27 Φεβρουαρίου, 2011

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (Α΄)

clip_image001

α. ΤΟ 21 ΚΑΙ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΤΟΝ χαρακτήρα ενός πολέμου ή ενός αγώνα-για νά μην απομακρυνόμαστε άπό την ορολογία του θέματός μας «Μακεδονικός Αγώνας»-τον προσδιορίζουν πολλοί παράγοντες. Κυρίως όμως τόν προσδιορίζουν οί πρωταγωνιστές τους. Γιατί αυτοί τούς εκφράζουν και τελικώς αυτοί τους διαμορφώνουν. Αλλά προπαντός αυτοί επωμίζονται τις ευθύνες τους.

Τόν χαρακτήρα λ.χ. του '21 τόν ορίζουν μέ επιστημονική ακρίβεια αυτά τά ίδια τά κείμενα των Πατέρων του Γένους, τών δημιουργών του οπλαρχηγών του ιερού εκείνου αγώνα, τά όποία είναι κατάμεστα άπό ανάλογους λόγους προς εκείνους του Γέρου του Μοριά: «Πρέπει νά φυλάξετε την πίστη σας και νά την στερεώνετε, διότι, όταν έπιάσαμε τά άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος» .

Θά μνημονεύσω ακόμα δύο - τρεις περιπτώσεις κειμένων αγωνιστών τού έπους τής ανεξαρτησίας, του '21. Τό πρώτο είναι ένα έγγραφο τής Προσωρινής Διοικήσεως τής Ελλάδος, πού τό υπογράφει ώς πρόεδρος και ό Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Αρχίζει: «Το έλληνικόν έθνος εις την ίεράν του θρησκείαν οφείλει τόν χαρακτήρα του, τά ήθή του, τά έθιμά του, την ώραιοτάτην γλώσσαν του, την προγονικήν του εύκλειαν και τό λαμπρόν όνομα του.

Εις την ίεράν του θρησκείαν οφείλει τάς σημερινάς άριστείας του, την άνεξαρτησίαν και την πολιτικήν του ύπαρξιν...». Και πολλά άλλα έγγραφα τής επαναστάσεως μάς λένε σαφώς, ότι ό πόλεμος εκείνος ήταν θρησκευτικός, «πόλεμος της θρησκείας του Χριστού κατά του Κορανίου» αναφέρουν. Θά σάς μεταφέρω εδώ ακόμη και τη γνώμη του Αδαμαντίου Κοραή όχι τόσο γνωστή πολύτιμη όμως επειδή οι ψευτοδιαφωτιστές τόν επικαλούνται συχνά. Γράφει, λοιπόν, ό Κοραής: «Αί επαναστάσεις τής φωτισμένης Ευρώπης γίνονται άπό εν μέρος του έθνους κατά του λοιπού λαού• ( Σ.Σ. είναι δηλ. εμφύλιοι πόλεμοι και όχι μεταξύ ξένων ) άλλ' εις τήν Ελλάδα είναι άπαντες σύμφωνοι κατά τών ξένων...

Εις τούς πολέμους τής επαναστάσεώς μας ( Σ.Σ. εννοεί τήν γαλλική επανάσταση ) ή θρησκεία ευρίσκεται άπό τό εν μέρος, και ή ελευθερία άπό τό άλλο άλλ' έδώ ( Σ.Σ. δηλ. στήν ελληνική επανάσταση) είναι ενωμένα και τά δύο τούτα ιερά ονόματα• ό ελληνικός στρατός οδηγείται άπό τάς σκιάς τών αγίων μαρτύρων...». Μέ τόν Κοραή συμφωνεί απολύτως ό Κολοκοτρώνης, ό πρωτοκαπετάνιος μέ τόν καλαμαρά. «Ή Έπανάστασις ή εδική μας δέν ομοιάζει μέ καμμίαν άπό όσες γίνονται... εις τήν Εύρώπην.

Τής Ευρώπης αί Επαναστάσεις εναντίον τών διοικήσεων των, είναι εμφύλιοι πόλεμοι. Ό εδικός μας πόλεμος ήταν πλέον δίκαιος, ήτον έθνος μέ άλλο έθνος...» Και θά τελειώσω πάλι μέ τό Γέρο του Μοριά: «...όλοι κληρικοί και Προεστοί – γράφει , και οί καπεταναίοι και οί πεπαιδευμένοι και οί έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι έσυμφωνήσαμε εις αυτό τό σκοπό και έκάμαμε τήν επανάσταση...» Αυτά, λοιπόν, προσδιορίζουν επακριβώς και ερμηνεύουν αύθεντικώς τό αθάνατο '21 και οχι ορισμένοι χασισωμένοι καλαμαράδες και εγκάθετοι του διεθνούς ιδεολογικού λαθρεμπορίου.

ΜΕ τόν Μακεδονικόν Αγώνα τά πράγματα, έκ πρώτης όψεως, φαίνεται νά συγχέονται, επειδή στους αντιπάλους παρεμβάλλεται το «ομόδοξο». Απατηλή ή εντύπωση. Όσοι αμφιβάλλουν θά δοκιμάσουν τήν πρώτη οδυνηρή απογοήτευση άπό αυτούς τούς ίδιους τούς Μακεδονομάχους, πού ήταν βαθύτατα θρησκευόμενοι, ευλαβέστατοι και θεοσεβέστατοι, συχνά μάλιστα μέχρι θρησκοληψίας, ένώ επάνω στο «καλογερικό» σκουφί τους είχαν συνήθως εκείνο τό κόκκινο σταυρουδάκι. Θά τούς απογοητεύσει ο ίδιος ό Παύλος Μελάς ου και τήν Μνήμην έπιτελούμεν. Άφθονες είναι οί μαρτυρίες τών ίδιων τών Μακεδονομάχων.

