06 Ιουνίου, 2010

Ιστορικές και Θεολογικές προσεγγίσεις αναφορικά με τον Παπισμό.

phpThumb_generated_thumbnailpng_thum

Γ΄ ΜΕΡΟΣ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Απαρίθμηση τών αιρέσεων του παπισμού

Γιά νά τά απαριθμήσουμε κάπως πιό εύκολα τά πράγματα, βλέπουμε ότι έχουμε άπό τήν μιά τήν κατάργηση του δόγματος τής Αγίας Τριάδος: τήν σύγχυση των κοινών καί ακοινωνήτων ιδιωμάτων έν τη Αγία Τριάδι καί τήν άρνηση τής υπάρξεως τής φυσικής δόξης του Θεού (ό Θεός δέν έχει κατ' αυτούς φυσική άκτιστη ενέργεια, άλλά ή ουσία του Θεού ταυτίζεται μέ τήν ενέργειά Του). Αυτά όλα καταλήγουν στή γνωστή αίρεση του Filioque δηλ. τήν αιρετική προσθήκη στό Σύμβολο τής Πίστεως, ότι τό Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται έκ του Πατρός καί έκ του Υιού. Αυτά ώς πρός τό δόγμα τής Αγίας Τριάδος.

΄Εχουμε ακόμη τήν κατάργηση του μυστηρίου τής Θείας Ευχαριστίας μέ τήν εισαγωγή τών άζύμων, τήν κατάργηση του Αγίου Βαπτίσματος, τήν κατάργηση τών σεπτών καί αγίων εικόνων καί τήν εισαγωγή τών αγαλμάτων καί μουσικών οργάνων στους ναούς, τήν πέρα ώς πέρα δαιμονιώδη διδασκαλία ότι έν τω προσώπω του Πάπα υπάρχει ή άντιπροσώπευσις τής θεότητος επί τής γής, πράγμα τό οποίον άπάδει εις τήν όρθόδοξον έκκλησιολογίαν, (διότι ό κάθε επίσκοπος είναι τύπος καί εικών Χρίστου επί τής γής).

Στήν παπική εκκλησία, τό αλάθητο του πάπα απορρέει πάλι άπό τήν δεισιδαιμονική τοποθέτηση τών λατίνων επάνω στά δόγματα τής ορθοδόξου πίστεως, τήν κατάργηση του ορθοδόξου τρόπου βαπτίσματος, τήν αιρετική διδασκαλία περί του προπατορικού αμαρτήματος μέ αιρετική έννοια, ότι ό άνθρωπος κληρονομεί τήν ένοχή τών πρωτοπλάστων καί όχι τήν πεπτωκυία φύση τών πρωτοπλάστων καί άραγε βρίσκεται ένοχος ενώπιον του Θεού, κ.ά.

Καταδίκη παπικών πλανών

Οί αιρέσεις αυτές βρήκαν τήν καταδίκη τους στό Συνοδικό τής Όρθοδοξίας πού προσετέθη στίς αποφάσεις τής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου εις τά κεφάλαια κατά Βαρλαάμ καί Ακινδύνου, καί βλέπουμε εκεί νά λέγεται καί νά αναφέρεται στό πρώτο κεφάλαιο εναντίον του λατινισμού «...Τοις αυτοίς φρονούσι καί λέγουσι τό λάμψον άπό του Κυρίου έπί τής θείας Αυτού Μεταμορφώσεως φώς ποτέ μέν είναι Ίνδαλμα καί κτίσμα καί φάσμα επί βραχύ φανέν καί διαλυθέν παραχρήμα, ποτέ δέ αυτήν τήν ουσίαν του Θεού ώς εις αυτά τά έναντιώτατα φρενοβλαβώς καί αδύνατα παντελώς εαυτούς περιπίπτουσιν καί τούτο μέν του Αρείου μαινόμενης μανίας εις κτιστά καί άκτιστα τήν μίαν θεότητα καί τόν ένα Θεόν κατατέμνοντος».

Καταδικάζεται λοιπόν ό λατινισμός έπί τής αίρέσεως αυτής καί καταδικάζονται ώς άρειανοί αφού λέγει ή ώς άνω άπόφασις ότι έχουν τήν μανίαν του Αρείου: «τήν του Αρείου μαινομένης μανίας εις κτιστά καί άκτιστα τήν μίαν Θεότητα καί τόν ένα Θεόν κατατέμνοντος», καταδικάζονται ώς μασσαλιανοί αφού συμφύρουν τήν θείαν ούσίαν καί τήν λέγουν όρατήν, επίσης καταδικάζονται ώς σαβελλιανοί στούς υπόλοιπους αναθεματισμούς επειδή συνταυτίζουν τήν ένέργειαν καί τήν ούσίαν του Θεού. Καί όπως ό Σαβέλλιος έκανε σύγχυση τών υποστάσεων καί τής ουσίας του Θεού, έτσι τώρα καί οί φραγκολατίνοι ταυτίζουν τήν ενέργεια καί τήν ουσία του Θεού.

