21 Απριλίου, 2011

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ.

9Τή Άγία καί Μεγάλη Πέμπτη

εορτάζομεν τόν Ιερόν Νιπτήρα,

τόν Μυστικόν Δείπνον,

τήν υπερφυά προσευχήν

καί τήν Προδοσίαν.

Τ ε τ έ λ ε σ τ α ι

Τετέλεσται!... Λέξις γεμάτη γενναιότητα καί μεγαλείον, τό όποιον συνεκίνησε τόσον βαθέως «τόν έκατόνταρχον καί τούς μετ' αυτού τηρούντες τόν Ιησούν...» ώστε νά αναφωνήσουν: «αληθώς θεού Υιός ην ούτος» (Ματθ. κζ', 54. Μάρκ. ιε', 39-41. Λουκ. κγ', 44-49).

Τετέλεσται! .. Λέξις θριάμβου καί ιαχή νίκης! Λέξις ή πιο περιεκτική, άπό όσας ελέχθησαν, διότι περιέχει τήν σωτηρίαν όλου του κόσμου μέσα εις τό βαθύ νόημα της, μίαν σωτηρίαν όλοκληρωμένην, ή οποία επετεύχθη διά τής προσφοράς τού Χριστού, «ως διά Πνεύματος αιωνίου εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω θεώ» (Έβρ. θ' 14) καί διά τής οποίας ό Ιησούς έπλήρωσε τά λύτρα καί ή ελευθερία του ανθρώπου έξησφαλίσθη, διότι ίκανοποιήθη, δι' αυτής, ή θεία δικαιοσύνη.

Τετέλεσται!... Τό χειρόγραφον τής καταδίκης έσχίσθη. Ή συμφιλίωσις του αμαρτωλού μέ τόν θεόν, υπεγράφη μέ τό πολύτιμον αίμα του θείου Αμνού. Του λοιπού οί λυτρωμένοι ημπορούν νά ψάλλουν μέ άγαλλίασιν πρός Εκείνον, ό όποιος έσφάγη καί τούς έξηγόρασε καί τούς έπλυνε τά ιμάτια μέσα εις τό αίμα του, ότι: «έξηγόρασας ημάς, Κύριε, έκ τής κατάρας του Νόμου τω τιμίω σου αίματι - Τω σταυρώ προσηλωθείς καί τη λόγχη κεντηθείς, τήν άθανασίαν έπήγασας άνθρώποις, Σωτήρ ημών, δόξα σοι».

Τετέλεσται!... φωνεί ό Ιησούς καί κλείνει τούς οφθαλμούς του μέ παραδείσιον φαιδρότητα εις τήν καρδίαν, ότι έτέλεσε τό μυστήριον τής άπολυτρώσεως. Εγινεν ό άναμάρτητος ούτος αμαρτία καί κατάρα δι' ημάς καί έμωλωπίσθη, διά νά ίατρευθώμεν ημείς μέ τούς μώλωπας τούς ιδικούς του.

Αυτός «έν πληγή ων., ήτιμάσθη...τάς αμαρτίας ημών, φέρει καί περί ημών όδυνάται... Αυτός έτραυματίσθη διά τάς αμαρτίας ημών καί μεμαλάκισται, διά τάς ανομίας ημών καί τω μώλωπι αυτού ημείς ίάθημεν» (Ήσ. νγ', 3-7).

Τετέλεσται!... λέγει ό Ιησούς καί αμέσως κλίνας τήν κεφαλήν, παρέδωσε τό πνεύμα του εις τόν Ούράνιον Πατέρα του (Λουκ. κγ', 46).

Ο πόθος της εξουσίας τελικά αγγίζει όλους τους ανθρώπους. Οι ανθρώπινες σχέσεις, όσο ιδανικά κι αν λειτουργούν, προϋποθέτουν ή υποκρύπτουν μορφές εξουσίας. Η Ψυχολογία μιλά για την έμφυτη τάση του ανθρώπου για διάκριση και δύναμη, που εκδηλώνεται μέσα από τις σχέσεις ιεραρχίας. Χωρίς εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία, καθώς η αναρχία αποτελεί μία ουτοπική κατάσταση, μια και ο άνθρωπος δεν μπορεί να λειτουργήσει με αποκλειστικό του γνώμονα την αγάπη.