Μοσκοβολάνε Όρθοδοξία και Ελλάδα και τά λαμπρά ετούτα παλικάρια, όπως και εκείνα του '21. Και νομίζει κανείς, ότι τά βλέπει νά προβάλλονται μέσ' άπό τά «Οράματα και Θάματα» του στρατηγού Μακρυγιάννη, νά μιλάνε μέ τήν Παναγία και τούς αγίους και νά πέφτουνε στή μάχη μέ τήν όρμή πού τούς εμπνέει ή πίστη τους ή ορθόδοξη.

Παρότι δηλαδή ό Μακεδονικός Αγώνας δέν ήταν εκείνος τού '21, δέν ήταν θρησκευτικός ύπό τήν έννοια πού τόν ορίζουν τά επίσημα έγγραφα και οί δημιουργοί του, άλλά διαφορετικού χαρακτήρα, διότι ύπό τό κάλυμμα τό θρησκευτικό οί Βούλγαροι είχαν πολιτικούς σκοπούς και επιδιώξεις, νά νεκραναστήσουν τήν «Μεγάλη Βουλγαρία τού Αγίου Στεφάνου», έν τούτοις τό «ομόδοξο» διαδραμάτισε αρνητικά, φυσικά, πρωτεύοντα ρόλο στήν διεξαγωγή του πολέμου εκείνου.

Γιατί επικεφαλής του Μακεδονικού Αγώνα, από τήν πλευρά τών Ελλήνων, ήταν τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, και ή σχισματική Βουλγαρική Εξαρχία, μπορεί νά υπέκρυπτε (και υπέκρυπτε) ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, ήταν όμως μιά σοβαρή διατάραξη τής εκκλησιαστικής τάξεως, και στό πεδίο του πολέμου, πού ήταν ή Μακεδονία, ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ύφίστατο τις διώξεις και τις αγριότητες τών ληστοσυμμοριτών Βουλγάρων Κομιτατζήδων.

Και στό πρόσωπο του δασκάλου και στό πρόσωπο τών προκρίτων και στό πρόσωπο παντός, πού ήταν στόχος και θύμα τής βουλγαρικής θηριωδίας, οί συμμορίες τής γείτονος χτυπούσαν τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στό πρόσωπο του Έλληνα Πατριάρχη ξεσπούσε όλο τό μίσος κατά τού Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου. Αυτόν εκδικούνταν. Αυτόν και τό Βυζάντιο. Γιατί τώρα, μέ τήν ρωσική αυτοκρατορία προστάτη τους, βλέπουν πραγματοποιήσιμα τά επεκτατικά - ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

Ό Μακεδονικός Αγώνας δέν είναι στό βάθος παρά επιβίωση εκείνων τών πολέμων κατά τοϋ μεσαιωνικού μας βασιλείου, τού Βυζαντίου. Επομένως, λοιπόν, άπό μιάν άποψη, στό νου του Μακεδονομάχου ή Πίστη και τό Γένος ξανάζησαν τις μεγαλειώδεις στιγμές τής τουρκοκρατίας και τής εποποιίας τής επαναστάσεως.

Ξαναβρέθηκαν πλάι - πλάι στον προμαχώνα γιά του Χριστού τήν πίστη τήν αγία και τής Μακεδονίας τήν ελευθερία. Τήν σωτηρία της άπό τά ιμπεριαλιστικά σχέδια τής Βουλγαρίας, ή οποία, όπως ξέρουμε, είχε αρπάξει πραξικοπηματικώς προηγουμένως, τήν βόρεια Θράκη, τήν ελληνικότατη Ανατολική Ρωμυλία.

β'. ΣΤΟΧΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΓΕΓΟΝΟΣ, φίλοι μου, είναι, ότι, γιά μιά ακόμα φορά, επιβεβαιώνεται και στήν περίπτωση τού Μακεδονικού Αγώνα, ότι οί εχθροί τού Γένους μάς πλήττουν πάντοτε στή ρίζα, πού είναι ή θρησκεία μας και ή άγια μας παράδοση. Ακόμα, όπως έδώ, και όταν αυτοί είναι «ομόδοξοι» και ή θρησκεία αποτελεί τό περικάλυμμα αλλότριων πολιτικών στόχων και επιδιώξεων.

Ότιδήποτε πάντως και αν συμβαίνει, είτε δηλαδή ή Εκκλησία έχει τήν θέση τών παλαιών χρόνων τής δουλείας, είτε τήν σημερινή, τά πράγματα δέν αλλάζουν απολύτως σέ τίποτε. Ή ουσία είναι ή ίδια: στό στόχαστρο παραμένει πάντοτε ή Εκκλησία. Τό φαινόμενο, κατά τή γνώμη μου, δέν είναι δυσεξήγητο. Οί εχθροί, οποίοι και άν είναι, τό γνωρίζουν πολύ καλά, ίσως μάλιστα καλύτερα άπό μάς, ότι οποιαδήποτε θέση και άν έχει ή Εκκλησία στήν πατρίδα μας, αποτελεί τήν ζωοποιό δύναμη του έθνους.

Και κατά συνέπεια, γιά νά επιτύχουν τό σκοπό τους, πρέπει αυτή, ή Εκκλησία, νά χάσει τήν αίγλη της και τήν επιρροή της στό λαό. Επαναλαμβάνεται, λοιπόν, και έδώ ότι και πριν, κατά τήν τουρκοκρατία στήν ελεύθερη Ελλάδα και μετά τήν ίδρυση του "Ελλαδικού κρατιδίου άπό έτεροδόξους, άλλοδόξους, ομόδοξους, άθεους, αιρετικούς, κάθε καρυδιάς καρύδι. Ό,τι ακριβώς γίνεται και σήμερα. Γιατί ποτέ, φίλοι μου, κράτος δέν ήταν τόσο άγνώμων, τόσο αχάριστο προς τήν θρησκεία τών Πατέρων του, όσο τό Ελλαδικό, τό δικό μας.

Και ποτέ άρχοντες δέν έτήρησαν στάση φονιά, τέτοια πού τηρούν οί δικοί μας άρχοντες, ανεξαρτήτως κόμματος. Όλοι, σχεδόν, επιδεικνύουν Συνταγματική άναντρεία διότι, ένώ ό Καταστατικός Χάρτης τής χώρας αρχίζει μέ επίκληση στήν Αγία Τριάδα και προστατεύει τήν Εκκλησία μας ώς επίσημη τού κράτους, αυτό τό ίδιο τό κράτος βάλλει καταιγιστικώς κατά τής θρησκείας του. Και μεταβάλλει τήν Εκκλησία άπό συνάλληλη εξουσία σέ ύπάλληλον. Αυτό είναι πραξικόπημα.

Αυτή είναι ανατροπή του Συντάγματος, του Καταστατικού Χάρτη τής Χώρας, εκτροπή άπό τήν νομιμότητα. Πώς αλλιώς μπορούμε νά τό πούμε, όταν τό ίδιο τό κράτος δέν σέβεται τούς θεσμούς του; Άλλά οί άρχοντες μας επιδεικνύουν και δειλίαν ενώπιον του λαού. Διότι, ένώ δέν πιστεύουν, ένώ Φραγκοφέρνουν, δέν έχουν τό θάρρος νά τό ομολογήσουν και εκκλησιάζονται κατά τις επιταγές τού πρωτοκόλλου και οχι τής επιθυμίας τών Πατέρων μας, τής ψυχής τους, πού τήν έμάρανε ό λίβας τού Φραγκισμού και τού Γραικυλισμού.

Και δειλίαν ενώπιον του λαού δέν επιδεικνύουν μόνο τά λεγόμενα αστικά κόμματα, επιδεικνύουν και τά αριστερά μ' όλες τους τις παραφυάδες. Γιατί ένώ ή αθεΐα αποτελεί τόν θεμέλιον λίθον τής «φιλοσοφίας» τους, ποτέ δέν τό ομολόγησαν άπό τόν εξώστη και στά προγράμματά τους. Γιατί; Γιά λόγους, ασφαλώς, ψυχολογικούς. Αυτό όμως πώς λέγεται, έκτος άπό άπατη σέ βάρος τών λαϊκών ελπίδων και προσδοκιών, πού αυτά επαγγέλλονται;

γ. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΘΕΛΩ, νά σταθώ ακόμα λίγο στό σημείο αυτό γιά νά πώ, ότι ή δική μας παράδοση δέν είναι ούτε καπιταλιστική, ούτε σοσιαλιστική, ούτε μαρξιστική. Κοινωνικώς είναι πιο επαναστατική, πιο ριζοσπαστική. Είμαστε πιο αριστερά και άπό τόν πιο αριστερό. Γιατί ή παράδοση ή δική μας, ή ελληνική, είναι κοινοβιακή ασκητική, πού προϋποθέτει ορθόδοξη πνευματικότητα και τό ήθος τής «καθ' ημάς Ανατολής».

Αυτό είναι τό δικό μας Πολίτευμα. Μάς τό παρέδωσε ό Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός σέ λίγες αράδες: «Τούτο σας λέγω καί σας παραγγέλλω• κάν ό ουρανός νά κατέβη κάτω, εάν ή γη νά άνεβή επάνω, χάν όλος ό κόσμος νά χαλάση, σήμερον, αύρων, νά μή σάς μέλη τί έχει νά κάμη ό Θεός. Τό κορμί σας άς τό καύσουν, ας τό τηγανίσουν τά πράγματα σας ας σάς τά πάρουν Ψυχή καί Χριστός σάς χρειάζονται. Αυτά τά δύο όλος ό κόσμος νά πέση, δέν ημπορεί νά σάς τά πάρη, έκτος - τί φοβερός λόγος Θεέ μου - καί τά δώσετε μέ τό θέλημα μας...».

Μά τά δώσαμε μέ τό θέλημα μας Άγιε Κοσμά.Νά γιατί βάλλεται ή 'Ορθοδοξία καί άπό τόν Καπιταλισμό καί άπό τόν Κομμουνισμό καί τις παραφυάδες του. Κι' ακόμα γιατί υπάρχει τό μέγα, τό αιώνιο θέμα τής ελευθερίας, που γιά τήν 'Ορθοδοξία είναι τό πρώτιστον. Τό Άλφα καί τό Ωμέγα.

Ελευθερία έν Χριστώ Ιησού. Έτσι, μόλις στήθηκε το Ελλαδικό κρατίδιο, άπό τήν μετακαποδιστριακή του ζωή καί μετά, πετάξαμε στό καλάθι τών άχρηστων τήν θρησκεία τών Πατέρων μας καί τήν αγία μας παράδοση, μέ αποτέλεσμα νά Άγγλίζουμε, νά Γαλλίζουμε, νά Ρωσίζουμε, νά Άμερικανίζουμε, νά Βουλγαρίζουμε καί νά Άλβανίζουμε καί μόνο νά μή Έλληνίζουμε.

