29 Μαΐου, 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ 2.jpg 1

«Πάς ουν όστις, ομολογήσει έν εμοί

έμπροσθεν των ανθρώπων,

ομολογήσω κάγώ έν αυτώ έμπροσθεν

του πατρός μου του έν ουρανοίς».

Χορός Αγίων γοητεύει τον νου της ψυχής μας. Ή Κυριακή των Αγίων Πάντων οδηγεί τήν σκέψη μας στην Βασιλεία του Θεού. Εκεί, όπου ντυμένοι μέ τήν στολή τής αφθαρσίας και τόν φωτοστέφανο της θείας δόξας, ζουν οι νικηταί τής ζωής και του κόσμου και βεβαιώνουν τήν αλήθεια τής Αιωνιότητος. Οί Άγιοι Πάντες είναι «ζώσα μνήμη» τής Εκκλησίας και καθολική συνείδηση τής έν Χριστώ σωτηρίας. Ό θειος «σπόρος» εύρε εύφορο τον αγρό τής ψυχής των Αγίων και απέδωσε «καρπόν εκατονταπλασίονα, καθώς γονιμοποίησε τις χοϊκές των υπάρξεις και ή ζωή τους βλάστησε τήν θεία ζωή.

Γι' αυτό ή σημερινή Κυριακή θά μπορούσε να χαρακτηρισθή και σάν Κυριακή τής Όμολογίας. Οι Άγιοι Πάντες είναι τα πνευματικά «κάτοπτρα», που αντανακλούν τήν δύναμη, τό φως και τήν χαρά τής θείας ζωής και παρουσίας μέσα στόν κόσμο. «Μαρτυρούν» και ομολογούν τήν αλήθεια της ζωής πού βίωσαν κοντά στον Ιησού καί κάτω από το φως του Σταυρού.

1. Τό νόημα τής ομολογίας.

Ό Χριστός προειδοποίησε τούς Μαθητάς Του ότι θά συρθούν «έμπροσθεν τών ηγεμόνων καί των βασιλέων τής γης εις μαρτύριον αυτοίς καί τοις έθνεσι». Ό άνθρωπος πού δέχεται τό φως του Χριστού, γίνεται ό ίδιος φώς, καί τοποθετείται «επί τήν λυχνίαν» καί λάμπει καί φωτίζει τό περιβάλλον, όλους τούς τριγύρω του. Έτσι γίνεται «βεβαιωτής» τής πραγματικότητας πού κατασκηνώνει στήν ύπαρξή του, τής θείας ζωής πού βιώνει πλησίον του Ιησού. Ό σωσμένος άνθρωπος είναι «τό άλας τής γής», πού συντηρεί τόν κόσμο από τήν πνευματική σήψη.

Τό πνεύμα του Θεού μέ τόν προφήτη Ησαΐα παραγγέλλει: «γίνεσθέ μοι μάρτυρες, ότι εγώ μάρτυς Κύριος ό Θεός και ό παις ον εξελεξάμην». Αυτή ή μαρτυρία στήν οποία μας καλεί ό Θεός εχει πολλές μορφές εκφράσεως, αλλά πάντοτε τό ίδιο μέσον καί τόν ίδιο σκοπό. Μορφές ομολογίας είναι ή ποικιλία τών τρόπων ζωής. Ανάλογα μέ τις ιστορικές συνθήκες και τις άλλες ανθρώπινες πολιτιστικές καταστάσεις ποικίλλουν και οί τρόποι τής ζωής. Κάθε εποχή έχει τις απαιτήσεις της.

Έτσι ή ζωή τής «μαρτυρίας» αρχίζει από τις καθημερινές κοινωνικές μας σχέσεις, περνά στήν «άσκηση» τής ερήμου μέ τήν εξαίρεση τής ασκητικής ζωής, πού είναι για τούς ολίγους, και αποκορυφώνεται μέ τό μαρτύριον του αίματος στους διωγμούς τής Εκκλησίας, τήν εντελώς ιδιαίτερη αυτή δοκιμασία, πού επιβεβαιώνει τόν λόγο του Κυρίου: «ει έμέ εδίωξαν, καί υμάς διώξουσιν». Όλες αυτές οί «μορφές» τής έν Χριστώ ομολογίας πραγματώνονται μέ τό ίδιο μέσον: τόν άνθρωπο! Όπως επίσης έχουν πάντοτε τόν ίδιο σκοπό: τήν μαρτυρία καί τήν βεβαίωση τών θείων αληθειών πού ζή ή ανθρώπινη ύπαρξη στήν ιστορία του παρόντος.

2.Ό Χριστιανός είναι «ομολογητής».

Ή ομολογία είναι υποχρέωση καί καθήκον του πιστού. Πηγάζει από τό γεγονός της σωτηρίας, πού ό ίδιος έχει δεχθή. «Όπου ό θησαυρός ύμών, εκεί καί ή καρδία υμών», είπε ο Κύριος. Αυτό σημαίνει πώς ό άνθρωπος προσφέρει καί βεβαιώνει τον «θησαυρό» της καρδίας του. Έτσι δ Χριστός πού θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι καί εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», καλεί τούς πιστούς του νά ομολογήσουν «έργω τε καί λόγω» αυτά πού ζουν, αυτό πού πιστεύουν. Γι' αυτό λέει: «πας ούν όστις ομολογήσει έν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κάγώ έν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του έν ουρανοίς».

