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς πηγές, ὅλα τὰ σκίαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ὀθωμανῶν ἔναντι τῶν ὑπόδουλων λαῶν ἦταν ἐντελῶς ἀπαξιωτική. Σὲ ὁρισμένα μέρη δὲν ἦταν ἀνεκτὴ οὔτε ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση τοῦ λόγου στὴν ἑλληνική. Σὲ περιοχὲς τοῦ Πόντου οἱ Τοῦρκοι εἶχαν μαζέψει σαράντα τσουβάλια μὲ γλῶσσες Ἑλλήνων  ποὺ ἐπέμεναν νὰ ὁμιλοῦν ἑλληνικά. Σύμφωνα μὲ συνθήκη (dimma) ποὺ συνήφθη ἀρχικὰ μεταξὺ τοῦ ἰμάμη καὶ τῶν πνευματικῶν ἡγετῶν τῶν ἡττημένων οἱ «ἄπιστοι» ἀπαγορευόταν νὰ συναθροίζονται γιὰ νὰ συνομιλοῦν, νὰ ὑψώνουν τὴ φωνή τους μπροστὰ στοὺς μωαμεθανούς. Ὄφειλαν νὰ συνωθοῦνται στὸ στενότερο σημεῖο τοῦ δρόμου γιὰ νὰ ἀφήσουν πέρασμα στοὺς «πιστούς». Οἱ χριστιανοὶ ὄφειλαν νὰ φοροῦν σαρίκι μπλὲ χρώματος καὶ νὰ ξυρίζουν τὸ μπροστινὸ μέρος τοῦ κεφαλιοῦ τους καὶ νὰ μὴν ἱππεύουν ἄλογα. 

Ὅσο γιὰ τὸν μύθο τῆς ἀνεξιθρησκίας ἐπικαλούμαστε τὴ θέση ἑρμηνευτῆ τοῦ τουρκικοῦ νόμου «Δὲν μπορεῖ νὰ λεχθῆ ὅτι ἡ λατρεία τους ἐπιτρέπεται, διότι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτραπῆ ἡ ἀσέβεια; Ἁπλῶς δὲν ἐμποδίζεται». Ἡ λατρεία τῶν χριστιανῶν δὲν ἔπρεπε νὰ σκανδαλίζη τοὺς πιστοὺς τῆς κυρίαρχης θρησκείας, ἀπαγορεύονταν οἱ καμπάνες, οἱ λιτανεῖες, δὲν ἔπρεπε νὰ ἐπεκτείνουν τὶς ἐκκλησίες τους ἢ νὰ χτίζουν καινούριες. Διέφυγαν ἀπὸ τὴν προσοχὴ τῶν συντελεστῶν τῆς ἐκπομπῆς οἱ μαζικοὶ ἐξισλαμισμοί. Σὲ πολλὲς περιοχὲς οἱ πιέσεις ἦταν τόσο ἀφόρητες, ποὺ ἔκαναν τὴν ἀλλαξοπιστία λύτρωση. Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ Νεομάρτυρες, ὁλόκληρες περιοχὲς θὰ εἶχαν προσχωρήση στὸν Ἰσλαμισμό. Ὡς ἀντίδραση στὴν καταπίεση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας πολλοὶ Ρωμηοὶ γίνονταν Κρυπτοχριστιανοί, δηλαδὴ ἀσπάζονταν ἐξωτερικὰ τὸν Ἰσλαμισμό, μένοντας ἐσωτερικὰ πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία.

