14 Απριλίου, 2011

Όλη η αλήθεια για το «δούναι και λαβείν» με τους δανειστές

image

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ

ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ΤΩΝ 110 ΔΙΣ ΕΥΡΩ

Η τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωζώνης χαρακτηρίστηκε ως «ανάσα» για την Ελλάδα, κυρίως για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ και τη μείωση του επιτοκίου κατά 100 μονάδες βάσης. Κι όσο κι αν το αποτέλεσμα αυτό προκάλεσε αιτία πανηγυρισμού της κυβέρνησης, μια προσεκτική ανάγνωση των συμπερασμάτων της Συνόδου κάθε άλλο παρά αιτιολογεί την επιχειρηματολογία περί «διπλωματικής επιτυχίας».

Η αρχιτέκτονας της νέας πολιτικής πραγματικότητας που προωθείται στην Ευρωζώνη, καγκελάριος Ανγκέλα Μέρκελ, σε συνέντευξή της στις Βρυξέλλες, και μάλιστα πριν από την ολοκλήρωση της Συνόδου, μιλώντας για την Ελλάδα είπε ότι η Ευρωζώνη θα βοηθήσει τη χώρα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους, αλλά ξεκαθάρισε ότι οι σχετικές αποφάσεις που θα ληφθούν βασίζονται στη λογική του «δούναι και λαβείν» (sic). Τι άλλο όμως θα μπορούσε να εντάσσεται στη λογική του «δούναι» για τη Γερμανίδα καγκελάριο, πέραν των 50 δις ευρώ της δημόσιας περιουσίας;

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, γιατί τώρα είναι η ώρα να γίνει αποτίμηση του «δούναι και λαβείν» σε πραγματικούς όρους εθνικής και οικονομικής πολιτικής, καθώς και η αποτελεσματικότητα της λύσης που καταρχάς συμφωνήθηκε για την αντιμετώπιση του προβλήματος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, όπως αποτυπώνεται στις διεθνείς αγορές και στην αξιολόγηση των διεθνών οίκων.

Στις σελίδες των συμπερασμάτων καταγράφεται το «δούναι», για το οποίο στην Ελλάδα μιλάμε γενικόλογα και κυρίως με μισές αλήθειες. Τα «δούναι», που είναι πολλά, άλλα αναφέρονται ευθέως και ειδικά στην Ελλάδα, άμεσα, κι άλλα εμμέσως πλην σαφώς. Κυρίως γιατί η Ελλάδα είναι, για την εφαρμογή του Συμφώνου για το Ευρώ, το πρώτο «ρυθμιζόμενο κράτος».

Στα ειδικά για την Ελλάδα μέτρα περιλαμβάνονται:

•Η υποχρέωση που αναλαμβάνεται έναντι των λοιπών μελών της Ευρωζώνης για την εκτέλεση ταχέως και πλήρως ενός προγράμ-ματος ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας 50 δις. Ο όρος και, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς, συνδέε-ται άμεσα με το Μνημόνιο, αφού οι χώρες ένα-ντι των οποίων αναλαμβάνεται η υποχρέωση είναι οι δανειστές των 110 δις.

•Η εφαρμογή ενός αυστηρού και σταθερού δημοσιονομικού πλαισίου με την ισχυρότερη νομική βάση - δηλαδή συνταγματική ή υπε-ρεθνική νομοθεσία. Με τη νομοθεσία αυτή, θα πρέπει να κατοχυρώνονται οι λοιπές υποχρεώσεις που αναλαμβάνονται σχετικά με τη διαχείριση του χρέους και του ελλείμματος σε σχέση με τους μισθούς, τις συντάξεις και γενικότερα τις δημόσιες δαπάνες.

•Αποτελεί, εφεξής, αναπόσπαστο μέρος της δέσμης των έξι μέτρων για την οικονομική διακυβέρνηση η θέσπιση ειδικού ενδεικτικού ορίου στο 1/20 για την ετήσια μείωση του χρέους, όπως θα περιληφθούν σε οδηγία σχετική με το δημοσιονομικό πλαίσιο.

Στην απόφαση αυτή, η οποία για την Ελλάδα έχει τεράστια σημασία, κρύβονται πολλά από τα μυστικά του γαλλογερμανικού σχεδίου, για το νέο Σύμφωνο της Ευρωζώνης που εισάγεται ουσιαστικά με αυτή την απόφαση.

Το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας θα ανέλθει φέτος τουλάχιστον στα 360 δις, το 1/20 του ποσού αυτού ανέρχεται σε 18 δις ευρώ, ενώ το 1/20 της υπέρβασης από το όριο του 60% (140 δις) του ΑΕΠ ανέρχεται σε 11 δις ευρώ. Με βάση την απόφαση αυτή, είμαστε υποχρεωμένοι να μειώνουμε το χρέος σε 18 δις ή τουλάχιστον σε 11 δις ευρώ κάθε χρόνο. Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει ότι δεν ανανεώνουμε το χρέος κατά τα ποσά αυτά με δανεισμό για την εξυπηρέτηση του, αλλά τα ποσά αυτά θα αφαιρούνται από τα δημόσια έσοδα, πριν από την εξυπηρέτηση των εσωτερικών δημόσιων δαπανών, οι οποίες και θα πρέπει να μειώνονται αντίστοιχα με το ποσό που κάθε φορά λείπει.