Η Εκκλησία την Μεγάλη Πέμπτη προβάλλει μια διαφορετική εικόνα εξουσίας. Ο Χριστός, λίγο πριν παραδώσει στους μαθητές Του την παρακαταθήκη του Σώματος και του Αίματος Του στον Μυστικό Δείπνο, πλένει τα πόδια τους. Αρνείται, όπως χαρακτηριστικά λέει, την στάση των αρχόντων των λαών, που λειτουργούν ως εξουσιαστές. Μιλά για την αγάπη και την διακονία ως το πραγματικό νόημα της εξουσίας. Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, οφείλει να είναι "πάντων δούλος". Η στάση αυτή είναι σκανδαλιστική από κάθε άποψη και ίσως γι' αυτό ακόμα και η ίδια η Εκκλησία δεν μπόρεσε ως προς την διοικητική της πλευρά να την αφομοιώσει πάντοτε.

Ο Κύριος δεν αρνείται την φιλοπρωτία ως ρίζα της εξουσίας. Συγκαταβαίνει στο έμφυτο του ανθρώπου να διακριθεί. Ξέρει ότι αποτελεί συνέπεια της μεταπτωτικής λειτουργίας της ζωής και του κόσμου. Ο άνθρωπος δεν αντλεί πια δύναμη από τη σχέση του με το Θεό, αλλά από την ικανότητα του να ελέγχει τους συνανθρώπους του και την κοινωνία. Αν αγαπούσε περισσότερο το Θεό, θα συναισθανόταν την μικρότητα ενώπιον Του και θα δεχόταν τη δύναμη της χάριτος και των εντολών του Θεού ως αφετηρία για την κάθε κοινωνική σχέση.

Τώρα προτιμά να διαμορφώνει, με βάση την δύναμη της γοητείας ή της πυγμής ή την αποδεκτότητα των λόγων και των θέσεων του, την ηθική της κοινωνίας, τους στόχους της, τις σχέσεις της με άλλες κοινωνίες. Και ενώ η ρίζα της εξουσίας είναι η φιλοπρωτία, σταδιακά αυτή μεταβάλλεται σε κυριαρχία του εγωισμού και περιορισμό της ελευθερίας των άλλων, άμεσα, αλλά κυρίως, έμμεσα.

Ο Χριστός μεταμορφώνει την τάση του ανθρώπου για φιλοπρωτία σε ταπείνωση και εσχατοποίηση. Αρνείται τον κατεξουσιασμό. Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας είναι η διακονία της αγάπης. Όταν ο εξουσιαστής δεν αποσκοπεί στο να εδραιώσει την εξουσία του και να επιβάλλει τα δικά του μέτρα και σταθμά στον κόσμο, να αποφασίζει αυτός για λογαριασμό των άλλων, αλλά έχει ως κίνητρο του να θεραπεύσει τις ανάγκες των πολλών, τότε η εξουσία μεταμορφώνεται. Ο Κύριος απορρίπτει την ταύτιση της με την δόξα και την υπερηφάνεια και ζητά ταπείνωση και θυσία.

Η εξουσία υπάρχει πλέον όχι για το "εγώ", αλλά για το "εμείς". Η ταπείνωση του Κυρίου να λάβει την ανθρώπινη σάρκα, να τηρήσει στο έπακρο τους κανόνες που διέπουν την ανθρώπινη ζωή, να δείξει στους μαθητές Του ότι δεν περιφρονεί κανέναν, όσο "πτωχός τω πνεύματι" κι αν είναι, αλλά και το ότι φτάνει την αγάπη μέχρι θανάτου, είναι ένα τέλειο υπόδειγμα για το πώς δεν ασκείται η εξουσία σήμερα. Ο καθένας μας, ως μικρός ή μεγάλος εξουσιαστής, μπορεί να αναλογιστεί την παροδικότητά της. "Οι δοκούντες άρχειν των εθνών" έσβησαν από το προσκήνιο με την πτώση από την εξουσία ή τον θάνατο.