Ή αίρεση αυτή οδηγεί εις τόν άκρατον Βαρλααμιτισμό ό οποίος, επαναλαμβάνουμε, μετατρέπει τήν εμπειρική θεολογία σέ μεταφυσική φιλοσοφία καί τήν άποθεραπευτική αγωγή σέ μία νοσηρά δεισιδαιμονική νοοτροπία, ή οποία δέν οδηγεί τόν άνθρωπο πουθενά, παρά μόνον στήν μυθολογία καί στήν υποδούλωση σ' ένα φαντασιώδη καί ανύπαρκτο θεό, ό όποιος περιγράφεται σέ άλλα σημεία του λατινισμού νά έχει κτιστή δόξαν, γι' αυτό καί ό παράδεισος τών λατίνων είναι κτίσμα καί ή δόξα του Θεού θεωρείται κτιστή καί δημιουργούν τό άνύπαρκτον πουργατόριον όπου εκεί μέσα θά βασανίζεται ό άνθρωπος γιά νά ικανοποιηθεί ή τρωθείσα δικαιοσύνη του Θεού.

΄Εχουμε τήν αίρεσι περί τής ικανοποιήσεως τής θείας οργής, ή οποία συνδέεται μέ τήν αιρετική διδασκαλία τών λατίνων περί προπατορικού αμαρτήματος όπου ό άνθρωπος γεννιέται μέ τήν ένοχή τών πρωτοπλάστων μέσα του καί αυτή ή ένοχή εξαλείφεται μέ τό βάπτισμα καί ούτω πώς ό άνθρωπος παύει νά οργίζει τόν Θεόν.

Είναι οί βασικές τοποθετήσεις του Βαρλαάμ καί του Ακινδύνου έπί τής σωτηριολογίας-Τριαδολογίας. Πιό πάνω είπαμε ότι κατήργησαν τόν ορθόδοξο τρόπο τελέσεως του μυστηρίου τής θείας Ευχαριστίας. Δέν λησμονούμε ότι γιά τούς λατίνους ή κάθε θεία Ευχαριστία δέν είναι προέκταση τής θυσίας του Χριστού επί του Γολγοθά, άλλά μιά θυσία ή οποία γίνεται άπό τόν «νέο Χριστό», ό οποίος είναι (κατ' αυτούς) ό κάθε λατίνος ιερεύς καί ό οποίος είναι είς τό πρόσωπον του Χριστού.

Ό λατίνος ιερεύς δέν μεσιτεύει εις τόν Θεόν, άλλά επέχει τύπον Χριστού, δηλαδή Persona Cristi όπως λέγουν αυτοί καί γι' αυτό δέν υπάρχει ή ευχή τής επικλήσεως καί μετουσιώσεως, παρά ό ιερεύς μέ τό «λάβετε φάγετε, πίετε έξ αυτού πάντες», ώς νέος Χριστός τελεί τήν νέα Θεία Ευχαριστία, ή οποία γίνεται καί πάλι γιά νά ικανοποιήσει τήν τρωθείσα δήθεν δικαιοσύνη του Θεού καί όχι ώς προέκταση τής σταυρικής θυσίας καί Αναστάσεως του Κυρίου μας είς έξιλασμόν τών αμαρτιών μας, βεβαίως καί εις τό νά ένοικήση εις τάς καρδίας τών ανθρώπων ό Θεός Λόγος.

"Εχουν αιρετική δηλαδή αντίληψη περί τής ίερωσύνης, γι' αυτό καί στήν λατινική εκκλησία ό ιερεύς δέν λέγει «ή χάρις του Αγίου Πνεύματος έχει σέ συγκεχωρημένον», άλλά «εγώ σέ συγχωρώ», «εγώ σέ βαπτίζω», «εγώ σέ εξορκίζω», «εγώ σέ αναθεματίζω», «egote baptizo, egote exorcizo, egote absolvο». Είναι αιρετικές τοποθετήσεις επί του μυστηρίου τής ιερωσύνης.

Τό φάντασμα τής Φάτιμα

Νά έχουμε ύπ' όψιν μας ότι ό σύγχρονος ποντίφηκας τής Ρώμης έχει αφιερώσει τήν παποσύνη του στό φάντασμα-δαιμόνιο πού παρουσιάστηκε στήν Φάτιμα. Διότι όλες οί οπτασίες τών λατίνων έχουν δαιμονικό χαρακτήρα, αφού οί πατέρες μας διδάσκουν ότι εάν τό φώς πού παρουσιάζεται καί αποκαλύπτεται στόν έν έκστάσει όντα άνθρωπον (καί ή οποία έκστασις αυτή καθ' εαυτή είναι κατάστασις δαιμονική), άλλ' έάν τό φώς είναι παρυφιστάμενον καί περιγραπτόν, προήρχετο άπό δαιμονική ενέργεια γιατί είναι περιγραπτόν καί παρυφιστάμενον.