Δηλαδή όσο ή 'Ορθοδοξία, ώς κιβωτός τής πνευματικής καί ένσάρκου σωτηρίας του υπόδουλου Γένους, έβάλλετο, μόνη αυτή, άπό τούς Σουλτάνους τής Ανατολής καί τούς «Σουλτάνους» τής Δύσης, ήταν καλή καί φιλόστοργη μητέρα, μετά πού τάχα ελευθερωθήκαμε, έγινε ή αποδιοπομπαία μητριά. Καί ψάχνουμε νά τής βρούμε μόνο λάθη - ω οί αχάριστοι - μόνο παραλείψεις καί μιλάμε γιά συμβολή, δηλαδή, ότι νά, κάτι έκαμε κι αυτή, ένώ στήν πραγματικότητα αυτή υπήρχε, ή Εκκλησία μας. Γιατί αυτή τό εξέφραζε τό Γένος.

Ήταν καί ή φυλετική του ταυτότητα, ή πολιτική του υπόσταση μέ παλάτι, μέ ιερόν παλάτιον τόν ορθόδοξο ναό καί άρχοντες τούς Αρχιερείς, τούς ιερείς, όλο τόν κλήρο. Καί πάνω άπ' όλους ό Οικουμενικός Πατριάρχης, ό Μέγας Γέρων τού υπόδουλου Γένους. ΝΑ σταματήσει, λοιπόν, αυτός ό ανέντιμος πόλεμος κατά τής θρησκείας καί μέ γενναιότητα τό κράτος νά αναλάβει τήν ευθύνη τού χωρισμού του άπό τήν Εκκλησία, γιατί ή τελευταία δέν πρόκειται, φυσικά, νά επιχειρήσει κάτι τέτοιο.

Δέν τής τό επιτρέπει ή τεράστια ευθύνη της προς τό έθνος. Τής τό απαγορεύουν ή Ιστορία καί ή Παράδοση. Ας τό αποτολμήσει, λοιπόν. Γιατί ή μέν Εκκλησία έζησε χωρίς κράτος αιώνες καί μάλιστα ύπό δουλεία πολλών έχθρων καί οχι ενός, ένώ τό κράτος δέν έζησε ούτε μίαν ώραν χωρίς τήν θρησκείαν του, ή όποια καί πολεμούμενη καί προπηλακιζόμενη ακόμα, τό στηρίζει καί τό μεγαλύνει.

Αυτό ήταν τό νόημα τών λόγων του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κατά τό 1904, τήν περίοδο, δηλαδή, τού Μακεδονικού Αγώνα, πού απηύθυνε στον Περικλή Αργυρόπουλο, ότι «χωρίς τήν Εκκλησία ή Ελλάς δέν (μπορεί να) είναι μεγάλη». Καί πώς νά είναι, φυσικά, αφού συνεχώς επιδίδεται μετά μανίας στό εισαγωγικό ιδεολογικό λαθρεμπόριο; «Απώλοντο», αναφωνεί ό Ιωάννης ό Χρυσόστομος, όσοι έπολέμησαν τήν Έκκλησίαν «αύτή δέ υπέρ τόν ούρανόν ανέβηκε. Τοιούτο έχει μέγεθος ή Εκκλησία πολεμούμενη νικά...ύβριζομένη λαμπρότερα καθίσταται... κλυδωνίζεται άλλ' ού καταποντίζεται...».

δ'.ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΓΙΑ νά προχωρήσω όμως βαθύτερα, στήν ουσία του θέματός μου, ά πανσλαβισμός δέν είναι διαφορετικός του Φραγκισμού καί τού Γραικυλισμού. Ό καθένας προσπαθεί νά καταπατήσει καί νά αλλοτριώσει, ό,τι τόν συμφέρει, δ,τι εξυπηρετεί τά συμφέροντα του.

Ό,τι, τέλος, μπορεί. Καί ό πανσλαβισμός, πού δέν είναι καθόλου περίεργο, ότι κατασκευάστηκε εκείνη τήν εποχή στή Ρωσία, όπως δέν είναι καθόλου περίεργο, ότι κατασκευάστηκε καί ή περιβόητη θεωρία του Φαλμεράϋερ, είναι ό δημιουργός του λεγόμενου «Μακεδονικού» καί όλων τών συναφών προβλημάτων, πού τόσα δεινά προκάλεσαν στον τόπο μας καί ακόμα σήμερα, άπό καιρού εις καιρόν, μάς ταλανίζουν.

Γιατί άν ή Βουλγαρία ανέστειλε τώρα τόν αγώνα της γιά λόγους εξυπηρετήσεως τών συμφερόντων της, ή γειτόνισσα σας έδώ Νοτιοσλαβία καί οί εγκάθετοι της στό εσωτερικό καί στό εξωτερικό, συνεχίζουν νά προκαλούν καί νά εκβιάζουν καί νά επισείουν τό ψευδοκράτος - νά μή τό ξεχνάμε καί τούτο τό ψευδοκράτος-τών Σκοπίων καί τήν ψευδοεκκλησία του.

