14 Φεβρουαρίου, 2011

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΤΟΥ BLOG ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΑΣ ΤΟΥ

_thumb2[11] Αγαπητοί Επισκέπται του blog

Αισθάνομαι σήμερα βαθείαν την υποχρέωσιν όπως από το παρόν Ιστολόγιό μου να εκφράσω τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου σε εσάς όλους που από το 2008 ξεκινήσατε μαζί μου, αυτό το ταξίδι και με παρακολουθείτε ενδυναμώνοντάς με, με την παρουσία σας και τις επισημάνσεις σας.

Ευχαριστίες πολλές οφείλω δε και στον συνεργάτη μου κύριον Α.Τ. για την αγάπη και τον χρόνο που διαθέτει στο διαδύκτιο για την βοήθειά του λόγω πολλών δικών μου υποχρεώσεων.

Τώρα λοιπόν που συμπληρώσαμε τα 20.000 κλικ υποσχόμεθα να συνεχίσουμε με τον ίδιο ζήλο τον αγώνα για την ενημέρωσή σας.

Ευχαριστώ θερμά

Π. ΒΟΙΩΤΟΣ

ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΕΤΕΛΕΣΘΗ Η ΤΕΛΕΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΞΕΝΩΝΑ ΘΕΟΞΕΝΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ

ieronimos- ierarxia ΤΑΜΠΕΛΑ ΞΕΝΩΝΑ

Σε ιδιόκτητο οικόπεδο πίσω από το Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη κατασκευάζει η Εκκλησία της Ελλάδος επταόροφο ξενώνα που θα περιλαμβάνει 20 διαμερίσματα και θα φιλοξενεί 35 άτομα ημερησίως, για τους καρκινοπαθείς και τους συνοδούς τους. Πρόκειται για ένα έργο προϋπολογισμού 1.800.000 ευρώ, τα οποία καλύπτονται όλα από την Διεύθυνση της Οικονομικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας. που θα φέρει την ονομασία «Θεοξενία». Ο ξενώνας θα παρέχει τη δυνατότητα διαμονής στους συνοδούς των καρκινοπαθών καθώς και σε ασθενείς που έρχονται από διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας για βραχεία νοσηλεία.

Η τελετή θεμελίωσης πραγματοποιήθηκε σήμερα 14 Φεβρουαρίου 2011, στο χώρο του οικοπέδου, επί της οδού Ηπείρου 25, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κκ Ιερωνύμου. Μετά την θεμελίωση ο Μακαριώτατος, ανακοίνωσε την ένωση εκκλησιαστικής περιουσίας για τη δημιουργία Ταμείου Κοινωνικής Πρόνοιας. Η Αρχιεπισκοπή και οι Μονές της αποφάσισαν να ενώσουν την περιουσία τους  εξήγησε δε με σαφήνεια, ότι στόχος είναι «τα εισοδήματα απ’ όλα αυτά να πάνε για την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού».

Ελπίζουμε, συνέχισε ο Αρχιεπίσκοπος, να μας επιστρέψουν τα δεσμευμένα εκκλησιαστικά ακίνητα. Σύμφωνα δε με πληροφορίες άφησε να εννοηθεί πως σε διαφορετική περίπτωση η Εκκλησία θα προχωρήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες.

«Η Εκκλησία έμαθε να ζει με τα λίγα» πρόσθεσε ο Αρχιεπίσκοπος. Συνεχίζοντας είπε: «Θα μιλάω εκεί που πρέπει και όταν πρέπει», αναφέρθηκε δε και στην περίπτωση του Ιερού Φωτίου που είχε κατηγορηθεί ως άφωνος σε μια περίοδο ανάλογης ή και χειρότερης κρίσης. Τότε, συνέχισε, ο Άγιος Φώτιος είχε απαντήσει ότι ο Θεός ακούει περισσότερο τους σιγόντες παρά τους φωνάζοντες. «Θα μιλάω εκεί που πρέπει και όταν πρέπει.

Δεν μου λείπει το θάρρος, δεν μπορώ να πω πολλά σαν και εσάς» είπε ο Μακαριώτατος και επισήμανε: «Στη θέση που είμαι έχω ένα προορισμό. Να κρατήσω ενωμένη την Ιεραρχία και τον κοινωνικό ιστό». Δεν θα μιλάω άκριτα χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ. «Αυτό που έχω να σας πω είναι ότι ο καθένας όπου ετάχθη» πρόσθεσε.

