20 Δεκεμβρίου, 2008

Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. κ. Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Υ (19/12/2008)



γαπητά μου παιδιά,

πό κείνη τή φωταγωγημένη μέ τρόπο μοναδικό νύχτα, ταν τό στρο τς νατολς πέδειξε τόν τόπο που γεννήθηκε λπίδα καί πρε μορφή παρηγοριά τν νθρώπων, μέχρι σήμερα, τό σκοτάδι συνεχίζει, δυστυχς, τήν έναη προσπάθεια νά καταπιε τό φς.



μως τό Φς νίκησε καί θά νικ πάντοτε.

Στό πέρασμα τν αώνων, ο δυνάμεις το κακο πιχειρον διάκοπα νά συσκοτίσουν τό γεγονός τι, πό τότε πού Οκουμένη όρτασε στήν ταπεινή Φάτνη τά πρτα Χριστούγεννα, Θεός παραμένει διαλείπτως καί μφανς μεθ’ μν: Τό γεγονός τι γεννήθηκε νάμεσά μας «……μμανουήλ, στι μεθερμηνευόμενον μεθ’ μν Θεός.» (Ματθ. 1,23-24)


Στό διάβα τς στορίας, ο πηρέτες το σκότους συνεχίζουν τό ρεβδες ργο τους, προσωποποιημένοι στούς κάστοτε κφραστές νόμων συμφερόντων, στούς κμεταλλευτές τν φτωχν καί τν δυνάτων, σέ σους, ντέλει, πιβάλλουν τά πάθη τους καί τήν μαρτία ς ρυθμιστές τς ζως τν νθρώπων καί πνίγουν στά δάκρυα στό αμα τήν λπίδα τους. μως τίποτα πό ατά τά πεχθ καί δυνηρά δέν μπορον πιά νά σκιάσουν τήν ναστάσιμη λπίδα πού νέτειλε κ τν γνν αμάτων τς Παρθένου Μαρίας. Τίποτα δέν μπορε νά νατρέψει τόν ρο τς στορίας καθώς «Χριστός γεννται, τήν πρίν πεσοσαν ναστήσων εκόνα» (προεόρτιον πολυτίκιον).


νθρωπος δέν μπορε νά ζήσει χωρίς τόν Θεό. Καί Θεός δέν γκατέλειψε ποτέ τό πλάσμα Του. Γι’ ατό «καί Λόγος σάρξ γένετο καί σκήνωσεν ν μν» (ωάνν. 1,14). Γι’ ατό πρό αώνων Θεός, πό ξεχείλισμα γάπης, γίνεται νθρωπος στε νά μπορε νά γίνει νθρωπος Θεός. Δεσπότης το Σύμπαντος γεννται ς παιδί δύναμο σέ να ταπεινό σταύλο, λλά δυναμία του κατατροπώνει λες τίς σκοτεινές δυνάμεις, πού διάντροπα πιχειρον νά σβήσουν τό φς καί τή χαρά πό τίς καρδιές τν νθρώπων.


ζωή μετρται πλέον ς πρό καί μετά Χριστόν.


γαπητά μου παιδιά ν Κυρί,


φστε τό φς τν Χριστουγέννων νά πλημμυρήσει τήν παρξή σας. « Παρθένος σήμερον τόν περούσιον τίκτει». Τό σκότος δέν χει πιά καμία ξουσία, «δι’ μς γάρ γεννήθη Παιδίον νέον, πρό αώνων Θεός». Τώρα πιά Χριστός φωτίζει τήν Οκουμένη καί ορτάζουμε πανηγυρικά τόν ρχομό του νάμεσά μας ς «φς κ φωτός, Θεόν ληθινόν κ Θεο ληθινο, γεννηθέντα, ο ποιηθέντα δι’ ο τά πάντα γένετο» (Σύμβολον τς Πίστεως). Εναι γεγονός τι ο καιροί εναι δύσκολοι. χουμε πίγνωση τς κρισιμότητας τν στιγμν πού διέρχεται Οκουμένη καί τν σοβαρότατων προβλημάτων πού ντιμετωπίζει Πατρίδα μας.


χουμε, πίσης, συναίσθηση τν κκλησιαστικν καί ποιμαντικν εθυνν μας, καί πιθυμομε, μέ τή βοήθεια το Θεο, νά σταθομε στό ψος τν περιστάσεων, νταποκρινόμενοι στά καθήκοντά μας.


λικός κόσμος καί πολιτισμική μας κληρονομιά πειλονται λο καί περισσότερο πό τίς συνέπειες τς πληστίας μας. πορεία τς Οκουμένης πειλεται πό τό σκοτάδι πού γεννον διαφθορά, κμετάλλευση, βία, φτώχια καί δυστυχία. νθρωπότητα φίσταται τίς συνέπειες τς πομάκρυνσης πό τόν Θεό, πιτρέποντας τήν πικράτηση τς μαρτίας καί τόν ξοστρακισμό τς γάπης καί τς δικαιοσύνης.


μως μήν πελπίζεστε!


δού! στέρας τς Βηθλεέμ νατέλλει. «Χριστός γεννται» καί λαός πορευόμενος ν σκότει βλέπει καί πάλι Φς μέγα. ς νώσουμε τίς φωνές μας τραγουδώντας εφρόσυνα τή νίκη το φωτός! ς χαρομε γιατί νατέλλει λιος τς δικαιοσύνης! λτε νά νώσουμε τίς καρδιές μας καί τά χέρια μας γύρω πό τή Φάτνη! λτε νά συντονίσουμε τίς δυνάμεις μας, στε, ν ατός κόσμος δέν μπορε νά εναι Παράδεισος, τολάχιστον νά μήν τόν κάνουμε κόλαση.


δού λοιπόν: «Χριστός γεννται, δοξάσατε».


ς φήσουμε πίσω τά μίση καί τι μς χωρίζει καί ς εχηθομε νας στόν λλον δοξολογικά: «Δόξα ν ψίστοις Θε καί πί γς ερήνη ν νθρώποις εδοκία».


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ

Μέ πατρικές εχές καί γάπη

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