28 Ιανουαρίου, 2010

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ κ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΜΠΕΗ

clip_image002

"Τελευταία από πρόσωπα, που έδιναν εντύπωση πνευματικής πορείας, και από περιοδικά έγκριτα, ακούγονται και γράφονται τάχα πληροφορίες και χαρακτηρισμοί για το πρόσωπο και για την διακονία του αιδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου κ. Κωνσταντίνου Μπέη, ομότιμου καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, επιστήμονος με διεθνές κύρος και με πλούσια επιστημονική και διοικητική δράση......

Του αποδίδουν ελλιπή τήρηση της τάξης της Εκκλησίας. Και προβάλλεται το ερώτημα: Τι λέγει γι  αυτό ο Μητροπολίτης, που τον εχειροτόνησε; Έχω την γνώμη, ότι το ερώτημά τους είναι “ρητορικό”. Αν ήταν ειλικρινές και πνευματικό, θα ακολουθούσαν την οδό του Χριστού (βλ. Ματθ. 18, 15 – 17). Θα απευθύνονταν πρώτα σε μένα προσωπικά. Αυτό όμως δεν έγινε. Άρα οι “φίλοι μας” δεν θέλουν να ακούσουν! Να μιλήσουν θέλουν! Παρά ταύτα εγώ μετά κάποιο δισταγμό, για το τι νόημα έχει να απαντάει κανείς σε τέτοιες προκλήσεις, έτοιμος εις απολογίαν, καταθέτω.

1. Ο π. Κωνσταντίνος Μπέης εγεννήθη το 1933. Είναι σήμερα 76 ετών.

2. Η σύζυγός του Μαρία Ίρμγκαρτ Μπέη, συμβολαιογράφος, ήταν καθολική· και όχι (όπως επιπόλαια αναμηρυκάζουν, από τον πρώτο προχειρολόγο πληροφοριοδότη, οι ασχολούμενοι με το πρόσωπό του), “προτεστάντισσα – λουθηρανή”. Αλλά, από τον γάμο της, ακολούθησε σε όλα τον σύζυγό της σαν μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εξομολογείται και κοινωνεί τακτικά.

3. Το έτος 2005, μετά την συνταξιοδότησή του, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Μπέης, εζήτησε να γίνει κληρικός. Σε μένα τον εσύστησε ο αείμνηστος πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Τζούμας, αρεοπαγίτης. Και διαπρεπείς νομικοί, όπως ο Απόστολος Γεωργιάδης, με εβεβαίωσαν, ότι η ιερωσύνη ήταν “για αυτόν, άνθρωπο που ζούσε πάντοτε συνειδητά την πίστη, η αναμενόμενη φυσική εξέλιξη”. Στην έγγραφη συγκατάθεσή της για την χειροτονία του, η σύζυγός του γράφει: “Για μας η ιερωσύνη είναι το μέγιστο αξίωμα στην ζωή του.

Με συγκίνηση βλέπω, ότι η εσωτερική φωνή του –έκφραση θείας έμπνευσης, είναι πιο ισχυρή από τα πολλά εμπόδια που βρέθηκαν μπροστά του”. Εχειροτονήθη πρεσβύτερος στις 30 Οκτωβρίου 2005. Εναντίον του π. Κωνσταντίνου Μπέη εγράφησαν πολλά παράξενα. Από φιλόχριστη τάχα διάθεση; Ας ιδούμε τι; για να καταλάβουμε το “γιατί”.

Ερωτούν:

• Γιατί δεν χρησιμοποιεί τον τίτλο “ιερέας” στα αρθρογραφήματά του στις εφημερίδες;... Ερωτώ και εγώ. Είναι ο πρώτος; η ο μόνος; Είναι και αυτό κρίμα; Γιατί; Σχόλια περιττά.

• Ακολουθούν σχόλια για την προσευχή του, στην θεία λειτουργία. Τους φταίει και αυτό! Δεντούς συγκινεί, ότι τελώντας την θεία λειτουργία ο π. Κωνσταντίνος Μπέης κλαίει συνεχώς από κατάνυξη! Τους φταίει, ότι αλλάζει κάποιες λέξεις! Την λειτουργία της Εκκλησίας μας κάνει. Στην ουσιαστική της τάξη ολόκληρη. Στα νοήματα ολόκληρη. Στην φράση και το τυπικό προσαρμοσμένη στο ήθος της προσευχής του· με μια κάποια τομή για περισσότερη προσέγγιση.

• Λειτουργεί μόνο στην ενορία του. Κορυφούλα Ν. Πρεβέζης, ένα χωριουδάκι με περίπου 50 κατοίκους. Γιατί θέλει απλά να προσεύχεται και όχι να προωθή ιδέες. Δεν κάνει ιεραποστολή. Δεν μετέχει σε εορτές. Δεν πηγαίνει σε άλλους Ιερούς Ναούς. Έγινε ιερέας για την σωτηρία του· και για ωφέλεια των δικών του.

• Τον ιερατικό του μισθό τον παρεχώρησε από την ημέρα της χειροτονίας του στο Φιλόπτωχο Ταμείο της Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης. Και με δικά του χρήματα ανακαίνισε τον Ναό Αγίου Γεωργίου στην Κορυφούλα. Και πηγαίνει οδικώς με το αυτοκίνητό του, συνήθως μαζί με την πρεσβυτέρα – σύζυγό του. Μια διαδρομή 450+450=900 χλμ. Μήπως ξέρετε πολλούς, που κάνουν το ίδιο;

Ο π. Κωνσταντίνος έχει εκδώσει ένα σωρό βιβλία· κατά το πλείστον νομικά· αλλά και με φιλοσοφικό και θρησκευτικό προβληματισμό. Ένα είναι και το: “Ιδίαν οδόν εβάδιζε δια της πολιτείας”, “αφιέρωμα στο σοφό και άγιο ιεράρχη Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο Τρακατέλλη”, Αθήνα 1999.

Ποιός διαφωνεί; Ποίος δεν συγκινείται; Σ  αὐτό επαναδημοσιεύει πολλά άρθρα του, που είχαν προ πολλών ετών καταχωρισθεί στην εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”. Σε ένα με τίτλο: “Οικουμενική Κοινή Λατρεία του Θεού”, σελ. 47– 50, ο ίδιος μας πληροφορεί, ότι: α. Σε μία από τις επισκέψεις του στην Ιαπωνία, (1990 – 1993) σε επιστημονικά ταξείδια συνεργασίας με τις εκεί νομικές σχολές, επισκέφθηκε και έναν βουδιστικό ναό μαζί με φίλους του Ιάπωνες καθηγητές, είχε ανάψει κερί, και είχε εκεί προσευχηθεί “στον Θεό της αγάπης, που μας φανέρωσε ο Ιησούς”.

β. Το 1991 σε επίσκεψή του στο Καίμπριτζ της Αγγλίας είχε εκκλησιασθεί και κοινωνήσει σε αγγλικανικό ναό.

γ. Σε Διεθνές Συνέδριο Δικονομολόγων Νομικών στην Σύρο σαν συνδιοργανωτής μετείχε στις λατρευτικές εκδηλώσεις και εκοινώνησε στον καθολικό ναό της Σύρου. Τις παρουσίες του αυτές, κάποιοι θέλησαν να τις παρουσιάσουν σαν εκδηλώσεις ύποπτου φρονήματος!

Όμως τα λόγια τους αυτά δείχνουν προχειρότητα, επιπολαιότητα και ζήλο άκριτο. Δεν είναι άκριτος ο ζήλος κάποιου, όταν στόχο του έχει να ανακαλύπτει πνευματικά αρρωστήματα σε άλλους; Και όταν ξεχνάει τα δικά του; ότι δηλαδή κάποιοι εγύριζαν στην Αθήνα, με ράσο φράγκικο (σουτάνα); και ότι άλλοι, λίγο παλιότερα, εγέμιζαν για χρόνια την Ελλάδα με ο,τι το φράγκικο σε ιδέες και σε πνευματικότητα; Ας ιδούμε με προσοχή, τι μας λέει:

• Στο Καίμπριτζ πηγαίνοντας να κοινωνήσει ο π. Κωνσταντίνος αυτοπροσδιορίστηκε σαν ορθόδοξος, αφού σταυροκοπήθηκε ορθόδοξα και επέσυρε την προσοχή του αγγλικανού ιερέα. Ο π. Κωνσταντίνος Μπέης το έδειξε: ότι είναι ορθόδοξος· ότι σαν ορθόδοξος επήγε να κοινωνήσει. Έγινε το 1991, δηλαδή 15 χρόνια πριν την χειροτονία του.

• Στην Σύρο ήταν γνωστός και μη εξαιρετέος. Ορθόδοξος. Και συνδιοργανωτής του Διεθνούς εκείνου Συνεδρίου των Νομικών. Ούτε με την ορθόδοξη πίστη έπαιξε, ούτε με την ορθόδοξη συνείδηση. Λάθος έκαμε. Προδοσία της πίστης όχι. Εξέφρασε τον προσωπικό ενθουσιασμό του που έβλεπε ένα ξεπέρασμα του φανατισμού. Αλλά, παρά τα σχόλια, που ασφαλώς άκουσε, δεν διαφοροποιήθηκε από τους αυτονόητα δικούς του, από τους Ορθοδόξους. Έτος 1991.

• Στην Ιαπωνία, έτος 1991 – 1993 στο Τόκιο, επήγε σε βουδιστικό ναό, μαζί με συναδέλφους του νομικούς Ιάπωνες. “Άναψε κεράκι· και προσευχήθηκε στον Θεό της αγάπης, που μας φανέρωσε ο Ιησούς”. Στο βιβλίο του “Και μόνος και μετά πολλών”, Αθήνα 1999, σελ. 59 εξ., σε ειδικό άρθρο, ευτελίζει τον βουδισμό, σαν φιλοσόφημα πολύ εγωκεντρικό. Και οι τρεις αυτές εκδηλώσεις έγιναν περίπου δεκαπέντε (15) χρόνια προ της χειροτονίας του. Τις εκθέτει ο ίδιος. Τότε που έγιναν. Όπως έγιναν. Και όπως τότε τις είχε κατανοήσει. Μήπως δικαιούται, να ζητεί από εμάς λίγη κατανόηση;

• Όταν χειροτονήθηκε δήλωσε: “Γίνομαι ιερέας, για να εύρω την κλίμακα την απάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν. Και πιστεύω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός και σωτήρας μας”. Ερωτάει κάποιος: —Γιατί τώρα δεν τα αφαιρεί από την ιστοσελίδα του τα κείμενα αυτά;

Απαντάει ο π. Κωνσταντίνος Μπέης:

—Έγιναν! Να τα εξοστρακίσω; Γιατί; Θα πάψουν τάχα να υπάρχουν, αφού έχουν δημοσιευθή στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ; Ωφέλεια είναι για μένα, να βλέπω και να θυμάμαι, ότι οι κρίσεις των ανθρώπων είναι αυθαίρετες· κατά τον λογισμό τους· και να μη περιμένω έπαινο και αποδοχή από ανθρώπους. Θέλουν και με βρίζουν! Ας βρίζουν. Ζημία από τέτοια εγώ δεν έχω. Μήπως έχομε χρέος να τον βλέπωμε με λίγη κατανόηση;

Αν όχι, ας βρίσωμε και τον απόστολο Παύλο, που κάποτε εδίωκε την Εκκλησία του Χριστού, και μισούσε τον Χριστό· κάτι που ο π. Κωνσταντίνος Μπέης δεν το έκαμε ποτέ στην ζωή του. Μήπως, “οι κρίνοντες”, σφάλλουν πιο πολύ από τον “κρινόμενο”; Προσωπικά με εξέπληξε η εναντίον του καταφορά κάποιων ελληνομαθών (;) και ελληνολατρών, γιατί ο π. Κωνσταντίνος Μπέης λέει στην προσευχή του “ελέαιρε, άναξ”, αντί για το “ιλάσθητί μοι, ο Θεός”! Είμαστε σοβαροί;

Τάχα σφάλλει και όλος ο λαός μας που λέει “λυπήσου με, Κύριε”, και όχι “ιλάσθητί μοι”; Στραβά κάθονται οι κότες; Ο γιαλός είναι στραβός, η στραβά αρμενίζουμε; Κάποιοι ιερωμένοι, μεγαλόσχημοι μάλιστα, κυριολεκτικά κατακρεουργούν την θεία λειτουργία! Αφαιρούν, όποτε θέλουν, ο,τι θέλουν. Και άλλοι προσθέτουν “ιπταμένων” και “εξ ουρανού επίβλεψον, Παράκλητε αγαθέ” και άλλοι άλλα. Και άλλοι ντρέπονται να ειπούν “κλάσας” και “γαμήσας” και αντικαθιστούν τις “κακόηχες” λέξεις με “ευπρεπείς”!... Αυτά τα καταπίνουμε! Και τα επαινούμε! Το “ελέαιρε” μας έφταιξε!... Μάλλον κάτι άλλο, η κάποιος άλλος φταίει! Ο δε Θεός “γινώσκει τας καρδίας” (Λουκ. 16, 15).

Και μια παρατήρηση: Δέκα-πέντε χρόνια πριν την χειροτονία του, μιλώντας σαν απλός χριστιανός χωρίς αξιώσεις, και πρόπαντός σαν νομικός με αξιώσεις και υπευθυνότητα γνώμης και απόψεως, τόνιζε ότι:“Στις ημέρες μας “ο καθένας” έχει το δικαίωμα και την δυνατότητα να λατρεύει «με τις δικές του εθνικές και ατομικές πολιτισμικές και θρησκευτικές καταβολές και ιδιαιτερότητές του τον Θεό”.

Τα λόγια αυτά δεν είναι δόγματα, αλλά περιγραφή από έναν διεπρεπή νομικό του σκεπτικού της ανεξιθρησκείας, όπως την βλέπει ο σύγχρονος κόσμος. Πόσο θα τα εκτιμούσαμε, πόσο θα λαχταρούσαμε και μεις για λίγη ανεξιθρησκεία, αν ζούσαμε στην Σαουδική Αραβία!... Μετά την χειροτονία του εδήλωσε: “Όλα αυτά αποτελούν πια παρελθόν. Τώρα είμαι ορθόδοξος ιερέας και τίποτε άλλο. Δέχομαι επικρίσεις. Όχι για αμαρτίες μου μόνο, αλλά και για απλά λάθη μου. Και είμαι πρόθυμος, να αναλάβω την ευθύνη, για να τα διορθώσω· και να το διακηρύξω. Αλλά λυπούμαι βαθύτατα, όταν τα λάθη μου, τότε που για όλους τους άλλους ανθρώπους είναι κατανοητά, σε εμένα τα μεγιστοποιούν”.

Οφείλομε λίγη κατανόηση στον ομολογούντα, με ταπείνωση τις παλαιότερες τοποθετήσεις του, που έγιναν πια γι  αὐτόν παρελθόν. Και τελειώνω με απόσπασμα από επιστολή του σ  ἐμένα μετά τα ως άνω.

“Σας ευχαριστώ για την ευλογία Σας, όταν η αγάπη Σας με έχρισε ιερέα. Συνακόλουθα, όσα Σας γράφω, εδώ έχουν το νόημα ειλικρινούς ενημέρωσης δικής Σας και όσων, δίχως πάθη και μίση, ασχολούνται με εμένα. Για τους άλλους, που ασφαλώς έχουν το δικαίωμα να διακατέχονται από διαφορετικές αντιλήψεις, ανυπόκριτα επαναλαμβάνω την ιερή προσευχή: “τοις μισούσι και αγαπώσιν ημάς, ο Θεός συγχώρησον και ευλόγησον” .

Τέλος, ας με ανεχθούν κάποιοι να προσθέσω. “Ευφρανθήναι και χαρήναι έδει” (Λουκ. 15, 32), διότι ο Κωνσταντίνος Μπέης έγινε κληρικός. Και θέλει να ζει με τον Οικτίρμονα και Ελεήμονα· σαν δούλος Του· να γεύεται την αγάπη Του· και να κηρύσσειμέ έργα και λόγια την αγάπη Του. Αυτά φρονούσα και τον εχειροτόνησα. Αυτά φρονώ και τώρα, μετά από όσα άκουσα, για τα οποία λυπούμαι τους αδελφούς και συλλειτουργούς μου. Ας μη ξεχνάμε το του Αποστόλου Παύλου: “Η αληθινή πίστη, καρδία πιστεύεται εις δικαιοσύνην· και στόματι ομολογείται εις σωτηρίαν” (Ρωμ. 10, 10).

† ο Νικοπόλεως Μελέτιος

Επισημάνσεις της Εφημερίδας "Ο.Τ."

Δεν θα απαντήσωμεν, εις όσα παραθέτει ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικοπόλεως κ. Μελέτιος, διότι έχει προσωπικήν γνώσιν δια την ζωήν του π. Κωνσταντίνου Μπέη και της συζύγου του. Θέλομεν, όμως να παρατηρήσωμεν τα εξής:

1ον) Είναι πολύ ανώτερος πνευματικώς και εκκλησιαστικώς ο π. Κωνσταντίνος Μπέης από τον Άγιον Νεκτάριον, ο οποίος είχε μέγα συγγραφικόν έργον, απήντησεν εις τας προκλήσεις του αιώνος του, αλλά δεν απετόλμησε να γράψη Θείαν Λειτουργίαν;

Το αυτό συνέβη με τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά και τον Άγιον Συμεών της Θεσσαλονίκης, ενώ ο π. Κωνσταντίνος Μπέης προσήρμοσε την Θείαν Λειτουργίαν εις τα πνευματικά του μέτρα; Ενέταξεν εις αυτήν στοιχεία από τον Όμηρον και αποκαλεί την Παναγίαν ως Μαρίαν, ωσάν να ήταν κάποια…εξαδέλφη του.

2ον) Όταν κάποιος, όσο φωτεινόν μυαλόν και εάν είναι, χειροτονείται ιερεύς, δεν πρέπει να προσαγορεύεται με την ιδιότητα του Κληρικού; Είναι η ιερωσύνη το μέγιστον των υπουργημάτων, ναι η όχι;

3ον) Η Εκκλησία έχει να ωφεληθή από τον π. Κωνσταντίνον Μπέη, υπό την προϋπόθεσιν ότι δεν θα σκανδαλίζη τους πιστούς, με τας όποιας καινοτομίας του κατά την Θείαν Λειτουργίαν.

______________________________

Επιστολή Απάντηση του Γέροντος π. Μωϋσέως του Αγιορείτου με αφορμή την επιστολή του Μητροπολίτη Νικοπόλεως κ. Μελετίου στον Ορθόδοξο Τύπο σχετικά με τον π. Κωνσταντίνο Μπέη.

clip_image002[9]

Εξ’ αφορμής δημοσιευθείσης επιστολής στην εφημερίδα σας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου, θα θέλαμε να καταθέσουμε την έκπληξη και την πικρία μας επί των γραφομένων του, επιθυμώντας να δικαιολογήσει σοβαρά ατοπήματα του π. Κ. Μπέη.

Ο Σεβασμιώτατος είναι πνευματικός γόνος επιλέκτων ιερών μορφών, φορά το τίμιο ράσο επί έξι δεκαετίες και πλέον, είναι γνωστός για την υψηλή του μόρφωση, την πλούσια ποιμαντική του διακονία, το φιλομόναχο και ασκητικό του ήθος, τη συγγραφή και μετάφραση αξιόλογων βιβλίων, ως το εξαιρετικό «Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος», το οποίο βραβεύθηκε δίκαια από την Ακαδημία Αθηνών, τη γλωσσομάθεια και ευρυμάθειά του.

Συμπληρώνει δε τριαντακονταετία στον αρχιερατικό θρόνο της Νικοπόλεως. Ως εκ τούτου, αν μπορούμε να πούμε, οι απαιτήσεις μας είναι μεγαλύτερες εξ αυτού. Κατά καιρούς βέβαια μας έχει λυπήσει με θέσεις του και γραφές του· για τους αντιχαλκηδόνιους- μονοφυσίτες, εσχατολογικά θέματα, την έκδοση της «αγίας επιστολής», τη μετάφραση της θείας Λειτουργίας και ιερών Ακολουθιών και την τέλεσή τους στην επαρχία του στη δημοτική γλώσσα, και τώρα την υποστήριξη ατόπων ενεργειών του π. Κ. Μπέη.

Σημασία βέβαια δεν έχει ότι λυπηθήκαμε εμείς. Ποιοί είμαστε άλλωστε; Σημασία έχει ότι σκανδαλίσθηκαν και σκανδαλίζονται ψυχές. Προκαλεί απορία πάντως μεγάλη ένας επίσκοπος ως ο Νικοπόλεως Μελέτιος να συνευδοκεί ένας κληρικός του να υπογράφει δίχως την ιερατική του ιδιότητα με τη δικαιολογία ότι αυτό το κάνουν και άλλοι. Ντρέπεται ότι είναι ιερεύς;

Πολύ καλά κάνει ο Σεβασμιώτατος για όσα καλά επαινεί τον ιερέα του. Πιστεύουμε όμως ότι δεν επιτρέπονται στην θ. Λειτουργία αλλαγές, προσθέσεις, αφαιρέσεις, τομές για καλύτερες προσεγγίσεις. Η θ. Λειτουργία δεν είναι κάτι το ιδιωτικό, το συναισθηματικό, το ιδεολογικό, κατά πως μου αρέσει, βολεύει και αναπαύει ψυχολογικά.

Το να ανάβει κανείς κερί σε βουδιστικό ναό και να μεταλαμβάνει σε αγγλικανικό και ρωμαιοκαθολικό ναό δεν είναι εκδηλώσεις ύποπτου φρονήματος; Πως να τις ονομάσουμε; Γνησίου Ορθοδόξου Εκκλησιαστικού φρονήματος; Είναι ζηλωτισμός κάτι τέτοιο, όταν επικρίνεται; Επειδή είμεθα αμαρτωλοί δεν μπορούμε να κρίνουμε; Ποιος είναι αναμάρτητος, για να κρίνει; Πρέπει να παύσει η κριτική;

Μόνο να επαινούμε; Ο Σεβασμιώτατος μπορεί άνετα να μας λέει ότι όλα αυτά είναι καλά καμωμένα; Άλλο κατανόηση και άλλο υποστήριξη τέτοιων θέσεων. Δεν φαίνεται ότι τα γράφει αυτά μετανοώντας ο π. Κ. Μπέης. Ένας σχολιασμός ανίερων καταστάσεων δεν σημαίνει ότι κάποιος υβρίζει. Γιατί σφάλλουν οι κρίνοντες; Γιατί λένε την αλήθεια; Γιατί υποστηρίζουν την Ορθόδοξη Παράδοση;

Στην προσωπική του προσευχή μπορεί να εκφράζεται κανείς όπως θέλει, μπορεί και κατανοεί, αλλά όχι στην θ. Λειτουργία. Ό,τι λάθος είναι κατακριτέο. Μη προσπαθούμε να κάνουμε ισοσκελισμό λαθών των μεν και των δε. Είπαμε πως οι όποιες προσθαφαιρέσεις στην θ. Λειτουργία είναι ανεπίτρεπτες. Δεν υπάρχει καμιά προσωπική αντιδικία με τον π. Κ. Μπέη, ούτε κανείς τον υβρίζει, όταν υποδεικνύει τα λάθη του. Μη τον ηρωοποιήσουμε κιόλας.

Ο Σεβασμιώτατος δυστυχώς λυπεί ξανά πολλούς με το να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η Εκκλησία δεν χρωστά σε κανένα τίποτε. Όλοι μας της οφείλουμε πολλά.

Μη σκανδαλίζουμε με καινοτομίες. Ας υποταχθούμε ταπεινά στην ζωηφόρο ιερά παράδοση της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι υποκειμενισμοί, οι αυταρέσκειες, οι εμμονές, οι απορρίψεις όσων δεν συμφωνούν με καινοφανείς ιδέες, δηλώνουν αλλότριο πνεύμα, ξένο από το ταπεινό, υπάκουο και νηφάλιο των αγίων πατέρων.

Η επιστολή του Μοναχού π. Μωϋσή, δημοσιεύθηκε στην Εκκλησιαστική Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος 22/1/2010