Απευθυνόμενος στους πολιτικούς και τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σημείωσε χαρακτηριστικά: «Θέλουμε να συνεργαστούμε αλλά δεν θα ήθελα να καλύψω κανέναν από εσάς». Συνέστησε δε να διαβάσουν τη διατριβή ενός μελετητή από την Θεσσαλονίκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο  «Εκκλησία Πολιτευόμενη» τονίζοντας ότι η καταστροφή αυτού του τόπου υπήρξε γιατί δεν ξεκαθαρίστηκαν οι ρόλοι. Ανέφερε μάλιστα ως παράδειγμα την τραγωδία της Κύπρου.

Παρουσία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης ο Αρχιεπίσκοπος εξέφρασε την ικανοποίησή του για την συνεργασία που έχουν ο κ.Μπουτάρης και ο Μητροπολίτης Άνθιμος. «Χάσαμε πολλές ευκαιρίες γιατί ο καθένας από εμάς έβαλε το εγώ και παραμερίσαμε το εμείς. Είναι ανάγκη να συνεργαστούμε» είπε ο Αρχιεπίσκοπος εννοώντας την συνεργασία Εκκλησίας-Πολιτείας.

Τέλος αναφερόμενος στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης υπενθύμισε ότι γνωρίζονται από τα φοιτητικά τους χρόνια. «Ο καθένας έχει την προσωπικότητα και τα χαρίσματά του» είπε ο Αρχιεπίσκοπος που έκανε λόγο για διαφορετική αντιμετώπιση των θεμάτων.  Καταλήγοντας ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε σε ρήσεις του Ευαγγελίου σχετικές με το χάρισμα λέγοντας ότι δεν πρέπει να το χρησιμοποιούμε ποτέ για τον εαυτό μας, διότι όποιος το κάνει αυτό έχει γίνει αιρετικός».

ΤΕΛΕΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΞΕΝΩΝΑ “ΘΕΟΞΕΝΙΑ” ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ.

ΜΑΚΑΡ. ΙΕΡΩΝ Την τελετή θεμελίωσης του ξενώνα φιλοξενείας συνοδών καρκινοπαθών στη Θεσσαλονίκη που θα κατασκευαστεί εξ ολοκλήρου με έξοδα της Εκκλησίας της Ελλάδος θα πραγματοποιήσει σήμερα Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου και ώρα 11π.μ  ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β’ παρουσία του επιχώριου μητροπολίτη Ανθίμου και των αρχών της πόλεως.

Μετά από Απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, η Εκκλησία της Ελλάδος προβαίνει στην έναρξη των εργασιών κατασκευής σε ιδιόκτητο οικόπεδο, επί της οδού Ηπείρου αρ. 25 όπισθεν του «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟΥ» Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, πολυόροφης οικοδομής, η οποία θα λειτουργήσει ως «ΞΕΝΩΝΑΣ ΣΥΝΟΔΩΝ» καρκινοπαθών συνανθρώπων μας με την ονομασία «ΘΕΟΞΕΝΙΑ».

Το έργο θα κατασκευασθεί εξ ολοκλήρου με δαπάνες της Εκκλησίας της Ελλάδος και είναι προϋπολογισμού 1.800.000,00 ευρώ. Η κατασκευή αυτού του έργου έρχεται να καλύψει την τεράστια ανάγκη εξεύρεσης ενός λειτουργικού και αξιοπρεπούς χώρου, όπου θα μπορούν να διαμένουν οι συνοδοί των καρκινοπαθών καθώς και οι ασθενείς βραχείας νοσηλείας που προσέρχονται στο ίδρυμα από διάφορες πόλεις της Βορείου Ελλάδος.

Η Εκκλησία θα συμβάλει με αυτό το έργο στον περιορισμό της ταλαιπωρίας των πασχόντων και των συνοδών τους.

ΠΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ;

image

Το 1984. σε ανύποπτο δηλαδή χρόνο, έγραφα σε ένα κείμενο μου: Σχετικά με την κατοχή οποιωνδήποτε αγαθών «υπάρχει ένας χριστιανικός κανόνας, που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία. Πρέπει και η απόκτηση τους και η χρήση τους να γίνονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, με τιμιότητα δηλαδή και δικαιοσύνη. Όσα προέρχονται από εκμετάλλευση ή αδικία ή απάτη κάθε μορφής, δεν μπορούν να καταξιωθούν χριστιανικά», (π. Γ.Δ.Μ., Ορθοδοξία και Κοινωνικοπολιτική διακονία, στο: Ορθόδοξη θεώρηση της Κοινωνίας, έκδ. ΜΗΝΥΜΑ, Αθήνα 1986, σ. 40).

Αν η αρχή αυτή αφορά σε κάθε άνθρωπο, πόσο μάλλον πρέπει να βρίσκει την εφαρμογή της στον χώρο του ίδιου του Χριστιανισμού, σχετικά με την εκκλησιαστική (επισκοπική και μοναστηριακή) περιουσία. Όχι ως καπιταλιστική συσσώρευση χρήματος, αλλά ωςγεωκτησία, η περιουσία αυτή, κατά κανόνα, έχει «κατά Θεόν» προέλευση (δωρεές, αφιερώματα των Ίδιων των μοναχών στο μοναστήρι τους, πολιτειακές παροχές κ.τ.ό.). Και αυτό, διότι οι Επισκοπές και τα Μοναστήρια, σε δυσχείμερους μάλιστα καιρούς (παρατεινόμενη δουλεία), προσέφεραν τεράστιο κοινωνικό έργο, πού ο Λαός το εκτιμούσε απεριόριστα. Διότι τα Μοναστήρια ήταν αληθινή κολυμβήθρα πνευματικής και κοινωνικής αναγέννησης.

Γι' αυτό ο βαθύς γνώστης της Ορθοδοξίας, αείμνηστος καθηγητής Στήβεν Ράνσιμαν, έγραφε, ότι ήταν ευλογημένα τα χωριά που κοντά τους είχαν κάποιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια μας αναδείχθηκαν σε αληθινή «κιβωτό του Γένους», σώζοντας και την πίστη του και τον τρόπο ζωής του, τον πολιτισμό του. Γι' αυτό οι Βαυαροί το πρώτο που έκαμαν, μαζί με τα εγχώρια όργανα τους, για την προώθηση του εξευρωπαϊσμού μας, ήταν η διάλυση των μοναστηριών στην πλειοψηφία τους και η διαρπαγή της περιουσίας τους. Ήξεραν ότι στα Μοναστήρια σωζόταν κυριολεκτικά το Έθνος.

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα, με συγκεκριμένη και όχι αβάσιμη αφορμή, για την μοναστηριακή περιουσία, με κυρίαρχη τάση τον λαϊκισμό: Να μοιραστεί η περιουσία τους στον λαό, ακούμε, αλλά δεν διευκρινίζεται ποιος είναι αυτός ο λαός. Δίκαιο, βέβαια, είναι το ερώτημα: Γιατί δεν μοιράζει το Κράτος την περιουσία του στον λαό; Πώς όμως; Έτσι άτακτα και αόριστα; Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο εκκλησιαστικός χώρος παρεχώρησε μέρος της περιουσίας του στο Κράτος για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναγκών. Π.χ. η προσφορά γης στους πρόσφυγες (Βύρωνας, Καισαριανή) ή για την ανέγερση εθνωφελών Ιδρυμάτων. Όλα τα γνωστά και μεγάλα ιδρύματα της Αθήνας κτίσθηκαν σε γη, που παρεχώρησε η Εκκλησία (Πανεπιστήμιο, Ακαδημία, νοσοκομεία).

Στον λαό δεν πηγαίνουν - και δεν ανήκουν - όλα αυτά τα Ιδρύματα; Η συμπεριφορά αυτή του εκκλησιαστικού χώρου συνιστά τρόπο υπάρξεως του εκκλησιαστικού σώματος, που έχει κατοχυρωθεί -και διαιωνίζεται- από τους εν Πνεύματι συνταχθέντες συνοδικούς Κανόνες της Εκκλησίας. Πίστη (Ορθοδοξία) και Κανόνες καθορίζουν και διαφυλάττουν τον τρόπο υπάρξεως του ορθοδόξου πιστού στους αιώνες. Με κάθε συντομία θα παρουσιαστεί η αστασίαστη παράδοση του εκκλησιαστικού σώματος για την χρήση και διάθεση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Θα περιοριστώ σε κάποιους ιερούς κανόνες, που αναφέρονται στην καρδιά του προβληματισμού.