Καί τότε, άλλωστε, ή Βουλγαρία εγκατέλειψε τά επεκτατικά της σχέδια, γιατί, τελικά, απογοητεύτηκε, καί πρόβαλε ώς αίτημα τήν αυτονομία τής Μακεδονίας μέ σαφή όμως σκοπό νά τήν ενσωματώσει, μέ τήν πρώτη ευκαιρία, όπως έκαμε καί μέ τήν Ανατολική Ρωμυλία. Τήν αυτονομία, όπως είναι γνωστό, τήν έκαμαν σκοπό τής ζωής τους καί «Έλληνες» κατά τά χρόνια ιδίως τής Γερμανοβουλγαρικής κατοχής τής Μακεδονίας, πού δέν τόν εγκατέλειψαν, δυστυχώς, ακόμα.

Γιατί ποτέ δέν μετανόησαν. Καί μόλις ξαναφανεί ή κατάλληλη στιγμή θά τήν πουλήσουν - μήν αμφιβάλλετε γι' αυτό στους προαιώνιους εχθρούς του Γένους, πού δέν έπαψαν νά τήν ύποβλέπουν.

Αντίπαλος, λοιπόν, τού πανσλαβισμού δέν ήταν, ασφαλώς, τό Ελληνικό κράτος τής «άψογου στάσεως» τών «μορατόριουμ», όπως, περίπου, θά λέγαμε σήμερα, πού γιά νά ξυπνήσει έπρεπε πρώτα νά διατρέξει άμεσο κίνδυνο ή Μακεδονία άπό τόν βουλγαρικό ιμπεριαλισμό καί νά χαθεί (13-10-1904) τό λαμπρό παλικάρι, ό Παύλος Μελάς. Ούτε, φυσικά, εκείνο τού εθνικού εξευτελισμού τού 1897.

Όχι, φίλοι μου, κανείς δέν ελάμβανε υπόψη του τό κράτος αυτό, τό όποιο δέν είχε καμμιά, σχεδόν, δύναμη καί επομένως καμμιάν υπόληψη. Ήταν ταπεινωμένο καί κατησχυμένο. Ανύπαρκτο. Καί επομένως θά χανόταν ο θρίαμβος τού 12- 13 γιά τήν Ελλάδα, χωρίς τόν Μακεδονικόν Αγώνα, άφού δέν θά υπήρχε Μακεδονία, τήν οποία θά είχαν κατασπαράξει οί Βούλγαροι, δπως προηγουμένως τήν Ανατολική Ρωμυλία. Τό δεύτερο '21, λοιπόν, δέν είναι οί πόλεμοι τού 1912 - 1913, άλλά ό Μακεδόνικος Αγώνας.

Αυτός ουσιαστικά τό ολοκληρώνει. Τόν κίνδυνο πού διέτρεχε τότε ή Μακεδονία τόν επισημαίνει, μεταξύ τών άλλων, καί ό Μακεδονομάχος ναύαρχος Γεώργιος Κακουλίδης στα απομνημονεύματα του. Λέει:

«Στήν αρχή του αιώνα ή κατάσταση σ' ολόκληρη τήν ευρωπαϊκή Τουρκία κι ιδίως στη Μακεδονία είχε καταντήσει αφόρητη. Καμιά ασφάλεια, κανένας σεβασμός γιά τή ζωή τών χριστιανών, κι ιδίως τών Ελλήνων. Οί Βούλγαροι, επωφελούμενοι άπ' τήν αδυναμία τών Τούρκων διοικητών νά επιβάλουν τήν τάξη κι ένθαρρυνόμενοι άπό τή μεγάλη τους προστάτιδα Ρωσία, είχαν καταστρώσει τέλειο σχέδιο έκσλαβισμού όλης τής Μακεδονίας. Καί μέ συστηματικές δολοφονίες τών Ελλήνων πατριωτών καί μέ τήν τρομοκρατία του αμόρφωτου ελληνικού πληθυσμού τής υπαίθρου είχαν κατορθώσει σχεδόν μέσα σέ λίγα χρόνια ν' αλλάξουν τήν εθνολογική μορφή τής χώρας...».

Αντίπαλος τού πανσλαβισμού, τού οποίου τά σχέδια εξυπηρετούσε ή Βουλγαρία, ήταν ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό ήταν ό εχθρός τού πανσλαβισμού κι αυτό ήθελε νά ταπεινώσει καί νά αποδυναμώσει καί νά θέσει ακόμα ύπό έλεγχο διά τής Υψηλής Πύλης, ιδρύοντας τήν Βουλγαρικήν Έξαρχίαν στήν πρωτεύουσα τής Ρωμιοσύνης, στήν καρδιά τού Ελληνισμού, στήν έδρα τού Οικουμενικού Θρόνου, στήν Κωνσταντινούπολη, πού θρασύτατα τώρα οί Τούρκοι απαιτούν νά τήν λέμε καί επισήμως «Ίσταμπούλ».

Μετά άπό δύο χρόνια, τό 1872, ακολουθεί, άναποφεύκτως, τό Σχίσμα τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή, κηρύσσει σχισματική τήν Βουλγαρικήν Έξαρχίαν. Τό θέμα γιά τούς Βουλγάρους δέν ήταν, φυσικά, θρησκευτικό, άλλά πολιτικό. 'Αλλά τά πραγματικά δεδομένα, τό θανάσιμο μίσος τών ληστοσυμμοριών, τών Κομιτατζήδων καί αυτού τού βουλγαρικού κράτους, κατά τού Οικουμενικού Θρόνου καί τών Μητροπόλεων του στήν Μακεδονία, καθιστούν τόν πόλεμον εκείνον αυτόχρημα πόλεμον θρησκευτικόν. Καί τέτοιος ήταν, άν εξετάσουμε βαθύτερα τά πράγματα.