Ἀναφύεται εὔλογα τὸ ἐρώτημα: ἀφοῦ ὑπῆρχε ἀνεξιθρησκία, γιατὶ πολλοὶ Ρωμηοὶ γίνονταν κρυπτοχριστιανοί; Ὁ παρουσιαστὴς ἰσχυρίστηκε ὅτι κατὰ τὸ πρῶτο ἥμισυ τῆς Τουρκοκρατίας οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν τὴν ἐποχὴ τῶν παχιῶν ἀγελάδων. Ὡστόσο γνωρίζουμε ὅτι οἱ «ἄπιστοι» πλήρωναν τὸν κεφαλικὸ φόρο (cizye) γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴ ζωή τους καὶ τὸν ἔγγειο φόρο, τὸ γνωστὸ χαράτσι (harac). Οἱ δύο αὐτοὶ φόροι ἀφαίμασσαν τὴν περιουσία τῶν Ρωμηῶν. Οἱ «πιστοὶ» ἔπρεπε νὰ ζοῦν εἰς βάρος τῶν «ἀπίστων», ποὺ χαρακτηρίζονταν ὡς ὕλη ἀπὸ τὴν ὁποία ἐκτρέφονται οἱ μουσουλμάνοι. Ὁ μέσος μορφωμένος Ἕλληνας δὲν γνωρίζει ὅτι οἱ ὑποδουλοι Ἕλληνες ἐπαναστάτησαν πολλὲς φορὲς ἐναντίον τῶν κατακτητῶν. Ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας χρόνια τῆς σκλαβιᾶς οἱ Ἕλληνες προσπάθησαν νὰ ἀποτινάξουν τὸν τουρκικὸ ζυγό.

Τὸ 1463, δέκα χρόνια μετὰ τὴν Ἅλωση, συμμετεῖχαν στὸν Βενετουρκικὸ Πόλεμο. Οἱ 650 σελίδες τοῦ πολυδιαβασμένου βιβλίου τοῦ Κωνσταντίνου Σάθα «Τουρκοκρατουμένη Ἑλλὰς» διαλαμβάνει τὶς ἀπόπειρες πρὸς ἀπελευθέρωση τῶν Ἑλλήνων. Οἱ ἐξεγέρσεις αὐτὲς προκαλοῦσαν τὴν ἐκδικητικὴ μανία τῶν Τούρκων ποὺ ξεσποῦσαν στὸν ἄμαχο πληθυσμό.   Στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 συμμετεῖχαν πλούσιοι καὶ φτωχοί. Χωρὶς τὴν ὑλικὴ συνδρομὴ τῶν πλουσίων Ἑλλήνων ἡ πραγματοποίηση τῆς Ἐπανάστασης θὰ ἦταν ἀνέφικτη. Ἡ δὲ Ἐπανάσταση ἔγινε γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν ἁγίαν καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερίαν καὶ ὄχι γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Ἀπὸ τὴν ἀποδομιστικὴ μανία τοῦ κ. Βερέμη δὲν ξέφυγαν οὔτε οἱ Κλέφτες ποὺ χαρακτηρίστηκαν ὡς κοινοὶ ἐγκληματίες. Ἂς διαβάση τί λέει ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ (ἀγράμματος στρατιώτης κατὰ Βερέμη) γιὰ τοὺς Κλέφτες· τοὺς ὀνομάζει «φρουρὰ τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου». Ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ἦταν Κλέφτης.

Οἱ Κλέφτες ἦταν ἀντάρτες τῶν βουνῶν ποὺ δὲν ἀνέχονταν τὴν καταπίεση τῶν Τούρκων  καὶ κατέφευγαν στὰ βουνά. Σέβονταν τοὺς κληρικοὺς καὶ προστάτευαν τοὺς φτωχοὺς ἀγρότες, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητοὶ στὸν λαό. «Οἱ κατὰ τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ διαμαρτυρόμενοι καὶ τὴν ἀποτίναξιν αὐτοῦ ἐπιδιώκοντες κλέφτες ἐχαρακτηρίζοντο ὡς τοιοῦτοι ὑπὸ τῶν Τούρκων, διότι ἀντετάσσοντο κατὰ τῶν νομίμων τότε ἐξουσιῶν. Παρὰ τοῖς Ἕλλησι τὸ «κλέφτες» ἦτο καύχημα, ἡ εὐχὴ δὲ τῶν πατέρων ἦτο «νὰ γίνη τὸ παιδί τους κλέφτης». Ὅπως δὲ οἱ Τοῦρκοι διήρπαζον τὰς πόλεις τῶν Ἑλλήνων, ἐδήμευον τὰ πλούτη των καὶ ἀφήρουν, ὅ,τι εἶχον ἱερώτερον καὶ πολυτιμότερον, οὕτω καὶ οἱ Κλέφτες ἐκδικούμενοι διήρπαζον τὰ ὑπάρχοντα τῶν Τούρκων.

Οἱ Κλέφτες, ὡς λέγει ὁ Παπαρρηγόπουλος, ἐμάχοντο κατὰ τῶν Τούρκων ἐλαυνόμενοι ὑπὸ σφοδροτάτου αὐτοματισμοῦ καὶ ἀτομικῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως. Πάντες ὅμως εἶχον βαθυτάτην τὴν συνείδησιν τοῦ ἐθνισμοῦ». Κατακλείοντες παραθέτουμε τὸ ἄσμα ἑνὸς κλέφτη ποὺ περιγράφει τὴν ἀκαταπόνητη ζωὴ τῶν κλεφτῶν:

Σαράντα χρόνια ἔκαμα στοὺς κλέφτες καπετάνιος

Ζεστὸ ψωμὶ δὲν ἔφαγα, γλυκὸ κρασὶ δὲν ἤπια

Τὸν ὕπνο δὲν ἐχόρτασα, τοῦ ὕπνου τὴν γλυκάδα

Σὲ στρῶμα δὲν ἐπλάγιασα μηδὲ σὲ προσκεφάλι

Τὸ χέρι μου προσκέφαλο καὶ τὸ σπαθί μου στρῶμα

Καὶ γιὰ καλὴ στὴν ἀγκαλιὰ τὸ ἔρμο καργιοφύλι.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Προς υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστο Παπουτσή

Αξιότιμε κύριε υπουργέ,

Η θλίψη και η οργή των χιλιάδων πολιτών, που συνόδευσαν την εκφορά των αδικοχαμένων αστυνομικών, έστειλαν και καίρια μηνύ­ματα πρωτίστως προς την πολιτική ηγεσία της αστυνομίας, αλλά και σε κάθε κατεύθυνση. Η απόφαση των συγγενών να μην επιτρέψουν στους πολιτικούς να παραστούν στις κηδείες και να σουλατσάρουν με τους προσωπικούς φρουρούς τους δίπλα σ' αυτούς που έστειλαν με ανύπαρκτα εφόδια ως πρόβατα επί σφαγή δεν ήταν τίποτε άλλο από έμπρακτη διαμαρτυρία εναντίον εκείνων που έχουν αφήσει την αστυνομία ανεκπαίδευτη και πεδίο εσωτερικών συγκρούσε­ων, όπως έδειξαν οι αψιμαχίες των συνδικαλιστών στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Χιλιάδες πολίτες εκδήλωσαν τη θλίψη τους για τον άδικο χαμό των νεαρών συνανθρώπων τους, που για ένα κομμάτι ψωμί είχαν αποδε­χτεί τους κινδύνους να επιχειρούν για την ασφάλεια τους. Κατέδειξαν ότι αντιστέκονται σε φαινόμενα που επιχειρούν να μεταβάλουν την κοινωνία μας σε πεδίο ανασφάλειας και τρόμου. Ότι η ποιότητα του πολιτισμού μας δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τους κάθε λογής τρομοκράτες, κακοποιούς και δολοφόνους.