•Οι ως άνω πολιτικές θα εκπονούνται στο πλαίσιο συντονισμού των οικονομικών πολιτικών των κρατών-μελών και θα εξυπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές δεσμεύσεις και παρακολούθηση σχετικά με:

-Την προώθηση της ανταγωνιστικότητας με αξιολόγηση των μισθών με βάση την παραγωγικότητα.

-Την αύξηση της παραγωγικότητας με πλήρες άνοιγμα κάθε προτεινόμενου κλάδου.

-Την προώθηση της απασχόλησης μέσα από περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας (ελαστικοποίηση).

-Τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων μέσω δημογραφικών παραγόντων κ.λπ.

Μη αναστρέψιμη ύφεση

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι μια χώρα όπως η Ελλάδα, με εξωτερικό δημόσιο χρέος 160% του ΑΕΠ, πληθωρισμό 6%, ανεργία 15% του ενεργού πληθυσμού επισήμως -20% στην πραγματικότητα-, μισθούς και συντάξεις στα όρια της πείνας, εάν εφαρμόσει την πολιτική αυτή και αφαιρέσει ποσό 10 έως 20 δις ευρώ ετησίως για τη μείωση του δημόσιου χρέους από τις κρατικές δαπάνες επιπλέον από τα ποσά που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και όσα έχει ήδη αποφασιστεί να αφαιρεθούν για την περίοδο 2011-2014, θα πρέπει να θεσπίσει απίστευτα χαμηλά όρια μισθών, συντάξεων, ασφαλιστικών παροχών, δαπανών, παιδείας, υγείας, δημόσιων υποδομών, έρευνας.

Πρόκειται, δηλαδή, να επικρατήσει πλήρως μια μη αναστρέψιμη ύφεση για πολλά χρόνια. Αυτή είναι μια σύντομη αποτίμηση του «δούναι». Τα μέτρα που έχουν αποφασιστεί για τα έτη 2011, 2012, 2013, 2014 σε περικοπές από τις δαπάνες ανέρχονται συνολικά σε 44,5 δις ευρώ. Η κυβέρνηση οφείλει να προσδιορίσει άμεσα:

α) Από ποιο χρόνο αρχίζει η υποχρέωση μείωσης του χρέους κατά 1/20, και

β) πώς ακριβώς θα υλοποιηθεί η μείωση και ποιες οι συνέπειες, αν δεν τηρηθεί αυτή η δέσμευση και δεν μειωθεί το χρέος.

Συμπερασματικά, εάν γίνει πράγματι μια αληθινή προβολή των οικονομικών μεγεθών της χώρας και αξιολογηθούν οι παραδοχές με βάση και την εμπειρία του τελευταίου έτους, θα διαπιστωθεί ότι οι στόχοι θα αποτύχουν και η χώρα θα υποστεί τις συνέπειες της αποτυχίας, δηλαδή την επιβολή περαιτέρω σκληρών μέτρων σε βάρος των πολιτών.

Η υιοθέτηση μετά βεβαιότητας ανέφικτων στόχων και η δεσμευτική αποδοχή συνεπειών από την αποτυχία πραγματοποίησης τους είναι ένας βέβαιος τρόπος επιβολής μιας συγκεκριμένης πολιτικής που παρατείνεται διαρκώς και της μεταφοράς των ευθυνών για την αποτυχία στους πολίτες.

Με βάση τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η χώρα θα οδηγηθεί σε «ελεγχόμενη πτώχευση» το 2013, με στόχο να έχει προλάβει η κυβέρνηση να ανταποκριθεί και με βάση τη δρομολόγηση συγκεκριμένων ρυθμίσεων στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της. Κι ένα μεγάλο κεφάλαιο αυτών των ρυθμίσεων που η κυβέρνηση δρομολογεί είναι τα 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Η ταμειακή είσπραξη ποσού 50 δις ευρώ από έσοδα ιδιωτικοποιήσεων, εκποιήσεων, αξιοποιήσεων, σε διάστημα μίας πενταετίας είναι απολύτως ανέφικτη.

Στο δημόσιο διάλογο σκοπίμως το ποσό αυτό αναφέρεται ως τα κεφάλαια που θα εμπλακούν σε επενδύσεις ή η αξία της ακίνητης περιουσίας που θα παραχωρηθεί. Όμως η συμφωνία στο Συμβούλιο Κορυφής αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά σε ταμειακό έσοδο 50 δις σε πέντε χρόνια. Το έσοδο αυτό μπορεί ενδεχομένως να πραγματοποιηθεί μόνο με τιτλοποίηση και δανεισμό, με υποθήκευση δηλαδή της συνολικής δημόσιας παραγωγικής δραστηριότητας (μεταφορές, αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, τουρισμός, υπόγειος και θαλάσσιος πλούτος) και της prime ακίνητης περιουσίας (Ελληνικό, τουριστικά ακίνητα, αστικά ακίνητα, αρχαιολογικοί χώροι, νησίδες, ιαματικές πηγές). Είναι, λοιπόν, απολύτως αναγκαίο εφεξής στο δημόσιο διάλογο να προσδιορίσει η κυβέρνηση ειδικά για κάθε προτεινόμενο project το «άμεσο έσοδο» και το χρόνο πραγματοποίησης του, παράλληλα με τη διαδικασία αξιοποίησης (πώληση - παραχώρηση), καθώς και τυχόν έμμεσα έσοδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: