ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

«… και ώφθη Σίμωνι» (Λουκ. κδ΄34)

Το χαρμόσυνον σύνθημα, όπερ σήμερον ηλεκτρίζει, συγκινεί και θέλγει τάς καρδίας σύμπαντος του Ορθοδόξου Χριστιανικού κόσμου, απ΄ άκρου έως άκρου της γης. Η Ανάστασις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι το μέγα γεγονός, δι΄ ου ο Κύριος επιβεβαίωσε την ουράνιον διδασκαλίαν Του, και οι Μαθηταί αυτού αδιστάκτως επείσθησαν περί της Θεότητος Αυτού. «Ο δε Θεός (λέγει ο Παύλος) ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών` ος ώφθη επί ημέρας πλείους τοις συναβάσιν αυτώ από της Γαλιλαίας εις Ιερουσαλήμ, οίτινές είσι μάρτυρες αυτού προς τον λαόν, και ημείς ημάς ευαγγελιζόμεθα την προς τους πατέρας επαγγελίαν γενομένην, ότι ταύτην ο Θεός εκπεπλήρωκε τοις τέκνοις αυτών, ημίν, αναστήσας Ιησούν» (Πραξ. ιγ΄ 30-33).

Οι αυτοί Μαθηταί του Ιησού, οίτινες μας διηγούνται τους προ της Αναστάσεως λόγους και πράξεις του Κυρίου, την προ του Πάθους αγωνίαν, ότε περίλυπος ο Κύριος εφώνει το, «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο κ.λ.π.» (Ματθ. ΚΣΤ΄ 39) αυτοί ούτοι μετά της αυτής ειλικρινείας εξιστορούσι και τους μετά την Ανάστασιν λόγους και πράξεις του Κυρίου, ως και τα περί της Αναστάσεως Αυτού, ότι μεταβάντες εν τω Μνημείω εύρον τα οθόνια κείμενα μόνα, και ότι το σουδάριον, το οποίο ήτο επί της κεφαλής Αυτού, δεν έκειτο πλέον μετά των οθονίων, αλλά ξεχωριστά εντετυλιγμένον εις έναν τόπον (Ιωάννης κ΄ 7).

Η Ανάστασις λοιπόν του Κυρίου, είναι η λαμπρά σφραγίς των λόγων του Κυρίου και η επίσημος διαβεβαίωσις των μεγάλων αληθειών της πίστεως, εφ΄ ω δικαίως ο θείος Παύλος γράφει περί της Αναστάσεως μετ΄ αναμφιλέκτου πειστικής ευθαρσείας καταλήγων εις τα συμπεράσματα` «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» και πάλιν` «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία άρα η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. ιε΄ 12 -17).

Ανέστη λοιπόν ο Ιησούς και δια την Ανάστασιν Αυτού είμεθα βεβαιότεροι και ασφαλέστεροι εξ όλων Του των θαυμάτων διότι λόγω του τι είχε διαδόσει ότι την τρίτην ημέραν θα αναστηθή, αί Αρχαί και αί Εξουσίαι είχον λάβει όλα τα σύντονα μέτρα, ώστε και αυτοί οι άσπονδοι εχθροί του, περιφρουρούν τον Τάφον Του, μη ποτέ επαληθεύσωσιν οι λόγοι Του.

Και όμως, ούτε αί Αρχαί, ούτε αί εξουσίαι, ούτε ο εχθρός λαός, ούτε η κουστωδία, ούτε τα έκτακτα δρακόντεια μέτρα, α ελήφθησαν ηδυνήθησαν να κρατήσωσι δέσμιον τον Αρχηγόν της Ζωής εν Τάφω` «Καθότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι αυτόν υπ΄ αυτού» (Πραξ. β΄ 24). Ένεκα δε της σπουδαιότητος της μεγίστης ταύτης αληθείας της Αναστάσεως, εορτάζομεν την εορτήν των εορτών, το Πάσχα. Ουδεμία άλλη εορτή εν τω κύκλω της Χριστιανικής εορτολογίας ωνομάσθη και εκοσμήθη δια τοσούτων επιθέτων, δι΄ όσων η κορωνίς και βασιλίς αυτή των εορτών, η εορτή λέγομεν του Πάσχα.

Ούτω κατ΄ εξοχήν η ημέρα αυτή καλείται` «Ημέρα αγία, Βασιλίς ημέρα, Κυρία ημέρα, Ημέρα κλητή, Ημέρα αγίας δόξης, Ημέρα ευφροσύνης, Ημέρα χαράς, Κορωνίς εορτών, Ημέρα Κυρίου, Ημέρα αγαλλιάσεως, Ημέρα σωτήριος, Πάσχα το άγιον, Πάσχα το μέγα, Πάσχα ιερόν, Πάσχα σωτήριον, Πάσχα πιστών, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα το άμωμον, Πάσχα Παραδείσου πύλας ανοίξαν, Πάσχα πιστούς αγιάζον, Πάσχα το περιβόητον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα χαράς, Πάσχα λύτρον λύπης, Πάσχα το αναστάσιμον, Εορτή Εορτών, Πανήγυρις πανηγύρεων, Εορτή εορτών πανσεβάσμιος κ.λ.π.»

Και τίθεται το ερώτημα` Ο Χριστός Ανέστη, Ημείς ανέστημεν; Διότι, τι και εάν ο Χριστός ανέστη και ημείς ευρισκόμεθα νεκροί με τάς αμαρτίας μας;

_________________________________

Αγαπητοί αναγνώσται του blog

Επί τη λαμπροφόρω πανηγύρει της Θείας Εγέρσεως, προσαγορεύω υμίν τον Αναστάσιμον χαιρετισμόν «Χριστος Ανεστη !» Ευχόμεθα δε ολοψύχως, όπως το ανέσπερον φως της Αναστάσεως καταυγάζη την ζωή σας!