Ταυτόχρονα, εκδήλω­σαν και την ανησυχία και τη βουβή οργή τους για την αδυναμία της Πολιτείας να επιβάλει την τάξη και να εμπεδώσει την ασφάλεια, δια­πιστώνοντας τη συνεχή και επικίνδυνη υποβάθμιση του επιπέδου προστασίας τους. Αισθάνθηκαν ότι ο φόβος για παρόμοια φαινό­μενα που έχει γίνει καθεστώς δεν μπορεί πλέον να διασκεδαστεί με κουραστικούς, θριαμβευτικούς ή επαναλαμβανόμενους απολο­γητικούς μονόλογους των αρμοδίων, ιδιαιτέρως μετά από τραγικά περιστατικά. Έδειξαν, ακόμη, ότι δεν αντιμετωπίζουν πάντοτε την αστυνομία ως εχθρό.

Μέχρι τώρα, οποιαδήποτε προσπάθεια για αυξημένα μέτρα ασφαλείας σημαδεύτηκε μετην κατάλυση βασικών δημοκρατικών αρχών και δικαιωμάτωντωνπολιτών. Με τις δύο αυ­τές αρχές, δηλαδή την τήρηση της ασφάλειας και της τάξεως από τη μία και το σεβασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών από την άλλη, να βρίσκονται σε ασυμφιλίωτη αντιπαλότητα, καθώς κάθε κυβέρνηση χρησιμοποιούσε την αστυνομία ως φέουδο της και μηχανισμό προστασίας της πολιτικής της.

Οι εκδηλώσεις σύσσωμης σχεδόν της κοινωνίας για τη στυγερή δολοφονία των οργάνων της τάξεως έδειξαν ότι υπάρχουν δυνα­τότητες που μπορούν σταδιακά και μεθοδικά να ανατρέψουν την κατάσταση αυτή. Αρκεί να υπάρξει θεσμικό πλαίσιο και οργανωτική υποδομή, που θα εγγυάται την ασφάλεια των πολιτών, αλλά και θα αποτρέπει οποιαδήποτε παρεκτροπή των οργάνων της τάξεως, τα οποία πρέπει να δίνουν το παράδειγμα.

Είναι ενδεικτικό το περιστα­τικό στην πλατεία Συντάγματος, όπου μοτοσικλετιστής επιτέθηκε αναίτια σε διαδηλωτή και τον παρέσυρε, προκαλώντας αντίποινα και εκτόξευση μολότοφ εναντίον του. Απαιτείται, επιτέλους, επαγγελ­ματική συγκρότηση και εγκυρότητα που θα νομιμοποιεί τη δράση των αστυνομικών στην κοινή γνώμη και τέλος ποιοτική αναβάθμιση του ιδεολογικού υπόβαθρου για την αποστολή που καλούνται να εκπληρώσουν.

Η κοινωνία έστειλε το μήνυμα, κύριε υπουργέ. Αρκεί να το λάβατε εσείς και οι συναρμόδιοι, γιατί οι καιροί δεν είναι μόνο δύσκολοι, αλλά εγκυμονούν ποικιλόμορφους κινδύνους για τον κοινωνικό ιστό και τη δημοκρατία.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ (ΜΕΡΟΣ Γ΄)

Άμα τή έπικρατήσει τών Τούρκων είς Παλαιστίνην ύπό τόν διάδοχον του Μωάμεθ Πορθητού, τόν Σελήμ τω 1517, τά δικαιώματα τής Εκκλησίας τών Ιεροσολύμων άναγνωρίζονται έκ νέου ύπό τής τουρκικής Αρχής· ή φραγκισκανική παρουσία καθίσταται άντικείμενον δυσμενείας καί ή Μονή των καταστρέφεται τω 1523· σταδιακώς όμως ένδυναμοΰνται αι προσπάθειαι άναμείξεως αυτών καί τών λοιπών όμολογιών είς τό προσκυνηματικόν καθεστώς.

