26 Μαΐου, 2009

† Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας ο Ιατρός

Αγιος Λουκας ο Ιατρος

Ο άγιος Λουκάς, αρχιεπίσκοπος Κριμαίας, ως γιατρός υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού από το αθεϊστικό καθεστώς της Ρωσίας, αλλά ως κληρικός εξορίστηκε, ταλαιπωρήθηκε και βασανίστηκε. Το κείμενο που ακολουθεί μάς πληροφορεί για την ζωή και την προσφορά του στον άνθρωπο. Ανθρωπος αγιότητος και αγάπης υπήρξε ο άγιος Λουκάς, επίσκοπος Συμφερουπόλεως, ο Ιατρός. Έζησε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την ιστορία της ανθρωπότητος· κρίσιμη από κάθε άποψη: πολιτική, πολιτισμική, οικονομική, επιστημονική, θρησκευτική.


Ήταν η εποχή που «ξύπνησε» το μεγάλο θεριό, ο άνθρωπος, και θέλησε να αντικαταστήσει την επίγνωση της αμαρτίας με την γνώση των αμαρτωλών πραγμάτων, την εμπύρια θέωση με την εμπειρία της αυτοθεώσεως, την ειρηνεύουσα αυτοκυριαρχία με τις πολεμοχαρείς αυτοκρατορίες, την μυστική παρουσία του Δημιουργού με την ομολογία του «θανάτου» Του, την ξενιτεία του κόσμου με την αποξένωση, την εκούσια πτωχεία με τον ανόσιο πλουτισμό, τον εαυτό του με τον Θεό. Ήταν η εποχή των αμφισβητήσεων, της έπαρσης, της ιδεοκρατίας της ύλης, της ανόδου, της καθόδου, του ύψους, της αβύσσου, της διάσπασης του ατόμου, της διάσπασης του προσώπου, της διάστασης των ανθρώπων, της διένεξης, των πολέμων, της αθεΐας.


Παιδική ηλικία και σπουδές


Ο άγιος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν Βόϊνο-Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στην πόλη Κέρτς της Κριμαίας, το 1877. Την αγάπη του για τον συνάνθρωπο κληρονόμησε από την ευσεβή μητέρα του, η οποία φρόντιζε να στέλνει καθημερινά φαγητό και τρόφιμα στους ενδεείς. Γνώριζε ο Θεός τα δεινά και τις φυλακίσεις του ευλογημένου της τέκνου, γι’ αυτό και της έδωσε την αρετή της ιδιαιτέρας συμπαθείας προς τους φυλακισμένους.


Τα παιδικά του χρόνια υπήρξαν καθοριστικά για την διάπλαση του χαρακτήρος του. Ο μικρός Βαλεντίν γνώρισε από κοντά τους ασκητές μοναχούς του Κιέβου, όπου μετακόμισε η οικογένεια Γιασενέτσκι το 1880. Τις αγιασμένες μορφές τους άρχισε να αποτυπώνει στον καμβά της ψυχής του περισσότερο παρά στον ζωγραφικό πίνακα. Το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό ζωγραφικής δεν ήταν γι’ αυτόν παρά μία ευκαιρία, μέσα από την φιλοτεχνία να αγαπήσει την φιλοκαλία. Στο διάβα της ζωής του θα άφηνε τον Μεγάλο Ζωγράφο να τον αγιογραφήσει με τα χρώματα των αρετών. Το λευκό της ψυχής του θα ανακατευόταν με το μέλαν των θλίψεων, το χρυσό της θείας χάριτος με τα φοινικοβαμμένα δάκρυα, το γαλάζιο της ελπίδας των ουρανών με το πράσινο του μόχθου στο γεώργιο του Χριστού. Την μίξη των χρωμάτων έμελλε να κάνει ο αγαθός Παράκλητος, η πατρική χείρα θα τον ζωγράφιζε, αποτυπώνοντας ένα αντίγραφο της απαραλλάκτου φυσικής Του Εικόνος, ένα αντίγραφο του Λόγου, της αληθινής Ζωής. Γιατί ζωγράφος είναι αυτός που γράφει την ζωή. Και ο άγιος Λουκάς, μιμούμενος τον Μεγάλο Ζωγράφο, έγινε κι αυτός ομότεχνός Του, συνεπικουρώντας στο να γραφτούν στή βίβλο της Ζωής πολλοί συνάνθρωποί του.