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΕΠΙ ΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΤΟΥ Κ.Η.Ι.Χ. ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2010

Αναστασιμο Μηνυμα

του Μακαριωτατου Αρχιεπισκοπου

Αθηνων & Πασης Ελλαδος

κ.κ. Ιερωνυμου

Τέκνα και αδελφοί μου εν Χριστώ αγαπημένοι,

Χριστός Ανέστη!!

Το ανέσπερο φως της Αναστάσεως φωταγωγεί σήμερα την Οικουμένη. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Οι δυνάμεις της φθοράς και οι εργάτες της ανομίας έχασαν την πολυτέλεια των σκοτεινών ορμητηρίων τους. Η αλήθεια νίκησε το ψέμα και ο θάνατος έχασε την εξουσία του. «Που σου θάνατε το κέντρον;» «που σου θάνατε το νίκος;» δικαιούται να ρωτά με υπερηφάνεια και ο ταπεινότερος των ανθρώπων.

Οι πανηγυρισμοί για την «εορτή των εορτών»∙ Η χαρά της «πανηγύρεως των πανηγύρεων»∙ Το ευλογημένο Πάσχα που θριαμβευτικά εορτάζει η απανταχού της γης Χριστιανοσύνη γεμίζει τις καρδιές μας με ελπίδα και δύναμη. Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού νοηματοδοτεί τη ζωή μας κάνοντας ορατή και βέβαιη την προοπτική της «άλλης βιοτής της αιωνίου».

Όμως δεν κρύβει από τα μάτια μας το ότι ζούμε συγχρόνως σε ένα κόσμο πεπτωκότα. Σε ένα κόσμο που έχει ξεπέσει από αυτό που ήταν όταν πλάστηκε. Σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί το οργανωμένο ψέμα. Σε μια κοινωνία όπου δεσπόζει η εξωραϊσμένη υποκρισία, ο φίλαυτος ατομικισμός και η υποδούλωση στον φθοροποιό υπερκαταναλωτισμό. Μια κοινωνία όπου η απληστία και ο εγωκεντρισμός έγιναν πολιτισμικά χαρακτηριστικά.

Ιδού λοιπόν γιατί ο εορτασμός του Πάσχα δεν επιτρέπεται, όσο ποτέ άλλοτε, να περιοριστεί σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις αλλά πρέπει να είναι πρόκληση για αφύπνιση και πρόσκληση σε μια νέα πορεία ζωής. Μια πορεία όπου η ευλογία της Αναστάσεως του Χριστού να είναι η κινητήρια δύναμη του προσωπικού και του κοινωνικού μας βίου. Η νωπή ακόμα εμπειρία όσων βιώσαμε στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου υπενθυμίζει με το πιο εμφαντικό τρόπο, ότι φαινόμενα τόσο γνώριμα στον σύγχρονο βίο: οι μικρότητες, οι δολοπλοκίες, ο φθόνος, η αδικία, ο κατατρεγμός των αδυνάτων, ο ξενιτεμός, ο εξευτελισμός του ανθρώπου, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα και τόσα άλλα οδυνηρά χαρακτήρισαν τις συνθήκες και τον τρόπο όσων κινήθηκαν γύρω και εναντίον του Ιησού.

Όμως Πάσχα σημαίνει «πέρασμα». Σημαίνει «διάβαση» σημαίνει «έξοδος». Στην Παλαιά διαθήκη η λέξη Πάσχα χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την έξοδο και την απελευθέρωση του Ισραηλιτικού λαού από την αιγυπτιακή σκλαβιά. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, Πάσχα σημαίνει την έξοδο από τη σκλαβιά του θανάτου στην ελευθερία της όντως ζωής. Το πέρασμα προς την ελευθερία «εις ην Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν». Δηλώνει τη μεταμόρφωση της σταυρικής δοκιμασίας σε αναστάσιμη χαρά. Πάσχα σημαίνει ότι κάθε είδος θλίψης που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας έχει κάποιο νόημα. Και αν σταθούμε σωστά, γενναία, με πίστη στον Θεό και εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, σύντομα θα φανεί και η διέξοδος.

Να γιατί σε καιρούς δύσκολους, όπως στις μέρες μας, η Εκκλησία οφείλει να γρηγορεί και να προσεύχεται, ώστε να μπορεί, με τη Χάρη του θεού, να διαγιγνώσκει τα σημεία των καιρών και να ειδοποιεί έγκαιρα και πρόωρα για το που οδηγούν οι λανθασμένες επιλογές. Σε αυτές τις περιπτώσεις η Εκκλησία έχει χρέος να καλεί τον λαό του Θεού σε εγρήγορση και αντίσταση εναντίον κάθε είδους φθοράς και ευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου και απαξιώσεως  των ουσιωδών του κοινού βίου. Η προφητική διακονία της Εκκλησίας οφείλει να κρατά σε περιόδους κρίσεως ζωντανή την ελπίδα προβάλλοντας τη δύναμη της Αναστάσεως.

Αδελφοί και τέκνα μου εν Χριστώ αγαπημένα,

Πάσχα σημαίνει κλήση για έξοδο από την επικράτεια της απελπισίας στο φως της ελπίδας. Σημαίνει να διαβούμε πέρα από τις κτιστές ψεύτικες βεβαιότητες και να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στον Αναστημένο Χριστό. Σημαίνει την υπέρβαση του ψεύδους και την επικράτηση της αλήθειας. Σημαίνει ότι είναι καιρός να αναζητήσουμε τρόπους πνευματικής αφύπνισης και καλλιέργειας που θα μας θωρακίσουν απέναντι στην καταλυτική δύναμη της παρακμής. Πάσχα σημαίνει την απελευθερωτική διάβαση από τον τρόπο της απλής επιβίωσης που σκιάζει τρομακτικά ο θάνατος στον ευλογημένο χώρο της αναστημένης ζωής.

Χαίρετε λοιπόν και μην αγωνιάτε.

Ο Χριστός είναι αναστημένος.

Η ζωή νίκησε τον θάνατο και η εν Χριστώ ελπίδα φωτίζει με το φως της Αναστάσεως τη ζωή μας.

Καλό Πάσχα σε όλους και στον καθένα προσωπικά!

Χριστός ανέστη!

Ο Αρχιεπίσκοπος

† O Αθηνών και Πάσης Ελλάδος

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΩΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Η ΚΟΥΣΤΩΔΙΑ

Η ήττα είναι στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Η έκβαση κάθε αγώνα δεν μπορεί να είναι πάντοτε νικηφόρα. Η ήττα δεν γίνεται εύκολα δεκτή από τον εγωισμό μας. Και μας θλίβει ακόμη περισσότερο όταν έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να βγούμε νικητές και δεν το κατορθώνουμε. Κάθε ήττα είναι μία μορφή θανάτου για τη ζωή μας. Και ο θάνατος δεν έρχεται ποτέ μόνος του.

Κουβαλά μαζί του τις κουστωδίες του, τους πανηγυριστές της ήττας και της αποτυχίας μας, όσους θα περιφρουρήσουν και θα διατηρήσουν τις συνέπειες τους. Η Εκκλησία το Μεγάλο Σάββατο μοιάζει ηττημένη. Ο Ιησούς πέθανε στο Σταυρό και ετάφη. Φάνηκε ότι ηττήθηκε από τις δυνάμεις της ανθρώπινης και της δαιμονικής εξουσίας, το κακό που επιβάλλεται συντρίβοντας τα οράματα για την μεταμόρφωση του κόσμου σε Βασιλεία των Ουρανών. Και η κουστωδία που ο Πιλάτος έδωσε στους Αρχιερείς για να φυλάξουν το σφραγισμένο τάφο, αποτελεί την τελευταία έκφραση αλαζονείας του θανάτου και των συνεργών του σ' αυτή τη ζωή.

Όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το συναξάρι της ημέρας, "Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία. Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωία". Δεν μπορεί ο τάφος και η κουστωδία του να κρατήσουν Αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία, η αμαρτία αποτελούν αναγκαιότητες στη ζωή του μεταπτωτικού ανθρώπου, αλλά το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να φρουρούν τον τάφο.

Γιατί μας μιλούν για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των κουστωδιών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση. Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή. Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, είναι μάταιες οι κουστωδίες της. Δεν είναι όμως έτσι.

Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή. Ο Ιησούς Χριστός ως προσωπικός Θεός και Σωτήρας μας, δεν συμβιβάζεται με τις κουστωδίες, ούτε ακόμη τον ίδιο το θάνατο. Τον συντρίβει, γιατί δεν παίρνει ζωή από αλλού, αλλά είναι ο ίδιος η Ζωή. Και καλεί τον καθένα να αντλήσει από το Σώμα και το Αίμα Του, από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη προς Αυτόν την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει ήττα.

Ακόμα κι αν πρόσκαιρα χάσουμε βιολογικά, η ύπαρξη μας συνεχίζει οντολογικά την κοινωνία της με το Νικητή του Θανάτου. Και προσδοκά την ανάσταση των νεκρών για να ζήσει τον μέλλοντα αιώνα, χωρίς κουστωδίες, αλλά με μέτρο το Φως και την Αγάπη, την κοινωνία που θα έχει μεταμορφώσει τα πάντα καινούρια, κατά το μέτρο που ο Θεός προόρισε από καταβολής κόσμου για την κτίση και τον άνθρωπο.

Η ήττα συντρίβεται. Μαζί της ό,τι μας χωρίζει από τον Κύριο. Ο εγωισμός, η αμαρτία, η θλίψη, ο διωγμός, ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος. Μπορεί πρόσκαιρα η Ζωή να σαββατίζει στον τάφο και ο λίθος του μνήματος να είναι "μέγας σφόδρα". Μπορεί η κουστωδία να φαντάζει πανίσχυρη και ανίκητη. Μάτην όμως φυλάττει. Η Αγάπη θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει κάθε κοπιώντα και πεφορτισμένο. Αυτόν που ελπίζει και με ταπείνωση την προσδοκά.

Αυτόν που δεν προσπερνά φοβισμένος μπροστά στις κουστωδίες. Αυτόν που ζει μαζί με την ηττημένη Εκκλησία τον Ιησού Χριστό ως Προσωπικό Θεό και Σωτήρα. Και περιμένει τη νίκη Του. Την οριστική, την αιώνια και την αμετάτρεπτη, αναφωνώντας και πάλι: "Ναι, έρχου Κύριε"!

_____________________________________

Η ΑΚΡΙΒΗΣ ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ

«Ακριβή δε όρον τιθέναι επιζητείς και ώραν πάνυ μεμετρημένην, όπερ και δύσκολον, και σφαλερόν εστί» (Διονύσιος Αλεξανδρείας)

1.- ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ:

Είναι δύσκολο να πει κανείς πότε, ποια ώρα ακριβώς, αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Κανένας από τους Ευαγγελιστές δεν κάνει σαφή λόγον.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει μέχρι την ανατολή του ηλίου της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, δηλαδή την Κυριακή• «Οψέ δε σαββάτων, τη επιφωσκούση εις μίαν σαββάτων» (κεφ. 28,1).

