07 Μαρτίου, 2010

Ο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ

image

π. Γεώργιε,

Ως μπλογκομανής και αδαής που είμαι περί τα Εκκλησιαστικά, θα ήθελα να ρωτήσω προς το παρόν δυο πράγματα εσάς τον πολυπράγμωνα και μέλος της παρεούλας του Φαναρίου, α) τι έχετε να απαντήσετε στην φωτογραφία που ακολουθεί; και β) Για το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ 5/3/2010 που είναι πέρα για πέρα αληθινό;

Ο ΠΑΤΡΙΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΣΕ ΕΒΡΑΪΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΗΣ Ν.ΥΟΡΚΗΣ,

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ 2009

clip_image002

«Την 28η Οκτωβρίου 2009, ο Βαρθολομαίος πήγε και προσκύνησε τους Εβραίους, μέσα στην μεγαλύτερη Συναγωγή τής Νέας Υόρκης, την περίφημη «Park East Synagogue»!

Περιφρόνησε κ. Τσέτση τους Ιερούς Κανόνες τής Ορθοδόξου Εκκλησίας που απαγορεύουν ρητά στους Χριστιανούς να εισέρχονται στις Εβραϊκές Συναγωγές (οι μέν λαϊκοί παραβάτες πρέπει να αφορίζονται, οι δε κληρικοί να αποσχηματίζονται με συνοπτικές διαδικασίες!). Ο δήθεν λοιπόν πνευματικός ηγέτης κ. Αρχοντώνης όμως ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ με τους φονιάδες του Χριστού μέσα στην μεγαλύτερη Εβραϊκή πόλη του κόσμου, την θρυλική Νέα Υόρκη (γνωστότερη ως... Jew York).

Είναι ντροπή, του Βαρθολομαίου και των υποστηρικτών του!!! Ενώ έκανε αυτό το έγκλημα, γιατί απαγόρευσε στους δημοσιογράφους κ. Τσέτση να το γνωστοποιήσουν στον Ελληνικό Λαό; Απαγόρευσε επειδή γνώριζε πως το σκάνδαλο θα προκαλούσε αν οι Ορθόδοξοι Έλληνες μάθαιναν ότι συμπροσευχήθηκε με τους Εβραίους στις Συναγωγές τους.

β) ΣΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΔΕΣΠΟΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ

Άλλες σκέψεις επικρατούν γύρω από την ιστορία της αποκατάστασης

του καθαιρεθέντος πρώην Αττικής

Η ΟΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Μπεζενίτη, παρά τον θόρυβο για την ΗΘΙΚΗ του και τις κασέτες του, δείχνει καθαρά άλλες διαδρομές μεταξύ Φαναρίου και Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Διαδρομές που αγνοούν τι έχει κατασταλάξει στην Κοινή Γνώμη, Πιστούς και Άπιστους, για την θλιβερή ιστορία του Κληρικού που ταλαιπωρεί με τα τερτίπια του και την επιμονή του την Εκκλησία, την Ορθοδοξία, προκαλώντας, αυτή η Φαναριώτικη επιμονή για την αποκατάστασή του, πολλές απορίες και ερωτηματικά και στην Ανώτατη Ηγεσία της Δικαιοσύνης.

«Αραγε, τι συμβαίνει», μας είπε ανώτατος Δικαστικός, «με αυτή την επιμονή του Οικουμενικού; Εμείς, ακούσαμε τις κασέτες και φρίξαμε... Διαβάσαμε τα όσα έκανε στις Μοναχές του Αγίου Εφραίμ και αναρωτηθήκαμε αν ο Δεσπότης αυτός πιστεύει σε Θεό ή σε Χρήμα»! Και γνωστός Μητροπολίτης: «Αναρωτιέμαι κατά πόσον ο Βαρθολομαίος διαθέτει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Ελληνική, όπως την απαιτούν οι καιροί».

Και συνέχισε: «Είναι ν' αναρωτιέσαι αν το Φανάρι έχει κατανοήσει τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα και το Αύριό της, που έχει μπλέξει μέσα στα πόδια της Κυβέρνησης, της Χώρας γενικότερα, τη συμπεριφορά ενός άθλιου Ρασοφόρου...».

Και πρόσθεσε: «Τι ζητά ο Οικουμενικός και η παρέα του; Ας το πουν ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές. Γιατί με αυτά τα ρασοφορικά φαναριώτικα κόλπα, το μόνο που βγαίνει στην επιφάνεια, για όσους βλέπουν παρακάτω και διαβάζουν πίσω από τις πράξεις, μάλλον πολεμάνε το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ»!

Και τέλος: «Μήπως θέλουν την Ελληνική Εκκλησία στον Τούρκο Σουλτάνο; Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα! Ο Οικουμενικός, ΜΟΝΟ ΔΕΚΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ έχει οπαδούς στα σχέδια του! Και αυτοί ΔΕΝ γνωρίζουμε αν τον ακολουθήσουν μέχρι το τέλος. Γιατί, υπάρχουν και οι Πιστοί που, κάποιες φορές, αντιδρούν και ΔΥΝΑΜΙΚΑ»!

Ως αδαής λοιπόν εγώ ερωτώ την αγιωσύνη σας κ. Τσέτση. Σεναριογράφοι, μπλογκομανείς, ανώνυμοι, αδαείς, ψευδώνυμοι και άσχετοι επί των εκκλησιαστικών είναι και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίται Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Πειραιώς Σεραφείμ, το Πατριαρχείο Μόσχας, σύσσωμο το Άγιον Όρος, ο π. Αθανάσιος Γιέφτιτς, όπου αυτοί και μύριοι άλλοι καυτηριάζουν τα έργα της τρομοκρατικής παρεούλας του Φαναρίου;

Πρέπει να εντρέπεστε εσείς π. Γεώργιε προσωπικά και η παρεούλα σας που ασχολείστε με το έκκλητο για τους γλουτούς του πρώην Αττικής και νυν Μοναχού Μπεζενίτη, διότι θα έπρεπε ο τοιούτος να είχε καθαιρεθεί από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, με συνοπτικές διαδικασίες από την ημέρα που τον έθεσε τότε σε διαθεσιμότητα.

Τις κασέτες π. Γεώργιε τις έχετε ακούσει; Χαίρετε!!!

Voiotosp.blogspot.com  7/3/2010

 

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ 1928

agios_georgios

Τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον διεμόρφωσε τήν πολιτικήν του επί του θέματος των Εκκλησιαστικών Επαρχιών, αί όποίαι περιελαμβάνοντο εις τά αποσπώμενα από την Όθωμανικήν Αυτοκρατορίαν εδάφη, βάσει της απαντήσεως του Ιερού Φωτίου πρός τόν Πάπαν Νικόλαον Α' τό 861: «Τά εκκλησιαστικά καί μάλιστα γε τά τών ενοριών δίκαια ταις πολιτικαίς έπικρατείαις τε καί διοικήσεσι συμμεταβάλλεσθαι είωθεν». Δηλαδή αί έκκλησιαστικαί δικαιοδοσίαι, καί μάλιστα αί σχετικαί μέ τά επισκοπικά όρια, έχει επικρατήσει νά μεταβάλλωνται μαζί μέ τάς πολιτικάς επικρατείας καί διοικήσεις.

Αυτοί οί λόγοι του Φωτίου στηρίζονται εις τους κανόνας 17 της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου καί 39 της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Κατ' αυτήν τήν πρακτικήν τό Πατριαρχείον απέδωσε τήν Αυτοκεφαλίαν εις όλας τάς Εκκλησίας τών Βαλκανικών Χωρών, αί όποίαι προηγουμένως ανήκον εις τήν δικαιοδοσίαν του.

Πρώτη έλαβε τήν Αυτοκεφαλίαν ή Εκκλησία της Ελλάδος, διά του Πατριαρχικού καί Σννοδικού Τόμου του 1850. Περιελάμβανε δέ ή Εκκλησία αυτή τάς επισκοπικάς επαρχίας τών τότε έλευθέρων περιοχών. Έν σννεχεία υπήχθησαν εις αυτήν ως αναπόσπαστα τμήματα αυτής δι' ιδίων πράξεων αί έπισκοπαί της Έπτανήσου καί τής Θεσσαλίας μετά τμήματος τής Ήπείρου, ευθύς μετά τήν προσάρτησίν των εις τό Έλληνικόν Κράτος.

Μετά τήν άπελενθέρωσιν τών «Νέων Χωρών», όπως λέγονται (Ήπείρου, Μακεδονίας, Δυτικής Θράκης, Νήσων Αιγαίον), κατά τά έτη 1912, 1913 καί 1918, τό Πατριαρχείον, αν καί λόγω τών συνθηκών δέν ήτο εις θέσιν νά διοίκηση τάς εκκλησιαστικάς των επαρχίας, δέν προέβη εις τήν έκδοσιν πράξεων περί αποδόσεώς των εις τήν Έκκλησίαν τής Ελλάδος, όπως είχε συμβή προηγουμένως, προφανώς ή παράλειψις οφείλεται εις τήν άναμονήν εξελίξεων, αί όποίαι δυνατόν νά καθιστών περιττήν τοιαύτην διευθέτησιν.

Αλλ΄ αί εξελίξεις απέβησαν αντίστροφοι.Τό 1928, κατόπιν συνεννοήσεως μεταξύ τής Ελλαδικής Εκκλησίας καί του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εξεδόθη πρώτον μέν ό Νόμος 3615 του 1928, έπειτα δέ ή Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξις του 1928. Αυτή ή Πράξις διαφέρει από τάς προηγούμενας κατά τούτο, ότι έκείναι μέν μετεβίβαζον τάς έν αναφορά επαρχίας εις τήν κανονικήν διοίκησιν τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, ενώ αυτή αναθέτει «έπιτροπικώς» τήν διοίκησιν τών επαρχιών τών «Νέων Χωρών» εις τήν Έκκλησίαν τής Ελλάδος.

Υπάρχουν δύο σημαντικαί παρανοήσεις έπί του προκειμένου, αί όποίαι χρειάζονται έξέτασιν. Ή πρώτη είναι ότι δήθεν ή άνάθεσις τών επαρχιών τούτων εις τήν Έλλαδικήν Έκκλησίαν είναι προσωρινή καί συμφώνως πρός τό διαρκώς έπαναλαμβανόμενον υπό πολλών αδαών, θά ίσχύη «άχρι καιρού». Αλλ΄ ή φράσις αυτή, «άχρι καιρού» δέν απαντάται εις τό κείμενον τής Πράξεως καί δέν είναι ορθόν νά χρησιμοποιήται εις επισήμους ανακοινώσεις, ως συνέβη προσφάτως.

Επομένως, οιοσδήποτε καί αν ήτο ό λόγος αυτής τής διατυπώσεως, δέν πρόκειται περί προσωρινής αναθέσεως, άλλά περί διαρκούς παραχωρήσεως. Καί ναί μέν, ή λέξις «έπιτροπικώς» γεννά τήν ύπόθεσιν ότι ή άνάθεσις δύναται κάποτε νά άνακληθή, άλλ' ή ύπόθεσις αύτη αποκλείεται εξ αυτής ταύτης τής Πράξεως, ή οποία εις τό άρθρον Ε΄ διαλαμβάνει ότι υπάγονται «εφεξής έν πάσιν υπό τούς νόμους τής έν Ελλάδι Όρθοδόξου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας οι έν Ελλάδι Αρχιερείς του Πατριαρχικού Θρόνου». Ή λέξις «εφεξής» σημαίνει «άπό τώρα καί εις τό εξής διαπαντός» .

Έπί πλέον δέ καί μόνον τό γεγονός ότι τό καθεστώς τούτο ισχύει έπί 62 συνεχή έτη καί προχωρεί πρός τόν αιώνα, σημαίνει ότι είναι «αίώνιον» καί δέν δύναται νά άνατραπή.Δευτέρα παρανόησις είναι ότι τάχα τό έκκλησιαστικόν καθεστώς τών «Νέων Χωρών» διαχωρίζει τάς Μητροπόλεις αυτών από τών λοιπών εις τοιούτο σημείον, ώστε ή Εκκλησία τής Ελλάδος νά άποτελήται σήμερον έκ δύο διακεκριμένων τμημάτων. Τούτο είναι έσφαλμένον καί έπικίνδυνον. Ή Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξις του 1928 αναθέτει τάς «Νέας Χώρας» υπό συγκεκριμένους γενικούς όρους, οί οποίοι είναι 13.

Έν τούτοις ό Νόμος 3615/1928 δέν περιλαμβάνει έξ αυτών ει μή μόνον πέντε, επειδή δέ έν Ελλάδι ισχύει πάν ό,τι ό Νόμος ορίζει, μόνον αυτοί οί πέντε όροι έπρεπε νά ισχύουν. Είναι δέ οί όροι ούτοι οί έξης: α) Ή συμμετοχή τών Μητροπολιτών τών Νέων Χωρών εις τήν Ίεράν Σύνοδον κατ' ίσον αριθμόν πρός τούς τής Εκκλησίας τής Ελλάδος,

β) Ή επίσης κατ' ίσον αριθμόν συμμετοχή εις τό Διοικητικόν Συμβούλων του Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου καί εις τό Έποπτικόν Συμβούλιον τής Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως,

γ) Ή συμμετοχή εις τήν Σύνοδον τής Ιεραρχίας,

δ) Τό άμετάθετον τών Μητροπολιτών,

ε) Ή κατάργησις του θεσμού τών Βοηθών Επισκόπων.

Έκ τών όρων τούτων έπαυσαν νά ισχύουν οί ύπ' αριθμόν δ) καί ε) κατόπιν μεταγενέστερας νομοθεσίας, έφ' όσον κατά τον Νόμον 3615/1928 ( άρθρο 1, έδάφ. 2) «οί Μητροπολίται τών «Νέων Χωρών» τής Ελλάδος έξομοιούνται κατά πάντα πρός τούς Μητροπολίτας τής Αυτοκέφαλου Εκκλησίας τής Ελλάδος, επεκτεινομένου γενικώς καί έπ' αυτών του Καταστατικού Νόμου». Ή διάταξις αυτή αποδίδει τά λεγόμενα εις τό άρθρον Α' τής Πατριαρχικής καί Συνοδικής Πράξεως, κατά τό όποιον ή Εκκλησία τής Ελλάδος επεκτείνει καί εις τάς «Νέας Χώρας» «έν πάσι τό σύστημα τής διοικήσεως καί τήν τάξιν τών ιδίων αυτής επαρχιών».

Ό όρος ύπ' αριθμ. β) έπαυσε επίσης νά ίσχύη, διότι έπαυσαν νά υφίστανται οι αντίστοιχοι οργανισμοί. Απομένουν λοιπόν οί όροι ύπ' αριθμ. α) καί γ), οί όποιοι θά ισχύον ακόμη καί άνευ τής μνείας αυτών εις τήν Πράξιν, καθ' όσον όλοι οί έν ενεργεία Μητροπολίται τής Ελλαδικής Εκκλησίας μετέχουν εις τά αναφερόμενα σώματα. Ήδέ ειδική όιάταξις νά μετέχουν κατ΄ ίσον αριθμόν εις αυτά οί Ιεράρχαι τών «Νέων Χωρών» πρός τούς τών Παλαιών Επαρχιών διετυπώθη κατά παράκλησιν αυτών τών ιδίων, ώστε νά μή τυχόν παραθεωρηθούν εις περίπτωσιν διορισμού τών μελών κατ' έκλογήν υπό τής Κυβερνήσεως. Καί πάντως πρόκειται περί λεπτομέρειας άνευ σημασίας.

Τό μοναδικόν σημείον τό όποιον διακρίνει σήμερον τούς Μητροπολίτας τών «Νέων Χωρών» άπό τούς λοιπούς Μητροπολίτας τής Ελλάδος, είναι ή μνημόνευσις τού ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου, ή οποία υφίσταται μέν ώς όρος εις τήν Πράξιν, άλλ' απουσιάζει άπό τόν Νόμον. Καλώς έχει τηρηθή ή μνημόνευσις, θά ήτο δέ καλύτερον αν έγενικεύετο αύτη, ώστε νά τονίζεται ή μητρότης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αύτη όμως δέν δύναται νά σημαίνη κυριαρχικήν έξάρτησιν αποτελεί απλώς δείγμα πνευματικής άφοσιώσεως.

Οπως τό γεγονός, ότι εις τήν πλειονότητα τών έν Άγίω 'Όρει τελουμένων λειτουργιών παραλείπεται ή μνεία του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου, δέν σημαίνει ότι τό "Αγιον "Όρος δέν ανήκει εις τήν κυριαρχικήν δικαιοδοσίαν του Πατριαρχείου, ούτω τό γεγονός, ότι ύπό τών Μητροπολιτών τών «Νέων Χωρών» μνημονεύεται το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχου, δέν σημαίνει ότι ούτοι υπάγονται καθ' οίονδήποτε τρόπον εις τήν δικαιοδοσίαν αυτού. "Άλλωστε πολλοί κατά καιρούς διέκοψαν τήν μνημόνευσιν.

Θεωρούμεν πάντως ύποχρέωσιν νά έπισημάνωμεν καί ένα φοβερόν έν προκειμένω κίνδυνον. Εις όλας τάς Βαλκανικός Χώρας αί Έκκλησίαι συμπίπτουν μέ τά όρια τής οικείας επικρατείας. Οταν δημιουργούνται συνθήκαι αύτονομήσεως κατά γεωγραφικά όρια, ακολουθεί εκκλησιαστική αντονόμησις, όπως συνέβη μέ τά Σκόπια, τά όποια απέκτησαν τήν λεγομένην «Μακεδονικήν Εκκλησίαν». Αυτό αποδεικνύει ότι υφίσταται γενικώς ή συνείδησις, ότι ή εκκλησιαστική αυτονομία ακολουθεί τήν έθνικήν αύτονομίαν.

Αλλά δύναται νά συμβή καί τό άντίστροφον ή εθνική αυτονομία νά άκολουθήση τήν έκκλησιαστικήν αύτονομίαν. Δέν πρέπει ποτέ νά διαφύγει τήν προσοχήν μας τό γεγονός ότι αί περιοχαί τής χώρας μας, αί όποίαι ευρίσκονται ύπό συνεχή άμφισβήτησιν, σιωπηράν ή φανεράν, παρά τών γειτόνων είναι αί τών λεγομένων «Νέων Χωρών», όπως καί έκείναι αί όποίαι υπάγονται άπ' ευθείας εις τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον: Μακεδονία, Θράκη, Νήσοι του Αιγαίου, Δωδεκάνησος.

Τώρα θά έλθωμεν εις έν τελευταίον σημείον. Συμφώνως πρός τήν έκκλησιολογίαν τής Όρθοδόξου Εκκλησίας, εις έκάστην έπισκοπήν απόλυτος κυρίαρχος είναι ό οικείος επίσκοπος ή Μητροπολίτης, υποκείμενος μόνον εις τήν προϊσταμένην του αρχήν, ή οποία έν Ελλάδι είναι ή Ιερά Σύνοδος. Τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον, άν καί απολαύει πολλού σεβασμού, δέν είναι προϊσταμένη άρχή.

Πάς επίσκοπος έχει τριπλά καθήκοντα - διδακτικά, αρχιερατικά, ποιμαντικά. Αυτά τά καθήκοντα ασκεί ελευθέρως ώς κυρίαρχος επίσκοπος καί κανείς δέν δύναται νά ύπεισέλθη εις αυτά καί νά άσκηση αυτά έν συνόλω ή έν μέρει. Πάς Επίσκοπος ή Μητροπολίτης, ή καί Πατριάρχης ακόμη, δύναται νά μεταβή εις έτέραν έπισκοπικήν περιφέρειαν διά βιωτικούς λόγους πάσης φύσεως, άλλά δέν δύναται έπ' ούδενί λόγω νά άσκηση αυτά τά καθήκοντα (τά διδακτικά, τά λειτουργικά, τά ποιμαντικά) ή μέρος αυτών, εί μή μόνον, αν προσκληθή άπό τόν οίκείον Μητροπολίτην, ή λάβη τήν άδειαν αυτού.

Ημείς τέλος θέλομεν τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον νά είναι άξιοσέβαστον καί ν' άσχολήται μέ τά Οικουμενικά, δηλαδή μέ τά μεγάλα προβλήματα τής Όρθοδοξίας καί του Χριστιανισμού.