Ό 16ος αίών σφραγίζεται ύπό τών καρποφόρων προσπαθειών του Πατριάρχου Γερμανού (1537-1579) πρός άναδιοργάνωσιν τής Άγιοταφιτικής Αδελφότητος· ό Πατριάρχης Γερμανός έμερίμνησε δι' έπισκευάς είς τά Προσκυνήματα, έπέτυχε τήν έκδοσιν φιρμανίου τω 1538 ύπό του Σουλτάνου Σουλεϊμάν ύπέρ τών Ρωμηών καί άπεδήμησε πρός λογίαν (έρανον) είς Ρωσίαν, θέσας ούτω τήν άρχήν τοΰ έπικρατήσαντος έθους τών «ιερών άποδημιών» τών Άγιοταφιτών είς τάς όμοδόξους χώρας, κυρίως τάς Παραδουναβίους Ήγεμονίας καί τήν Ρωσίαν, πρός οίκονομικήν ένίσχυσιν τών πανσέπτων Προσκυνημάτων· έπίσης, διωργάνωσε τήν Άγιοταφιτικήν Αδελφότητα είς σύνδεσμον στενότερον μετά τοΰ αύτής Πατριάρχου καί Ήγουμένου.

Τάς προσπαθείας αυτού έσυνέχισεν ό έπάξιος διάδοχος αυτού Πατριάρχης Σωφρόνιος Δ' (1579-1608).Έν έτει 1604, ύπεγράφη ύπό τής Γαλλίας καί τής Τουρκίας ή πρώτη συνθήκη, ή όποία άνεγνώριζεν έπίσημα δικαιώματα τών Λατίνων είς τούς άγίους Τόπους, καί ούτω, τό έπόμενον έτος, οι Λατίνοι είσεχώρησαν είς τόν Γολγοθάν καί είς τόν έν Βηθλεέμ Ναόν, ένω είς τήν Αγίαν Γην έμφανίζονται -ώς άνταγωνισταί τών Φραγκισκανών- οί Ίησουίται. Παραλλήλως, οί Αρμένιοι προσπαθούν νά οίκειωθούν τήν τελετήν τού Άγίου Φωτός, άλλ' άποκρούονται ύπό σουλτανικού διατάγματος τού 1611· ό πρέσβυς της Γαλλίας έν Κωνσταντινουπόλει διεξάγει άγώνα έναντίον τού Πατριάρχου Θεοφάνους Γ', ό όποίος όμως έπιτυγχάνειτήν έκδοσιν σειράς φιρμανίων (1631-1634) ύπό τού Σουλτάνου Μουράτ, ίσοδυνάμων καί συμφώνων πρός τά διατάγματα τού Μωάμεθ τού Πορθητού καί τού Σελήμ.

Πρό τούτου ό Πατριάρχης Θεοφάνης είχεν άναγκασθη νά έκποιήση μεγάλης άξίας ίερά κειμήλια, διά νά άποτρέψη τήν παραχώρησιν της Λαύρας τού άγίου Σάββα καί τού Μετοχίου αύτης τών Αρχαγγέλων είς τούς σπεύσαντας νά άποπληρώσωσι τό χρέος αύτης Λατίνους καί Αρμενίους, χρέος τό όποίον είχε δημιουργήσει ή άπρόσεκτος οίκονομική διαχείρισις τών κατοικούντων τήν Λαύραν τού άγίου Σάββα Σέρβων. Ό Πατριάρχης Παΐσιος (1645-1660) άποκρούει τάς προσπαθείας τών Αρμενίων, νά κληρονομήσουν τά τών Αβησσυνών (Αίθιόπων) κτήματα, όμως άποτυγχάνει είς τήν άναχαίτισιν τών περί της Μονης τού Άγίου Ιακώβου προσπαθειών τών Αρμενίων, καί ούτω τω 1658 ή Μονή αύτη καθίσταται όριστικώς άρμενική, έδρα δέ τού Αρμενικού έν Ίεροσολύμοις Πατριαρχείου.