Ο Μάρκος λέγει όταν πέρασε η ημέρα του Σαββάτου, μετά τη δύση του ηλίου που άρχιζε η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, δηλαδή η Κυριακή• «Και διαγενομένου του σαββάτου... λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον ανατείλαντος του ηλίου» (κεφ. 16,1-2).

Ο Λουκάς αναφέρεται στα βαθειά χαράματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, ήτοι την Κυριακή• «Τη δε μια των σαββάτων, όρθρου βαθέος ήλθον επί το μνήμα» (κεφ. 24,1). Και ο Ιωάννης λέγει, όταν πέρασε η ημέρα του Σαββάτου κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, δηλαδή την Κυριακή, που ήταν ακόμη σκοτάδι• «Τη δε μία των σαββάτων..., έρχεται πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον» (κεφ. 20,1).

Και οι τέσσεροι Ευαγγελιστές, ως ημέρα Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, αναφέρουν την αρχή της ημέρας της Κυριακής• «Διαγενομένου του Σαββάτου• της μιας σαββάτων (=όταν επέρασε η ημέρα του Σαββάτου και άρχιζε η άλλη ημέρα)» χωρίς και να ορίζουν και την ακριβή ώρα. Ο καθένας αναφέρεται σε διαφορετικά χρονικά όρια της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, που άρχιζε μετά το Σάββατο, ήτοι της Κυριακής.

Δεν τους ενδιαφέρει η ακριβής ώρα, αλλά η ημέρα για ν' αποδείξουν το τριήμερο, όπως είχε διαβεβαιώσει ο Χριστός τους μαθητές Του, ότι θα αναστηθεί• «Από τότε ήρξατο ο Ιησούς δεικνύειν τοις μαθηταίς αυτού, ότι δει αυτόν απελθείν εις Ιεροσόλυμα και πολλά παθείν από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων και αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 16,21).

ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Διονύσιος, που ρωτήθηκε για το θέμα αυτό, απάντησε, ότι τούτο είναι πολύ δύσκολο και αβέβαιον «Ακριβή δε όρον τιθέναι επιζητείς και ώραν πάνυ μεμετρημένην, όπερ και δύσκολον και σφαλερόν εστίν» («Σύνταγμα θείων και Ιερών Κανόνων», Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, τόμ. Δ', σελ. 1. Επιστολή προς Επίσκοπον Βασιλείδην). Οι δύο Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς συμφωνούν, ότι η Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού έγινε τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, ότε και είχε παρέλθει η έκτη ώρα της νύχτας.

Τούτο συνάγεται από τα λεγόμενά τους, ότι οι γυναίκες πήγαν στο μνήμα «Οψέ σαββάτων [και] όρθρου βαθέος», ότε δηλαδή είχε περάσει η έκτη ώρα της νύχτας, οπότε και άρχιζε η καινούργια μέρα κατά τους εκκλησιαστικούς όρους.

Έτσι, οι Πατέρες της ΣΤ' Οικ. Συνόδου αποφάσισαν, οι Χριστιανοί να νηστεύουν μέχρι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου• «Χρή τους πιστούς περί μέσας της μετά το μέγα. Σάββατον νυκτός ώρας απονηστίζεσθαι, των θείων Ευαγγελιστών Ματθαίου και Λουκά, του μεν, δια, του οψέ Σαββάτων προσρήματος, του δε, δια του όρθρου βαθέος, την βραδύτητα της νυκτός ημίν υπογράφοντος» (Καν. ΠΘ').

Όταν λέγει ο Κανόνας «περί μέσας της μετά το μέγα Σάββατον νυκτός ώρας απονηστίζεσθαι», εννοείται, ότι οι Χριστιανοί θα συμμετάσχουν στην θεία Λειτουργία έως το τέλος «προσενέγκατε την θυσίαν ημών» και μετά θα αρχίσουν το Πασχαλινό φαγητό, δηλαδή, τα χαράματα της Κυριακής. Επ' αυτού οι Αποστολικές Διαταγές είναι λίαν σαφείς• «Διά τούτο και ημείς, αναστάντος του Κυρίου, προσενέγκατε την θυσίαν ημών... και λοιπόν απονηστεύετε, ευφραινόμενοι και εορτάζοντες»• (ΒΕΠΕΣ, τόμ. 2, παρ. 7 και 8, σελ. 90-91).

2.- ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε δηλώσει στους μαθητές Του, ότι θα καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί• «αποκτανθήναι, και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 16,21).

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ;

Οι δυο μαθητές του Χριστού που μετά τη θανατική Του καταδίκη και την ταφή Του πήγαιναν «προς Εμμαούς» δηλώνουν, ότι ήδη έχουν περάσει τρεις ημέρας από τον θάνατο του Χριστού• «...αλά γε και συν πάσι τούτοις τρίτην ταύτην ημέραν άγει σήμερον, αφ' ου ταύτα εγένετο» (Λουκ. 24,21). Αλλά και οι γυναίκες, που, «διαγενομένου του Σαββάτου, ή οψέ σαββάτων, ή τη μια των σαββάτων», πήγαιναν στον τάφο του Χριστού, για να επιτελέσουν τα Εβραϊκά νεκρικά ήθη και έθιμα, τα τρίμερα, αποδεικνύουν περίτρανα, πως πράγματι είχε ήδη αρχίσει το τριήμερον!