Γι' αυτό τό λόγο, άλλωστε, δέν μπορούσε νά υπάρξει συνεννόηση καί αποκατάσταση τής εκκλησιαστικής τάξεως, ή οποία, όπως είπα, σοβαρώς είχε διασαλευτεί. Γιατί πάση θυσία έπρεπε νά νεκραναστηθεί ή «Μεγάλη Βουλγαρία» τού Αγίου Στεφάνου, έργο, βεβαίως, τού πανσλαβισμού, τήν όποια, ευτυχώς, κατάργησε μετά άπό τρεις μόλις μήνες, τόν ίδιο χρόνο (1878), τό Συνέδριο του Βερολίνου.

ε. Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΣΦΑΛΩΣ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν ό φυσικός αντίπαλος του πανσλαβισμού καί επομένως τής Βουλγαρίας καί τών ληστοσυμμοριών της. Ανεξαρτήτως όμως αυτού έχω νά αναφέρω δύο παραδείγματα τελείως νέα, τών ήμερων μας, πού αποδεικνύουν ότι οί εποχές μέν αλλάζουν, οχι όμως καί τά σχέδια τών έχθρων τού Γένους, πού δέν εγκαταλείπονται ποτέ, άλλά αναπροσαρμόζονται καί κάποτε μάλιστα εμφανίζονται πανομοιότυπα.

Είναι ή ψευδοεκκλησία τών Σκοπίων, πού έμνημονεύσαμε καί προηγουμένως, ή οποία εξυπηρετεί καθαρώς πολιτικούς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς καί ό απροκάλυπτος πόλεμος κατά τής Εκκλησίας μας διά παντός μέσου καί μάλιστα κρατικού. Ό πόλεμος αυτός αποβλέπει, επίσης, στήν εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών. Νά αποσπάσει τό λαό άπό τήν πνευματική του τροφό, τήν Εκκλησία, γιά νά γίνει εύκολο θύμα ανωμάλων πολιτικοκοινωνικών ολοκληρωτικών σχεδίων.

Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά εκείνοι πού τόν υποκινούν καί τόν ενθαρρύνουν, ότι μόνο μέ τήν περιθωριοποίηση καί τόν διασυρμό τής Εκκλησίας, θά ικανοποιήσουν τις ανώμαλες ορέξεις τους. ΚΑΙ αυτοί μέν τό γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, όπως είπα. Συμβαίνει δμως τό ίδιο καί μέ τήν Ίεραρχίαν τής Εκκλησίας τής Ελλάδος; Νομίζω πώς όχι. Ύπόδικον ενώπιον τού λαού τού Θεού είναι τό Σώμα τούτο, ένοχον έσχατης προδοσίας, διότι ένώ έχει τεράστια δύναμη αρνείται νά τήν χρησιμοποιήσει.

Άλλά άν δέν τήν χρησιμοποιήσει τώρα, πότε θά το πράξει; Τί περιμένουν οί Ιεράρχες μας; Πέντε Αύγουστίνοι δέν υπάρχουν νά τινάξουν τούς εχθρούς τής πίστεως μας στον αέρα; Τόσο πολύ έφτώχινε αυτός ό τόπος;

* * *

ΑΛΛΑ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο δέν είχε ν' αντιμετωπίσει μόνο τόν πανσλαβισμό. Είχε ν' αντιμετωπίσει καί τήν ρουμανική προπαγάνδα, πού έπεσαν καί σ' αυτή κάποια θύματα, γιατί ή συντριπτική πλειοψηφία τών Βλάχων έστάθηκε στό πλευρά τού Πατριαρχείου καί έβοήθησε αποφασιστικά τόν Μακεδονικόν Αγώνα. Έχομε μάλιστα τήν ομολογία τόυ Λάμπρου Κορομηλά ότι «έάν πέτυχε ό Μακεδονικός Αγώνας, οφείλεται κατά μέγα μέρος στους Κουτσοβλάχους, πού ήταν άπό τούς πιο καλούς συνεργάτες του».

Πάντως ή ρουμανική προπαγάνδα έκαμε μεγάλη ζημιά καί ό Μαζαράκης-Αίνιάν γράφει, ότι «έβλαψε τόν Έλληνισμόν τής Μακεδονίας πλειότερον καί αυτής τής βουλγαρικής, κυρίως διότι έπροστατεύετο φανερά παρά τής Τουρκικής Κυβερνήσεως, ώς μή φοβούμενης παρ' αυτών ρουμανικόν έθνικόν κίνημα...».

Έχομεν όμως καί μίαν άλλην σοβαρή μαρτυρία: Τόν ίδιο χρόνο (1906, Μήνα Σεπτέμβριο), πού δολοφονήθηκε ό Μητροπολίτης Κορυτσάς καί Πρεμετής Φώτιος, σκοτώθηκε ό ηθικός αυτουργός τού φόνου τού Μάρτυρος Φωτίου Κωστούρας ή Κωστούρης «άλβανίζων, πού στις τσέπες του ή αστυνομία βρήκε ρουμανικά χρήματα.

Θά αναφέρω ακόμα, ότι ό Άρβανιτόβλαχος Μήτρος Βλάχος έπρόδωσε στους Τούρκους τήν παρουσία τού Παύλου Μελά στήν Στάτιστα. Καί, τέλος, Ρουμανίζοντες έδολοφόνησαν άγρίως τόν Μακεδονομάχον καπετάν Άγρα, μιάν άπό τις ευγενέστερες καί αγνότερες μορφές τού Μακεδονικού Αγώνα.