Τό Ευαγγέλιο αποκλείει την «ατομοκρατική» σωτηρία, αν καί ή λύτρωση είναι γεγονός, πού βιώνεται προσωπικά καί αποκτάται από τόν καθένα χωριστά, πάντοτε όμως μέσα στην Κοινότητα του Σώματος της Εκκλησίας. Ή Εκκλησία εχει τήν ευθύνη γιά την διαφύλαξη της «ορθής» πίστεως. Ή ομολογία τών πιστών είναι ή φωνή τής πίστεως. Έάν πλησιάσουμε τούς συγχρόνους «έμπορους των ιδεών», θά βεβαιωθούμε πώς τά συνθήματά τους έχουν ένα σκοπό, μιά ψυχολογική «κολακεία», πού παγιδεύει τόν άνθρωπο.

Ή «μαρτυρία» τής πίστεως είναι ή προβολή καί ή αντανάκλαση του θείου Φωτός μέσα στόν κόσμο. Γι' αυτό δέν αρέσει συνήθως. Έτσι προβάλλει ή αλήθεια του Ευαγγελίου: «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζήν έν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». Στοιχείο τής ομολογίας καί απόδειξη τής γνησιότητας αυτής είναι ο διωγμός, «ή δίωξη».

3.Πώς νά ομολογούμε τόν Χριστό.

Ή άρνηση τής ομολογίας είναι απόδειξη, πώς δεν ανήκομε στήν Εκκλησία του Χριστού, πώς δεν έχομε αγαπήσει τόν Κύριο «έξ όλης τής καρδίας καί έξ όλης τής ψυχής καί έξ όλης τής διανοίας καί έξ όλης τής ισχύος». ΄Η τό ολιγώτερο σημαίνει, πώς δέν είμαστε «βέβαιοι» γιά εκείνο πού ζούμε καί πιστεύομε, γι αυτό δεν τολμούμε νά γίνομε «μάρτυρες» καί ομολογηταί. Στήν πολυπράγμονη σύγχρονη ζωή πού μας εξαντλεί καί μας απορροφά ή βιοπάλη ελάχιστα μας ενδιαφέρει, πώς θά γίνουμε μάρτυρες του Απολύτου!

Ωστόσο ή ποιότητα τής πνευματικής μας ζωής καί ή στάθμη τής ψυχικής μας τελειώσεως συνδέονται άμεσα μέ τήν έν Χριστώ μαρτυρία. Από μάς ό Κύριος δέν ζητά τό τίμημα του αίματος για νά υπογράψουμε μέσα στόν κόσμο τήν αλήθεια τής θείας παρουσίας, πού ζή ή ψυχή μας, ούτε γιά τούς πολλούς είναι ή οδός τής «ασκήσεως» τής Έρήμου. Στήν εποχή μας ή ομολογία έχει πάρει τήν μορφή τής σιωπηλής άλλα ολοκληρωμένης καταφάσεως τής πίστεως.

Εάν ό Χριστός δέν ζητά από μας έκτακτες και εξαιρετικές θυσίες γιά τήν μαρτυρία, μάς καλεί παντού και πάντοτε νά γίνουμε «επιστολή Χριστού... γινωσκομένη καί άναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων». Καί νά αποδείξουμε έμπρακτα ότι ή αλήθεια του Χριστού έχει γραφή στήν ψυχή μας όχι μέ μελάνη «άλλά πνεύματι Θεού ζώντος».

Στό χώρο πού κινούμεθα, εκεί όπου εργαζόμεθα, μεταξύ τών «εμπόρων» τών ταπεινών συνθημάτων πού προπαγανδίζουν τό ψεύδος καί τήν απάτη τών αιρετικών πού φέρει τήν συμφορά, ό χριστιανός μπορεί νά γίνει «βεβαιωτής» τής αληθείας του Θεού και νά υπερασπισθή τόν Κύριο, άσχετα αν αυτό τό γεγονός προκαλέσει τόν ονειδισμό, τήν περιφρόνηση, ή καί τόν οποιοδήποτε διωγμό ακόμη.

Οι Άγιοι τής Εκκλησίας μας δέν είναι του παλιού καιρού εξώκοσμες καί ξεχασμένες μορφές. Είναι βιώματα τής έν Χριστώ σωτηρίας τής κάθε εποχής, τής εποχής μας. «Άγονται πνεύματι» στήν πορεία τους από τό χοϊκό στό θείο. Ή μνήμη τους πού είναι χαρά καί ζωή τής Εκκλησίας είναι μαρτυρία Ιησού Χριστού. Αυτοί είναι τά άνθη του Παραδείσου πού σκορπίζουν στόν κόσμο το άρωμα τής ψυχικής ευωδίας.

Όλοι τους σημαδεμένοι μέ τή σαΐτα τής χάριτος έγιναν οί θείες φωνές μέσα στόν κόσμο καί διέσωσαν από τή φθορά και τή σαπίλα τής αμαρτίας μέ τήν ομολογία τής πίστεως τόν Απόλυτο Θεό. Ό σημερινός κόσμος δέν εχει ανάγκη από σοφούς. Έχει ανάγκη από αγίους, από ανθρώπους πού νά έχουν ζωή «άλατι ηρτημένην» και μέσα από τή ζωή τους νά προβάλλεται ό Θεός τής πίστεως, τής ελπίδος και τής αιωνιότητος.

Αυτούς τους σοφούς τής στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού καλούμεθα νά μιμηθούμε κι΄ εμείς αντιγράφοντας τις μορφές τής ζωής τής μαρτυρίας πού οί Άγιοι μάς υπαγορεύουν.

Μελετώντας τή ζωή τους, πού είναι «εκλαϊκευμένη» ή ζωή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, θά δούμε χειροπιαστή τήν πέρα του τάφου πραγματικότητα, αλλά και θά εύρωμε μέσα από τούς Αγίους τήν οδό πού οδηγεί στήν αιωνιότητα στους κόλπους του Θεού όπου ευρίσκονται οί Άγιοι.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 29 MAΪΟΥ

image_thumb84444444444444444444

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Η αγία Θεοδοσία. Καταγόταν από την Τύρο της Φοινίκης. Κατά το 18ον έτος της συνελήφθη και δεμένη ωδηγήθηκε ενώπιον του άρχοντος Ουρβανού και διετάχθη να θυσιάση στα είδωλα. Επειδή ηρνήθηκε, ο θηριώδης ηγεμών την εβασάνισε με πολλά μαρτύρια, αλλά αυτή υπέμεινεν όλα με καρτερία και σιωπή. Ένεκα τούτου ο άρχων την εβασάνισε περισσότερον και την έρριψε εις τον βυθόν της θαλάσσης, όπου εξεδήμησε προς Κύριον.

2) Ο άγιος Ολβιανός. Ωδηγήθη προ των ηγεμόνων δια να θυσιάση στα εί­δωλα και μάλιστα στην ψευδοθεάν Ρέαν. Επειδή αρνήθηκε να θυσιάση εβασανίσθη με μύρια μαρτύρια και τέλος ερρίφθη εις μεγάλην πυρκαϊάν και εκάη. Έτσι εξεδήμησε προς Κύριον.

3) Η αγία οσιομάρτυς Θεοδοσία η Κων/λίτισσα. Από νεαρά έγινε μοναχή και εφονεύθη δια την ορθόδοξον πίστιν της.

4) Ο άγιος Αλέξανδρος. Έζησε επί μεγάλου Κωνσταντίνου και έγινε Πα­τριάρχης Αλεξανδρίας και διεκρίθη σαν Ιεράρχης και αγωνιστής κατά του Α­ρείου.

5) Οι άγιοι μάρτυρες Ανήρ και η Σύζυγος του εφονεύθησαν με ξυλοδαρμό.

6) Ο άγιος νεομάρτυρας Ιωάννης.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1453 η βασιλίς των βασιλίδων η επί 12 αιώνες ανακόψασα τις ορδές των βαρβάρων η ωραία επτάλοφος, η Κωνσταντινούπο­λις πίπτει στα χέρια των αλλοθρήσκων και βαρβάρων Τούρκων.

Κατά την ημέραν αυτήν ο θρήνος κλαυθμός και οδυρμός εκυριάρχουν στην ωραίαν Πόλιν. Τα όσια και ιερά του Ελληνικού Έθνους εσκυλεύοντο υπό των αλλόπιστων. Οι θυσίες και οι καταστροφές δεν έχουν προηγούμενον στην ιστο-ρίαν του Ελληνικού Έθνους.

Το 1821 έξω της Χαλκίδος οι Έλληνες υπό τους πρωτοσυγγέλους Βαρλαάμ, Χρύσανθον κλπ. μάχονται εναντίον των Τούρκων. Την μάχη εκέρδισαν οι Τούρκοι.

Το 1822 οι Τούρκοι επιτίθενται εναντίον των Κρητών και εκδιώκουν αυτούς από το Νεόκορον και Τσουκαλάρια.

Το 1828 εις το στενόν Κόρακος Κρήτης έγινε μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Την μάχην εκέρδισαν οι Κρήτες.

Το 1919 στην Μ. Ασία, στην περιοχή Αξαρίου ο ελληνικός στρατός εκκαθα­ρίζει την περιοχήν από τους άτακτους Τούρκους.

Το 1920 σε ολόκληρο το μέτωπον στη Μ. Ασία σημειώνεται δράση περιπό­λων.

Το 1921 στο μέτωπο της Μ. Ασίας οι ελληνική στρατιά αναδιοργανώνεται. Το 1922 στο μέτωπο της Μ. Ασίας σημειώνεται δράση περιπόλων. Το 1941 η άμυνα των Κρητών εναντίον των Γερμανών συνεχίζεται.