ΟΜΩΣ, ΕΡΩΤΑΤΑΙ: ΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ;

Το εικοσιτετράωρον οι Εβραίοι το μετρούσαν από το ένα βράδυ έως το άλλο βράδυ• «από εσπέρας έως εσπέρας σαββατιείτε» (Λευιτ. 23,32). Ο Ιησούς Χριστός «παρέδωκε το πνεύμα» το απομεσήμερον της ενάτης ώρας (=τρεις μ.μ.) της Παρασκευής• «Ην δε ωσεί ώρα έκτη (=δώδεκα μ.) και σκότος εγένετο εφ' όλην την γην έως ώρας ενάτης (=τρεις μ.μ.) του ηλίου εκλείποντος... και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» (Λουκ. 23,44, Ιωάν. 19,30).

Η ημέρα της Παρασκευής έχει αρχίσει από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, οπότε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής έχουμε την μία ημέρα. Από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής έως τα μεσάνυχτα του Σαββάτου έχουμε τη δεύτερη ημέρα. Και από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου έως τα μεσάνυχτα της Κυριακής έχουμε την τρίτη ημέρα, την Κυριακή, η οποία σημειωτέον έχει αρχίσει από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Επομένως την τρίτη ημέρα, την Κυριακή αναστήθηκε ο Χριστός και κατά το διάστημα αυτής της ημέρας πράγματι, τελείται η Ανάσταση.

Όμως, επειδή οι Ευαγγελιστές ουδαμού αναφέρονται σε συγκεκριμένη ώρα, αλλά στις αρχές της τρίτης ημέρας, της Κυριακής, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας όρισε η Ανάσταση να γίνεται, όταν, ακριβώς, αρχίζει η ημέρα της Κυριακής, (μετά το μεσονύκτιο, δηλαδή, του Σαββάτου), οπότε οποιαδήποτε ώρα και αν αναστήθηκε ο Χριστός, η ακριβής ώρα εμπεριέχεται μέσα στην τρίτη ημέρα, την ημέρα της Κυριακής.

Επομένως, η απάντηση στα ερωτήματα περί της ακριβούς ώρας και του τριημέρου της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού είναι ότι η ακριβής ώρα της Ανάστασης είναι δύσκολο ν' αποδειχθεί, άλλωστε δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία για την σωτηρία μας, διό και οι Ευαγγελιστές δεν ασχολούνται. Όσο για το τριήμερο που έχει σημασία, για ν’ αποδειχθούν αληθινά τα λεγόμενα του Κυρίου προς τους μαθητές Του, ότι• «και τη Τρίτη ημέρα εγερθήναι», πράγματι αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα, αφού η Τρίτη ημέρα της Κυριακής αρχίζει από τα μεσάνυχτα της ημέρας του Σαββάτου.

Συνεπώς, η Ανάσταση του Χριστού έγινε, όπως λίαν κατηγορηματικά μας δηλώνουν οι Ιεροί Ευαγγελιστές, την ημέρα της Κυριακής αφού είχε ήδη περάσει η δεύτερη ημέρα του Σαββάτου και οι γυναίκες, που είναι οι πλέον αψευδείς μάρτυρες του τριημέρου, πήγαιναν στο μνημείον για τα τρίμερα• «Διαγενομενου του Σαββάτου (=αφού πέρασε η ημέρα του Σαββάτου), Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν (=τον Ιησούν).

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ο  Κ Ρ Ι Τ Η Σ !

Η Εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή φέρει ενώπιον μας τον Κριτή των ζώντων και των νεκρών που κρίνεται και κατακρίνεται από τα πλάσματα του. Η Δίκη του Ιησού από όλες τις τότε εξουσίες - εβραϊκή, ρωμαϊκή, βασιλική - και η κατάκριση Του χωρίς ουσιαστικές κατηγορίες και αποδείξεις, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της κάθε μιας, αποτελεί το έσχατο της ανθρώπινης εμπάθειας, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού, που με τον τρόπο της κρίσης Του για τον κόσμο προσφέρει ζωή και όχι θάνατο.

Κάθε κίνηση ανθρώπινης δικαιοσύνης αποτελεί έκφραση θανάτου. Ανεξαρτήτως της σοβαρότητας των υποθέσεων που εκδικάζονται, κάθε διαφορά υποδηλώνει την άρνηση της αγάπης. Γιατί όποιος αγαπά, προσπαθεί να βρει λύση στα όποια προβλήματα με τον συνάνθρωπο, χωρίς να διαπράξει άτοπα, χωρίς να θέσει τον εαυτό του, τον άλλο, τη διαφορά υπό κρίσιν τρίτου.

Όποια κι αν είναι η έκβαση της υπόθεσης, ο θάνατος με την μορφή του ψεύδους, της θλίψης, της οργής, της στέρησης της ελευθερίας, υπενθυμίζει στους ανθρώπους την ύπαρξη του. Ζώντας σε έναν μεταπτωτικό κόσμο δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για άρνηση της κρίσης και των κριτών. Μπορούμε όμως να σπουδάσουμε την υπέρβαση τους, πιστεύοντας στον Κριτή Κύριο που μας υποδεικνύει ένα άλλο μέτρο κρίσης.

Ο τρόπος κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης του Χριστού αποτυπώνεται στα φρικτά εκείνα γεγονότα των Παθών Του. Γνώμονας Του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η αγάπη. Ο Θεός "θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν". Αρνείται την βία στον κήπο της Γεθσημανή. Αρνείται να παρατάξει τις λεγεώνες των αγγέλων για να αποφύγει το θάνατο.

Αρνείται να συντρίψει ως "σκεύη κεραμέως" τους σπιθαμιαίους εκείνους που γελοιοποιούν κάθε κριτήριο και της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Απαντά με την σιωπή και την γαλήνη στην αποθέωση του συμφέροντος που χαρακτηρίζει τον φαινομενικά ισχυρό διοικητή, καθώς αυτός νίπτει τας χείρας του, για να μην χάσει την ησυχία του. Δέχεται τον εξευτελισμό της Σταύρωσης. Υπομένει τις βλασφημίες και τις προκλήσεις. Υπακούει και στην εγκατάλειψη Του από τον Πατέρα.

Καταδέχεται θάνατο και ταφή και προσφέρει το μέτρο της δικής Του κρίσης: την αγάπη. Ο Κριτής του κόσμου ήλθε για να σώσει τον κόσμο. Παρακολουθεί την ανθρώπινη αδικία, την άρνηση της αγάπης, την μη τήρηση των εντολών Του, την θρασύτητα των πλασμάτων Του που αναλαμβάνουν το αξίωμα του παγκόσμιου κριτή, αποφασίζουν θάνατο, μοιράζουν με βάση τις θλιβερές φιλοδοξίες τους αξιώματα, κινούνται υπό το πρίσμα των πιο χυδαίων συμφερόντων που τα βαφτίζουν δικαιοσύνη.

Και μας υποδεικνύει επάνω στο Σταυρό, κλείνοντας τα μάτια για τον καθέναν από μας, ότι η κρίση Του δεν είναι για τα πλάσματα Του. Είναι για τον άρχοντα του κόσμου και τη νοοτροπία του, τον διάβολο και το θάνατο. Ήρθε να προσφέρει ζωή. Για να σώσει και όχι για να απονείμει δικαιοσύνη. Για να ενώσει "τα το πριν διεστώτα", τον ουρανό και τη γη. Και καλεί όλους μας ξανά να ακολουθήσουμε την κρίση Του. Να τον αποδεχτούμε ως τον Κριτή της αγάπης, για μας και για τον κόσμο και για τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους και την κτίση. Να τον ζήσουμε και πάλι ως τον Προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

Η Εκκλησία την Μεγάλη Πέμπτη προβάλλει μια διαφορετική εικόνα εξουσίας. Ο Χριστός, λίγο πριν παραδώσει στους μαθητές Του την παρακαταθήκη του Σώματος και του Αίματος Του στον Μυστικό Δείπνο, πλένει τα πόδια τους. Αρνείται, όπως χαρακτηριστικά λέει, την στάση των αρχόντων των λαών, που λειτουργούν ως εξουσιαστές. Μιλά για την αγάπη και την διακονία ως το πραγματικό νόημα της εξουσίας. Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, οφείλει να είναι "πάντων δούλος".

Η στάση αυτή είναι σκανδαλιστική από κάθε άποψη και ίσως γι' αυτό ακόμα και η ίδια η Εκκλησία δεν μπόρεσε ως προς την διοικητική της πλευρά να την αφομοιώσει πάντοτε. Ο Κύριος δεν αρνείται την φιλοπρωτία ως ρίζα της εξουσίας. Συγκαταβαίνει στο έμφυτο του ανθρώπου να διακριθεί. Ξέρει ότι αποτελεί συνέπεια της μεταπτωτικής λειτουργίας της ζωής και του κόσμου. Ο άνθρωπος δεν αντλεί πια δύναμη από τη σχέση του με το Θεό, αλλά από την ικανότητα του να ελέγχει τους συνανθρώπους του και την κοινωνία. Αν αγαπούσε περισσότερο το Θεό, θα συναισθανόταν την μικρότητα ενώπιον Τον καί θα δεχόταν τη δύναμη της χάριτος καί των εντολών του Θεού ως αφετηρία για την κάθε κοινωνική σχέση.

Τώρα προτιμά να διαμορφώνει, με βάση την δύναμη της γοητείας ή της πυγμής ή την αποδεκτότητα των λόγων και των θέσεων του, την ηθική της κοινωνίας, τους στόχους της, τις σχέσεις της με άλλες κοινωνίες. Και ενώ η ρίζα της εξουσίας είναι η φιλοπρωτία, σταδιακά αυτή μεταβάλλεται σε κυριαρχία του εγωισμού και περιορισμό της ελευθερίας των άλλων, άμεσα, αλλά κυρίως, έμμεσα.

Ο Χριστός μεταμορφώνει την τάση του ανθρώπου για φιλοπρωτία σε ταπείνωση και εσχατοποίηση. Αρνείται τον κατεξουσιασμό. Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας είναι η διακονία της αγάπης. Όταν ο εξουσιαστής δεν αποσκοπεί στο να εδραιώσει την εξουσία του και να επιβάλλει τα δικά του μέτρα και σταθμά στον κόσμο, να αποφασίζει αυτός για λογαριασμό των άλλων, αλλά έχει ως κίνητρο του να θεραπεύσει τις ανάγκες των πολλών, τότε η εξουσία μεταμορφώνεται.

Ο Κύριος απορρίπτει την ταύτιση της με την δόξα και την υπερηφάνεια και ζητά ταπείνωση και θυσία. Η εξουσία υπάρχει πλέον όχι για το "εγώ", αλλά για το "εμείς". Η ταπείνωση του Κυρίου να λάβει την ανθρώπινη σάρκα, να τηρήσει στο έπακρο τους κανόνες που διέπουν την ανθρώπινη ζωή, να δείξει στους μαθητές Του ότι δεν περιφρονεί κανέναν, όσο "πτωχός τω πνεύματι" κι αν είναι, αλλά και το ότι φτάνει την αγάπη μέχρι θανάτου, είναι ένα τέλειο υπόδειγμα για το πώς δεν ασκείται η εξουσία σήμερα. Ο καθένας μας, ως μικρός ή μεγάλος εξουσιαστής, μπορεί να αναλογιστεί την παροδικότητά της. "Οι δοκούντες άρχειν των εθνών" έσβησαν από το προσκήνιο με την πτώση από την εξουσία ή τον θάνατο.

Συχνά, η μέθη της αρχής τους χάραξε την Ιστορία των ανθρώπων και των λαών με αίμα. Ένα άλλο αίμα όμως, Αυτού που ταπεινά διακόνησε τον άνθρωπο και πλήρωσε για την αγάπη Του, άλλαξε όχι μόνο την ίδια Ιστορία, αλλά και μιλά στη ζωή του καθενός μας. Αρκεί να ζητήσουμε την μεταβολή της φιλοπρωτίας για επικράτηση σε φιλοπρωτία προσφοράς και γνήσιας κοινωνίας με τον συνάνθρωπο κι Αυτόν. Τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.

_____________________________

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Αλιείς τίνες και τελώναι είχον περιστοιχίσει τόν Κύριον κατά τόν βραχύν εν Ιουδαία δημόσιον αυτού βίον, ήκολούθουν δ' αυτόν και άλλοι τινές ευάριθμοι έκ του λαού. Κατά την έποχήν έκείνην έν Αθήναις έλατρέυετο ό Ζευς, ή Αθηνά, ό "Απόλλων και οι λοιποί ολύμπιοι θεοί και άλλαι θεότητες ανατολικών ιδία θρησκευμάτων.

Οτε ό Κύριος έξέπνεεν επί του Σταυρού, είχεν έγκαταλειφθή ύπό πάντων. Οί μαθηταί του διασκορπισθέντες, είχον απέλθει άποτεθαρρυμένοι είς Γαλιλαίαν τήν ίδιαιτέραν των πατρίδα. Τότε εις τήν κατείδωλον πάλιν του Περικλέους ού μόνον τό όνομα του Ιησού αλλά και τό όνομα της πατρίδος του ήτο άγνωστον.

Από της ημέρας, καθ' ην ό Κύριος έξέπνευσεν επί του Σταύρου και ή ιουδαϊκή φαυλοκρατία ένόμισεν ότι διακόψασα διά τραγικού θανάτου τήν ζωήν Του έθεσε τέρμα εις τό έργον Του και τούς σκοπούς Του, παρήλθον είκοσιν αιώνες, ή δέ πόλις, έν η έμεσουράνησε φωτοβόλον το άνθρώπινον πνεύμα, κοσμείται υπό ναών, άπό τών τρούλλων και τών αετωμάτων τών οποίων σελαγίζει ό Σταυρός και έν οις αντί θυσιών κερασφόρων ζώων τελείται τό μυστήριον τής αναίμακτου θυσίας, όπερ συνέστησεν ο Κύριος τήν νύκτα καθ΄ ήν παρεδόθη.

Εις πολλά σημεία του ίοστεφάνου άστεως παρά τους χριστιανικούς ναούς οί ναοί τών ειδώλων διατηρούνται είς ερείπια, οί στύλοι των κείνται χαμαί, γιγάντια λείψανα καταπεσόντος κολοσσού. "Οχι μόνον εις τάς Αθήνας άλλα πανταχού γής ο θρίαμβος του Χριστού υψούται μέγας μεγαλωστί.

Ό ναός τής Άγ.Σοφίας, του "Αγ. Πέτρου, ό καθεδρικός ναός του Μιλάνου, τής Κολωνίας, τών Παρισίων τών Ρημών και τόσα άριστουργήματα του ανθρωπίνου πνεύματος επί είκοσιν αιώνας εγείρονται προς δόξαν Του. Ό Ραφαήλ, ό Λεονάρδος, ό Μιχαήλ Άγγελος εις Έκείνον άφιερώνουν τά έργα των, τά οποία θαυμάζουν οί αιώνες.

Οι μουσουργοί Haden, Hadel, Beethoven, Βach, Μendelson εις ύμνον Αυτού τονίζουν τάς υπερόχους συμφωνίας των. Διά τους έχοντας οφθαλμούς δια νά βλέπωσι και νουν δια νά κρίνωσι, τά φαινόμενα ταύτα δεν είνε κατώτερα άπό τά καταληκτικά γεγονότα τά λαβόντα χώραν κατά τήν εκπνοήν του Κυρίου, άπό τον «σκοτασμόν του ηλίου, από τό άνοιγμα, τών τάφων, από τόν σεισμόν, τά οποία έκαμαν τόν αρχηγόν της φρουράς του Γολγοθά νά άναφωνήση: «Αληθώς Θεού υιός ήν ούτος».

Τά θαύματα εκείνα διηγούνται οί ευαγγελισταί και άλλοι συγγραφείς το θαύμα. όμως του θριάμβου του Σταυρού έν τή κοιτίδι τών φώτων, πάνταχου του πεπολιτισμένου κόσμου, τό θαύμα τής οσημέραι επεκτάσεως του θριάμβου τούτου εις τά άπώτατα σημεία τής γης, τό βλέπομεν ύφιστάμενον, τό βλέπομεν έκτυλισσόμενον, τό ψαύομεν διά τών χειρών μας.

Συγγραφεύς. ούτινος μου διαφεύγει το όνομα, γράφει: «Τόν ήκολούθησαν οί Έλληνες καίτοι μηδεμίαν σχολήν ίδρύσαντα μεταξύ αυτών, τον προσεκύνησεν ο βραχμάνος κηρυχθέντα υπό ανθρώπων έκ τής φυλής των αμαρτωλών, τόν έλάτρευσεν ό ερυθρόδερμος του Καναδά, καίτοι άνήκοντα είς την παρ αυτού μισουμένην χλωμήν φυλήν . . .

Ό Πλάτων διά της ιδεοφροσύνης του -και ό Αριστοτέλης διά τών άρχων του ανέπτυξαν εν πλείστοις υγιείς έννοίας περί Θεού, περί κόσμου, περί γυνής, άλλα δέν απέσπασαν τόν κόσμον άπό τής ύλης, ο τε ανύψωσαν τον άνθρωπον πρός τόν Θεόν. 'O Σωκράτης και οί Στωικοί άνέπτυξαν ορθάς αρχάς ηθικής, άλλά δέν ανέστειλαν τήν κατάπτωσιν τών ήθών.

Οί περιπατητικοί έδιδασκον οτι ή ευδαιμονία έγκειται έν τώ κατ΄ άρετήν ζην, άλλα δέν κατώρθωσαν νά καταστήσουν τους άνθρωπους ούτε εναρέτους, ούτε ευτυχείς. Οί άνιχνευταί τής φύσεως έρευνώσι τά μυστήρια τής ζωής και τής δημιουργίας, άλλ' αί έρευναί των δέν ενδιαφέρουν τους πολλούς, ούτε εμπνέουν ήθικήν ζωήν, ουδέ επιτυγχάνουν πνευματικήν άναδημιουργίαν.

Ο,τι δέν έπέτυχον φιλόσοφοι, ηθικολόγοι, νομοθέται, επιστήμονες, πραγματοποιεί ό Κύριος άνευ επιστημονικών μέσων, άνευ φιλοσοφικής μεθόδου, άνευ τέχνης, άνευ υλικής δυνάμεως, διά του βίου Του, δια του λόγου Του, διά του θανάτου Του. «Ό υιός τής Μαρίας είνε ό μετακινών διά τών τετραυματισμένων χειρών του τάς αυτοκρατορίας και μεταβάλλων τήν κοίτην του ρου τών αιώνων» έγραφεν ό Ρίχτερ. «Ό Χριστός ανέτρεψε τήν οικουμένην και διευθύνει αύτήν μέχρι σήμερον...Και αυταί αί νέαι ιδέαι εξ΄ αυτού άπορρέουσιν» έγραφεν ό Ρierre Loti τώ 1895. Οί Ιουδαίοι κατά τήν σταύρωσιν του Χριστού είδον τήν άναστάτωσιν του ουρανού και τής γης.

Μετ' ού πολύ αυτοί και αί μετ΄ αυτούς γενεαί είδον γεγονότα περισσότερον καταπληκτικά. Ή δύναμις του Σταυρού συναθροίζει τους διασκορπισθέντας μαθητάς και μεταβάλλει τους δειλούς, τούς άτολμους και άπαιδεύτους εκείνους ανθρώπους είς κήρυκας καταπλήσσοντας διά τής δυνάμεως του λόγου και διά τής δυνάμεως τής ψυχής των. Τον Σαύλον τόν προεξάρχοντα έν τω διωγμό) τών χριστιανών, τόν «πνέοντα άπειλήν και φόνον» μεταβάλλει ό Σταυρός είς Παύλον.

Φιλόσοφοι, περιφρονηταί και σκώπται του Ευαγγελίου, γίνονται του Εσταυρωμένου οπαδοί και κήρυκες και μάρτυρες. Αυγουστίνος ό άθεος και έκλυτος γίνεται ό Ιερός Αυγουστίνος, ό επίσκοπος, ό συγγραφεύς, ό μέγας πατήρ. Κυπριανός ό μάγος, ό ειδωλολάτρης, «ό έν άσωτεία ζών, καίει τάς μαγικάς του βίβλους και θάψας τόν παλαιόν άνθρωπον, μεταβάλλεται διά τής δυνάμεως του Σταυρού είς άγιον Κυπριανόν.

Ηγεμόνες καταδιώκουσιν άπηνώς τούς μαθητάς του Εσταυρωμένου, άλλ' ό Σταυρός, έφ' ου καθηλώθη ό Κύριος ώς κακούργος, μεταβάλλεται είς κόσμημα τών ηγεμονικών θρόνων, εις σύμβολον τών ευγενεστέρων ιδεωδών τής άνθρωπότητος.

Ποταμοί αιμάτων χύνονται, έν οίς άποπνίγεται πας ομολογών τό όνομα του Χριστού, άλλ' ό λόγος του Σταυρού διατρέχει τόν κόσμον και εντός του πρώτου αιώνος ακόμη πληρούνται οί λόγοι του Κυρίου «και έάν εγώ υψωθώ, πάντας ελκύσω πρός έμαυτόν». Ό τόπος του κρανίου, όπου έρρευσε τό αίμα του Κυρίου, μεταβάλλεται είς τό σημαντικώτατον σημείον τής γης.

Ή Ιερουσαλήμ καθίσταται τό προσκύνημα του κόσμου. Ή χώρα όπου περιεπάτησεν ό Κύριος. Αποβαίνει Αγία Γή. Είκοσι αιώνες και πλέον συνεσώρευσαν τοσούτον όγκον μνημείων τής δυνάμεως του Σταυρού ώστε να μη υπάρχη δικαιολογία δια τους απιστούντας εις τον Κύριον.

Voiotosp.blogspot.com