στ'. Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία, ότι «δέ θά είχε γίνει τίποτα χωρίς τή θέληση καί τήν αυτοθυσία» τών Μακεδόνων, τών ντόπιων, δηλαδή, καί ότι στον Μακεδονικόν Αγώνα «ή προσωπικότητα τών αρχηγών έπαιξε κύριο ρόλο, γιατί ήταν αγώνας επηρεασμού καί έπικρατήσεως ψυχών καί όχι τών όπλων».

Πράγματι «οί Έλληνες τής Μακεδονίας κράτησαν καλά τή θέση τους καί προετοίμασαν τό έδαφος ώς τά 1904, ώς τήν άφιξη τών πρώτων ελληνικών σωμάτων». Ακόμα δέν θά πρέπει νά παραβλέψουμε καί τήν καθυστερημένη, έστω, βοήθεια τού κράτους διά διαφόρων αποστολών καί διά τών Προξενείων του στήν υπόδουλη τότε Μακεδονία. Όλ' αυτά είναι σωστά καί δίκαια.

Πλην όμως, πάνω άπ' όλα πρέπει νά δούμε, όχι μόνο τήν ευλογία τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας, του Οικουμενικού Θρόνου, άλλά κυρίως τό έργο της καί τις τολμηρές καί αποφασιστικές της πρωτοβουλίες, παρότι περιβαλλόταν άπό φανερούς καί ύπουλους εχθρούς, τούς οποίους μέ ποικίλες μεθοδεύσεις καί συνδυασμούς, μέ φαναριωτικήν δεξιότητα, έπρεπε καθημερινώς ν' αντιμετωπίζει.

Αυτή έστάθηκε ή εθνική φρουρά τής Μακεδονίας μας, ή Μεγάλη τού Χριστού Εκκλησία. Ο όντως μέγας, Οικουμενικός, Πατριάρχης Ιωακείμ ό Γ, κατά τήν δεύτερη, πατριαρχία του (1901 - 1912), που κράτησε ως το θάνατο του, δεν ήταν μόνο ο πνευματικός, αλλά και ο πραγματικός αρχηγός τού Μακεδονικού Αγώνα. Γιατί ήταν υπεύθυνος γιά τήν υπόδουλη τότε Μακεδονία και Θράκη καί οί αποφάσεις του είναι σύντονες καί τολμηρές.

Μπήκε, λοιπόν, στον αγώνα πάνοπλος. Καί μέ τό Σταυρό καί μέ τά τουφέκι. Όπως τά απαιτεί ή παράδοση τής Εκκλησίας μας, πού μερικοί μικρόψυχοι καί αναίσχυντοι προσπαθούν άναντρα νά την διασύρουν καί νά τήν στραγγαλίσουν. Να τής μπήξουν πισώπλατα τό στιλέτο.

Η συνέχεια και το τέλος αύριο.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΟΣΧΑΣ Κ.κ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

image

Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για τις τελευταίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αναφερόμενος στα παρατηρούμενα σε ορισμένες αραβικές χώρες «επικίνδυνα σημάδια του πολιτικού χάους» ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας επεσήμανε με ανησυχία ότι οι αναταραχές έχουν γίνει πλέον αφορμή ταλαιπωριών και θλίψεων για πολλούς ανθρώπους.

«Εάν σε κάποιο κεφάλι ήλθε η ιδέα με αυτό τον τρόπο να αλλάζει τους πολιτικούς ηγέτες, αυτό είναι ένα άκρως επικίνδυνο σχήμα. Είναι πολύ εύκολα να φέρει κανείς τον λαό σε κατάσταση ερεθισμού και συγκρούσεως. Και όμως από το παράδειγμα της Ρωσίας μαθαίνουμε που μπορούμε να καταλήξουμε έτσι. Γνωρίζουμε ότι είναι εύκολο να οδηγηθούν οι άνθρωποι σε σύγκρουση, αλλά πόσο δύσκολο είναι μετά να βάλει κανείς θεμέλια της καινούργιας ζωής πάνω σε αυτά τα ερείπια!»

«Γι΄αυτό προσευχόμαστε για τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, συνειδητοποιώντας ότι ο Κύριος τους εισάγει στην περίοδο των δυσκολότερων δοκιμασιών. Σήμερα είναι πολύ σημαντικό να προσευχόμαστε και να στηρίζουμε τα Ανατολικά μας Πατριαρχεία με την ιστορία τους πάνω από τα χίλια πεντακόσια χρόνια.

Τόσες εξελίξεις έγιναν σε αυτό το μέρος της υφηλίου και οι κατά τόπους Εκκλησίες, αυτά τα μεγάλα Ανατολικά Πατριαρχεία υπήρχαν, υπάρχουν και, πιστεύουμε, θα υπάρχουν έως της συντέλειας του αιώνος με οποιεσδήποτε πολιτικές συνθήκες. Και όσα εξαρτάται από τη Ρωσική Εκκλησία, θα κάνει αυτά για να στηρίξει τις αδελφές μας κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες σε αυτή τη δύσκολη εποχή», δήλωσε ο Πατριάρχης Κύριλλος.

Επίσης ο Αγιώτατος κ. Κύριλλος ευχήθηκε προσευχόμενος τη βοήθεια του Θεού σε λαούς των χωρών της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, συμπεριλαμβανομένων και των πιστών των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, εκφράζοντας την ελπίδα για το ταχύτερο δυνατόν παύση της αιματοχυσίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

image Ή ευαγγελική περικοπή αυτής τής Κυριακής μας παρέχει τό μήνυμα, ότι ή ζωή δέν τερματίζεται στόν τάφο.