Συχνά, η μέθη της αρχής τους χάραξε την Ιστορία των ανθρώπων και των λαών με αίμα. Ένα άλλο αίμα όμως, Αυτού που ταπεινά διακόνησε τον άνθρωπο και πλήρωσε για την αγάπη Του, άλλαξε όχι μόνο την ίδια Ιστορία, αλλά και μιλά στη ζωή του καθενός μας. Αρκεί να ζητήσουμε την μεταβολή της φιλοπρωτίας για επικράτηση σε φιλοπρωτία προσφοράς και γνήσιας κοινωνίας με τον συνάνθρωπο κι Αυτόν. Τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.

ΠΑΤΕΡΑ MOΥ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΟΥ

ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΑΡΑΔΙΝΩ

Πατέρα μου! Τό πνεύμα μου σέ Σένα παραδίνω,

είπεν Εκείνος. Κι' έγειρε σάν μαραμένο κρίνο.

Όλα τέλειωσαν. Ή βοή κι' αντάρα, πιά, έσβήσθη.

Σέ δύο τό καταπέτασμα του Ιερού έσχίσθη

Πιστεύει ό έκατόνταρχος καί μια φωνή υψώνει:

«Ήτανε του Θεού παιδί αληθινό» δηλώνει.

Σέ λίγο απλώνεται σιγή. Ή φύσις ησυχάζει.

Ή ημέρα τό ολόμαυρο πέπλο της ετοιμάζει.

Αφού ο Ήλιος έδυσε, τί ωφελεί τό φώς της;

Στό πένθος, πού τήν σκέπαζε, δέν άρμοζε λαμπρότης.

Στό ξύλο τώρα μόνος Του, φρικτά θανατωμένος,

ο Ναζωραίος Ιησούς κοιμάται κρεμασμένος!

Ποιός θά τολμήση, άραγε, κοντά του νά ζυγώση,

και στ' άχραντο τό Σώμα Του ανάπαυση νά δώση;

=============

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ

ΔΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΙΚΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ

Ἡ ἀπόφασις τοῦ Πόντιου Πιλάτου κατὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ κατακρίνασα αὐτὸν εἰς θάνατον σταυρικὸν καὶ ἐν μέσῳ δυὸ λῃστῶν, ἔχει ὡς ἑξῆς:

Τ βδόμ κα δεκάτ Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, Μονάρχου νικήτου, ... π τς Διοικήσεως ερουσαλήμ, γεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, πιστάτου τς κάτω Γαλιλαίας ρδου το ντιπάτρου, τς κρας ρχιερωσύνης ννα κα Καϊάφα, λιάσου κα Μαελ μεγίστων ες τν Ναόν, Ραμπάν, μαμπέλ, Γιοκένου κατοντάρχου, πάτου Ρωμαίων της πόλεως ερουσαλήμ, Σουμπημασαξίου Ποπιλίου Ρούφου.

Ἐγὼ ὁ Πόντιος Πιλᾶτος, Ἡγεμὼν διὰ τῆς βασιλείας Ρωμαίων, ἐπὶ τοῦ Πραιτωρίου τῆς ἀρχηγεμονίας, κρίνω καὶ κατακρίνω καὶ καταψηφίζω εἰς θάνατον σταυρικὸν τὸν Ἰησοῦν, τὸν λεγόμενον Ναζωραῖον καὶ ἀπὸ πατρίδος Γαλιλαίας, ἄνθρωπον στασιώδη κατὰ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καὶ ἐναντίον τοῦ μεγαλοπρεποῦς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος, καὶ ὁρίζω καὶ ἀποφαίνομαι τὸν θάνατον αὐτοῦ σταυρικὸν μετὰ τῶν ἄλλων κατὰ τὸ σύνηθες τῶν καταδίκων.

Ἐπειδὴ συνήθροισεν αὐτὸς πλῆθος ἀνθρώπων πλουσίων καὶ πτωχῶν, οὐκ ἔπαυσε θορύβους ἐγείρων ἐνοχλεῖν τὴν Ἰουδαίαν, ποιῶν ἑαυτὸν Υἱὸν Θεοῦ καὶ βασιλέα τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀπειλὼν φθορὰν τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, ἀπαρνούμενος τὸν φόρον τοῦ Καίσαρος καὶ τολμήσας εἰσελθεῖν μετὰ Βαΐων ὡς θριαμβευτὴς καὶ πλείστου ὄχλου, ὥσπέρ τις Ῥέξ, ἑντὸς τῆς πόλεως Ἱερουσαλὴμ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναόν.

Καὶ διορίζομεν τὸν ἡμέτερον πρῶτον Ἑκατόνταρχον Κουΐντον Κορνήλιον περιεγαγεῖν τοῦτον παρρησίᾳ εἰς τὴν χώραν Ἱερουσαλὴμ δεδεμένον, μαστιζόμενον, καὶ ἐνδεδυμένον πορφύραν, ἐστεφανωμένον ἀκανθίνῳ στεφάνῳ καὶ βαστάζοντα τὸν ἴδιον Σταυρὸν ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, ἵνα ᾗ παράδειγμα τοῖς ἄλλοις καὶ πᾶσι τοῖς κακοποιοῖς· μεθ᾿ οὗ βούλομαι συνάγεσθαι δυὸ ληστᾶς φονεῖς καὶ ἐξέρχεσθαι διὰ τῆς πύλης Γιαμπαρόλας, τῆς νῦν Ἀντωνιανῆς.

Ἀναχθῆναι δὲ αὐτὸν τὸν Χριστὸν παρρησία ἐπὶ τὸ ὄρος τῶν κακούργων, ὀνόματι Καλβάριον, οὕτινος σταυρωθέντος καὶ θανατωθέντος μεῖναι τὸ σῶμα ἐν τῷ Σταυρῷ εἰς κοινὸν θεώρημα πάντων τῶν κακούργων, καὶ ἄνω Σταυροῦ τίτλον τεθῆναι γεγραμμένον τρισὶ γλώσσαις, τόν:

«Ιησού Αλόν ο ίλης Ιοδάμ» (Εβραϊστί)

«Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων». (Ἑλληνιστί)

«Ιέζους Ναζαρένους Ρὲξ Ἰουδαιόρουμ» (Ρωμαϊστί)

Ὁρίζομεν οὖν μηδένα τῶν ἠστινοσοῦν τάξεως καὶ ποιότητος τολμῆσαι ἀπερισκέπτως τὴν τοιαύτην ἐμποδίσαι δίκην, ὡς ὑπ᾿ ἐμοῦ ὡρισμένην μετὰ πάσης σεμνότητος εἰς ποινὴν τῆς αὐτομολίας τούτου, Ἑβραίου ὄντος, κατὰ τὰ ψηφίσματα καὶ τοὺς νόμους τῆς τῶν Ρωμαίων Βασιλείας.

Μάρτυρες τῆς ἡμετέρας ἀποφάσεως:

Ἀπὸ τῆς φυλῆς τοῦ Ἰσραήλ: Ρωάμ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ἰοακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ἰουταβὲλ καὶ Περικουλάμ.

π τς Βασιλείας κα γεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλος κα Μαξιμίλιος.

π τν Φαρισαίων: Μπαρμπάς, Συμεν κα Μονέλη.

π τν πάτων κα δικαστν τν Ρωμαίων: Ραμπάν, Μαντάνης κα Μπακαρόλας.

π τς ρχιερωσύνης: Ρωάν, ουάδους κα Μπουκασόλης.

Νομικς Δημόσιος π τν γκλημάτων τν βραίων: Μπουτάν.

ΜΩΒ ΚΟΡΔ. Της Ακολουθίας των Αγίων Παθών θα προστεί ο Μακαριώτατος στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στις 7.00 μ.μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: