Ή Ιστορία μας διδάσκει κύριοι του ΣΚΑΪ ότι η 25η Μαρτίου του 1821 είναι συνέχεια τής 29ης Μαΐου του 1453. Άπό τό απαίσιο εκείνο πρωϊνό τής Τρίτης τής 29ης Μαΐου, άπό τήν ώρα εκείνη πού έπεφτε ή ένδοξη Πόλη στά χέρια τών βαρβάρων καί ό Εθνομάρτυρας αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος θυσιαζόταν υπέρ τής πίστεως καί του Έθνους στήν πύλη του Ρωμανού, ό αγώνας μετατίθεται πιά στίς συνειδήσεις καί τις ψυχές τών Ελλήνων. Συνεχίσθηκε ό αγώνας έπί τέσσαρες ολόκληρους αιώνες στήν ψυχή τών ελευθέρων υποδούλων, χωρίς παράταξη, χωρίς πομπή, δίχως έλεος καί δίχως οίκτο, με σκληρότητα καί αποφασιστικότητα.
Κατά τά μακρά καί ατέλειωτα χρόνια τής δουλείας ή Όρθοδοξία καί τά Ελληνικά Γράμματα, ακόμη καί τά κολλυβογράμματα, όπως λεγόταν τής Όκτωήχου καί του Ψαλτηρίου, υπήρξαν ή κιβωτός πού περιέσωσε τήν ψυχή τών δούλων καί έδωσε τή δύναμη νά αντιδράσουν στόν κατακτητή καί παθητικά, άλλά καί ενεργά, με μακρά σειρά κινημάτων μέχρι τής εθνεγερσίας του '21. Οί Πατριάρχες καθ' όλη τή δουλεία είναι καί εθνάρχες. Αυτοκράτορα τών Ελλήνων, αιχμάλωτο στά χέρια του Σουλτάνου, χαρακτηρίζει ό Μέντελσον Βαρθόλδης τόν Πατριάρχη τής Πόλης. Καί αυτός ό αιχμάλωτος αυτοκράτορας μαζί με τό επιτελείο του, τό ανώτερο ιερατείο καί τούς παπάδες τών πόλεων και τών χωριών πού αποτελούσαν όλοι μαζί ένα απέραντο στράτευμα, δούλευαν γιά τήν απολύτρωση του Γένους.
Δέν περιορίστηκαν νά γίνουν μόνο οί ψυχροί καί συντηρητικοί θεματοφύλακες τής αθάνατης ελληνικής παιδείας, άλλά δούλεψαν, όσο μποροΰσαν, γιά νά τήν ξαπλώσουν σ' ολόκληρο τό Έθνος, προσδοκώντας άπ' αυτή τήν Ανάσταση. Γι' αυτό πολύ συχνά ό Ιερωμένος καί ό δάσκαλος, ό εθνικός παιδαγωγός, ήσαν ένα καί τό αυτό πρόσωπο. Καί ό ρασοφόρος αυτός παιδαγωγός, κάτω άπό τό τρεμάμενο φώς του καντηλιού του κρυφού σχολείου, δίδασκε στά σκλαβόπουλα τή μεγάλη «Ιδέα» του Γένους καί πώς «πάλι με χρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θάναι». Ό ελληνικός λαός ποτέ δέ λησμόνησε ότι είναι λαός του Λόγου καί τής Παιδείας, ή οποία ήταν τό ασφάλιστρο καί κύριο περιεχόμενο τής «Μεγάλης Ιδέας», ή οποία κρατούσε αμείωτη τήν ελπίδα τής ανακτήσεως τών απολεσθέντων.
