Και πάλι
«στο μάτι του κυκλώνα» το θέμα των Ιερών Εικόνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
«Πάλιν Ηρωδιάδες μαίνονται, πάλι ταράττονται», και απαιτούν, όλως αυθαίρετα και
ασύστολα, να αφαιρεθούν, «εδώ και τώρα», από τις Δημόσιες Υπηρεσίες, και ιδίως
από τα Δικαστήρια, Σχολεία, Νοσοκομεία, και αλλού, οι Ιερές Εικόνες.
Όχι να
αφαιρεθούν οι εικόνες γενικώς, αλλά μόνον οι Εικόνες της Ορθοδόξου πίστεώς μας,
όχι όμως και οι αρχαιολογικές εικόνες( = μορφές ) του Δωδεκαθέου, των Ηρώων,
Ευεργετών, Δωρητών, παντός είδους Κάδρα, και διάφορα άλλα. Για να
ερευνήσουμε, λοιπόν, την ιστορία των εικόνων - παραστάσεων γενικώς, και τι,
ακριβώς, θέλουν να μας διδάξουν με την παρουσία τους;
Εικόνα: Η
Εικόνα γενικά, οπωσδήποτε και αν εμφανιστεί, είτε ως ζωγραφιά, είτε ως γλυπτό,
είτε με μορφή αγάλματος κλπ, είναι κάτι που προξενεί, ευχαρίστηση, τιμή,
ευφροσύνη και δόξα, μας λέει ο Αλεξανδρινός λεξικογράφος σπανίων λέξεων Ησύχιος (5ος αιών.
μ.Χ.) «παν εφ' ώ τις αγάλλεται, τιμή, ευφροσύνη, δόξα».
Οι αρχαίοι προγονοί
μας, (Ηρόδοτος, Λυσίας, Αισχύλος, Ευμενής, Σοφοκλής, Πλάτων και άλλοι), συγκεκριμενοποιούν,
έτι περαιτέρω, το σκοπό της εικόνας - άγαλμα -μορφής, και μας πληροφορούν, ότι
ενεφανίζοντο μορφές του Δωδεκαθέου σε αγάλματα, και τούτο «ως αντικείμενα τιμής
και λατρείας θεού τινός».
Τέτοια
αγάλματα υπήρχαν σε πολυσύχναστους δρόμους, Πλατείες, σε Εκπαιδευτήρια,
Πανεπιστήμια, σε Στάδια, Αγορές, και γενικώς όπου σύχναζαν οι Αθηναίοι.
Συγκεκριμένα ο Δίας παρουσιάζεται ως ο φύλακας και προστάτης της Δικαιοσύνης,
διό και απεκαλείτο «Δικαιόσημος».
Η Αθηνά ήταν θεά της σοφίας, και
κοσμούσαν, αγάλματά της, τα διάφορα Εκπαιδευτήρια και πνευματικά κέντρα της
πόλης των Αθηνών. Η δικαιοσύνη απονεμόταν εκεί επάνω στον ιερό βράχο του «Αρείου
Πάγου», ανάμεσα σε αγάλματα από θεούς και θεές προς τους οποίους και
ορκιζόντουσαν.
Και η πόλη
της Αθήνας, η σημερινή Πλάκα, λειτουργούσε έχουσα υπεράνω της κεφαλής της την
Ακρόπολη, που εξέφραζε το αναντίρρητο πιστεύω των κατοίκων της στους Ολύμπιους
θεούς.
Η τιμή λοιπόν στις γλυπτές ή ανάγλυφες εικόνες( = μορφές ) των Ολυμπίων
θεών του Δωδεκαθέου ήταν αυτονόητη υποχρέωση για τους Έλληνες προγόνους μας.
Διό και οι περιπτώσεις προσβολής ή υποβάθμισής τους ήταν αξιόποινες και
ιερόσυλες πράξεις και οι παραβάτες υφίσταντο την τιμωρία των θεών και τις
συνέπειες της νομοθεσίας της πόλεως - Κράτος, και τέτοιες καταδίκες υπάρχουν
πολλές στην αρχαιότητα.
Όταν, με τον σχετικό νόμο του εξοστρακισμού της
Δημοκρατίας της Αθήνας, που όσοι εθεωρούντο επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία
εξοστρακίζονταν από την πόλη -Κράτος της Αθήνας, φεύγοντας έπαιρναν μαζί τους:
Την γλώσσα, την θρησκεία ( = πιστεύω ), και την Εστία ( = ιερόν πυρ ), που κατά
τον Πολύβιον, «εθεωρείτο, ούτως ειπείν, η Εστία του Κράτους», και κατά τον
Ευριπίδη, «ιερόν έδος των οικογενειακών θεοτήτων».
Ήταν μια
πράξη σεβασμού στην Εθνικό/Θρησκευτική Παράδοση. Αυτό το Εθνικό/Θρησκευτικό
κομμάτι του πολιτισμού των ένδοξων Ελλήνων, και γενικά αυτός ο θεοθαύμαστος
Ελληνικός πολιτισμός (Ιωάν. 12,20-24), όταν συναντήθηκε με τον Ορθόδοξο
Χριστιανισμό και εγκολπώθηκε τις ουράνιες αλήθειες του, ως Ελληνο/Χριστιανικός
πλέον πολιτισμός εμεγαλούργησε. Όργωσε όλον τον κόσμο, και άλλαξε τον ρουν της
ιστορίας του.
Η ύπαρξη,
λοιπόν, των εικόνων σήμερα δεν προσβάλλει τους αλλόθρησκους, καθώς αυτοί
αντιλαμβάνονται, ότι βρίσκονται σε ένα Κράτος - Πολιτεία που πιστεύει στα Θεία,
και έτσι σέβονται την οποιαδήποτε μεταφυσική πίστη των πολιτών. Οι Ιερές
εικόνες στα Σχολεία, και όπου αλλού, ιδίως στα Σχολεία, αποτελούν παρότρυνση
πνευματικής αφύπνισης και προσέγγισης των αξιών για τους μαθητές, καθώς το
μήνυμα του Ευαγγελίου συμβαδίζει με τον αγώνα του πνεύματος του καθενός μαθητή.
Η νίκη των
Εικονολατρών κατά τα χρόνια της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο (8ος –
9ος αιών. μ.Χ.) θεωρείται από τους περισσότερους ιστορικούς και
ερευνητές ως νίκη - επικράτηση του Ελληνικού πνεύματος έναντι της Ασιατικής
ανεικονικής νοοτροπίας (τότε οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι δεν επέτρεπαν
απεικόνιση υφών προσώπων, όπως και σήμερα).
Αυτόν λοιπόν, «εν ολίγοις» τον
Ελληνο/Χριστιανικό πολιτισμό και τους σωτήριους αγώνες του για την καθοδήγηση,
«εν πάσι», της οικουμένης φανερώνουν οι ιερές Εικόνες της Μητέρας του Έθνους
μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, και, μεταξύ των πολλών άλλων, προσφέρουν και αυτό
ακριβώς που μας αναφέρει ο Αλεξανδρινός Λεξικογράφος Ησύχιος, (ένθ'
αν.), αλλ' όμως την πραγματική και αληθινή «αγαλλίαση, τιμή, ευφροσύνη και
δόξα».
Τώρα, αν,
ύστερα από όλα αυτά, ένιοι Νεο/Ελληνες, που ξεχνούν την Ελληνο/Χριστιανική τους
ταυτότητα, και επιδιώκουν, με υπόγειες διαδρομές, τον αφελληνισμό μας, τότε να
μας απαλλάξουν από την ανθελληνική παρουσία τους, και να αφήσουν ήσυχους τους
όντας Ελληνες, να τιμούν και να γεραίρουν τα ένδοξα και σωτήρια Ελληνο/Χριστιανικά
ιδεώδη και ιδανικά και τις Ελληνο/Ορθόδοξες Παραδόσεις.
Που τους άφησαν οι
ένδοξοι πρόγονοί τους, και ως γνήσιοι απόγονοί τους, «τοις κείνων ρήμασι
πειθόμενοι», να αγωνίζονται, με κάθε θυσία, για την περίσωση και διαφύλαξή τους
«ως κόριν οφθαλμού», μη ορρωδούντες πρό ουδενός, γιατί«του φυλάξαι τα αγαθά
χαλεπότερον εστί του κτήσασθαι».
Και, ως
Ελλην/Ορθόδοξοι Χριστιανοί, το οφείλουμε αυτό στους προγόνους μας, γιατί ένα
έθνος που δεν έχει ιστορία, και πολύ περισσότερον, το έθνος εκείνο, το ένδοξο
Έθνος μας, που δεν έχει απλώς ιστορία, αλλά ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, από
την αδιαφορία των επιγόνων θα οδηγηθεί, βραδέως, αλλά ασφαλώς, στο θάνατο.
Είναι
βέβαιον, ότι αν δεν ληφθούν μέτρα για την προστασία της γλώσσας μας, της
Ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, και των Ελλην/Ορθόδοξων Παραδόσεών μας, ώστε
να αποτραπεί αυτή η εγκληματική προσπάθεια του ανθελληνικού κατήφορου, που
σκοπεύει στον αφελληνισμό, το ένδοξο Έθνος μας τελικά θα χαθεί, θα πεθάνει, και
θα σβήσει από τον παγκόσμιο χάρτη.
Δεκέμβριος
2009
