12 Απριλίου, 2011

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ

image

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑΣ

ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑΣ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΣ

Ας μιλήσουμε για... κατασκόπους. Όταν μιλάμε για δαύτους στο ποδόσφαιρο -στο μπάσκετ, στο χάντμπολ, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα-, τότε ανατρέχουμε σε ιστορίες κατασκοπίας και αντικατασκοπίας, λίγο πριν από τους πολέμους, τους... κανονικούς πολέμους! Υπερβολή; Φυσικά. Ψέματα; Ποτέ! Μήπως, όμως, ο σύγχρονος αθλητισμός δεν είναι ένας πόλεμος; Για το χρήμα, βεβαίως, βεβαίως. Όπως οι κανονικοί πόλεμοι γίνονται με κοινό παρονομαστή το χρήμα, έτσι και στον αθλητισμό.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στις δεκαετίες του '60, του 70 και μέχρι τα μέσα αυτής του '80, οι προπονήσεις των ομάδων, σε κάθε άθλημα, ήταν ανοιχτές. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ κ.λπ., όταν σήμαινε απόγευμα, καβαλούσαν την αστική συγκοινωνία και... «πάμε για την προπόνηση»!

Έμπαιναν στο γήπεδο, καθόντουσαν στην κερκίδα κι έβλεπαν τους παίκτες να εκτελούν ασκήσεις, να παίζουν στο οικογενειακό «διπλό», και μετά να κάνουν ασκήσεις τακτικής. Ρομαντικά πράγματα, άλλες εποχές. Η προπόνηση εκείνες τις δεκαετίες είχε ένα ιδιαίτερο χρώμα. «Πορτοκαλάδα, πασατέμπο, τσιπς», ακουγόταν στεντόρεια η φωνή του πραματευτή.

Μέσα της δεκαετίας του '80, όμως, οι ομάδες πήραν σκληρές αποφάσεις. Απαγορεύονται οι θεατές στις προπονήσεις. Γιατί; Διότι διεισδύουν οι... «κατάσκοποι». Τι είναι οι «κατάσκοποι»; Είναι κάποιοι άνθρωποι που παρακολουθούν την προπόνηση, καταγράφουν ό,τι γίνεται ή δεν γίνεται και μεταφέρουν και την παραμικρή λεπτομέρεια στον προπονητή της ομάδας τους για το τι συμβαίνει «απέναντι».

Όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, ο κάθε προπονητής πληρώνει όσα όσα για να μάθει τι ακριβώς «παίζεται» στην ομάδα που θ' αντιμετωπίσει στην επόμενη αγωνιστική. Διότι η γνώση είναι δύναμη. Επί των ημερών μας, το θέμα της κατασκοπίας και της αντικατασκοπίας πάει σύννεφο. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στον αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα με τον Παναθηναϊκό, στο δρόμο για το Final Four.

Όταν στο δεύτερο παιχνίδι οι παίκτες του Παναθηναϊκού μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, δούλεψε αμέσως η «πράσινη αντικατασκοπία». Κάποιοι είδαν ότι στον ουρανό του «Παλάου Μπλαουγκράνα», του κλειστού γηπέδου της Μπαρτσελόνα, υπήρχε μια κάμερα καλυμμένη με... πετσέτα. Ρώτησαν: «Τι είναι αυτή η κάμερα;». Τους απάντησαν οι Καταλανοί:

«Είναι κάμερα ασφαλείας!». Μα, κάμερα ασφαλείας στο άδειο γήπεδο; Ήταν προφανές ότι οι Καταλανοί ήθελαν να γνωρίζουν τι ετοιμάζει ο Ομπράντοβιτς για το δεύτερο παιχνίδι, το οποίο και κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Αφού η πετσέτα κάλυψε πλήρως την κάμερα, οι Καταλανοί δεν έμαθαν ποτέ τα σχέδια του προπονητή του Παναθηναϊκού κι έχασαν.

Τέτοιες ιστορίες ο κάθε αθλητής έχει να διηγηθεί πολλές. Στο Champions League, ας πούμε, η UEFA υποχρεώνει τις φιλοξενούμενες ομάδες να προπονηθούν στο γήπεδο που θα πραγματοποιηθεί ο αγώνας την επόμενη ημέρα. Επιτρέπεται στους δημοσιογράφους να παρακολουθούν μόνο το πρώτο τέταρτο και μετά τους βγάζουν έξω. Οι προπονητές δεν θέλουν να βγει στον Τύπο, άρα και στον αντίπαλο προπονητή, το μυστικό τους, πώς θα παίξουν δηλαδή.

Ναι, αλλά το ζήτημα είναι πως κάποιοι, όχι δημοσιογράφοι, αλλά άνθρωποι της γηπεδούχου ομάδας, κρύβονται σε διάφορα σημεία του γηπέδου και βιντεοσκοπούν την τελευταία προπόνηση πριν από το ματς. Αυτό γινόταν πάντοτε. Όπως σχεδόν πάντοτε οι προπονητές δεν περιμένουν την τελευταία προπόνηση για να καταστρώσουν σχέδια. Το κάνουν εκεί που είναι ασφαλείς, στο δικό τους γήπεδο. Γιατί; Επειδή ξέρουν ότι όλο και κάποιος... κατάσκοπος θα είναι στην κερκίδα για να τραβάει βίντεο.

Γιατί, όμως, οι προπονητές θέλουν να γνωρίζουν τα σχέδια των αντιπάλων τους σήμερα και δεν έκαναν το ίδιο χτες; Για τον απλούστατο λόγο ότι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, σήμερα, αλλά και όλα τα ομαδικά αθλήματα, όπου υπάρχει σωματική επαφή, στηρίζονται στον αυτοματισμό. Σε ποσοστό 67%, σύμφωνα με τις μετρήσεις που έκανε ο μεγάλος σκόρερ του Μουντιάλ του '58 Ζιστ Φοντέν, παίζει ρόλο ο αυτοματισμός. Παλιότερα δεν συνέβαινε αυτό. Τότε υπήρχε περισσότερη ελευθερία αυτοσχεδιασμού στους παίκτες. Σήμερα υπάρχει... προκάτ κίνηση.

Ο μπακ θα δώσει στον αμυντικό χαφ, αυτός θα την αλλάξει με τον σέντερ φορ, θα τρέξει δεξιά ο δεξιός χαφ και θα του γίνει μεταβίβαση. Όλα προσχεδιασμένα, δηλαδή. Άρα, ο κατάσκοπος είναι απαραίτητος, καθότι, αν αλλάξει κάτι στον αυτοματισμό, τότε αλλάζει και ο τρόπος άμυνας. Είπαμε, η γνώση είναι δύναμη. Μερικές φορές, όμως, συμβαίνουν και ευτράπελα. Ας πούμε, σ' ένα ματς μεταξύ Ολυμπιακού και Ηρακλή, στους επίσημους ήταν και ο προπονητής της Άντερλεχτ, την οποία θ' αντιμετώπιζε ο Ολυμπιακός αμέσως μετά για το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο αείμνηστος προπονητής Λάκης Πετρόπουλος ήθελε να μπερδέψει τον κατάσκοπο. Τι έκανε; Αλλαξε τα νούμερα στις φανέλες των παικτών! Ερασιτεχνική αντικατασκοπία στην κατασκοπία. Ο Ολυμπιακός έχασε με σκορ 5-1 στις Βρυξέλλες, μετά υποδέχτηκε την Άντερλεχτ στην Πάτρα, όπου νίκησε με 3-0, με τη γνωστή ιστορία τρέλας: Ο Ούγγρος διαιτητής Παλοτάι δεν πήρε το χρυσό ρολόι «δώρο» και δεν έδωσε δύο πέναλτι στον Ολυμπιακό, ενώ ακύρωσε και κανονικό γκολ...

Πώς ο Δομάζος γκρεμίζει το μύθο του

«Εσύ, Γιάννη, δεν ξέρεις από μπάλα... Γιατί μιλάς;». Με το αδιάσειστο όσο και... ακατάληπτο αυτό «επιχείρημα», μία από τις ποδοσφαιρικές «δόξες» του Παναθηναϊκού, ο Μίμης Δομάζος, και φρέσκο μέλος στο Δ.Σ. της ΠΑΕ, απάντησε στις απόψεις του μεγαλομετόχου Γιάννη Βαρδινογιάννη!

Κάποτε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, μιλώντας για έναν ανερχόμενο - ελέω και των ΜΜΕ - εκείνη την εποχή πολιτικό, είχε πει σε συνεργάτες του το αμίμητο: «Αυτός είναι σαν τη μαϊμού. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει, τόσο θα φαίνεται ο πισινός του»!

Φοβάμαι ότι η... δηλητηριώδης ρήση του Καραμανλή μπορεί να ισχύσει και για τον ανερχόμενο στα διοικητικά πάλαι ποτέ κορυφαίο ποδοσφαιριστή. Διότι η λογική του συμπαθούς Μίμη εμπεριέχει το εξής παράλογο: Για να έχει βαρύτητα η άποψη του κ. Βαρδινογιάννη, θα πρέπει αυτός να ξέρει -κατά την άποψη του κ. Δομάζου - να περνάει την μπάλα με «ποδιά» κάτω από τα πόδια του κ. Πολέμη ή του κ. Βγενόπουλου, όποτε αυτός θα παρίσταται στα Δ.Σ. της ΠΑΕ!

Από την άλλη πλευρά, θα συμβούλευα τον Μίμη -έστω κι αν είναι πιο μεγάλος σε ηλικία από μένα- να σέβεται ανθρώπους που, ως επιχειρηματίες, έχουν επιτύχει εκεί που ο ίδιος, ως επιχειρηματίας κι αυτός, δεν φαίνεται να πέτυχε και πολλά πράγματα. Επιπλέον, τέτοιες απόψεις κάνουν πολύ κακό και στον Παναθηναϊκό - δεδομένης της προσφοράς στο Σύλλογο της συγκεκριμένης οικογένειας- αλλά και στο κύρος του ίδιου του Δομάζου, ο οποίος φαίνεται να καθοδηγείται από τον απόντα κ. Βγενόπουλο.

Άλλωστε, κατά τη... «δομάζεια» λογική -να μιλά για ποδόσφαιρο μόνο αυτός που ξέρει να κάνει «τακουνάκια» και να δίνει «φάλτσα» στην μπάλα-, δεν θα έπρεπε και κανείς να ψηφίζει, εφόσον δεν θα περνούσε προηγουμένως εξετάσεις με ερωτήσεις για το τι αντιπροσωπεύει κάθε άρθρο του Συντάγματος, τι λέει ο Κανονισμός της Βουλής για τις Εξεταστικές Επιτροπές και πώς λειτουργεί γενικώς το πολίτευμα. Άλλωστε, είδαμε και τις ικανότητες, ως μάνατζερ, του εξαίρετου ποδοσφαιριστή Ντέμη...

Μου έλεγε κάποτε φίλος δημοσιογράφος, που είχε εκπαιδευτεί επαγγελματικά στο μεγάλο σχολείο της Ελένης Βλάχου, ότι, όταν εκείνη άρχισε να μεγαλώνει σε ηλικία, του είχε πει πως ένα από τα μεγάλα μυστικά της ζωής είναι «να ξέρεις να γερνάς», θα συμβούλευα να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη συμβουλή ο μεγάλος ποδοσφαιριστής αλλά μικρός, ως προς τις αντιδράσεις του, άνθρωπος Μίμης Δομάζος. Επανερχόμενος, δε, στον Καραμανλή τον πρε-σβύτερο, θα συμβούλευα τον Μίμη να ακολουθούσε το δικό του παράδειγμα:

Ήξερε να διατηρεί το μύθο του αριστοτεχνικά. Γι' αυτό και πέθανε ως μυθικός σύγχρονος πολιτικός. Δεν θα ήθελε και ο Δομάζος να τον θυμόμαστε για την ποδοσφαιρική του ευφυΐα, παρά για τις αστόχαστες δηλώσεις και ενέργειες του, που καταρρίπτουν το μύθο, που, είμαι σίγουρος, θα ήθελε να διατηρήσει γύρω από το όνομα του;...

Δεν υπάρχουν σχόλια: