04 Ιουνίου, 2010

Ιστορικές και Θεολογικές προσεγγίσεις αναφορικά με τον Παπισμό.

phpThumb_generated_thumbnailpng

Ό Θεσμός του Πάπα (= Πατριάρχου Ρώμης)

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Κατ' αρχήν, ό παπικός θεσμός είναι θεσμός ό όποίος υπάρχει άπό την εποχή των άγίων οικουμενικών συνόδων" ό πρώτος επίσκοπος τής Όρθοδοξίας εξ απόψεως πρεσβειών τιμής ήταν ό επίσκοπος τής Ρώμης καί αυτό είχε καθορισθεί άπό τίς αποφάσεις τών αγίων οικουμενικών συνόδων.

Ενόσω τό Πατριαρχείο τής Ρώμης ήταν άναποσπάστως συνδεδεμένο μέ τήν ελληνορωμαϊκή, τήν λεγομένη «βυζαντινή» αυτοκρατορία, υπήρχε κοινή τοποθέτηση έπί τών θεολογικών θεμάτων καί πολλές φορές τό παλαίφατο Πατριαρχείο τής Ρώμης υπερθεμάτιζε καί υπερμαχούσε υπέρ τής αγίας Όρθοδοξίας, όπως στήν περίπτωση τής εποχής του αρειανισμού, έπί τής εποχής τής πνευματομαχίας καί του νεστοριανισμού. Έπί τής εποχής τής μονοφυσιτικής διαιρέσεως γιά παράδειγμα, ό "Αγιος Λέων Πάπας Ρώμης ήταν ό υπέρμαχος τής Όρθοδοξίας.

Ή κατάληψις του παπικού

θρόνου άπό τούς Φράγκους

Στή συνέχεια, μετά άπό τήν σύγκληση τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, δηλαδή γύρω στόν 9ο καί 10ο αιώνα, έχουμε τήν κατάληψη του δυτικού τμήματος τής αύτοκρατορίας άπό τους Τευτονοφράγκους, οί οποίοι ήταν οι πρώτοι πού αλλοίωσαν τόν χαρακτήρα τής θεολογίας. Τό ουσιώδες σημείο τό όποιον θέλωμε νά έπισημάνωμε, είναι ότι ή διαστροφή τής διδασκαλίας τής μίας Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας δεν έγινε άπό τούς Ρωμαίους Πάπες τής Ρώμης, άλλά άπό τούς Τευτονοφράγκους οπαδούς του Καρλομάγνου καί όλων τών προπατόρων του Βαρλαάμ καί του Ακίνδυνου.

Ποιά είναι ή ειδοποιός διαφορά μεταξύ τής φραγκολατινικής θεολογίας καί τής ορθόδοξης; Πάρα πολύ άπλή: ή φραγκολατινική θεολογία βασίζεται έπί τής φιλοσοφίας καί του ορθού λόγου καί αλλοιώνει τόν εμπειρικό καί θεραπευτικό χαρακτήρα τής θεολογίας τής Καθολικής Όρθοδόξου Εκκλησίας. Όταν πλέον οί Φράγκοι κατέλαβαν τόν παπικό θρόνο, αποδιώκοντας τόν τελευταίο Έλληνορωμαίο Πάπα καί έγκαθιστώντας τόν Φράγκο, τότε κατέστησαν τόν παπικό θεσμό κύριο μοχλό προωθήσεως τών κακοδοξιών τους.

Ή φραγκική θεολογία

Λίγες σκέψεις τώρα επάνω στήν φραγκική Θεολογία, ή οποία ευρίσκει τόν εκπρόσωπό της στόν έκπεσόντα πλέον παπικό Θεσμό, ή μάλλον στόν καταλυθέντα παπικό θεσμό, γιατί υπάρχει μία πεπλανημένη διδασκαλία ότι οί Πάπες τής Ρώμης άντιμάχοντο τήν Ελληνική Όρθοδοξία άπό τήν εποχή τών οικουμενικών συνόδων. Αυτό είναι ιστορικό λάθος καί μάλιστα Ιστορική διαστρέβλωση, διότι οί Πάπες τής Ρώμης τών Οικουμενικών Συνόδων ήταν άναποσπάστως συνδεδεμένοι μέ τήν Αυτοκρατορία τής Κωνσταντινουπόλεως καί ουδεμία σχέση είχαν μέ τήν μεταγενέστερη μορφή του παπισμού, πού αποσυνδέεται άπό τό ένδοξο ελληνορωμαϊκό παρελθόν του καί γίνεται πλέον όργανο τών επεκτατικών σχεδίων του Καρλομάγνου καί τών διαδόχων του, τών Φράγκων.

Έκτοτε ό φραγκικός παπισμός, (πού διακρίνεται του ορθοδόξου θεσμού) υιοθετεί τήν φραγκολατινική θεολογία, ή οποία βρήκε σέ μεταγενέστερους αιώνες τήν εκπροσώπησή της κυρίως στόν Ακίνδυνο καί στόν Βαρλαάμ, οι όποίοι ήλθαν σέ αντιπαράθεση μέ τήν Όρθοδοξία έν τώ προσώπω του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.Ή Όρθοδοξία εκπροσωπείται κατά τήν περίοδο εκείνη άπό τόν Άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, ό οποίος καθίσταται κανόνας πίστεως.

Ή διαφορά τής Φραγκικής

άπ' τήν Όρθόδοξη Θεολογία

"Ας έπισημάνωμε τήν ουσιώδη διαφορά: ή θεολογία τών Φράγκων δέν είναι θεολογία άλλά φιλοσοφία. Τί σημαίνει αυτό; Ή θεολογία στήν αρχέγονη μορφή της είχε θεραπευτικό χαρακτήρα, ή Όρθοδοξία δέν είχε φιλοσοφικό χαρακτήρα.

Οί Άγιοι Απόστολοι, όπως καί οί πρό αυτών Άγιοι Προφήτες, καί οί μετ' αυτούς Αποστολικοί Πατέρες καί οί Πατέρες τών Οικουμενικών Συνόδων, καθώς καί οί Μάρτυρες καί οί Όμολογηταί, άπό τήν εποχή δηλαδή τών Προφητών μέχρι καί τήν Δευτέρα Παρουσία, ή Όρθοδοξία εχει εναν αποκλειστικό σκοπό: τήν αποθεραπεία του ανθρώπου. Τό νά χειραγώγηση τόν άνθρωπο διά μέσου τών τριών σταδίων, τής καθάρσεως, του φωτισμού καί τής θεώσεως.

Ή εμπειρία τής θεώσεως

Επειδή ό Θεός δέν μπορεί νά συνταυτισθή μέ την κτίση, υπάρχει ή συμβολική θεολογία ή οποία οδηγεί τόν άνθρωπο άπλανώς στήν εμπειρία τής θεώσεως. Ό σκοπός τής θεολογίας είναι νά όδηγηθή ό άνθρωπος στήν εμπειρία τής θεώσεως. Χωρίς αυτό τό τρίδομον στάδιον, κάθαρσις-φωτισμός-θέωσις, ή θεολογία μετατρέπεται σέ φιλοσοφία, οπόταν χάνει τελείως τήν υπόστασή της. Γενομένης αυτής τής μεταστροφής, τής αλλοιώσεως, παύει πλέον ή θεολογία νά έχει θεραπευτικό χαρακτήρα, καί καθίσταται ενας φορέας φιλοσοφικής έρευνας.

"Οπως μάς έδίδαξαν οί πατέρες τής εκκλησίας μας, οί αρχαίοι φιλόσοφοι έπλανήθησαν διότι συνταύτισαν τήν κτίση μέ τόν κτίσαντα, διότι δέν διήνυσαν τήν κάθαρση, τήν θεραπεία, καί γι' αυτό κατέληξαν σέ εσφαλμένα συμπεράσματα γύρω άπό τόν Θεό. Γι' αυτόν ακριβώς τόν λόγο είναι επικίνδυνοι καί οί αιρετικοί, διότι φιλοσοφούν γύρω άπό εναν ανύπαρκτο θεό, σέ αντίθεση μέ τήν Όρθοδοξία, ή οποία θεολογεί έμπειρικώς, δηλαδή βάσει τής εμπειρίας τών Προφητών, τών Αποστόλων, τών Πατέρων τής Εκκλησίας μας. Θεολογούν οί Πατέρες καί ή θεολογία αυτή οδηγεί τόν άνθρωπο στήν κάθαρση, ή δέ κάθαρση στόν φωτισμό καί ό φωτισμός στήν αλήθεια, πού είναι ή αποκάλυψη τής δυνάμεως τής Τριαδικής Θεότητος.

Είναι πάρα πολύ ουσιαστική αυτή ή τοποθέτηση καί πρέπει νά τήν υπογραμμίσουμε, διότι άλλως, εάν ή αντιπαράθεση μέ τόν παπισμό βασίζεται σέ μιά φιλοσοφική διαμάχη, τότε καταλήγει καί ή Όρθοδοξία μας νά γίνεται μία σχολαστική φιλοσοφική σχολή. Άλλά δέν είναι αυτή ή πραγματικότητα. Η διαφορά μας είναι ακριβώς ότι ή θεολογία τής Όρθοδοξίας στηρίζεται επάνω στήν εμπειρία τής θεώσεως καί όχι στόν στοχασμό τής φιλοσοφίας τών δυτικών.

Οί αιρετικοί ανά τούς αιώνας

Οί Φράγκοι δέν ήταν οί πρώτοι πού φιλοσόφησαν περί Θεού. Επαναλαμβάνουμε, ό σκοπός του πνευματικού πατρός, (Προφήτου, Αποστόλου, Αποστολικού Πατρός καί Αποστολικών Διαδόχων) είναι ενας καί αποκλειστικός: ή θεραπεία του άνθρωπου, τό νά μπορή δηλαδή ό άνθρωπος νά ίδή τήν δόξα του Θεού.

Άλλωστε, ό άνθρωπος βρίσκεται στήν πεπτωκυία κατάσταση καί μέσα στό σκότος καί τήν δυσλειτουργία τής νοεράς του δυνάμεως, ή θεολογία του άνθρωπου μετατρέπεται σέ στοχαστική φιλοσοφία, ή οποία τόν οδηγεί σέ αδιέξοδο, στήν σχολαστική αντίληψη τών πραγμάτων, όπου ό άνθρωπος δέν αποθεραπεύεται καί παραμένει άνενέργητος πνευματικά, οπότε ή επαφή του μέ τήν Χριστιανοσύνη καί τό Ευαγγέλιο είναι εντελώς άχρηστη.

Ή αποστολική διαδοχή

Οί πρώτοι φιλόσοφοι ήσαν καί οί πρώτοι αιρετικοί. Ό Άρειος, ό Εύνόμιος, ό Νεστόριος, οί όποιοι ξέφυγαν καί αυτοί μέ τήν σειρά τους, πρίν άπό τούς Τευτονοφράγκους βεβαίως, άπό τήν όρθοδοξία, δηλαδή δέν είχαν τήν εμπειρία τής θεώσεως, άλλά ούτε κάν διήνυσαν τό στάδιο τής καθάρσεως, έφθασαν στό νά αίρετικολογούν, νά διδάσκουν διαστρεβλωμένα περί του Θεού. Γι' αυτό ή Εκκλησία τούς καθήρεσε, διότι δέν ήσαν αποστολικοί διάδοχοι. Πώς μπορεί αποστολικός διάδοχος νά διδάσκη αλλότρια περί του Θεού, όταν ή αποστολική διαδοχή ταυτίζεται μέ τήν αποστολική διδασκαλία καί τήν αποστολική κατάσταση καί μέ την αποστολική πνευματικότητα;