Πίσω άπό τό παραπέτασμα του θανάτου εκτείνονται οί πλατείς ορίζοντες τής αιωνιότητας.

«Απόκειται τοίς άνθρώποις άπαξ άποθανείν». Μετά ακολουθεί ή κρίση, ή ανταπόδοση. Ή παρούσα ζωή είναι στάδιο αξιοποιήσεως τής υπάρξεως μας μέ τά αγαθά έργα, μέ τά έργα τής αγάπης.

Στό ευαγγέλιο αυτής τής Κυριακής ό Κύριος μας ομιλεί γιά τή δεύτερη έλευση του. Πότε θά γίνει αυτή ή κρίση; Δέν ξέρουμε τήν ώρα, διότι «ουδείς οίδεν». Ή δεύτερη παρουσία θά φέρει τήν ηθική αποκατάσταση στόν κόσμο. Πέραν άπό τή γενική κρίση, υπάρχει καί ή μερική κρίση γιά κάθε άνθρωπο μετά τό βιολογικό του θάνατο.

Κανένας δικαστής δέν κρίνει χωρίς νόμο, γιατί τότε έχουμε αυθαιρεσία καί όχι δικαιοσύνη. Ό κανόνας τής χριστιανικής ζωής είναι ή αγάπη καί κατά τό μέτρο αυτής τής αγάπης θά κριθεί κάθε άνθρωπος. Τό κύριο χαρακτηριστικό τής χριστιανικής μας ιδιότητας είναι ή αγάπη. Ή πίστη στή μετά θάνατον ζωή ρυθμίζει καί τήν παρούσα ζωή.

Δέν κυριαρχεί τό «φάγωμεν, πίωμεν», αλλά ή πεποίθηση ότι ό κόσμος δέν δημιουργήθηκε άναιτίως καί εμείς δέν γεννηθήκαμε αύτοσχεδίως. Υπάρχει ή φυσική τάξη, υπάρχει καί ή ηθική τάξη. Πάσα παράβαση θά λάβει τήν «ένδικον μισθαποδοσίαν».

image

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

image_thumb14

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος Προκόπιος ο ομολογητής. Έζησε κατά τους χρόνους του Ισαύ-ρου Λέοντος Γ' του εικονομάχου. Έγινε μοναχός πρώτον και εκαθάρισε τον εαυτόν του από κάθε πάθος και κάθε κηλίδα και έπειτα καυτηρίασε τους αιρε­τικούς εκείνους, αι οποίαι δεν επίστευον εις την σάρκωσιν του θείου λόγου, τον Χριστόν. Την αλήθειαν της Ορθοδοξίας δεν εβεβαίωσεν με λόγους, αλλά και με πολλές θλίψεις και εφάνη μέγας ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως. Θαυματούργησε και ωφέλησε πολύ την χριστιανική πίστι.

2) Ο άγιος Γελάσιος. Εμαρτύρησε φονευθείς με ξίφος.

3) Ο άγιος Θαλελαίος. Καταγόαν από την Κιλικίαν. Αγάπησε την ασκητι-κήν ζωήν και πήγε και έκτισε μία καλύβα σε ένα υψηλόν μέρος πλησίον της Λαοδικείας, όπου υπήρχε ναός ειδωλολατρικός. Ο Θαλελαίος κατωρθωσε να διώξη τους δαίμονας του ναού και έκτισε Ιερόν ναό εις το όνομα των καλλινί­κων Μαρτύρων. Εθαυματούργησε και εστερέωσε την χριστιανική πίστι.

4) Ο άγιος Νίσιος. Δερόμενος αγρίως με νεύρα βοδιού εξεδήμησε προς Κύ­ριον.

5) Οι άγιοι Ασκληπιός και Ιάκωβος μοναχοί και ο άγιος Τιμόθεος Καισα­ρείας ειρηνικά εξεδήμησαν.

6) Ο άγιος Στέφανος. Ιδρυτής του Γηροκομείου του Αρματίου εξεδήμησε ειρηνικά.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1913 ο ελληνικός στρατός κατόπιν μάχης κα­ταλαμβάνει την Πρεμετήν την οποίαν η συνθήκη ειρήνης και τα συμφέροντα των μεγάλων παραχωρούν εις την Αλβανίαν.

Το 1919 το ελληνικόν εκστρατευτικόν σώμα εις Ρωσίαν μάχεται εις περιο­χήν Χερσώνος εναντίον των Ρώσων.

Το 1920 ο ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία δέχεται μικροεπιθέσεις Τούρκων άτακτων.

Το 1921 σ' ολόκληρο το μέτωπο της Μ. Ασίας επικρατεί γενική προπαρα­σκευή δια την νέα εξόρμησιν των Ελλήνων.

Το 1922 η ελληνική στρατιά στην Μ. Ασία μάχεται με πυροβολικό και απο­σπάσματα εφόδου.

Το 1941 στο αλβανικό μέτωπο σημειώνεται μεταξύ των εμπολέμων Ελλή­νων και Ιταλών δράσις πυροβολικού και περιπόλων. Η ιταλική αεροπορία ε-βομβάρδισε νήσους του Αιγαίου.

Ενισχυσε Και συ Το Εργο

Της Ιερας Αρχιεπισκοπης Αθηνων

Μεσω Της -Ate Bank -

clip_image00143333333333

Η ως άνω διαφήμιση της Ι.Α.Α.

αναρτάται δωρεάν από το Ιστολόγιό μας.