ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ.

 Τή Άγία καί Μεγάλη Τρίτη

τής τών δέκα παρθένων παραβολής

μνείαν ποιούμεθα.

Κάθε χρόνο, τό βράδυ τής Μ. Τρίτης, συρρέει στους Ναούς ό θρησκευόμενος ορθόδοξος ελληνικός λαός καί μέ ιδιαίτερη συγκίνηση περιμένει στό τέλος τής Ακολουθίας νά ακούσει σέ ποικίλες κατά ναούς μουσικές διασκευές, τό ποιητικό αριστούργημα τής υμνολογίας τής Εκκλησίας μας, τό περίφημο τροπάριο τής Κασσιανής. Ή φωνή τής Κασσιανής νίκησε τό χρόνο καί φτάνει ώς τίς ήμερες μας κάθε βράδυ τής Μ. Τρίτης, πάντα βαθιά καί τόσο ανθρώπινη καί τόσο καινούργια καί ανεπανάληπτη. Είναι ή μεγάλη ποιήτρια του Βυζαντίου μέ τό σπάνιο ποιητικό ταλέντο πού έζησε τόν 9ο αιώνα, στήν εποχή τής βασιλείας του Θεόφιλου.

Έζησε σέ περίοδο αναγεννήσεως τών θεολογικών καί κλασσικών γραμμάτων στό Βυζάντιο. Γεγονός είναι ότι στήν Εκκλησία μας δέν αναδείχθηκαν μόνο άνδρες σπουδαίοι υμνογράφοι, άλλά καί γυναίκες. Ό μεγάλος βυζαντινολόγος Κρουμπάχερ επαινώντας τήν πνευματική αξία τής Κασσιανής αποφαίνεται ότι «υπήρξε αξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια, ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, γιά τή λογοτεχνική της θέση καί γιά τή συμβολή της στά ελληνικά γράμματα».

Ό ύμνος τής Κασσιανής τήν Μ. Τρίτη αναφέρεται στήν αμαρτωλή γυναίκα πού, όταν έμαθε ότι ό Κύριος βρισκόταν στήν οικία τού Φαρισαίου, προσήλθε μέ συντριβή καρδίας. Μέ τά αμαρτωλά της χέρια παίρνει βάζο μέ πολύτιμο μύρο καί αλείφει μέ δάκρυα καί στεναγμούς τά πόδια του Ιησού, σάν προσφορά πρό του ενταφιασμού του. Μπροστά στό Λυτρωτή Χριστό αισθάνεται τό ρύπο τής ψυχής της καί κράζει: «Αλίμονο σέ μένα τή δυστυχισμένη, ολόγυρα μου υπάρχει μία ατέλειωτη νύχτα τής ακολασίας καί τό πάθος τής αμαρτίας μέ κάνει νά έχω μέσα μου τόσο σκοτάδι, ώστε ή ζωή μου νά μοιάζει μέ σκοτεινή νύχτα χωρίς φεγγάρι. Δέξου τά δάκρυα μου πού αστείρευτα τρέχουν σάν βρύσες στά μάγουλα μου. Έσύ πού έχεις τή δύναμη νά βγάζεις νερό άπό τή θάλασσα καί νά τό ανεβάζεις στους ουρανούς.

Σκύψε νά ακούσεις τούς βαριαναστεναγμούς τής τραυματισμένης αμαρτωλής καρδιάς μου, έσύ πού άφησες τούς ουρανούς καί τή δόξα σου καί ήλθες στή γή μέ μορφή άνθρωπου ανάμεσα μας. Νά καταφιλήσω τά άχραντα σου πόδια καί νά τά βρέξω μέ τά άφθονα δάκρυα μου καί νά τά σκουπίσω μέ τά ξέπλεγα μαλλιά τής κεφαλής μου, γιά νά σβηστούν τά μεγάλα κρίματά μου. Νά καταφιλήσω αυτά τά πόδια πού κάποτε, ένα δειλινό στόν Παράδεισο, όταν ή Εύα άκουσε τά βήματα τους καί ένιωσε μέσα της τόν κρότο πού προξένησε ό θείος βηματισμός σου, άπό ντροπή, φόβο καί ένοχη κρύφτηκε.

Ποιος μπορεί νά μετρήσει τό πλήθος τών αμαρτιών μου καί ποιος μπορεί νά μετρήσει τήν απεραντοσύνη τής δικαιοκρισίας σου καί τήν άβυσσο τών θείων βουλών σου; Παρακαλώ σε ταπεινωμένη νά μή μέ παραβλέψεις καί νά χαρίσεις καί σέ μένα τό αμέτρητο σον έλεος». Μέσα σ' αυτούς τούς ωραιότατους λυρικούς στίχους πού σάν μύρο ανυψώνονται σέ προσευχή ικεσίας, αντιπαραβάλλεται τό ανθρώπινο πάθος μέ τήν ευσπλαχνία καί τήν ηθική ωραιότητα καί τελειότητα του Θεού. Ή γυναίκα, σύμβολο κάθε ανθρώπινης ψυχής πού βυθίστηκε καί κλυδωνίστηκε μέσα στό πάθος γιά τήν κατάκτηση τής ομορφιάς τής ζωής, έρχεται σέ μία στιγμή πού αισθάνεται μέσα της τήν πληρότητα τής θεότητας.«Κύριε, ή έν πολλαίς άμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, τήν σήν αίσθομένη θεότητα, μύρα σοι κομίζει».

Μπροστά σ' αυτό τό άπειρο κάλλος τής θεότητας βυθίζεται καί χάνεται καί δέ μένει τίποτε γύρω της, παρά μονάχα τό αξεπέραστο σκοτάδι τής νύχτας πού καμμιά σεληνιακή αχτίδα δέ φωτίζει. Όταν φτάσει όμως ό άνθρωπος σ' αυτό τό πέσιμο πού πιό βαθύτερο δέν είναι άλλο, τότε γεννιέται μέσα στήν καρδιά ή επιθυμία τής έξιλεώσεως καί ή ανάγκη τής λυτρώσεως. Ικεσία πού γίνεται πόνος ανέκφραστος, οιμωγή πού εγγίζει τόν απερίφραστο θρήνο, πάθος υπεράνθρωπο γιά επιστροφή. Ή ψυχή de profundis κράζει στό Θεό της πού μονάχα αυτός τήν ώρα τούτη τής έσχατης άπογνώσεως μπορεί νά τήν ακούσει.

Μέσα σ' αυτή τή βύθιση του εαυτού μας στό θεϊκό μεγαλείο βρίσκουμε διέξοδο στό αναπάντητο ερωτηματικό του προορισμού μας πού τόσο βαραίνει τή στοχαστική μας σκέψη. Πανάρχαια ή αναζήτηση γιά λύση στό πρόβλημα. Δαιδαλώδη τά μονοπάτα τής σκέψεως. Ακόμη καί τής αρχαίας ελληνικής σκέψεως, όπως φαίνεται στίς τραγωδίες.

Τό χριστιανικό όμως κήρυγμα γιά προσωπικό Θεό τής αγάπης βοηθάει τόν άνθρωπο ν' ανέβει, αφού κατεβαίνει άπό άκρα συγκατάβαση ό Θεός. Σ' αυτό τό συναπάντημα, ανάμεσα στήν ανθρώπινη αδυναμία καί στή θεϊκή δύναμη, συντελείται τό μυστήριο τής έξιλεώσεως. Γίνεται ή ανακαίνιση καί ή αναγέννηση του άνθρωπου. Όντως τό Τροπάριο τής Κασσιανής αποτελεί τό αποκορύφωμα τής μεγαλοπρεπούς καί συγκινητικής υμνολογίας Της Μεγάλης Εβδομάδος.

Οί ύμνοι τής Εκκλησίας μας είναι τραγούδια, μά όχι γιά διασκέδαση, άλλά τραγούδια του Θεού γιά προσευχή καί λατρεία. Γιά ψυχική ανάταση. Καί ή Μεγάλη Εβδομάδα μέ τόν ύμνολογικό της πλούτο αυτή τήν ψυχική ανάταση επιδιώκει, μία εσωτερική ανακαίνιση. Μία προσωπική ανάσταση. Ή κατάνυξη πού θά αισθανθούμε άπό τήν παρακολούθηση τών ιερών Ακολουθιών τής Μεγάλης Εβδομάδος, άς γίνει γιά όλους μας ένα πνευματικό βάπτισμα γιά μία καινούργια ζωή «έν καθαρότητι».

Της Ιεράς Ακολουθίας του Νυμφίου θα προστεί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμος στον Ιερό Ναό Αγίου Θωμά Αμπελοκήπων ( ΓΟΥΔΗ ) στις 7.00 μ.μ