Έάν λείπει ή αποστολική διδασκαλία, ή πνευματικότης, ό κηρύσσων τήν αίρεσιν αποκόπτεται από τήν αποστολική διαδοχή. Αλλιώς, έχομε μαγική αντίληψη περί αποστολικής διαδοχής, διδαχή βεβαίως τήν οποίαν πρεσβεύουν καί σήμερα πολλοί δυτικόπληκτοι «ορθόδοξοι» καί δυστυχώς τήν έχουν υιοθετήσει καί γι' αυτό ακούμε σήμερα φοβερές διδασκαλίες κατά τίς οποίες αναγνωρίζεται ή αποστολική διαδοχή πάντων τών αιρετικών, είτε είναι Μονοφυσίται, Άρειομανίται (όπως είναι οί λατινόφρονες), όπως θά δούμε κατωτέρω.

Οι πατέρες λοιπόν της Α' Οικουμενικής Συνόδου, βλέποντας ότι ό "Αρειος έδίδασκε αλλότρια, αυτό επεσήμανε σέ αυτούς ότι ό "Αρειος έπαυσε πλέον νά είναι ό θεραπευτής διδάσκαλος της Εκκλησίας, ήταν επικίνδυνο στοιχείο, καί έπρεπε τό πλήρωμα της Εκκλησίας νά προειδοποιηθεί ότι αυτό πού λέγει ό 'Άρειος δέν ταυτίζεται μέ τήν αποστολική διδασκαλία, είναι φιλοσοφία, είναι μυθολογία, είναι ανύπαρκτος ό θεός του Αρείου. Ό Άρειος φιλοσοφεί, δέν θεραπεύει. Ό 'Άρειος διαλέγει νά ακολουθήσει τήν μέθοδο της φιλοσοφίας τών αρχαίων ειδωλολατρών καί καταλήγει σέ αιρετικά συμπεράσματα.

Τό πιό φοβερό πού πρέπει νά τονισθή είναι ότι ό αιρετικός φιλοσοφεί, δέν θεολογεί. Ή θεολογία είναι θεραπεία, όχι στοχαστική, ακαδημαϊκή μυθολογία περί του Θεού. Αυτός δέν είναι ο σκοπός της Χριστιανοσύνης. Μετά από τούς πρώτους αιρετικούς τών πρώτων χριστιανικών αιώνων, οί όποίοι έθεωρήθησαν επικίνδυνα στοιχεία γιά τήν Χριστιανοσύνη, έχουμε τήν παρουσία τών Τευτονοφράγκων οί όποίοι ακολούθησαν τήν θεολογίαν του Άνσέλμου ή οποία εχει τήν βάση της στήν λανθασμένη τοποθέτηση του ιερού Αυγουστίνου σέ δογματικά θέματα, γιατί καί ί. Αυγουστίνος σέ κάποια σημεία έξέκλινε της ορθοδόξου διδασκαλίας καί υιοθέτησαν πλέον τά σημεία αυτά τά όποια στήν κυριολεξία ανατρέπουν όλη τήν άποστολικότητα της μιας Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας.

Οι Φράγκοι υιοθέτησαν αυτήν τήν διδασκαλίαν, κατέλαβαν τόν Ρωμαϊκό θρόνο, ενώ τό έτος 1009 έξέβαλαν τόν ελληνορθόδοξο Πάπα της Ρώμης Ιωάννη ΙΘ' καί εγκατέστησαν σ' αυτό τό κέντρο της Ρωμιοσύνης, στή Ρώμη, τόν Τευτονοφράγκο Πάπα Σέργιο Δ' καί ο παπικός θεσμός πλέον αλώθηκε καί έγινε όργανο τών επεκτατικών τάσεων τών Φράγκων καί του Καρλομάγνου καί όλων αυτών οί όποιοι καταπιέζουν καί καταδιώκουν τήν Όρθοδοξία.

Τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διδασκαλίας τών Τευτονοφράγκων είναι βεβαίως, παράδοξα, διότι ομοιάζουν πέρα ώς πέρα μέ τήν διδασκαλία τών Άρειανών. Πρώτα άπ' όλα, κηρύσσουν ότι ό Θεός δέν έχει φυσικήν ένέργειαν.

Έάν σ' αυτό τό σημείο πει κανείς «αυτά είναι φιλοσοφίες, αυτά είναι θεολογίες, δέν μας ενδιαφέρουν τί έλεγαν τήν εποχή εκείνη, άλλά τί λέγουν τώρα' ας κάνουμε μία ένωση καί τά βρίσκουμε». Δέν είναι ετσι τά πράγματα, διότι άπό κει καί πέρα μετατρέπεται ή Όρθοδοξία σέ μία μεταφυσική δεισιδαιμονία, ή οποία οδηγεί τόν άνθρωπο, στόν σκοταδισμό καί στήν πνευματική άρρώστεια, ή οποία όχι μόνο δέν θεραπεύει τόν άνθρωπο άλλά τόν οδηγεί σέ φρικτές καταστάσεις πού θα τις δούμε παρακάτω.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 4 ΙΟΥΝΙΟΥ

image_thumb8444444444444444444484444
Σήμερα γιορτάζονται:
1) Ο άγιος Μητροφάνης αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως. Ήταν γιος του Δομε-τίου, αδελφού του βασιλέως Πρόβου. Από νέος άφησε την ειδωλολατρείαν και έγινε χριστιανός, συναναστρέφετο δε μετά του επισκόπου Βυζαντίου από τον οποίον έγινε αναγνώστης. Μετά τον θάνατον του Τίτου έγινε επίσκοπος Βυζα­ντίου ο πατέρας του Μητροφάνους Δομέτιος μετά τον θάνατον αυτού τον διε-δέχθη ο γιος του Πρόβος. Μετά τον θάνατον του Πρόβου ανήλθεν εις τον θρό-νον ο Μηττοφάνης. Ο άγιος διοίκησε καλώς την εκκλησίαν και συνέβαλε στην σύγκλησιν της Α' Οικουμενικής συνόδου. Εξεδήμησε ειρηνικά εις Κύριον.
2) Η αγία Σοφία. Καταγόταν από τον Αίμο. Ασκήτευσε τις την κοινωνίαν πολύν χρόνον και κατά το τέλος της ζωής της έγινε μοναχή και εξεδήμησε εις Κύριον ειρηνικά.
3) Αι άγιαι Μάρθα και Μαρία αδελφαί του Λαζάρου. Ειρηνικά ετελείωσαν.
4) Ο άγιος Ιωάννης της μονής Μοναγρίας.
5) Ο άγιος Αλώνιος.
Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1821 οι Τούρκοι συνεχίζουν τις τρομερές σφαγές στην πόλιν της Σμύρνης.
Το 1823 οι Έλληνες της επαρχίας Σελίνου Κρήτης επιτίθενται σφοδρά ενα­ντίον των Τούρκων και νικούν αυτούς.
Το 1827 ο Κανάρης έκαυσε εντός του λιμένος της Αλεξανδρείας την προ-φυλακίδα του τουρκικού στόλου.
Το 1919 οι ελληνικές δυνάμεις της Μικράς Ασίας στην περιοχήν της Μαινε-μένης συνάπτουν σκληρές μάχες εναντίον των Τούρκων.
Το 1920 ο ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία μάχεται με περιπόλους.
Το 1921 η ελληνική στρατιά στη Μ. Ασία παίρνει επίκαιρες θέσεις για νέες εξορμήσεις εναντίον των Τούρκων.
Το 1922 η ελληνική στρατιά δρα με περιπόλους εναντίον των Τούρκων.

Το 2004 – 4 Ιουνίου η Μείζων Αγία και Ιερά Ενδημούσα Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου έκαμε άρση της ποινής της Ακοινωνησίας στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο, κατόπιν γραπτής μεταμέλειάς του.