Ο Κανών 28 των Αγίων Αποστόλων ορίζει:

«Πάντων των εκκλησιαστικών πραγμάτων ο Επίσκοπος εχέτω την φροντίδα και διοικείτω αυτά, ως του Θεού εφορώντος. Μη εξείναι δε αυτώ σφετερίζεσθαι τι εξ αυτών, ή συγγενέσιν ιδίοις τα του Θεούχαρίζεσθαι. Ει δε πένητες ειεν, επιχορηγείτω ως πένησιν, αλλά μη προφάσει τούτων τα της Εκκλησίας απεμπολείτω». Κατά την ερμηνεία του μεγαλυτέρου Κανονολόγου μας, αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου (+1809) σε μία ελεύθερη και συντομευμένη χρήση της: «Ο Επίσκοπος έχει την φροντίδα όλων των πραγμάτων της Εκκλησίας, είτε χωραφιών και ακινήτων(απο)κτημάτων, είτε κειμηλίων και κινητών και τα «κυβερνά» (διαχειρίζεται) με φόβο και προσοχή, «στοχαζόμενος ότι έχει τον Θεόν έφορον και εξεταστήν εις την κυβέρνησιν (διαχείριση) αυτών».

Όμως δεν έχει και την άδεια να τα οικειοποιείται και να λέγει, ότι είναι δικό του κάτι από αυτά, ή να τα χαρίζει σε συγγενείς του... Εάν δε οι συγγενείς του αυτοί είναι φτωχοί, ας δίνει και σ' αυτούς, επειδή όμως είναι φτωχοί και όχι ως συγγενείς του. Ας τους ελεεί από την ετήσια συγκομιδή και όχι εξ αιτίας τους να δικαιούται να πωλεί κάποιο από αυτά. Ο Επίσκοπος δηλαδή ή ο Ηγούμενος είναι όχι ιδιοκτήτες, αλλ' απλοί «οικονόμοι» (διαχειριστές) των αγαθών, που ανήκουν στον Θεό και τον Λαό Του!

Το πνεύμα των αγίων Πατέρων μας είναι «να μένουν αναφαίρετα τα κειμήλια και τα κτήματα» των Εκκλησιών και αυτό κατοχυρώνεται από ολόκληρη σειρά Κανόνων και Διατάξεων των Αγίων. Και το ερώτημα είναι: Γιατί; Από τους πρώτους ήδη χριστιανικούς αιώνες ο Επίσκοπος μένει στα πνευματικά, υπάρχει όμως ειδικός κληρικός, ο «οικονόμος», που «οικονομεί» (φροντίζει) τα εκκλησιαστικά πράγματα και κτήματα, «ίνα μη διασκορπίζωνται και κακώς εξοδεύω-νται», χάνονται δηλαδή. Η Σύνοδος μάλιστα έχει την ευθύνη να ελέγχει και τιμωρεί τον Επίσκοπο, που αμελεί, φθάνοντας μέχρι την έκπτωση του από τον επισκοπικό θρόνο. Τα Ίδια ισχύουν και για τον Ηγούμενο, που κακώς διαχειρίζεται την μοναστηριακή περιουσία.

Αυτά διαλευκαίνονται ακόμη περισσότερο από άλλους ιερούς Κανόνες, όπως λ.χ. ο 12ος της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (787), που προσθέτει και άλλα ενδιαφέροντα: Όποιος δηλ. Επίσκοπος ή Ηγούμενος μοναστηριού δώσει κτήματα εκκλησιαστικά σε άρχοντες «ή με πωλησίαν ή με αλλαξίαν» (ανταλλαγή!!!), να ακυρώνεται η πράξη και τα πράγματα να επιστρέφονται στην Επισκοπή ή το Μοναστήρι. Αν δε τυχόν -παρατηρεί ο άγιος Νικόδημος- ο Αρχιερεύς ή ο Ηγούμενος προφασίζονται, ότι το χωράφι δεν δίνει εισόδημα ή κέρδος, αλλά μάλλον ζημία, ας το πουλούν, όχι σε άρχοντες και δυνάστες, αλλά σε κληρικούς ή γεωργούς, ανθρώπους δηλαδή «ταπεινούς και ευτελείς».

