10 Απριλίου, 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

image

ΨΗΛΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

«Φέρε τήν χείρα σου και βάλε εις τήν πλευράν μου» (Ιωαν. κ, 26-29)

Ό Ιησούς προσκαλεί τό Θωμά νά δει τά χέρια του, νά ψηλαφήσει τήν πλευρά του, τά σημάδια των καρφιών καί της λόγχης. Νά τά ίδια του τά λόγια, όπως τά διαβάζουμε στήν Ευαγγελική περικοπή: «Λέγει τω Θωμά• φέρε τόν δάκτυλόν σου ώδε καί ιδε τάς χείρας μου, καί φέρε τήν χείρα σου καί βάλε εις τήν πλευράν μου, καί μή γίνου άπιστος, άλλά πιστός» (Ίωάν. κ, 27).

Ό Ιησούς δέν φοβάται τήν έρευνα. Δέν φοβάται τά ερευνητικά πνεύματα. Δέν φοβάται τά εξεταστικά μάτια. Αντίθετα, θέλει τήν έρευνα. Θέλει τήν ψηλάφηση. «Δεύρο ψηλάφησον», λέει στόν καθένα μας. Καί είναι ό μόνος πού δέχεται νά υποβάλλεται σέ εξέταση. Σέ έλεγχο. Ό μόνος σέ όλο τόν κόσμο. Σέ όλους τούς αιώνες. Κι αυτό, γιατί είναι ή Αλήθεια. Είναι τό Φώς.

"Ας ψηλαφήσουμε, λοιπόν, καί ήμείς τόν αναστημένο μας Χριστό. Ας ψηλαφήσουμε: Τά χέρια του. «Ίδε τάς χείρας μου», λέει καί στόν καθένα μας. Βλέπουμε, λοιπόν, τά χέρια του Χριστού. Τά πληγωμένα χέρια. Τά τρυπημένα χέρια. Αυτά τά χέρια έπιασαν τό χέρι τής άρρωστης πεθεράς του Πέτρου καί αμέσως ό πυρετός της έπεσε κι έγινε καλά. Αυτά τά χέρια έπιασαν τό χέρι τής νεκρής κόρης του Ίαείρου καί αμέσως ή νεκρή κόρη αναστήθηκε.

Αυτά τά χέρια άγγιξαν τά μάτια δύο τυφλών καί στή στιγμή τά νεκρωμένα τους μάτια άνοιξαν καί είδαν τόν ήλιο. Αυτά τά χέρια άγγιξαν τόν λεπρό καί ό λεπρός θεραπεύτηκε. Αυτά τά χέρια άγγιξαν τά αυτιά καί τή γλώσσα του κωφαλάλου καί παρευθύς τό θαύμα έγινε. Ανοιξαν τά αυτιά. Καί λύθηκε ή γλώσσα.

Αυτά τά χέρια ένιψαν τά πόδια τών μαθητών. Καί πρώτα του Ιούδα. Βλέπουμε, λοιπόν, τά χέρια τοϋ Χριστού. Τά ψηλαφούμε. Τά ερευνούμε. Καί μένουμε κατάπληκτοι άπό τήν ιστορία τής αγάπης, τήν όποια έγραψαν στόν κόσμο αυτό.Τήν πλευρά του. «Φέρε τήν χείρα σου καί βάλε εις τήν πλευράν μου». Φέρουμε, λοιπόν, τό χέρι μας καί τό βά­ζουμε στήν πλευρά του, κάτω άπό τήν όποια ήταν ή καρδιά μέ τά πιό ωραία καί τά πιό πλούσια αισθήματα.

Ή καρδιά, πού χτύπησε τούς πιό άγιους παλμούς στόν κόσμο. Ή καρδιά, πού αγάπησε όλους τούς ανθρώπους. Καί τούς κα­λούς καί τούς κακούς. Ή καρδιά, πού αγάπησε τούς κλέφτες, τούς τελώνες, τούς φονιάδες, τις πόρνες. Όλους τούς αμαρτωλούς. Ή καρδιά, πού δέν κράτησε κακία σέ κανένα. Ούτε στόν προδότη Ιούδα. Ούτε στόν άρνητή Πέ­τρο.

Ούτε στους υβριστές του. Ούτε στους σταυρωτές του. Ούτε καί σ' αυτόν τό Ρωμαίο στρατιώτη, πού μέ τή λόγχη του τήν τραυμάτισε. Ή καρδιά, πού αγάπησε όλο τόν κόσμο. Ποιά άλλη καρδιά αγάπησε τόσο, όσο ή καρδιά του Ιησού; Ερευνούμε τήν ιστορία καί τέ­τοια καρδιά δέν βρίσκουμε άλλη καμιά. Είναι ή μοναδική. Τά πόδια του Χρι­στού μας έκαναν τις πιό ωραίες πορείες πάνω στή γή. Πορεία σέ πό­λεις καί σέ χωριά. Σέ όλες τις πόλεις. Καί σέ όλα τά χωριά. «Τάς πόλεις πά­σας καί τάς κώμας» (Ματθ. θ, 35). Κι εκεί δίδασκε τήν αλήθεια. Κήρυττε τό χαρμόσυνο άγγελμα τής βασιλείας τών ουρανών. Καί θεράπευε κάθε αρρώ­στια. Πορεία σέ κάθε τόπο, όπου βρι­σκόταν έστω καί μιά ψυχή.

Κάποια ήμερα, μέσα στό καταμεσήμερο, έφθασε «κεκοπιακώς», άπό τήν πεζοπορία, στό φρέαρ του Ιακώβ. Έφθασε εκεί γιά μιά ψυχή μόνο. Γιά τή Σαμαρείτισσα γυναίκα. Πόση άξια έδινε ό Ίησούς καί στή μιά ψυχή! Καί χωρίς νά ανασάνει άπό τήν κούραση, άρχισε τό έργο τής σωτηρίας σ' αυτή τήν ψυχή μέ τόν υπέροχο διάλογο, πού άνοιξε μαζί της. Ένα διάλογο, πού έφερε στή σωτηρία καί αυτή τήν ψυχή, άλλά καί πολλούς συμπατριώτες της άπό τή Συχέμ.

Πολλές πορείες έκανε ό Ίησούς. Πορείες αγάπης. Άλλά ή πιό μεγάλη πορεία είναι ή πορεία του πρός τό Γολ­γοθά. Πορεία θυσίας. Πορεία συγκλονι­στική. Πορεία, πού άλλαξε τήν «πο­ρεία», τόν τρόπο ζωής, εκατομμυρίων ανθρώπων σέ όλους τούς αιώνες. Ποι­ος άλλος έκανε τέτοιες πορείες, σάν τις πορείες του Ιησού; Κανένας. Ό Κύριος δέν είχε μόνο τά πιό ωραία αισθήματα, άλλά είχε καί τίς πιό ωραίες καί φωτεινές σκέψεις. Καί τίς πιό μεγάλες ιδέες.

Σκεπτόταν τόν άνθρωπο. Τόν κάθε άνθρωπο. Καί τόν πιό αμαρτωλό. Αλλά σκεπτόταν καί αυτά ακόμη τά σπουργιτάκια. Κι αυτά τά χορταράκια. Όλα τά δημιουργήματα ήταν μέσα στό μυαλό του, όπως καί όλα πάλι τά δημιουργή­ματα ήταν μέσα στήν καρδιά του. Δημιουργήματα δικά του. «Έργα τών χειρών του».Ερευνούμε τή ζωή του όλη. Ψηλαφούμε τίς πράξεις του όλες. Καί δέν βρίσκουμε ούτε ένα ψε­γάδι. Γιατί ό Ίησούς «άμαρτίαν ούκ έποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος έν τώ στόματι αυτού» (Α' Πέτρ. β, 22).

Μελε­τούμε τή διδασκαλία του. Καί εκφρά­ζουμε τό θαυμασμό μας. Γιατί «ουδέπο­τε ούτως έλάλησεν άνθρωπος, ώς ούτος ό άνθρωπος» (Ίωάν. ζ, 46). Ελάτε λοιπόν και εμείς νά γίνουμε ψηλαφητές του Ιη­σού. "Οπως μας τό ζητά ό ίδιος. Καί τό­τε θά τόν πιστέψουμε πολύ. Θά τόν αγαπήσουμε πολύ. Καί, όπως ό Θωμάς, θά αναφωνήσουμε καί ημείς: «Ό Κύριος μου καί ό Θεός μου !».

ΑΡΘΡΟ του κ. ΚΩΝ/ΝΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-Το νταηλίκι του «σκληρού» άνδρα Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, ίσχυσε μόνον επί πέντε μήνες.

image

Ο «σκληρός» άνδρας, Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος, είχε επιβάλλει από 29-10-2009 μέχρι της 23-3-2010 το αντικανονικόν, αυθαίρετον και αναιτιολόγητον επιτίμιον της ακοινωνησίας εις τας ανευθύνους μοναζούσας της Ιεράς Μονής Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καλαμάτας.

Προ 15 ημερών, κατόπιν διορισμού, από την Μητρόπολην Μεσσηνίας και αρχιεπισκοπήν Αθηνών, του αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου Νικολοπούλου, ως εκκλησιαστικού ανακριτού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ήρχισαν ανακρίσεις από τον ειρημένον αρχιμανδρίτην εις τας μοναζούσας της Ιεράς Μονής, των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καλαμάτας, που δι' αυτόν τον λόγον είχε ζητήσει από διμήνου ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Σαββάτος από την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος (το άρθρον 100 του Ν. 5183/1932 ορίζει:

«Ο ανακριτής ορίζεται από την οικείαν μητρόπολιν», κάτι που δεν έγινε). Τα τοπικά Μ.Μ.Ε. (εφημερίδες -τηλεοράσεις), την 23-3-2010 μετέδωσεν ότι η ηγουμένη της ειρημένης μονής παρητήθη λόγω ασθενείας και γήρατος.

Ενώ συνεχίζοντο αι ανακρίσεις, την 24-3-2010, τα αυτά μέσα μετέδωσαν ότι ο «σκληρός» άνδρας Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος, ήρε το επιτίμιον της ακοινωνησίας (Εφ. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Καλαμάτας, εφ. «ΦΩΝΗ» Καλαμάτας, Νότια Ελληνική Τηλεόρασις (ΝΕΤ) Καλαμάτας). Εις την ανακοίνωσιν της 24.3.2010 των Μ.Μ.Ε. Καλαμάτας, αναφέρεται: Αι μονάζουσαι της ειρημένης Μονής επέδειξαν πνεύμα ταπεινώσεως και υπακοής προς τον επίσκοπον και συνεμορφώθησαν εις τα υπό της Εκκλησιαστικής και μοναχικής παραδόσεως οριζόμενα.

Η ανακοίνωσις αυτή είναι ψευδεστάτη, διότι αι μονάζουσαι έμειναν εδραίαι και ακλινείς, χωρίς να υποβάλουν μετάνοιαν, ως ψευδέστατα ανεκοίνωσεν ο μητροπολίτης, αφού αύται ήσαν ανεύθυνοι, δι' ό,τι τους είχε αποδοθή, το δε επιτίμιον που είχεν επιβληθεί εις αυτάς ήτο παράνομον και αντικανονικόν (Ν. 570/1977), αφού ο «σκληρός» μητροπολίτης κ.κ. Σαββάτος, είχε συνευδοκήσει εις την παράνομον ενέργειαν της ηγουμένης που προεχείρισεν μοναχήν τινα εις μεγαλόσχημον κατ' αντίθεσιν του ηγουμενοσυμβουλίου.

Ανέφερεν το χονδροειδέστατον τούτο ψεύδος ο «σκληρός» μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος διά να φανή ότι δεν υπέκυψεν ούτος, αλλά αι μονάζουσαι. Τούτο το άτοπον έπραξεν διά να δείξη εις τους τοπικούς άρχοντας ότι είναι άνδρας και παλλικαράς. Δηλαδή ψευδοπαλλικαράς.

Πιστεύω ακραδάντως ότι υπέκυψε, ύστερα από τους δημοσιογραφικούς αγώνας χριστιανών της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας και άλλων, εκτός Μεσσηνίας, αρθρογράφων στραφέντων κατά των παρανομιών του και από την κατακραυγήν σχεδόν όλων των Μεσσηνίων, πλην των ανεκκλησιάστων αρχόντων φίλων του.

Ένας άλλος λόγος, η οσημέραι πτώσις και απώλεια της καλής φήμης εις το πρόσωπον του εκ μέρους όλων των Μεσσηνίων και, εκτός Μεσσηνίων, συνελλήνων ως απωλέσαντος την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν. Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα, ο «σκληρός» άνδρας Μητροπολίτης κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος κατέρρευσε, άμα τε και η «παλλικαριά» του, ως χάρτινος πύργος, εισπράξας εκ μέρους του ποιμνίου του την αγανάκτησιν, την αποστροφήν και αηδίαν προς το πρόσωπον του.

Voiotosp.blogspot.com