Ώς έκ τούτου τά φαντάσματα πού παρουσιάστηκαν στήν Λισσαβώνα, στήν Φάτιμα, στήν Λούρδη, καί σέ άλλα σημεία, καθαρά ξεκάθαρα, βάσει τής εμπειρίας τών πατέρων τής Εκκλησίας μας, γνωρίζουμε ότι πρόκειται περί δαιμονικών καταστάσεων. Καί δέν φτάνει αυτό, άλλά γνωρίζουμε ότι τό δαμόνιο τής Φάτιμας ανήγγειλε στούς λατίνους ότι θά πρέπει νά προσεύχονται γιά τήν μεταστροφή τής Ρωσίας άπό τήν ορθοδοξία στόν λατινισμό.

Καί αυτός ό πάπας έχει υιοθετήσει αυτό τό μήνυμα τής Φάτιμας καί γι' αυτό έρχεται στήν Ελλάδα καί γι' αυτό θέλει νά πάει στήν Ρωσία διότι πιστεύει απόλυτα ότι είναι εκπρόσωπος αυτής τής δεισιδαιμονίας, ή οποία πλέον έχει πάρει παγκόσμιον χαρακτήρα καί ταλαιπωρεί τήν ανθρωπότητα γιά αιώνες τώρα.

Συγχωροχάρτια

Θά τό τονίσουμε αυτό καί θά έχουμε υπ' όψιν μας ότι αυτός ό πάπας πέρυσι μέ τό πάγχρυσον Ιωβηλαίον τό οποίον επιτελούσε, έξαπέστειλε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τίς «indulgentias» δηλαδή τά συγχωροχάρτια, όπου εάν έπήγαινε κανείς νά προσκυνήσει τό Βατικανό, εκεί θά εύρισκε τήν άφεσιν των αμαρτιών. Τί είναι αυτή ή έννοια; Δεν είναι ή άφεσις όπως τήν νομίζουμε εμείς, αλλά εννοεί ότι ό πάπας εχει τό δικαίωμα νά πάρει μία ψυχή μέσα από τό πουργατόριον καί μέ τήν ίδικήν του τήν άφεσιν νά ικανοποιήσει τήν οργή του Θεού καί έτσι ό άνθρωπος απαλλάσσεται του πουργατορίου πυρός.

Καί γι' αυτό έτρεχαν οί Λατίνοι γιά νά πάνε στήν Ρώμη γιά νά αρπάξουν αυτό τό συγχωροχάρτι καί νά γλυτώσουν άπό τό πουργατόριον μετά θάνατον...Αυτά καί πλείστα άλλα διδάσκει ή δεισιδαιμονία του λατινισμού καί τό πιό φρικώδες άπ' όλα είναι τό ότι υπάρχουν κάποιοι, οί οποίοι πρεσβεύουν ότι ό Πάπας παρά τό ότι νοσεί τήν αίρεσιν του Αρειανισμού, του Μασσαλιανισμού καί του Σαββελιανισμού καί τίς υπόλοιπες αιρέσεις, είναι αποστολικός διάδοχος καί ότι Όρθόδοξοι καί λατίνοι έχουν κοινή αποστολική διαδοχή.

(Κακώς λέγονται Ρωμαιοκαθολικοί, διότι ούτε Ρωμαίοι είναι, ούτε Καθολικοί είναι οί προαιώνιοι εχθροί της Ρωμιοσύνης καί του έθνους, διέστρεψαν τήν ιστορία μας, τό γένος μας, τίς ιστορικές προσβάσεις μας καί ό λατινισμός σήμερα βρίσκεται σέ φρικτή κατάσταση, έχει διαλυθεί ή φραγκολατινική εκκλησία καί έχει προτεσταντοποιηθεί).

Προσπαθεί τώρα αυτός ό ποντίφηκας νά περισώσει ό,τι είναι δυνατόν καί θέλει νά συμπαρασύρει τούς Όρθοδόξους σέ μία βεβιασμένη ενότητα καί νά αποκτήσουν αυτό τό κοινόν ποτήριον τό οποίον ποθούν γιά νά μπορούν καί οί μέν νά «σωθούν», καί οί ορθόδοξοι νά υποδουλωθούν. Τό μεγαλύτερο πρόβλημά μας στήν σημερινή εποχή δέν είναι ό αιρετικός Πάπας, όσο είναι οί λατινόφρονες ορθόδοξοι οί οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούν τόν παπισμό ώς ισάξιο, ισοβάθμιο, αναπόσπαστο τμήμα της Χριστιανοσύνης καί ότι υπάρχει σωτηρία μέσα σέ όλα αυτά τά συστήματα.