Το γιατί το εξηγεί ο Ίδιος Πατέρας: Τα πράγματα αυτά έχουν αφιερωθεί στον Θεόν και είναι «ιερά» και «πτωχικά». Προορίζονται δηλαδή για την κάλυψη των αναγκών των φτωχών. Δεν προορίζονται για άρχοντες, λοιπόν, ισχυρούς, που θα τα προσθέσουν στην δική τους περιουσία. Αν τα πάρουν όμως φτωχοί, τότε μπορεί να τα ξαναγοράσει από αυτούς η Εκκλησία, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με τους πλούσιους. Δεν πρέπει «να αποξενώνονται» τα πράγματα από τον φυσικό τους χώρο, για να μπορούν να διατίθενται και πάλι για την κάλυψη των αναγκών άλλων φτωχών και εμπερίστατων.

Το πνεύμα της Ορθοδοξίας είναι, ότι η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία ΠΡΕΠΕΙ να μένει στην Επισκοπή ή το Μοναστήρι, διότι τότε είναι πραγματικά «λαϊκή», ανήκει στον λαό. Όταν το ιδιοποιηθεί κάποιος, και μάλιστα «άρχοντας», δηλαδή ισχυρός, παύουν να ανήκουν στον λαό και γίνονται δική του ιδιοκτησία. Αυτό πρέπει να ισχύει και σήμερα. Τα μοναστηριακά κτήματα μπορούν να εκχωρούνται για κάποια χρόνια σε φτωχούς γεωργούς, για να τα καλλιεργούν και να διαθρέφουν την οικογένεια τους. Να μην χαριστούν όμως, διότι, όπως έχει συμβεί, οι γεωργοί θα τα πουλήσουν και τα χωράφια θα χαθούν.

Μετά να επιστρέφονται πάλι εκεί, όπου ανήκουν, για την συμπαράσταση και σε άλλους. Μέσα σ' αυτό το πνευματικό και φιλάνθρωπο κλίμα μπορεί να κινηθεί η διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Διαβάζω συχνά, ότι κάποιοι περιμένουν τον «χωρισμό» Εκκλησίας-Πολιτείας, για να βρουν «νόμιμους» τρόπους διαρπαγής της εκκλησιαστικής περιουσίας, στο πνεύμα των Βαυαρών και των μετά τον Καποδίστρια (ήθελε την αξιοποίηση της) κρατικών ηγετών. Ξεχνούν όμως, ότι κατά το Σύνταγμα (άρθρο ιγ) προστατεύεται η ιδιοκτησία. Γιατί λοιπόν να μην επικαλεσθεί το Σύνταγμα και ο εκκλησιαστικός χώρος; Μήπως δεν δικαιώθηκαν οι Μονές, που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όταν ζημιώθηκαν περιουσιακά επί Ανδρέα Παπανδρέου - Αντώνη Τρίτση (1987)10 «χωρισμός» θα είναι μόνιμος πονοκέφαλος για την Πολιτεία! Ο διοικητικός χωρισμός υπάρχει (ν. 590/1977. ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας μας).

Ο «χωρισμός», ως αποσύνδεση της Ορθοδοξίας από την ζωή του Έθνους -αυτόν στην ουσία θέλουν- θα είναι αδύνατος, διότι δεν θα λείπει ποτέ «η μαγιά» του Μακρυγιάννη, άρα ματαιοπονούν. Και κάτι άλλο, μια και ο λόγος για διαχείριση περιουσιακών στοιχείων. Σε κάθε Μητρόπολη υπάρχει το «Μητροπολιτικό Συμβούλιο», που αποφασίζει γι' αυτά. Σ' αυτό μετέχουν ex officio και δύο κρατικοί υπάλληλοι (ανώτεροι): ένας δικαστικός και ένας οικονομικός. Αν συμβεί, λοιπόν, ποτέ κάποια ατασθαλία, σημαίνει ότι και αυτοί συγκατένευσαν.

Ας το ξέρουμε, λοιπόν, όταν αναζητούμε ενόχους. Παπάδες και Ηγούμενοι μπορούν να «παραπλανήσουν» κρατικούς παράγοντες, όταν οι τελευταίοι στοχεύουν σε κάποιο δικό τους συμφέρον.

π. Γεώργιος Μεταλληνός

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

image_thumb1_thumb1_thumb1_thumb14_t[2]

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος Αυξέντιος. Έζησε κατά τα έτη 408-450 επί βασιλέως Θεοδοσίου του Μικρού. Καταγόταν από την Ανατολή και ήταν σχολάριος το αξίωμα. Έγι­νε μοναχός στο όρος, το οποίον ευρίσκετο απέναντι της μικράς νήσου Οξείας πλησίον της Χάλκης. Ήταν σεβαστός από όλους δια τα προτερήματα του, ήταν καρτερικός στην πίστι. Έλαβε μέρος στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο εξ αιτίας της αιρέσεως των Νεστορίου και Ευτυχούς και απέθανεν την 14 Φεβρουαρίου.

2) Ο άγιος Μάρων. Έζησεν όλη την ζωή του άνευ στέγης στην κορυφή κά­ποιου όρους της Αντιοχείας προσευχόμενος. Έκτισε Ασκητήρια και Μοναστή­ρια πολλά και εθεράπευε όχι μόνον τα σώματα αλλά και τις ψυχές.

3) Ο άγιος Αβράμης, ο οποίος έζησε επί Θεοδοσίου του Μεγάλου και διε-κρίθη δια την πίστι την εγκράτεια και τα φιλανθρωπικά του έργα σαν μοναχός σαν ιερεύς και σαν επίσκοπος.

4) Ο άγ. νεομάρτυρας Νικόλαος. Γεννήθηκε στο χωρίον Ψάρι Κορινθίας. Υπέστη βασανιστήρια και απεκεφαλίσθηκε στην Κωνσταντινούπολι το έτος 1554.

5) Ο άγιος Δαμιανός. Καταγόταν από την Αράχωβα Ευρυτανίας, νέος έγινε μοναχός και συνελλήφθη από τους Τούρκους και μετά πολλά βάσανα εκρεμά-σθη και μετά τον έρριξαν στη φωτιά.

6) Ο άγιος Φιλίμων, επίσκοπος Γάζης.

7) Ο άγιος Γεώργιος από τη Μυτιλήνη, μαρτύρησε το 1693.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1821 ο Καϊμακάμης της Πελοποννήσου συλ­λαμβάνει δια δόλου και κλείνεται στις φυλακές Τριπόλεως τους προκρίτους Πελοποννήσου. Μεταξύ των εγκλείστων ήσαν οι επίσκοποι Ανδρούσης Ιωσήφ, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Κορίνθου Κύριλλος, Δημητσάνης Φιλόθεος.

Το 1826 το Μεσολόγγιον δέχεται συνεχώς εχθρικές βόμβες.

Το 1913 στο μέτωπο της Ηπείρου συνεχίζεται η προπαρασκευή πυροβολι­κού εναντίον των θέσεων του Μπιζανίου.

Το 1920 σ' ολόκληρο το μέτωπο των εμπολέμων Ελλήνων και Τούρκων επι­κρατεί ηρεμία.

Το 1921 ο ελληνικός στρατός ετοιμάζεται στη Μ. Ασία δια νέες μάχες.

Το 1922 σ' ολόκληρο το μετώπο στη Μ. Ασία επικρατεί ηρεμία.

Το 1941 στο μέτωπο της Αλβανίας οι ιταλικές δυνάμεις προσπαθούν να α­νακαταλάβουν δια σφοδρών επιθέσεων εναντίον των Ελλήνων το ύψωμα Μα-ριτσά. Η ιταλική αεροπορία εβομβάρδισε την Κρήτη.

Ενισχυσε Και συ Το Εργο

Της Ιερας Αρχιεπισκοπης Αθηνων

Μεσω Της -Ate Bank -

clip_image0014

Η ως άνω διαφήμιση της Ι.Α.Α.

αναρτάται δωρεάν από το Ιστολόγιό μας.