28 Μαρτίου, 2010

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΝΥΜΦΙΟΣ

Η ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑ

Η Εκκλησία την Μεγάλη Δευτέρα μας δείχνει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η ομορφιά, αν ταυτίζεται με την ηδονή και όχι με την αγάπη. Ο Κύριος μας, βαδίζοντας με τους μαθητές Του στην Ιερουσαλήμ, πείνασε. Και βλέπει ένα δέντρο, μία συκιά ιδιαίτερα όμορφη και πλούσια σε φύλλωμα. Δεν έχει όμως επάνω της καρπούς. Δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα του Θεανθρώπου. Η ομορφιά της δεν ωφελεί. Απλώς ευχαριστεί. Κάνει τους ανθρώπους να απολαμβάνουν, χωρίς να χορταίνουν. Και ο Κύριος την απορρίπτει. Δεν θα βγάλει πλέον καρπούς.

Και η συκιά θα ξεραθεί. Η ομορφιά θα της αφαιρεθεί. Γιατί ήταν ταυτισμένη μόνο με την ηδονή. Και δεν εμπεριείχε αγάπη. Αν δούμε τον τρόπο της ζωής μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι ταυτισμένος με το όμορφο φύλλωμα της εξωτερικότητας. Όλα είναι "φαίνεσθαι". Οι εικόνες που βιώνουμε, η αγωνία της πολιτικής και των κομματικών προγραμμάτων, οι γνώσεις της παιδείας, η οικονομία της αγοράς, τα όπλα των ισχυρών, η δύναμη της διαφήμισης και της πληροφορίας αποσκοπούν στην έννοια της ταυτισμένης με την ηδονή ομορφιάς.

Όλα εξωραϊσμένα. Ακόμη και ο θάνατος. Ιδίως αυτός. "Κατέληξε". "Δεν τα κατάφερε". "Έχασε την μάχη για τη ζωή". "Χάθηκε". 'Έσβησε". Όλα να ωραιοποιηθούν. Να στολιστούν. Να κρύψουν την ασχήμια της πραγματικότητας. Ακόμη και η βία είναι λογοκριμένη. Και το ιδανικό όλων είναι η ομορφιά που την απολαμβάνουμε με τις αισθήσεις.

Ο Κύριος εισάγει στη ζωή μας μιαν άλλη ομορφιά. Αυτή που έχει καρπούς. Αυτή που ταυτίζεται με την αγάπη που χορταίνει. Μπορεί να μην κάνει θόρυβο. Μπορεί να μην προβάλλεται από τα Μέσα. Γιατί οι καρποί της είναι η προσευχή, η συγχώρεση, η αγάπη, η μετάνοια για τα λάθη, η αποδοχή της ασχήμιας και ο αγώνας για την διόρθωση της όχι με πλούσια φυλλώματα, αλλά με στροφή στην πίστη και τον Ιησού, η μεταμόρφωση της σε προσφορά και ενδιαφέρον, σε γνησιότητα και ειρήνη, σε πίστη και πνεύμα. Ακόμα και η φύση παίρνει άλλο νόημα.

Είναι ευχαριστία και δοξολογία στο Θεό που μας έδωσε τον κόσμο του για να ζήσουμε σ' αυτόν και να του Τον αντιπροσφέρουμε ως καρπό αγάπης και ευγνωμοσύνης. Ως λατρεία. Ως λειτουργία. Ως μεταμόρφωση και ζωή. Δεν αρνούμαστε την ομορφιά. Τη ζούμε στη σχέση μας με το Θεό και τον συνάνθρωπο. Αρνούμαστε τις πλαστικές επεμβάσεις που κρύβουν τις πνευματικές μας ρυτίδες. Που μας κάνουν ψεύτικους.

Εξωτερικά ωραίους μα άκαρπους. Δεν κρύβουμε την πείνα μας για ζωή. Μα δεν την ταυτίζουμε με τις ηδονές, αλλά με τον αγώνα της ύπαρξης για ελευθερία. Μετανοούμε γιατί πιστεύουμε. Νοσταλγούμε και ελπίζουμε στον Κύριο και ξέρουμε ότι Αυτός θα μας διαθρέψει. Δεν παγιδευόμαστε στην ομορφιά του "φαίνεσθαι", αλλά ζητούμε την ομορφιά της κοινωνίας. Κάθε στιγμή. Και υπομένουμε για χάρη της την κακία, το ψέμα, το στιγμιαίο της χαράς.

Γιατί για μας ο Κύριος είναι ο "κάλλει ωραίος", η δική μας ομορφιά. Κι έχοντας Αυτόν, χορταίνουμε και προσφέρουμε και στους άλλους. Όχι ως εκείνη η παλαιά Εύα που πρόσφερε θάνατο. Αλλά ως τα παιδιά Του τα αναγεννημένα. Αυτά που μιλούν και προσφέρουν ως καρπό Αυτόν. Το αιώνιο κάλλος. Τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.

ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ !

image

Και η εβδομάδα αυτή που έρχεται, έχει τις ίδιες ημέρες

και ώρες με όλες τις άλλες του χρόνου.

Οι Ναοί μας με το μοσχοθυμίαμα, το καθαρό αγνό μελισσοκέρι και τις γλυκόφθογγες καμπάνες των Ενοριακών Ιερών Ναών θα μας καλέσουν πάλι και εφέτος για θερμή, κατανυκτική προσευχή, σε χαρμολυπικές ψαλμωδίες, σ΄ Ευαγγελικές περικοπές, που μαστιγώνουν αλύπητα τη φαρισαϊκή υποκρισία, με εκείνα τα φοβερά «ουαί» και μιλούν ωραία για υψιποιό ταπείνωση, για θυσιαστική διακονία, για επιμελή παθοκτονία, για συσταύρωση, συντάφη και συνανάσταση με τον Σταυροαναστηθέντα Χριστό και Λυτρωτή του κόσμου.

Το Μεγαλοβδόμαδο πρέπει να είναι ησύχιο, νηφάλιο, ατάραχο, μυστικό έτσι ώστε να μας οδηγήση σε χρήσιμη ενδοσκαφή, σε απαραίτητη αυτογνωσία, σε αυτοπαρατήρηση και όχι σε ετεροπαρατήρηση και κατάκριση. Εάν δεν προσέξουμε τα ως άνω θα χάσουμε την άϋλη χαρά της σοφίας του υπέρλογου και αιώνιου.

Έτσι εάν συμβεί αυτή η απροσεξία δεν θα αντιληφθούμε διόλου την καταπληκτική κένωση της θεότητας, που γίνεται η άκρα ταπείνωση, η μωρία του σταυρού, ο ηττημένος θεός, που δεν κατεβαίνη από τον σταυρό, που δεν παρακάμπτει τον σταυρό και πάσχει ο αναμάρτητος για όλους εμάς τους αμαρτωλούς. Αν εμείς σήμερα θέλουμε ένα ασταύρωτο χριστιανισμό, μια εξουσιαστική Εκκλησία, δοξασμένη και πλούσια, κάνουμε λάθος.

Η σύγχρονη υπερκαταναλωτική κοινωνία, ο λίαν αντιχριστιανικός τρόπος ζωής των Νεοελλήνων έχει επηρεάση την αντίληψη όλων μας. Ο μόνος, γυμνός, λαβωμένος, σιωπηλός και ανεξίκακος Χριστός στον σταυρό, στην κορυφή του Γολγοθά απαντά σε όλους μας. Με τα ματωμένα χέρια του αγκαλιάζη τη σύμπασα ανθρωπότητα και τους καλεί προς μετάνοια.

Ας συμμετέχουμε λοιπόν και εμείς εφέτος σιωπηλά στ΄ Άχραντα Πάθη του Κυρίου. Διότι όταν μιλάμε δεν ακούμε. Σιωπάμε για να ακούσουμε και για να βιώσουμε, ότι το αίμα του Γολγοθά χύθηκε και για τον καθένα μας, ότι δεν είναι μόνο να μιλάμε, αλλά και να ακούμε, όχι μόνο να ακούμε και να πράττουμε. Να πράττουμε το αγαθό, να αφήνουμε χώρο και για τον άλλο.

Να γνωρίζουμε καλά πως πάντα η Μεγάλη Παρασκευή είναι πριν το Πάσχα. Από τις τρύπες του σταυρού φαίνεται το φως του κενού Μνημείου. Δια τούτο δεν πρέπει να ξεχνούμε αυτές τις Άγιες ημέρες όταν πηγαίνουμε στον Ιερό Ναό της Ενορίας μας πως η χαρμολύπη, το χαροποιόν πένθος, η σιγή, η ταπεινή δέηση και η κατάνυξη χαρακτηρίζουν τη Μεγαλοβδομάδα.