Άπό τή φοβερή ήμερα τής Αλώσεως οί Έλληνες δέν έπαυσαν νά έχουν έδώ καί εκεί εστίες γραμμάτων, άπό δέ του δεκάτου εβδόμου καί κυρίως άπό του δεκάτου ογδόου αιώνος ιδρύονται πολυάριθμα σχολεία. Σχολεία στήν Πελοπόννησο, σχολεία στή Στερεά, σχολεία στήν "Ηπειρο, στή Μακεδονία, στή Θράκη, στά νησιά καί Μικρά Ασία, στή μεγαλόνησο Κρήτη καί στήν άλλη μεγαλόνησο, τήν ταλαιπωρημένη Κύπρο μας. "Ακόμη ιδρύθηκαν σχολεία στό στόμα του κατακτητή, στήν Κωνσταντινούπολη. Ελληνικά σχολεία ιδρύθηκαν καί στή νέα «Μεγάλη Ελλάδα», στίς Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, τή Μολδαβία καί τή Βλαχία. Καί όλα αυτά τά σχολεία εξέπεμπαν τις ήμερες ακτίνες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού στους σκλάβους λαούς τής χερσονήσου του Αίμου.
Ή κατεύθυνση στά σχολεία αυτά είναι πάντοτε πρός τήν αρχαιότητα καί τά ένδοξα ονόματα της πρός τήν αφετηρία του ελληνικού μεγαλείου. Επίσης στρέφεται έν μέρει πρός τό Βυζάντιο, «πρός τούς αείμνηστους ημών αυτοκράτορας», όπως έξεφράσθη μετά σεβασμού ή πρώτη Εθνική Συνέλευση τών Ελλήνων περί τών μεσαιωνικών ημών αυτοκρατόρων. Τά πλοία τών νησιωτών έχουν όλα αρχαία ονόματα καί οί άνθρωποι του λαού δίνουν στά παιδιά τους ονόματα επιφανών αρχαίων Ελλήνων. Οί Δάσκαλοι καί οί μαθητές τής ένδοξου σχολής τών Κυδωνιών μεταβάλλουν σέ αρχαία ελληνικά τά ονόματά τους. Τόσο κυριαρχεί στους Έλληνες ή εθνική ιστορική τους παράδοση, ώστε μερικοί, όπως ό Νικηταράς, τούς τυράννους Τούρκους ονομάζουν Περσιάνους. θυμούνται διαρκώς οί Έλληνες τόν πρώτο επιδρομέα καί τήν κοινή κοιτίδα τής επιδρομής. Άλλ' έχουμε καί τούς Έλληνες του εξωτερικού.
Πολυπληθείς νέοι, άπό τούς οποίους πολλοί κληρικοί, σπουδάζουν κατά τά τέλη του δέκατου όγδοου καί τίς αρχές του δέκατου ένατου αιώνα στήν Ευρώπη. Σπουδάζουν φιλολογία, θεολογία, φιλοσοφία, νομικά, μαθηματικά, φυσικές επιστήμες, ιατρική, ιδίως αυτή, γιατί κατ' ανάγκη ό κατακτητής τή σεβόταν. Καί οί δούλοι παίρνουν άπό τή Δύση, όσα έδωσαν σ' αυτήν οί προγονοί τους, οί πρό τής Αλώσεως καί μετ' αυτήν φυγάδες, οί μεγάλοι εκείνοι φωτιστές τής Ευρώπης καί τής Ρωσίας. Ναί καί τή Ρωσία έξεπολίτισαν οί Έλληνες. Δέν ήσαν μόνο οί νεαροί Έλληνες σπουδαστές πού εκπροσωπούσαν στό εξωτερικό τή δούλη Ελλάδα. Στό Παρίσι δραστηριοποιείται ό Αδαμάντιος Κοραής, ό μέγιστος ίσως Ευρωπαίος φιλόλογος του δέκατου ένατου αιώνα. Χαλκέντερος εθνικός εργάτης, αλληλογραφεί περί τών ελληνικών ζητημάτων καί μέ τούς Προέδρους ακόμη τής Βορείου Αμερικής.