Οι ακαδημαϊκές σπουδές του στην Ιατρική προετοίμασαν τον ιατρό· αλλά το μεγαλείο του ιατρού το σπούδασε στο Μεγάλο Πανεπιστήμιο της αγάπης, στο νοσοκομείο και ιατρείο των παθών, την Εκκλησία. Εκεί ο φοιτητής Βαλεντίν έπιασε για πρώτη φορά το νυστέρι του Πνεύματος, αφήνοντας τον Χει­ρου­ργό Χριστό να ανατμήσει την ψυχή του. Αφού βγήκε το καρκίνωμα της ιδιώτευσης και της αδιαφορίας, ήταν εύκολη για Εκείνον η μεταμόσχευση της καρδιάς του νεαρού ιατρού. Αν και εύκολη η επέμβαση, εντούτοις υπήρξε λεπτή και πολύχρονη σε διάρκεια. Όντας ο άγιος σε διαρκή θεραπεία των αισθητηρίων του νοός, μπορούσε να θεραπεύει τον συνάνθρωπο.


Η ιατρική του καριέρα


Σε ηλικία τριάντα ετών βρέθηκε στην πόλη Τσιτά της Σιβηρίας, όπου χειρουργούσε συνεχώς και με απόλυτη επιτυχία. Ο ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος, που είχε ξεκινήσει, ήταν μία ευκαιρία, για να λάβει το βάπτισμα του πυρός, του πυρός της αγάπης, που κατακαίει τις ευαίσθητες ψυχές στο χωνευτήρι της θυσίας και που αποκαλύπτει τα καράτια του έσω χρυσού. Την λάμψη αυτή ξεχώρισε η κατοπινή σύζυγός του, Αννα, η οποία ως νοσοκόμα εργαζόταν εκεί μαζί του. Χρυσάφι εκείνος, διαμάντι εκείνη, έπλεξαν το στεφάνι του γάμου τους με τους πολύτιμους λίθους των ευσεβών αρετών. Αυτός ο πλούτος τους αξίωσε της εκουσίας πτωχείας, στην οποία προσετέθη κι άλλος πλούτος, τα τέσσαρα παιδιά τους.


Συνέχισε τις σπουδές τους, όχι για να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά για να μπορέσει να υπηρετήσει καλύτερα τον συνάνθρωπο Χριστό. Η διδακτορική του διατριβή στην τοπική αναισθησία κατέπληξε το 1916 τους καθηγητές του· όμως η διατριβή του στην πανανθρώπινη ευαισθησία, που υπερβαίνει τόπους και σύνορα, εκπλήσσει ακόμη και σήμερα τον λαό του Θεού. Όταν ο Κύριος παραχώρησε τον θάνατο της νεαρής συζύγου, δεν οδηγήθηκε στην απόγνωση. Μάλλον τονώθηκε η εμπιστοσύνη του προς Εκείνον. Η θεία Πρόνοια τον οδήγησε στην ιερωσύνη λίγα χρόνια αργότερα. Υπερασπίστηκε έναν συκοφαντημένο από το άθεο πολιτικό καθεστώς επίσκοπο, όταν δικαστήρια στήνονταν σε ολόκληρη τη χώρα. Φιλαλήθης, αδείμαστος, αδάμαστος, αδάμας, ελεύθερος· τέτοιους ιερείς χρειάζεται η Εκκλησία, τέτοιον ιερέα χρειάστηκε την δύσκολη περίοδο εκείνη ο συκοφαντηθείς και τελικώς αθωωθείς αρχιεπίσκοπος Τουρκεστάν και Τασκένδης Ιννοκέντιος.


Την ημέρα της Υπαπαντής του Κυρίου ο ήδη διάκονος Βαλεντίν ως πρεσβύτερος πλέον, ως άλλος πρεσβύτης Συμεών, υποδέχεται στα χέρια του τον Ίδιο τον Βασιλέα της Δόξης, για να φυλάξει την παρακαταθήκη Εκείνου. Οι απειλές της αθεΐας δεν τον πτόησαν. Ο φόβος του Θεού ήταν μάλλον ισχυρότερος από τον φόβο των ανθρώπων, γιατί ήταν φόβος για την απώλεια του Θεού, για την απώλεια των μεγάλων ευκαιριών της σωτηρίας των ανθρώπων μέσα από την σταυροαναστάσιμη ιερατική και ιατρική διακονία.


Αρχιεπίσκοπος και εξόριστος


Η απομάκρυνση του Ιννοκεντίου από την επαρχία του, η οποία μεθοδεύθηκε από τους αδίστακτους διώκτες της Εκκλησίας, έφερε στο προσκήνιο τον πατέρα Βαλεντίν ως ποιμένα της αρχιεπισκοπής. Ως Λουκάς πλέον, με καινούργιο όνομα και καινούργια όνειρα, ανέλαβε τη ηνία της Εκκλησίας. Ο Γολγοθάς του όμως δεν θα τελείωνε τη Μεγάλη Παρασκευή. Θα συνεχιζόταν, μάλλον θα ξεμάκραινε η Μεγάλη Παρασκευή μέχρι το τέλος του επιγείου βίου του. Ένδεκα χρόνια συνεχών φυλακών, εξοριών, συλλήψεων, ανακρίσεων, ταλαιπωριών από τα στοιχεία της Φύσεως, κακουχιών από την αφιλόξενη σιβηρική γή, δοκιμασιών από τους ευεργετηθέντες, προδοσιών από τους εγγύς, επιδείνωσαν την υγεία του, αλλά όχι το φρόνημά του· σφυρηλατούσαν την ψυχή του, αλλά όχι το πνεύμα του. Γιανεσέϊσκ, Χάγια, Τουρουχάνσκ, Πλαχίνο· μία πορεία εξοριών από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη.


Όμως όσο μίκραιναν τα πλάτη της γής, τόσο μεγάλωναν τα πλάτη της καρδιάς του. Αυτή η καρδιά δεν ακολούθησε το σώμα που μετακινείτο από τα ψυχρά στα πολικά κλίματα. Γινόταν ολοένα και θερμότερη, για να μπορεί να λιώνει τους πάγους της κακίας. Η ψυχρή ανάσα στην Σιβηρία δεν ήταν ψυχής ανάσα· γιατί η ψυχή ανέπνευε την θερμή προσευχή· δεν την κρυστάλλωνε το πολικό ψύχος. Οι συκοφαντίες και οι διαβολές τον υποχρέωσαν σε παραίτηση από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Όμως από την φυλακή στο νοσοκομείο και από το νοσοκομείο στις ανακρίσεις ο άγιος συνέχιζε το έργο του. Νέες εξορίες στην Βόρεια Ρωσία ήρθαν για να προστεθούν, αλλά για τον άγιο όλα αυτά φαίνονταν ως μία μοναδική ευκαιρία, μία ευλογημένη ευκαιρία, που θα του έδινε την δυνατότητα να θεραπεύει ψυχές και σώματα.


Η εξορία ήταν γι’ αυτόν μία διαρκής υπενθύμιση της εξορίας από τον Παράδεισο, μία διαρκής προσπάθεια αναζήτησης της επιστροφής στην ποθεινή πατρίδα. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η συνεχιζόμενη μετά απ’ αυτόν αντίδραση του καθεστώτος προς τον επίσκοπο και επιστήμονα Λουκά, ο διορισμός του ως αρχιεπισκόπου Κριμαίας τα δύσκολα εκείνα χρόνια, ο διωγμός της Εκκλησίας το 1959, ήρθαν να προστεθούν στο στάδιο των θλίψεων, από το οποίο εξήλθε νικητής.


Σε όλο αυτό το διάστημα υπήρξε πνευματικός και υλικός τροφεύς του λαού. Μοίραζε τον επιούσιο άρτο του μαζί με τον εαυτό του. Ήθελε να μιμηθεί σε όλα τον Αρτο της Ζωής, που μοιράζεται και μελίζεται αδιαιρέτως και διαιρείται αμειώτως και δαπανάται αδαπανήτως. Με το κήρυγμά του αναθέρμανε την πίστη του ποιμνίου, με τις εγχειρήσεις αναθέρμανε τις ελπίδες των πονεμένων. Η όραση των σωματικών οφθαλμών άρχισε να περιορίζεται. Τα μάτια της ψυχής του όμως είχε πάντοτε ορθάνοιχτα, για να βλέπει το φώς του αναστημένου Χριστού.


Δεν μπορεί κανείς όμως μέσα σε λίγες γραμμές να περιγράψει το μέγεθος και το πλήθος των δοκιμασιών, ούτε να προσμετρήσει τον πλούτο των χαρισμάτων του και της αγάπης του για τον άνθρωπο.

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΣΥΓΧΥΣΗ, ΕΚΛΟΓΕΣ

ekloges_200711

Η παρούσα ανάρτηση έχει στόχο την ενημέρωσή σας ενόψει των Ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου 2009. Και αφορά την άποψη του κ. Δημ. Κουντούρη.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΣΤΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΟΓΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ.


Το μεγάλο ερωτηματικό που βασανίζει τον Έλληνα ψηφοφόρο στις σημερινές ευρωπαϊκές εκλογές είναι γιατί είναι συγχυσμένος και αυτός και η πολιτική ηγεσία. Δηλαδή, γιατί πρέπει να ψηφίσει, τι πρέπει να ψηφίσει, αν θα ψηφίσει και αν αυτοί που ψηφίζει ξέρουν πού πάνε, αν τον διοικούν, γιατί τον διοικούν και αν έχουν ευθύνη απέναντι στην διοίκηση που ασκούν. Η σύγχυση όλη αυτή βασίζεται σε έναν υποδερμικό, αλλά, πολυχρόνιο παραλογισμό, που άρχισε μετά τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου και έφτασε μέχρι σήμερα.


Σαν ευρηματικός λαός με ακραία συμπεριφορά που είμαστε, αρνούμαστε πάντοτε να διδαχθούμε από την ιστορία, αντιμετωπίζαμε το σήμερα -το οποίο πάντοτε ήταν βαρύ και δύσκολο- με την φαντασία ότι το αύριο θα ήταν καλύτερο και εύκολο. Δυστυχώς, αυτή την νοοτροπία την περάσαμε και στα σχολεία και έγινε πλέον ένα φθηνό διδασκαλικό μάθημα που ακολούθησε μέχρι σήμερα.


Οι συγχυσμένοι νεοέλληνες είναι αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό που δεν έγινε χτες, δεν μπορεί να γίνει αύριο, εφόσον η σημερινή διοίκηση εξακολουθεί και συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς σαν τους βιβλικούς ναούς, το οδήγημα της σύγχυσης σε λάθος σκοπούς και η παρερμηνεία του τζόγου και του «ηγεμόνα» σαν από μηχανής θεός, που θα λύσει το σημερινό πρόβλημα.


Παρόλα αυτά, σαν ιδιαίτερα οξυδερκής λαός γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι τίποτα από αυτά που δεν θα γίνουν εξακολουθούν μια αρνητική πορεία και το έθνος και το κράτος και η σύγχυση μεγαλώνει. Η μεγάλη ελπίδα είναι η περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, η απόδοση του παραλογισμού, που φέρνει η σύγχυση και η επαναφορά του πνεύματος και του ορθού τρόπου σκέψης σε υγιή επίπεδα.


Βέβαια, για κάτι τέτοιο δεν φτάνει μόνο η αρνητική σκέψη (π.χ. να μην κατεβούν στις εκλογές) ή η αντίδραση (απομόνωση), αλλά, η επαναφορά της λογικής, της ορθολογιστικής σκέψης. Ο καθένας από μόνος του ή και συλλογικά, αν και είναι πολύ δύσκολο. Αυτό, μάλλον, θα γίνει, γιατί το έχουμε περάσει αρκετές φορές και θα είναι και για λόγους καθαρά επιβίωσης, ξέρουμε να υπολειτουργούμε καλά.


Σε αναμονή, λοιπόν.