06 Φεβρουαρίου, 2009

Ο ΑΠΟ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (7/2/2009)

Ένας χρόνος πέρασε από τότε (7/2/2008) που ο Θεάνθρωπος Κύριος ανέδειξε «ποιμένα καλόν, εισελθόντα δια της πύλης», στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, τον από Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ. Άνδρα «μαρτυρούμενον πνεύματι και σοφία, γινώσκων τους ιδίους, και γινωσκόμενος υπό των ιδίων», θέτοντας έτσι «το φως επί την λυχνίαν» στην Εκκλησία Του «ην περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου».

Ανέδειξε Άνδρα τέλειον, «μη νεόφυτον, αλλά νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον και διδακτικόν». Άνδρα, «μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδήν». Άνδρα «διώκων δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστην, αγάπην, υπομονήν και πραότητα». Άνδρα «επιεική, άμαχον, αφυλάργυρον, μαρτυρίαν καλήν έχειν από τον έξωθεν, ίνα μη εις ονειδισμόν εμπέση και παγίδα του διαβόλου».

Όθεν δικαίως βοώμεν και λέγομεν: «Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν Αρχιερεύς», για να σηκώση σε μια δύσκολη εποχή για την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, τη σημαία του Θεανθρώπου στα χέρια του, που, δυστυχώς, έχει υποσταλεί σήμερα στις πιο κρίσιμες ώρες του κόσμου.

Στο διάστημα του ενός έτους από την ανάρρησή του στον πρώτο Θρόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος ο κ.κ. Ιερώνυμος με τις καθαρές του θέσεις, και την τήρηση εκείνων που υποσχέθηκε στον Ενθρονιστήριο λόγο του εχαροποίησε το ποίμνιο από την μέχρι σήμερα Αρχιεπισκοπική του πορεία, δίδοντας ξεκάθαρα δείγματα γραφής, ώστε έτσι οι πάντες τώρα δειλά-δειλά να ανακαλύπτουν την προσωπικότητά του και το έργο του ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών.

Άλλωστε, Κανονικές και Εκκλησιολογικές εκτροπές και αταξίες, αλλά και σοβαρές διοικητικές παραλείψεις του παρελθόντος, δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν από τη μια μέρα στην άλλη, απαιτούν, και χρόνο, και μέθοδο, και προσοχή, ώστε να αποκαλυφθούν πλήρως για να αποθεραπευτούν. Και ο Μακαριώτατος, έχει αποδείξει, ότι και σοφία, και υπομονή, και θέληση, διαθέτει, αλλά και δύναμη για την πραγμάτωση των όσων υπεσχέθη, για να ποιμάνει την Εκκλησία του Χριστού «εκουσίως και μη βιαστώς, αλλά εν τάξει, τύπος γενόμενος του ποιμνίου».

Ζήθι, Μακαριώτατε, εις έτη πολλά, και καλή δύναμη για την, «με όλους μαζί» όπως ακριβώς είπατε, αποκατάσταση των Κανονικών και Εκκλησιολογικών ερειπίων, που, ως μη όφειλε, κληρονομήσατε.