Στή Βιέννη τυπώνονται ελληνικές εφημερίδες καί περιοδικά. Εκεί είχε τό κέντρο του ό Άνθιμος Γαζής, ό όποίος πλήν τής άλλης φιλολογικής καί δημοσιογραφικής του δράσεως εισάγει τόν Καποδίστρια εις τήν Φιλόμουσον «Έταιρείαν», ή οποία ιδρύθηκε τό 1812 μέ σκοπό τή λειτουργία σχολείων στήν Ελλάδα καί τήν αποστολή νέων στήν Ευρώπη γιά σπουδές. Ό Γαζής αργότερα μεταδίδει τήν επαναστατική φλόγα στήν ιδιαίτερη του πατρίδα, τή Θεσσαλία καί ακόμη στά νησιά. Επίσης ό κορυφαίος λόγιος Ηπειρώτης, μέγας διδάσκαλος του Γένους, ό Γεώργιος Γεννάδιος, στρατολογεί καί διδάσκει τούς Ιερολοχίτες στή Μολδοβλαχία. Στή Βιέννη, λίγα χρόνια αργότερα, βρίσκουμε τό Ρήγα, τόν πρωτομάρτυρα τής Ελευθερίας, νά τυπώνει κρυφά τή νύκτα τίς επαναστατικές του προκηρύξεις στό Τυπογραφείο τών Μακεδόνων αδελφών Μαρκιδών Πουλίου.
Τυπογραφεία επίσης μεγάλης εθνικής καί επιστημονικής αποδόσεως, ανήκοντα στους Έλληνες, βρίσκουμε στή Βενετία, στό Λονδίνο καί άλλου. Στήν πνευματική αυτή ανάπλαση του Έθνους πού θυμίζει τήν αναγέννηση τών Κομνηνών καί τών Παλαιολόγων, συντέλεσε τά μέγιστα ή τεράστια ανάπτυξη του ελληνικού εμπορίου, τό όποιο ως μορφή πνευματικής δράσεως ασκούσαν οί Έλληνες. Οί κατακτητές δέν ασχολούνταν μέ τό εμπόριο. Oi Τούρκοι ήσαν βαρείς, φιλήδονοι καί τό πολύ έγίνοντο πειρατές. Οί Έλληνες άπό τά μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα κυριεύουν έμπορικώς τόν Κατακτητή καί ξαπλώνονται πέραν τής Χερσονήσου του Αίμου καί τής Μεσογείου σέ πολλά ευρωπαϊκά κέντρα.
Ή Βιέννη, ή Πέστη, ή Βενετία, ή Τεργέστη, τό Λιβόρνο, ή Μασσαλία, τό Λονδίνο καί άλλες πόλεις τής Δύσεως καί ακόμη πόλεις τής Ρωσίας, όπως ή Μόσχα, ή Όδησσός, ή Νίζνη, τό Λβώφ καί άλλες γνωρίζουν τήν τόλμη καί τή δράση τών ελλήνων έμπορων καί πάγκοινος είναι τών ελλήνων ναυτίλων ή φήμη. Καί οί έμποροι αυτοί γινόμενοι συχνά βαθύπλουτοι, συνήθως ολιγογράμματοι, πλην αναπνέοντας τόν αέρα τής ελληνικής παιδείας, εξελίσσονται στόν τύπο, είδος καθαρώς ελληνικό, του Εθνικού ευεργέτου. Έτσι αναδεικνύονται καί αναδεικνύουν συγχρόνως τήν πατρίδα τους μέ τίς ευεργεσίες οί Ζωσιμάδες, οί Ριζάρηδες, οί Σινάδες, ό Αβέρωφ, ό Βαρβάκης καί άλλοι.
Όλοι αυτοί οί παράγοντες καί ή προετοιμασία πού έδωσαν, ώθησαν τό Έθνος νά αναλάβει ένα τιτάνιο αγώνα, γιά νά αποτινάξει τίς βαριές αλυσίδες του τουρκικού ζυγού, πού βάραιναν έπί 400 χρόνια. Μιά χούφτα Έλληνες, γυμνοί καί κατατρεγμένοι, ήσαν εκείνοι πού τόλμησαν νά υψώσουν τό ανάστημα τους μπροστά σέ μιά πανίσχυρη αυτοκρατορία. Δέν υπολόγισαν, ούτε σκέφτηκαν, κινδύνους, θυσίες, αίματα, θάνατο. Τό όραμα μιάς ελεύθερης Ελλάδος τούς συνάρπασε καί ό πόθος ενός θριάμβου του Σταυρού τούς ξεσήκωσε.
Τετρακόσια χρόνια δουλείας μέσα σ' ένα σκληρό σκοταδισμό, μέσα στήν παγερή αδιαφορία τής Ευρώπης μέ τά ανθελληνικά συνθήματα τών ποικιλώνυμων Μέτερνιχ καί τής πρωτόγονης ιδέας γιά τίς μειονότητες. Μέσα σέ μιά φρικτή αντιδραστική Ευρώπη, δούλεψε, πάλαιψε, μαρτύρησε, μά έζησε ή ελληνική ψυχή καί βρήκε τή δύναμη νά κατακτήσει τή λευτεριά της. Κράτος ελληνικό καί ελεύθερο δέν έγινε σάν αποτέλεσμα τής συμπάθειας τών μεγάλων Δυνάμεων, ούτε άπό άλλους μοιραίους ή καί σταθμισμένους ιστορικούς λόγους, άλλά πραγματοποιήθηκε σάν καρπός του προσωπικού αγώνα τής Φυλής, τής Φυλής πού πίστεψε απόλυτα, πώς πρέπει νά λευτερωθεί μέ κάθε τρόπο καί κάθε θυσία.
Βέβαια «άργε νάρθει εκείνη ή μέρα», γιατί τό δέντρο έπρεπε νά μεγαλώσει, αφού προηγουμένως ποτισθούν οί ρίζες μέ ποταμούς αιμάτων καί ωκεανούς δακρύων. Όποιος όμως ξεκινά γιά μεγάλους σκοπούς, πρέπει νά έχει όπλισθεί γιά τίς μεγάλες θυσίες. Καμμιά μεγάλη κατάκτηση στή ζωή δέν στερεώθηκε καί δέν έμεινε στή διάρκεια του χρόνου, παρά μόνο, όταν θεμελιώθηκε πάνω στή θυσία. Τό κίνημα ενός μικρού λαού, χωρικών, ποιμένων, τεχνιτών καί πραγματευτάδων, ήλθε νά μετρήσει τή δική του απόφαση καί θέληση καί νά τήν αντιτάξει αντίκρυ στήν πάνοπλη εχθρότητα ενός ολόκληρου κόσμου. Ίσως θά έπρεπε νά κριθεί καί νά χαρακτηρισθεί ώς κίνημα εσχάτης αφροσύνης. Βέβαια δέν θά αναλύσουμε, τό πώς έγινε καί πώς επεβλήθη ή εκλογή τής στιγμής, τόσο φανερά αντίθετη πρός όλες τίς εντυπώσεις τής συνέσεως καί του ορθολογισμού.
Ή αλήθεια είναι πώς ή σύνεση της εναντιώθηκε μέ πείσμα, ακόμα καί μέσα στά ίδια τά ελληνικά πλαίσια. Όμως ήταν τόσο απέραντη ή όρμή της, ώστε νά συνεπάρει αμέσως άπό τήν πρώτη ώρα τούς δισταγμούς τών φρονίμων καί τίς άντιλογίες τών σοφών. Καί σπανίως στή ζωή του κόσμου τόσο τέλεια καί τόσο περίλαμπρα βεβαιώθηκε ή ύπέρλογη αλήθεια τής Γραφής: «Αναιρώ τήν σοφίαν τών σοφών καί τήν σύνεσιν τών συνετών αθετήσω». Τά γεγονότα πού έπήγασαν άπό τήν ασύνετη εκείνη καί άσοφη όρμή είναι πλέον ή ιστορία. Κτήμα καί δίδαγμα γιά όσους γνωρίζουν νά κατέχουν καί νά διδάσκονται. Κτήμα καί κάλλος καί λύτρωση καί χαρά γιά τόν κόσμο καί γιά τήν αιωνιότητα.
Έάν κάθε τι πού ξεπερνά καί νικά τή σύνεση καί τόν στενό καί πεπερασμένο ορθολογισμό, ανάγεται μόνο του σέ άλλη τάξη πραγμάτων, γίνεται ύπέρλογο καί υπερφυσικό, γίνεται θαύμα, θαύμα είναι ό αγώνας του '21 πού άρχισε άπό τόν Προύθο, τίς Καλάμες καί τή Βοστίτσα. Τό ύπερφυέστερο θαύμα τής νέας περιόδου τής ελληνικής ιστορίας, πού ακτινοβολεί καί υποβάλλει ίσο θάμβος μέ τά άλλα θαύματα τής τρισχιλιετούς Ιστορίας μας. Ή μεγάλη όμως ελληνική επανάσταση τοϋ 1821, τής οποίας τήν ανάμνηση γιορτάζει πάλι τό έθνος μας, σάν γεγονός ρυθμιστικό τής ιστορικής του πορείας, έχει εντελώς ξεχωριστή σημασία γιά τή σημερινή περίοδο πού διανύουμε.
Γιατί τό κρύφιο πού «φτέρωσε τ' άφτέρωτα» κι' έδωσε ζωή εκεί πού μόνο ό θάνατος φώλευε καί ή σκληρή τυραννία διαφέντευε, δέν ήταν τίποτ' άλλο άπό εκείνο πού σάν αίτημα σιδερένιας πίστεως, μέ τήν έννοια του Χρέους, προβάλλει καί σήμερα στό "Έθνος μας. Ζούμε σέ μιά εποχή ταραγμένη, γεμάτη αντιφάσεις καί ένανχιότητες καί οδύνες. Σέ μιά εποχή πού ενώ ανατιμά καί μεταθέτει τίς άξιες της καί αναθεωρεί καί μεταβάλλει τόν κώδικα τών παραδεδομένων άξιών, μεταθέτει συγχρόνως τίς βάσεις τής ιστορικής ζωής καί τά κέντρα τών πολιτισμών.
Ή καμπή τής ιστορίας πού διανύουμε, όπως κάθε νέα καμπή, υποβάλλει ανησυχίες καί φόβους. Ή Ελλάς πάντοτε πίστευσε καί πιστεύει στή Δικαιοσύνη, τήν Ελευθερία, τήν Αλήθεια καί στό θείο έπί γής προορισμό της. Όσο κι' άν κλονίσθηκαν οί αξίες μέσα στή σημερινή δίνη, υπάρχει ακόμη πίστη.
Ας μή πτοούμεθα λοιπόν αγαπητοί επισκέπται του blog άπό τήν αδικία, τή μοχθηρία, και τήν καταπάτηση τής ανθρώπινης άξιας. Ό πλούτος του πολιτισμού μας άς μάς εμπνέει καί πιστοί στίς παραδόσεις μας κλείνοντας τα αυτιά μας σε κάθε ανθελληνικό σύνθημα και σε κάθε είδους αναλύσεις κάποιων μοιραίων για την Επανάσταση και άς πορευθούμε μέ απόλυτη εμπιστοσύνη στό Θεό και στην Ιστορία του Γένους μας!
Ο καλός και έγκριτος Δημοσιογράφος του Αδέσμευτου Τύπου κ. Φ. Νάκος μας πληροφορεί μέσα από την Εφημερίδα Αδέσμευτος Τύπος 17/2/2011 για κάποιο κείμενο του Μητροπολίτου Αιγιαλείας που εκυκλοφόρησε 16/2/2011 με τίτλο: 
![image_thumb1_thumb1_thumb1_thumb14_t[1]](http://lh3.ggpht.com/_AMzr6GRvgfE/TV4rL9wtphI/AAAAAAAAEuM/5Op5tEuoXY0/s1600-h/image_thumb1_thumb1_thumb1_thumb14_t%5B1%5D%5B4%5D.png "image_thumb1_thumb1_thumb1_thumb14_t[1]")