Ασφαλώς έχουν υίοθετήσει τήν λατινική αντίληψη περί σωτηρίας, αφού έχουν υίοθετήσει καί τήν λατινική αντίληψη περί ικανοποιήσεως του Θεού καί αφού δέχονται ότι αυτοί οί αιρετικοί, ό πάπας δηλαδή καί οί οπαδοί του (ό Βαρλαάμ, ό Ακίνδυνος καί οί οπαδοί τους πού καταδικάστηκαν από τήν Εκκλησία) είναι αποστολικοί διάδοχοι. Είναι αίρεσις αυτό χειρότερα της λατινικής διότι εμπερικλείει μέσα του τεράστιους κινδύνους γιά τήν Όρθοδοξία καί τό Γένος.

Οί Όρθόδοξοι χριστιανοί, είναι ακόλουθοι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Φωτίου του Μεγάλου, καί τών υπολοίπων μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας μας καί απορρίπτουν τόν εκφραστή του λατινισμού Πάπα.

Διά τούτο μακρυά από τόν φραγκολατινισμό, μακρυά άπό τόν Πάπα της Ρώμης. Αυτός θά είναι ή αιτία του κακού κατά τόν Άγιο Κοσμά τόν Αιτωλό. "Ας απομακρυνθούμε άπό τόν πρόδρομο αυτό του Αντιχρίστου πού μάς παρουσιάζει έναν ανύπαρκτο Χριστό, ένα ανύπαρκτο Ευαγγέλιο, καί μία ανύπαρκτη σωτηρία.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 6 ΙΟΥΝΙΟΥ

image_thumb8444444444444444444484444[2]

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος Ιλαρίων. Καταγόταν από την Καππαδοκίαν. Ο πατέρας του ωνο-μάζετο Πέτρος και η μητέρα του Θεοδοσία. Σε ηλικά 20 χρονών εγκατέλειψε τους γονείς του και έγινε μοναχός στο μοναστήριον Ξηροκάμπου Κων/πόλεως. Έπειτα πήγε στο μοναστήριον Δαλμάτου και έγινε μεγαλόσχημος. Εκεί εργά­ζεται επί 10 χρόνια στον κήπον του μοναστηρίου. Αφού εκαθάρισε την ψυχήν του από όλα τα πάθη εθαυματούργει και έγινε ηγούμενος και αρχιμανδρίτης. Από τους εικονομάχους εβασανίσθη σκληρά και εφυλακίσθη. Μετά το τέλος της εικονομαχίας ο άγιος Ιλαρίων επανήλθεν στο μοναστήριον όπου διέλαμψε με τα θαύματα του και μετά 3 χρόνια εξεδήμησε εις Κύριον εις ηλικίαν 70 ε­τών.

2) Ο άγιος Άτταλος. Ήταν μοναχός προικισμένος με πολλές αρετές και θαυματούργησε. Εξεδήμησε ειρηνικά προς Κύριον.

3) Αι άγιαι πέντε παρθένοι Μάρθα, Μαρία, Κυρία, Βαρερία και Μαρκία.

4) ο άγιος Γελάσιος. 5) Ο άγιος Νουβήμ. 6) Φωτάς.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1821 οι Έλληνες επαναστάτες υπό τους Χορ-μόβα, Σκαλτσοδήμο, Σαδήμα, Πιλάλαν επιτίθενται σφοδρώς εναντίον των Τούρκων του φρουρίου Αντιρρίου χωρίς να μπορούν να το κυριεύσουν. Κατά την μάχην εφονεύθη ο οπλαρχηγός Χορμόβας.

Το 1822 ο Ψαριανός Κων/νος Κανάρης εισέρχεται εις τον λιμένα της Χίου και πυρπολεί την Τουρκικήν ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Από την πυρπόλησιν ευρίσκουν τον θάνατον πολυάριθμοι εχθροί ως και ο ίδιος ο Καρά Αλής.

Το 1825 στην Δραμπάλαν Μεσσηνίας οι Έλληνες υπό τον Θ. Κολοκοτρώ-νην υπέστησαν επίθεσιν από τους Τουρκοαιγυπτίους. Οι Έλληνες ημύνθησαν σθεναρά.

Το 1919 οι ελληνικές δυνάμεις της στρατιάς Μικράς Ασίας συνάπτουν μά-χας με τους Τούρκους στα υψώματα της Περγάμου.

Το 1921 η ελληνική στρατιά στη Μ. Ασία επεκτείνει τη δραστηριότητα των προφυλακών της δια λήψη επαφής.

Το 1922 στη Μ. Ασία σημειώνεται δράση περιπόλων.