Ή ένδοξος πατριαρχία Δοσιθέου Β' (1669-1707) έφώτισε τούς σκοτεινούς τούτους χρόνους καίάπετέλεσε κυματοθραύστην κατά συντετονισμένων ένεργειών τών έτεροδόξων, οί όποίοι, εύνοηθέντες ύπό τών ίστορικών περιστάσεων, παρ' ολίγον θά έπετύγχανον νά έκδιώξουν τήν Άγιοταφιτικήν Αδελφότητα άπό τών Πανσέπτων αύτης Προσκυνημάτων. Αποτρέψας ό Δοσίθεος σοβαράν προσπάθειαν της Γαλλίας πρός παραχώρησιν τών Προσκυνημάτων είς τούς Λατίνους Μοναχούς, καίάποφυγών μετά ταΰτα καί δύο δολοφονικάς κατ' αυτοΰ άποπείρας, έν Ίεροσολύμοις καί κατά τήν μετάβασίν του είς Κωνσταντινούπολιν, ήκύρωσε έπίσης τάς έν έτει 1677 συνδεδυασμένας ένεργείας τών πρέσβεων τών χωρών Αυστρίας, Γαλλίας, Πολωνίας καί Βενετίας, όπως παραχωρηθούν νέα, μή ιστορικά, προνόμια είς τούς Λατίνους.

Έν όλίγω χρόνω διέσωσε (1680) τήν Μονήν του Τιμίου Σταυρού έκ τών χρεών τών Όρθοδόξων Γεωργιανών Μοναχών καί τών, ώς πάντοτε, σπευσάντων πρός έξόφλησιν τοΰ χρέους Λατίνων καί Αρμενίων. Όμως, ό κατά τής Όθωμανικής Πύλης πόλεμος τών τριών πρώτων έκ τών προαναφερθεισών δυνάμεων καί τής Ρωσίας έν έτει 1688 έπεδείνωσε τήν κατάστασιν· παρά τήν έκδοσιν φιρμανίου του Σουλεϊμάν ύπέρ τών Όρθοδόξων έν έτει 1688, ή ήττα τής Τουρκίας ύπό τής Αυστρίας τό αυτό έτος ώδήγησεν είς έκδοσιν φιρμανίου ύπέρ τών Λατίνων τω 1689, τό όποίον άφήρει τά Προσκυνήματα άπό τών Ρωμηών καί ένεθάρρυνε τούς Λατίνους τόσον, ώστε προέβησαν είς έξωσιν τών Άγιοταφιτών έκ τών Ιεροσολύμων όμως ό Δοσίθεος ώρκίσθη νά μήν έπιστρέψη είς Ιεροσόλυμα, πρίν ή έκβάλη τούς Λατίνους έκ τών παρανόμως άποκτηθέντων ύπ' αυτών Προσκυνημάτων, δι' δ καί έπέτυχε τήν έκδοσιν πολλών ωφελίμων, άλλ' έλάσσονος σημασίας διά τό Πατριαρχείον, φιρμανίων.

Τελικώς, μή προλαβών έν ζωή τήν έπιτυχίαν τών αυτού άγώνων, κατέλιπεν άποθανών τω 1707 τήν σκυτάλην τής Πατριαρχίας καί τών ύπέρ Πίστεως άγώνων είς τόν Πατριάρχην Χρύσανθον, ό όποίος έπέτυχε κατ' άρχήν, ίνα έπικυρωθή, ότι προέχει τών Αρμενίων είς τήν τελετήν του Άγίου Φωτός ό Όρθόδοξος Πατριάρχης ή ό Έπίτροπός του, κατά τά έτη δέ 1719 καί 1720 άνέκτησε μέρος καί άλλων δικαιωμάτων τών Όρθοδόξων. Τω 1737 ιδρύθη ή πρώτη Όρθόδοξος έν Ίεροσολύμοις Σχολή, έπί Πατριάρχου Παρθενίου. Μία νέα συνθήκη μεταξύ Γαλλίας καί Τουρκίας τω 1740 έπληξεν έκ νέου τούς άγώνας τών Άγιοταφιτών, άλλά δύο διατάγματα των Σουλτάνων Οσμάν (1757) καί Οσμάν Μουσταφά Γ' (1768), έκδοθέντα δι' ένεργειών τού Παρθενίου, άποκατέστησαν τούς Άγιοταφίτας είς τά νόμιμα δικαιώματα, τά όποία είχον άδίκως στερηθή άπό τού έτους 1689. Ό Πατριάρχης Παρθένιος έξεπόνησε καί Κανονισμόν της Άγιοταφιτικης Αδελφότητος, άργότερον έπεξεργασθέντα έπί τό βέλτιον.

Ζ'.Τό τέλος του 18ου αϊ. έφερε στροφήν είς τήν περί τό προσκυνηματικόν καθεστώς έξέλιξιν τών διπλωματικών πραγμάτων, πρός τήν παγίωσιν τού καθεστώτος, ώς σήμερον γνωρίζομεν τούτο, ήρχισε δέ καί τήν διαδικασίαν έσωτερικης οργανώσεως καί οίκονομικης άνορθώσεως τού Πατριαρχείου. Ή Συνθήκη τού Κιουτσούκ Καϊναρτζη τω 1774 ύπεχρέωνε τήν Τουρκίαν νά δεσμευθή περί της βελτιώσεως τού βίου τών Χριστιανών ύπηκόων της καί νά άναγνωρίση είς τήν Ρωσίαν πρόσωπον προστάτου τών Χριστιανών τών Άγίων Τόπων. Οί Λατίνοι καί οί Αρμένιοι κατέβαλον προσπαθείας έπεμβάσεως είς τόν Φρικτόν Γολγοθάν, είς Γεθσημανην καί Βηθλεέμ, άλλ' άπέτυχον. Οί Αρμένιοι, προσπαθούντες, κατά πάσαν πιθανότητα, νά άποκτήσωσι περισσότερα δικαιώματα είς τόν Πανάγιον Τάφον μέσω συμμετοχης των είς τήν άνοικοδόμησιν αύτού μετ' ένδεχομένην καταστροφήν, έθηκαν πύρ είς τόν Ναόν της Αναστάσεως, άποτελούμενον τότε κατά μέγα μέρος άπό ξυλίνων μερών, έν έτει 1808.

Τό ύπό τού Σουλτάνου Μαχμούτ Β' έκδοθέν διάταγμα (1809) περί άνοικοδομήσεως τού Πανσέπτου Ναού τού Παναγίου Τάφου ύπό μόνων τών Ελλήνων, ώδήγησεν είς έντονον άντίδρασιν τών Λατίνων καί τών Αρμενίων, προσπαθούντων παντί τρόπω, άκόμη καί διά βιαιοπραγιών είς βάρος τών Ελλήνων έργατών, νά παρακωλύσουν τήν έπισκευήν τού Ναού, άχρις ότου έπιτύχουν τήν έκδοσιν εύνοϊκωτέρου πρός αύτούς φιρμανίου περί ανακατασκευής τού Ναού. Τελικώς, ό Πάνσεπτος Ναός της Αναστάσεως, οίκοδομηθείς δι' ίδρώτος, αίματος καί χρημάτων του ύστερήματος του ύποδούλου «Γένους τών Ρωμαίων», ένεκαινιάσθη τήν 13ην Σεπτεμβρίου του 1810, ήμέραν μνήμης τών Εγκαινίων του Ναού τής Αναστάσεως, χαρακτηρισθείς ώς «τό θαύμα τής Πίστεως τών Ελλήνων».

Ή Έπανάστασις του 1821, θέσασα τούς Άγιοταφίτας, μετά τών λοιπών Ελλήνων, ύπό τήν δυσμενή κατηγορίαν τής κατά τής Ύψηλής Πύλης προδοσίας, ήνοιξε τό πεδίον είς τούς έτεροδόξους διά τήν πολυπόθητον αυτοίς έξωσιν τών Ελλήνων έκ τών Άγίων Τόπων, ένω οι Άγιοταφίται ύφίσταντο τά πάνδεινα ύπό τών Τούρκων. Οι Αρμένιοι κατέλαβον μέρος τής Σιών τω 1824 καί προσεπάθησαν νά καταλάβουν καί τόν Γολγοθάν, άπέκτησαν δέ τά αυτά τοίς Λατίνοις δικαιώματα είς τόν Πανάγιον Τάφον.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 15 ΜΑΡΤΙΟΥ

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος μάρτυρας Αγάπιος και οι μάρτυρες Πλύσιος, Ρωμύλος, Τιμόλαος, Αλέξανδρος και Διονύσιος. Ο άγιος Αγάπιος καταγόταν από την Γάζαν της Παλαιστίνης. Ο Αγάπιος και οι άλλοι μάρτυρες (Ρωμύλος, Πλήθιος, Τιμό-λαος) παρουσιάσθησαν εις τον ηγεμόνα Ουρβανόν της Καισαρείας και (ομολό­γησαν την πίστιν εις τον Χριστόν. Αυτός διέταξε αμέσως και απεκοπησαν οι κεφαλές και έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου.

2) Ο άγιος Αριστόβουλος. Ήταν εκ των 70 αποστόλων, που ηκολούθησε τον άγιον Απόστολον Παύλον. Κηρύξτε το Ευαγγέλιο του Χριστού σε διάφορους τόπους. Χειροτονήθηκε υπό του Παύλου επίσκοπος στη νήσο των Βρεττανων (Αγγλίαν), όπου υπέφερε πολλά βασανιστήρια. Εκεί έκτισε εκκλησία, εχειρο-τόνησε διακόνους και πρεσβυτέρους και εξεδήμησεν εις Κύριον.

3) Ο άγιος Νίκανδρος. Εμαρτύρησε εκδαρείς.

4) Ο άγιος Μανουήλ ο Κρης. Καταγόταν από τα Σφακιά Κρήτης και εμαρ­τύρησε σφαγιασθείς στη Χίο το έτος 1792.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1825 γίνεται μάχη μεταξύ Ελλήνων υπό τον Καρατάσον και Τούρκων εις το χωρίον Σχινόλακα Πύλου. Οι Έλληνες επιτυγ­χάνουν νίκην.

Το 1920 ο ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία δέχεται μικροεπιθέσεις τουρκι­κών αποσπασμάτων.

Το 1921 στο μέτωπον Μ. Ασίας η XI ελληνική μεραρχία προσπαθεί να εκ­βίαση την στενωπόν Γκεϊβέ άνευ αποτελέσματος καθότι οι Τούρκοι αμύνονται λυσσωδώς. Το Γ' σώμα στρατού συνεχίζει την σκληράν μάχην του Δορυλαίου. Το Α' σώμα στρατού μάχεται με οπισθοφύλακας των Τούρκων παρά το Αφιόν Καραχισάρ.

Το 1922 η ελληνική στρατιά στη Μ. Ασία μάχεται εναντίον τουρκικών απο­σπασμάτων και ληστών.

Το 1941 στο Αλβανικό μέτωπο οι Ιταλοί μη δυνηθέντες να εκδιώξωσι τους Έλληνας εκ των θέσεων των περιορίζονται σε σφοδρή δράσι πυροβολικού.

Ενισχυσε Και συ Το Εργο

Της Ιερας Αρχιεπισκοπης Αθηνων

Μεσω Της -Ate Bank -

Η ως άνω διαφήμιση της Ι.Α.Α.

αναρτάται δωρεάν από το Ιστολόγιό μας.